Alfavita Newsroom «Ήμουν 7 ετών όταν φύγαμε από το Αφγανιστάν για την Τουρκία. Θυμάμαι τις βαλίτσες μας. Είχα πολλά ρούχα όταν ήμουν μικρή, όμως πήρα λίγα μαζί μου»
Αρεζού. Αφγανή πρόσφυγας. Ετών 12. Και όμως η ίδια δεν αισθάνεται πρόσφυγας, αλλά πολίτης του κόσμου. Με πάθος για γνώση και ελευθερία. Τη μισή της ζωή την πέρασε ταξιδεύοντας και περιπλανώμενη από χώρα σε χώρα. Αφγανιστάν, Τουρκία, Λέσβος, Αθήνα, Πορτογαλία, Βοστώνη. Μέχρι τώρα... Μιλάει αφγανικά, αγγλικά, φαρσί, τουρκικά και ελληνικά. Θέλει να γίνει γιατρός, να χτίσει νοσοκομεία στη χώρα της και στην Αφρική, όπου υπάρχουν καταυλισμοί προσφύγων.
Για το όνειρό της αυτό, αν και παιδί, αποχωρίζεται την οικογένειά της. Δεν ξεχνάει τον φόβο που ένιωσε τη νύχτα εκείνη που επιβιβάστηκε σε πλαστική βάρκα με δεκάδες άλλους πρόσφυγες για να βγει στη Μυτιλήνη. Όμως γυρνάει την πλάτη στο σκοτάδι και στις δυσκολίες... Ηρωίδα και πρότυπο η μάνα της, που της έμαθε ότι κόντρα στον φόβο και οι γυναίκες μπορούν να σπουδάσουν, να είναι ελεύθερες, να μην έχουν στόχο ζωής τον γάμο, να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες. Και τα κατάφεραν. Η 12χρονη Αρεζού υπενθυμίζει σε όλους εμάς που εφησυχάζουμε ότι η ζωή κάνει κύκλους. Πρόσφυγας μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας.
Αθήνα, απόγευμα Τετάρτης. Η Αρεζού δίπλα στις βαλίτσες που είναι κλειδωμένες με ρούχα, βιβλία και όνειρα, μαζί με όλη της την οικογένεια -μάνα, πατέρα και αδελφή- βρίσκεται σε καραντίνα γιατί μετακομίζουν στην Πορτογαλία. Εκεί θα μείνουν οι υπόλοιποι, ενώ η ίδια θα τους αποχωριστεί για να πετάξει στη Βοστώνη, όπου θα φοιτήσει πέντε χρόνια σε διεθνές σχολείο για να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Μετά θα βάλει πλώρη για την Ιατρική.
Θα φιλοξενείται στο σπίτι μιας κυρίας. Χωρίς οικογένεια. Το τίμημα της γνώσης για έναν πρόσφυγα που θέλει να ξεφύγει από τη μοίρα του. "Προφανώς και στεναχωριέμαι. Όμως το κάνω γιατί θέλω να αλλάξει η ζωή μου και η ζωή όλων. Θα μου λείψουν πολλά πράγματα, αλλά πρέπει να προχωρήσω μπροστά" η αποστομωτική της απάντηση.
Η μητέρα της "πιστώνεται" αυτό τον άθλο, που αν και Αφγανή θέλει τα κορίτσια της μορφωμένα, ελεύθερα και χειραφετημένα. Έστειλε αιτήσεις στις πρεσβείες πολλών ξένων χωρών για να δεχθούν το παιδί της. Θετική απάντηση υπήρξε μόνο από τη πρεσβεία των ΗΠΑ. Και έτσι όλη η προσφυγική οικογένεια φεύγει από τη Μυτιλήνη, όπου έζησε δύο χρόνια στον καταυλισμό της Μόριας και σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Ποιος ξέρει άραγε πόσοι ακόμη θα είναι οι σταθμοί της ζωής όλων τους;
Ας ακούσουμε σε πρώτο πρόσωπο να διηγείται η ίδια τη ζωή της σε άπταιστα ελληνικά. Τη συζήτηση παρακολουθούν οι γονείς της χωρίς να παρεμβαίνουν...
"Γεννήθηκα σε μία πόλη στο βόρειο Αφγανιστάν. Ο πατέρας μου έκανε χαλιά και παράλληλα δούλευε ως υδραυλικός. Η μητέρα μου είναι δασκάλα και ασχολείται με τα δικαιώματα των γυναικών. Οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό είναι από την πρώτη Δημοτικού. Κορίτσια και αγόρια χωριστά. Για μένα και για τα υπόλοιπα κορίτσια τότε αυτό ήταν φυσιολογικό. Αυτό γινόταν σε όλη τη χώρα, αυτό νομίζαμε ότι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτό δεν είναι αληθινό όταν βρέθηκα στην Τουρκία. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Όμως η παρουσία των Ταλιμπάν στη χώρα μου δεν με κάνει αισιόδοξη ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως εγώ τα φαντάζομαι. Εγώ πάντα καθόμουνα στο μπροστινό θρανίο. Αυτό σημαίνει ότι ήμουν καλή μαθήτρια. Δεν είχαμε υπολογιστές. Η δασκάλα μας έγραφε στον πράσινο πίνακα την αλφαβήτα και τα μαθηματικά. Τα μεγαλύτερα κορίτσια εγκατέλειπαν το σχολείο. Αργότερα κατάλαβα γιατί...
Αν εγώ σχεδίαζα το σχολείο, θα κατασκεύαζα τεράστιες τάξεις για να είναι μαζί αγόρια και κορίτσια. Θα έκανα αίθουσες για να φοιτούν και μεγαλύτερα κορίτσια, που στο Αφγανιστάν δυστυχώς δεν πηγαίνουν σχολείο γιατί παντρεύονται. Όσα κορίτσια ήθελαν να συνεχίσουν την εκπαίδευση έφευγαν από τη χώρα.
Θα υπήρχαν ωραίες δασκάλες, μεγάλοι πράσινοι πίνακες, καθαρές αίθουσες, θα ήθελαν να μυρίζουν λουλούδια, να έχουν πολλά βιβλία και βέβαια να επιτρέπεται στα κορίτσια να συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες. Όταν πήγα στην Τουρκία και είδα τα κορίτσια να συμμετέχουν στη γυμναστική και στον αθλητισμό, για μένα ήταν μια τεράστια έκπληξη. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Και τα κορίτσια έχουν τεράστιες δυνατότητες στη γυμναστική.
Επίσης θα ήθελα να υπάρχουν πολλές και πλούσιες βιβλιοθήκες. Υπήρχαν και στο Αφγανιστάν, αλλά δεν είχαν βιβλία. Θα ήθελα να είναι οι βιβλιοθήκες μεγάλες αίθουσες. Εκεί να είναι και τα θρανία των μαθητών. Να υπάρχουν υπολογιστές για να βρίσκουν ό,τι θέλουν...
Η μητέρα μου είναι ηρωίδα
Η μητέρα μου πάντα ήταν διαφορετική από τις άλλες γυναίκες στο Αφγανιστάν. Για μένα είναι πρότυπο. Δεν ήθελε να γίνω όπως οι άλλες Αφγανές γυναίκες όταν μεγαλώσω. Ήθελε να είμαι ελεύθερη στη ζωή μου. Να κάνω ό,τι θέλω. Να κάνω τα πάντα. Ό,τι και τα αγόρια. Όλοι είμαστε ίσοι. Όλοι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι. Είναι δασκάλα και ασχολείται με τα δικαιώματα των γυναικών.
Η μητέρα μου είναι ηρωίδα για μένα. Όλους τους βοηθούσε. Με επιβράβευε όταν πήγαινα καλά στα μαθήματα. Διάβαζε συνεχώς... Ήθελε κι εγώ να αγαπήσω τα βιβλία. Αντίθετα οι άλλες γυναίκες στο Αφγανιστάν δεν ήθελαν τα κορίτσια τους να πάνε σχολείο. Έπρεπε να τα παντρέψουν. Η μητέρα που πίστευε ότι πρέπει πρώτα να εκπαιδευτείς και μετά να κάνεις οικογένεια, για να μεταδώσεις και σε αυτούς την αγάπη για τη γνώση...
Για μένα αυτό ήταν πολύ καλή εμπειρία. Η μητέρα μου πάντα δούλευε. Δεν έχανε τον χρόνο της σε κουτσομπολιά. Διάβαζε συνεχώς. Δεν ήταν όπως οι άλλες Αφγανές που ασχολούνταν μόνο με το νοικοκυριό και το σπίτι. Βέβαια είχαμε ένα πολύ ωραίο σπίτι, που το έφτιαξε ο ίδιος ο πατέρας μου. Είχε πράσινο χρώμα. Το αγαπημένο χρώμα της μητέρας μου...
Το παιχνίδι μου ήταν να είμαι γιατρός
Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα πολλές φίλες. Είχα βέβαια τις ξαδέλφες μου. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω. Ο μόνος υπολογιστής στο σπίτι ήταν αυτός της μητέρας μου. Είχαμε και έναν μικρότερο υπολογιστή όπου υπήρχαν όλες οι οικογενειακές φωτογραφίες. Τον έχουμε κρατήσει. Μου άρεσε να παίζω με παιχνίδια που είχαν σχέση με την Ιατρική.
Η αγάπη μου για την Ιατρική έχει να κάνει με τις δυσκολίες της οικογένειάς μου. Όμως αυτά που έβλεπαν τα μάτια μου, οι δυσκολίες της χώρας μου, των ανθρώπων της γειτονιάς, οι δυσάρεστες ιστορίες που άκουγα από τους γονείς μου, αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση με οδήγησαν στην επιθυμία να γίνω γιατρός. Για να βοηθήσω τους ανθρώπους. Οι εικόνες από το Αφγανιστάν, από τη Μόρια όπου έζησα, ενίσχυσαν αυτήν την επιθυμία.
Φύγαμε για την Τουρκία στα 7 μου χρόνια
Ήμουν 7 ετών όταν φύγαμε από το Αφγανιστάν για την Τουρκία. Θυμάμαι τις βαλίτσες μας. Είχα πολλά ρούχα όταν ήμουν μικρή, όμως πήρα λίγα μαζί μου. Δεν μπόρεσα να πάρω τα βιβλία μου, τα τετράδιά μου, τα μολύβια μου, γιατί ήταν πολλά. Ήμουν στεναχωρημένη. Θυμάμαι που αποχαιρετήσαμε τη γειτόνισσά μας και το πράσινο σπίτι μας.
Ήταν νύχτα. Φύγαμε με αεροπλάνο για την Άγκυρα, όπου ζήσαμε τρία χρόνια σε μια γειτονική πόλη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ από την Τουρκία την αγαπημένη μας γειτόνισσα. Ήταν πολύ καλή. Με βοήθησε να μάθω την τουρκική γλώσσα. Επίσης η μικρή δανεική τηλεόραση της γειτόνισσας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μάθω τη γλώσσα. Θυμάμαι τι εντύπωση μου έκαναν τα σπίτια στην Τουρκία. Τόσο διαφορετικά από τα δικά μας.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν εξαιρετική. Φόρεσα ένα καπέλο και ξεκίνησα. Στον δρόμο η μαμά μου είπε ότι στην τάξη θα είμαστε κορίτσια - αγόρια μαζί. Εντυπωσιάστηκα. Οι δάσκαλοι φορούσαν διαφορετικά ρούχα από το Αφγανιστάν. Η τάξη είχε χρώματα, χρώματα πολλά. Ροζ και μπλε. Είχε πολλές ζωγραφιές. Στην τάξη ήταν και άλλα παιδιά από το Αφγανιστάν που δεν ήξεραν τη γλώσσα. Εγώ έκανα τη μεταφράστρια, γιατί μέσα σε ένα τρίμηνο έμαθα τη γλώσσα. Να είναι καλά η γειτόνισσα και η μικρή δανεική τηλεόραση.
Στο σχολείο με αντιμετώπισαν με αγάπη. Αγόρια και κορίτσια. Ήταν ελεύθεροι όλοι. Όχι όπως στο Αφγανιστάν. Εντυπωσιάστηκα από τα ρούχα που φορούσαν. Πολύχρωμα. Αντιθέτως οι μαθητές στο Αφγανιστάν φορούσανε μαύρα και άσπρα ρούχα μόνο. Όλα ήταν διαφορετικά.
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης. Σκληρή δουλειά. Η μητέρα μου δούλευε σε οργανώσεις για τους πρόσφυγες. Η απόφαση να φύγουμε και πάλι από την Τουρκία ήταν πολύ βαριά. Οι συγγενείς του πατέρα μου επέμεναν να φύγουμε. Οι ίδιοι ήθελαν να πάνε στο Λονδίνο, όπου ζούσαν ο ξάδελφός μου και το παιδί τους. Θέλανε να συνεχίσουν τη ζωή τους. Δέκα φορές το προσπάθησαν μέχρι να τα καταφέρουν. Έπρεπε να φύγουμε όλοι μαζί. Εμείς δεν θέλαμε, αλλά έπρεπε για την οικογένεια. Μείναμε τρία χρόνια και μετά πάλι πήραμε δρόμο...
Στη Λέσβο με πλαστική βάρκα
Στη Λέσβο πήγαμε με βάρκα - μπαλόνι. Τι θυμάμαι; Όλα ήταν σκοτεινά εκείνο το βράδυ. Το μόνο λαμπερό ήταν το φεγγάρι. Ήμουν φοβισμένη, τρομοκρατημένη. Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, κοιτούσα το φεγγάρι και ευχόμουν να περάσει η νύχτα και να βγούμε σώοι στη στεριά. Πάνω στη βάρκα ήμασταν 34 άτομα. Φοβόμουν μήπως ανατραπεί η βάρκα. Όλα αυτά που άκουγα να γίνονται...
Όταν φτάσαμε στη Μυτιλήνη, ήταν μέρα. Ανακουφίστηκα. Χάρηκα. Όλα ήταν φωτεινά. Η θάλασσα μπλε, ο ήλιος έλαμπε, είδαμε δένδρα, πράσινο, βουνό, φύση. Φοβόμουν τι θα βρούμε. Με καθησύχαζε η μητέρα μου. Θυμάμαι που φτάνανε και άλλες βάρκες με πρόσφυγες. Μετά μας υποδέχθηκαν κάποιοι, θυμάμαι ανθρώπους, δρόμους, μέχρι που φτάσαμε στη Μόρια. Χάρηκα που ήμουν σώα, ελεύθερη και θα μπορούσα να πάω στο σχολείο.
Στο στρατόπεδο της Μόριας μέναμε 6 οικογένειες σε ένα κοντέινερ. Ήταν δύσκολα πολύ. Μόνο μια τουαλέτα. Όμως η Μόρια για μένα, αν και ήταν κάπως σαν φυλακή, μου έμαθε πολλά πράγματα. Οι δάσκαλοι από τις ξένες χώρες στον καταυλισμό μου δίδαξαν την αγάπη. Χαμογελούσαν όλοι όταν εμείς φοβόμασταν. Μας έμαθαν το ‘μαζί’. Μας έμαθαν ότι έχουμε ευκαιρίες. Αυτό μας έκανε δυνατούς. Όταν φύγαμε από το στρατόπεδο, μείναμε σε διαμέρισμα.
Στη Μυτιλήνη αισθανόμουν ελεύθερη, ασφαλής. Όμως το όνειρό μου ήταν να πάω στην Αμερική να σπουδάσω Ιατρική και μετά θα μπορούσα να επιστρέψω όπου ήθελα. Στη Μυτιλήνη αντιμετώπισα δυσκολίες για να φοιτήσω σε κανονικό σχολείο με παιδιά του νησιού. Θέλανε να είμαι σε σχολείο μόνο με πρόσφυγες. Όμως η μαμά μου επέμενε και έτσι το καταφέραμε και πήγα στο 13ο Δημοτικό Σχολείο. Και είχαμε δίκιο.
Όσοι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά τους να είναι στην ίδια σχολική αίθουσα με πρόσφυγες ας σκεφτούν ότι η ζωή κάνει κύκλους. Όλοι είμαστε ίδιοι παρά τις διαφορές μας. Ας το ξανασκεφτούν. Μπορεί να συμβεί και στους ίδιους. Μπορεί και αυτοί κάποια στιγμή, όπως οι πρόσφυγες, να «πέσουν». Πρέπει να τους δώσουμε το χέρι να ξανασηκωθούν. Να τους βοηθήσουμε με το φως της καρδιάς μας. Όλοι μια φορά είμαστε πρόσφυγες. Εγώ δεν αισθάνομαι πρόσφυγας. Θέλω να είμαι ελεύθερη και να έχει χρώματα η ζωή μου.
Τα ελληνικά τα έμαθα εύκολα, γιατί με βοήθησαν οι δάσκαλοί μου. Τους ευχαριστώ πολύ και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Όπως και τους συμμαθητές μου. Δεν υπάρχουν εύκολες και δύσκολες γλώσσες. Αν προσπαθήσεις, όλα είναι εύκολα. Όσοι είναι στη Μόρια και έχουν στο μυαλό τους να πάνε στη Γερμανία, στην Αγγλία ή στην Αμερική δεν μαθαίνουν ελληνικά. Γι’ αυτό είναι δύσκολη η ελληνική γλώσσα. Η γλώσσα θέλει καρδιά. Η καλύτερη ελληνική λέξη για μένα είναι το ‘Γεια σου’.
Στη Βοστώνη σε διεθνές σχολείο
Στη Βοστώνη το σχολείο είναι διεθνές. Θα είμαι με παιδιά από όλο τον κόσμο. Τι πιο ωραίο! Θα ανταλλάξουμε ιδέες, θα μάθουμε για τη ζωή σε άλλες χώρες, για τις δικές τους κουλτούρες. Μεγάλο σχολείο... Σκέφτομαι και τους μαθητές στο Αφγανιστάν πόσο δύσκολα περνάνε... Από τη Λέσβο θα θυμάμαι με χαρά με τις δασκάλες μου, το σχολείο, τους συμμαθητές μου, τους ανθρώπους που γνώρισα, τη φύση, τη θάλασσα. Τις δυσάρεστες στιγμές τις διαγράφω για να σκέφτομαι τα θετικά.
Θέλω να γίνω γιατρός για να βοηθήσω τους ανθρώπους. Θέλω να γίνω γιατρός, να χτίσω ένα νοσοκομείο στο Αφγανιστάν, ένα νοσοκομείο στην Αφρική, να έρθω στην Ελλάδα, γιατί αυτή με βοήθησε. Θέλω να πάω να βοηθήσω και τη χώρα μου. Αν στη χώρα μου είχε ελευθερία, θα ήθελα να ζήσω εκεί. Όμως δεν έχει. Θέλω να βοηθήσω όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Χωρίς οικογένεια στη Βοστώνη
Οι γονείς μου θα μείνουν στην Πορτογαλία. Μπορούν να έρχονται για διακοπές στη Βοστώνη. Θα μιλάμε μέσω του Ίντερνετ. Θα μου λείψουν πολύ. Όμως και αυτοί είναι χαρούμενοι γιατί θα σπουδάσω, γιατί και η αδελφή μου θα πάει νηπιαγωγείο στην Πορτογαλία. Εγώ θέλω να σας πω ότι εσάς τους Έλληνες δεν θα σας ξεχάσω ποτέ. Θα σας ξανάρθω.
Στα κορίτσια του Αφγανιστάν λέω να έχουν θάρρος, να πιστέψουν στον εαυτό τους, να πιστέψουν στην ελευθερία τους και θα τα καταφέρουν. Είναι δικαίωμά τους. Στο Αφγανιστάν αφήσαμε πίσω τους συγγενείς του πατέρα μου. Τη γιαγιά μου, τους θείους μου, τα ξαδέλφια μου. Είναι μεγάλο σόι. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Δεν ξέρουμε για τις ζωές τους. Πώς είναι; Είναι καλά; Δεν ξέρουμε τα νέα τους. Στενοχωριέμαι. Φοβάμαι μήπως δεν τους ξαναδώ. Δυστυχώς αυτή είναι η ζωή. Εγώ, αν ζούσα σήμερα στο Αφγανιστάν, όπου είναι οι Ταλιμπάν, θα προσπαθούσα να πάω στο σχολείο. Θα επέμενα. Γιατί θέλω να ζήσω ελεύθερα".
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
