ΟΛΜΕ: Η εισήγηση στις ΓΣ των ΕΛΜΕ της χώρας

Στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών και η ΟΛΜΕ προτείνει 24ωρη απεργία για τους εκπαιδευτικούς τη μέρα εκείνη.

Στο μεσοδιάστημα για την καλύτερη προετοιμασία της απεργίας, η ΟΛΜΕ εισηγείται στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ:

Η ΟΛΜΕ και οι ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε συνεντεύξεις τύπου σε κεντρικά και τοπικά ΜΜΕ, περιοδείες, εκδηλώσεις κλπ για να αναδειχθούν τα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Οι ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε ενημερώσεις στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και να οργανώσουν από κοινού τον αγώνα με εκδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας για τα τοπικά ζητήματα των σχολείων τους (κενά, συγχωνεύσεις, κλπ).

Οι ΕΛΜΕ να συνεχίσουν τις κατά τόπους κινητοποιήσεις ενάντια στην ίδρυση Ωνασείων Σχολείων και τις διώξεις εκπαιδευτικών.

Η ανακοίνωση της ΟΛΜΕ

Εισήγηση προς τις ΓΣ των ΕΛΜΕ

της χώρας

Η πραγματικότητα του σήμερα

Ο κόσμος μας αλλάζει και οι αλλαγές αυτές είναι τεκτονικές. Η γεωπολιτική μα και η τεχνολογία διαμορφώνουν ένα ψηφιδωτό συγκρούσεων, προκλήσεων μα και απειλών για τον άνθρωπο και τη δημοκρατία.

Η Μέση Ανατολή βυθίζεται όλο και πιο σταθερά στη δίνη των ανταγωνισμών των περιφερειακών δυνάμεων της περιοχής οι οποίοι και λειτουργούν υπό την επιτροπεία των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου αυτού. Η εξαιρετικά αμφίσημη -σε πολλά επίπεδα-αλλαγή στη Συρία, η αβέβαιη κατάσταση στον Λίβανο, η αγωνία για την τύχη των κουρδικών πληθυσμών μα και των άλλων εθνοτικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων στη νέα πραγματικότητα, οι εσωτερικές τριβές σε άλλες χώρες και κυρίως το ανέκκλητο αποτύπωμα του πολέμου στη Γάζα με την ανείπωτη ανθρωπιστική τραγωδία που έχει συντελεστεί, συνθέτουν ένα σκηνικό ρευστό και εξαιρετικά δύσκολο να χαρτογραφηθεί ως προς τις μελλοντικές εξελίξεις. 

Την ίδια ώρα γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας πέρα από τον Ατλαντικό η οποία κυριαρχείται από επιλογές με πρόσημο την τραχύτητα. Η διάθεση μεγάλων περικοπών στις κοινωνικές πολιτικές μα και στον ίδιο τον δημόσιο τομέα αποτυπώνει μια θεώρηση η οποία εδράζεται στην αντιμετώπιση του κράτους πρόνοιας ως μια «πολυτέλεια» η οποία πρέπει να καταργηθεί.

Να μην γίνει η φτωχοποίηση η νέα κανονικότητα!

Η Ελλάδα του σήμερα βιώνει μια ιδιόμορφη πραγματικότητα όπου αποκλεισμοί και ευημερία συνυπάρχουν για τους πολλούς και τους λίγους αντίστοιχα και διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, αυτή των κοινωνικών ανισοτήτων που διαρκώς βαθαίνουν και οξύνονται.  Η φτωχοποίηση πια των πολλών είναι η νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που παίρνει πια χαρακτηριστικά «κανονικότητας» καθώς η κυβερνητική πλειοψηφία δεν προχωρά στην υλοποίηση πολιτικών που θα ανατρέψουν αυτή την εικόνα.

Οι μισθοί μας είναι μισθοί φτώχειας και εξαθλίωσης. Η «πολυδιαφημισμένη»αύξηση στους μισθούς των εκπαιδευτικών για το 2024 ήταν τελικά μία πενιχρή οριζόντια αύξηση 35-40 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι η αύξηση από την 1^η Απριλίου του 2025 θα είναι περίπου 12,5 ευρώ τον μήνα καθαρά.

Η επιλογή αυτή αποτυπώνει και τις πραγματικές ιεραρχήσεις της κυβέρνησης η οποία δεν κρίνει ως κορυφαία την ανάγκη ο κόσμος της εκπαίδευσης να ζει με όρους αξιοπρέπειας.

Στη δραματική αυτή χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, στην υπονομευτική για την κοινωνική συνοχή οικονομική ασφυξία  προστίθεται το κορυφαίο ζήτημα της στέγασης, ειδικά όσων διορίστηκαν ή τοποθετούνται σε περιοχές μακριά από τα σπίτια τους και ιδιαίτερα αυτών που ζουν και εργάζονται σε τουριστικές περιοχές. Πολιτεία μα και Τοπική Αυτοδιοίκηση με τρόπο επιδεκτικό στέκουν απόμακρες απέναντι στις διαμαρτυρίες μας. Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε λύσεις ως προϊόν σχεδιασμού δημόσιων πολιτικών που θα επιτρέψουν στον εκπαιδευτικό που εργάζεται μακριά από το σπίτι του να ζει με αξιοπρέπεια. Πως μπορεί ένας νεοδιόριστος των 776 ευρώ να ανταποκριθεί στο πρωτοφανές κόστος στέγασης, στην ακρίβεια που σαρώνει τα πάντα;

Απαιτούμε να αρθούν τα μέτρα που ακρωτηρίασαν τους μισθούς μας στα χρόνια της δημοσιονομικής κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων με κορυφαίο αίτημα την επαναφορά του 13^ου και 14^ου μισθού. Δεν ζητάμε απλά τη δικαίωση του αιτήματος μας στην πρότυπη δίκη στις 6 Ιουνίου. Ζητάμε την υλοποίηση μιας πολιτικής απόφασης η οποία θα δικαιώσει τον κόσμο των εργαζομένων του Δημοσίου ο οποίος και βιώνει μια εξαιρετικά άδικη πραγματικότητα. 100 χρόνια μετά την καθιέρωση για πρώτη φορά του θεσμού είναι απόλυτη ανάγκη να αποκατασταθεί η αδικία αυτή. Η  αντιμετώπιση της φτωχοποίησης να γίνει πράξη και να μην παραμείνει ευχή.

Να αντιταχθούμε στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης!

Όλους αυτούς τους μήνες γινόμαστε μάρτυρες της κλιμάκωσης μιας πολιτικής διοικητικών διώξεων ενάντια στον κόσμο της εκπαίδευσης. Πειθαρχικές ποινές και μέτρα ποινικοποίησης του απεργιακού δικαιώματος αναδεικνύουν τηνπρόθεση της κυβέρνησης να σταματήσει κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην πολιτική της. Δεν είναι η καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης των εκπαιδευτικών, η απάντηση στα τεράστια προβλήματα των σχολείων.

Αντί το Υπουργείο Παιδείας να στηρίξει τους/τις εκπαιδευτικούς που μάχονται καθημερινά για να κρατήσουν όρθια τα σχολεία τους, τους διώκουν και τους στοχοποιούν. Ιδιαίτερα στοχοποιούν νεοδιόριστου/ες, οι οποίοι/ες για χρόνια «γύριζαν» σε όλη την χώρα σε συνθήκες εξαιρετικής δυσκολίας και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με παραπομπές σε πειθαρχικά αντί να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες μονιμοποίησης τους.

Ενώ σχολεία και τμήματα συγχωνεύονται, ενώ οι μισθοί παραμένουν μισθοί φτώχειας και οι υποδομές αντιμετωπίζουν προβλήματα εκρηκτικής έκτασης, η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει ουσιαστικά και επικοινωνιακά προτεραιότητα σε πολιτικές ασφυκτικού περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης. Είμαστε απέναντι στην προσπάθεια αυτή της συντριβής της συνδικαλιστικής δράσης και θα αγωνιστούμε με αποφασιστικότητα απέναντι σε μια τέτοια επιλογή που διαμορφώνει συνθήκες εξοντωτικές για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Ο σχεδιασμός του αποκλεισμού των εκπροσώπων των εργαζομένων από τα πειθαρχικά συμβούλια συνιστά εκτροπή από μια δημοκρατική παράδοση χρόνων την ώρα που για το ζήτημα των καθυστερήσεων δεν είναι υπεύθυνοι οι αιρετοί  που αποτελούν μειοψηφία στο πεδίο της λειτουργίας των πειθαρχικών. Το Υπουργείο Παιδείας, μετά το πρώτο χτύπημα στην αντιπροσωπευτικότητα των συλλογικών οργάνων με την κατάργηση των αιρετών από τα συμβούλια επιλογής στελεχών εκπαίδευσης, επιφέρει και ένα δεύτερο. Με την απομάκρυνση των αιρετών από τα πειθαρχικά συμβούλια η εκπροσώπηση γίνεται μονομερής, με την παρουσία μόνο νομικών ως μελών. Αυτό οδηγεί σε συγχώνευση πειθαρχικού και ποινικού δικαίου, δημιουργώντας ένα όργανο με μονοδιάστατο και μονοθεματικό τρόπο συγκρότησης, θεώρησης και λειτουργίας.

Η γενίκευση των διώξεων και η προσπάθεια επιβολής πειθαρχικών συμβουλίων χωρίς τη συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων κατασκευάζουν ένα εξαιρετικά ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον με όρους απόλυτα περιοριστικούς, σχεδόν εξοντωτικούς για κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών του κόσμου της εκπαίδευσης, του κόσμου της εργασίας. Οι επιλογές αυτές διαμορφώνονται ως μια συμπληρωματική εργαλειοποίηση της κλιμάκωσης του αυταρχισμού, των συνδικαλιστικών διώξεων, της στοχοποίησης και ποινικοποίησης της δράσης των συνδικάτων  που μαζί με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους δίνουν τη μάχη για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν ήδη γίνει στόχος αυτής της πολιτικής. Οι παραπομπές πολλών στα πειθαρχικά συμβούλια λόγω της συμμετοχής τους σε απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν κηρύξει οι Ομοσπονδίες τους κατά της «αξιολόγησης,οι διώξεις για την έκφραση ή υλοποίηση δράσεων με αναφορά σε κρίσιμα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου είτε για δράσεις με ευρύτερο αξιακό και κοινωνικό περιεχόμενο όπως αυτός της ειρήνης και της δικαιοσύνης συγκροτούν ένα εξαιρετικά σοβαρό πεδίο δοκιμής αυτών των μεταρρυθμίσεων που έχουν περιεχόμενο βαθιά συντηρητικό και αντιδημοκρατικό.

Ενωμένες και ενωμένοι θα δώσουμε τη μάχη για την υπεράσπιση της συνδικαλιστικής δράσης και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Γιατί το μόνο καταφύγιο μας είναι η δύναμη των πολλών, η συσπείρωση όλων μας στις αξίες και την αποστολή του συνδικάτου για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο αλλά και για ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα στερηθούν το ταμείο ανεργίας ή θα υποστούν περικοπές.

Η κυβέρνηση προχωρά στην περικοπή του επιδόματος ανεργίας σε χιλιάδες συναδέλφους/-ισσες με το έωλο επιχείρημα ότι δίνει “περισσότερα κίνητρα για εργασία “και διασφαλίζει την “ανταποδοτικότητα, δικαιοσύνη και την αποτελεσματικότητα”. Μάλιστα ονομάζει αυτή την πιλοτική δράση «δουλειές για όλους», λες και η επιβίωσή μας είναι αντικειμένου πιλοτικής έρευνας για τις υπηρεσίες απασχόλησης. Είναι πραγματικά προσβλητικό για τους χιλιάδες συναδέλφους/-ισσες που είναι καθηλωμένοι/-ες σ’ έναν υπολογιστή από τον Αύγουστο και παρακολουθούν τις αντιπαιδαγωγικές “ασκήσεις” μείωσης των κενών από το υπουργείο (συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, κλείσιμο σχολείων, περικοπές στην παράλληλη) και περιμένουν πότε θα μετακινηθούν από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη προκείμενου να υπηρετήσουν το δημόσιο σχολείο.

ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.  Μια πολιτική που θα φέρει βαρύ πλήγμα στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Με τη σύμβαση αυτή εκχωρείται ένα τμήμα της δημόσιας δωρεάν δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες αναδόχους. Πρόκειται για μια πρωτοφανούς χαρακτήρα επιλογή η οποία και στην ουσία της αποτυπώνει μια ισχυρή διάθεση σχεδιασμού και εφαρμογής δημόσιων πολιτικών στην εκπαίδευση με όρους ταξικής κατηγοριοποίησης. Η διάθεση υποστήριξης σε μια τέτοια πολιτική ουσιαστικά λειτουργεί μετασχηματιστικά στο πεδίο της εκπαίδευσης με όρους ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Η επίκληση ότι η λειτουργία τους συνδέεται με την άμβλυνση ανισοτήτων σε ευάλωτες περιοχές δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί καθώς μαθητές και μαθήτριες των περιοχών αυτών θα αποκλειστούν από το σχολείο τους. Αυτό μάλιστα θα συμβεί χωρίς να υπάρχει δυνατότητα σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά να πάνε σε άλλο σχολείο της πόλης τους. Γινόμαστε δηλαδή μάρτυρες μιας παραδοχής της αδυναμίας της Πολιτείας να ανταποκριθεί στη συνταγματική επιταγή για παροχή εκπαίδευσης με ίδιους όρους σε όλα τα παιδιά και τελικά μιας πολιτικής που επικαλείται αλλά στην πραγματικότητα δεν μειώνει τις ανισότητες.

Οι συνθήκες αυτές θα οδηγήσουν στη γιγάντωση μιας νέας βιομηχανίας φροντιστηρίων για την «πολυπόθητη» εισαγωγή. Η ανταπόκριση σε αυτή τη συνθήκη η οποία σχετίζεται άμεσα με την οικονομική και κοινωνική προέλευση θα επιδρά με τρόπο καταλυτικό και στο ποιος/α θα εισάγεται σε ένα τέτοιο σχολείο.  Οδηγούμαστε πλέον σε μια εκπαιδευτική πραγματικότητα η οποία θα χαρακτηρίζεται – εμφατικά πια –  από την κυριαρχία των ανισοτήτων. Γινόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι δηλαδή με μια αισθητοποίηση συνεπειών με ταξικό χαρακτήρα καθώς οι λίγοι θα ευνοούνται και οι πολλοί θα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης. Πως θα διαμορφωθεί το εκπαιδευτικό τοπίο του αύριο εάν συγκροτηθούν προτάσεις, σχεδιασμοί και σχήματα άλλων παρεμβάσεων από άλλα κοινωφελή ιδρύματα ή ακόμη και εταιρείες και προβούν σε αντίστοιχες δωρεές; Θα πολλαπλασιαστούν αυτού του τύπου οι σχολικές μονάδες με εμφατική πια την υποχώρηση της ευθύνης της Πολιτείας στο πεδίο της άσκησης δημόσιων πολιτικών για την εκπαίδευση.

Η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία λειτουργεί ενισχυτικά στη διαμόρφωση ενός πλέγματος πολυτυπίας στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα κατασκευάζοντας ουσιαστικά σχολεία πολλών ταχυτήτων και διευρύνοντας την απόσταση -που σε βάθος χρόνου θα γίνει χάσμα- ανάμεσα σε μαθητές/τριες με διαφορετικά χαρακτηριστικά ως προς την κοινωνικοοικονομική τους προέλευση. Αποτελεί συνέχεια της μεθοδευμένης κατηγοριοποίησης των μαθητών/τριών, που έχει ήδη ξεκινήσει με τη δημιουργία δεκάδων προτύπων και την θέσπιση του  International Baccalaureate (ΙΒ), που θα επιτρέπει σε παιδιά ανώτερων οικονομικών τάξεων να εισάγονται σε πανεπιστήμια εκτός πανελλαδικών εξετάσεων, την ώρα που η πλειοψηφία των μαθητών/τριών αναγκάζονται να περάσουν την ψυχοφθόρα και πολυέξοδη αυτή διαδικασία. Η παιδαγωγική αρχή της ισότητας των ευκαιριών η οποία και αποτελεί θεμελιώδη συνθήκη για ένα εκπαιδευτικό σύστημα κοινωνικά δίκαιο τραυματίζεται βαριά.

Είναι προφανές ότι ενάντια στην αντίληψη της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι ανάγκη να τεθεί ως κορυφαίο αίτημα για την πραγματική αναβάθμιση και ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού συστήματος της Χώρας αυτό της -σε πρώτη φάση-  αύξησης των δαπανών για την Παιδεία τουλάχιστον στο 5% του ΑΕΠ. Μια πολιτική επιλογή που θα συνοδεύεται και απ ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κατασκευής νέων σχολικών κτιρίων, ενεργειακής αναβάθμισης των υφιστάμενων και φυσικά αντισεισμικού ελέγχου για το σύνολο των σχολικών κτιρίων της χώρας. Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία πρέπει να αφορά ολους και όλες, μαθητές/τριες και εκπαιδευτικούς, με όρους ισότητας και συμπερίληψης.

Η Μόρφωση είναι δικαίωμα για όλα τα παιδιά και όχι ευκαιρία για λίγα και εκλεκτά!

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΗΜΕΡΑ ΒΙΩΝΕΙ ΜΙΑ ΓΚΡΙΖΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο κόσμος της εκπαίδευσης βιώνει στην καθημερινότητα του μια αβίωτη πραγματικότητα. Απίστευτος όγκος γραφειοκρατικού έργου, αυξημένες απαιτήσεις σε θέματα ασφάλειας και προστασίας των μαθητριών και μαθητών, ένα ευρύ πλέγμα υποχρεώσεων που ξεφεύγουν με τρόπο πρωτόγνωρο από την κύρια αποστολή του, τη διδασκαλία.

Ο μετασχηματισμός αυτός επιβεβαιώνει και το ουσιαστικό πρόβλημα στο σχολείο του σήμερα. Ο/η εκπαιδευτικός αντιμετωπίζεται με όρους στενά γραφειοκρατικούς, αγκυλωμένους σε μια- αποστεώμενη από το διοικητισμό - στείρα προσέγγιση του ρόλου του και κυρίως του αξιακού φορτίου που συνοδεύει τον ρόλο του. Αυτή η θεώρηση αποτυπώνεται με τρόπο εμφατικό στην απαράδεκτη επιλογή της ανάθεσης υπερωριών κατά τρόπο συστημικό και συστηματικό πια, μια επιλογή που επιφορτίζει τους/τις ήδη καταπονημένους/ες εκπαιδευτικούς και που αναδεικνύει το εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα των κενών που υπάρχουν 6 μήνες μετά το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Μια επιλογή που συνιστά και την απόδειξη της ουσιαστικής αδυναμίας ανταπόκρισης των εκπονητών των πολιτικών αυτών στις ανάγκες των μαθητριών και των μαθητών/τριών.Υπονομεύουν συνειδητάτο δημόσιο σχολείο, του αφαιρούν κάθε συνθήκη ουσιαστικής λειτουργίας και μετασχηματίζουν τη δημόσια εκπαίδευση σε μια κατασκευή που δε θα θυμίζει πια  παιδαγωγική διαδικασία.

Σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα, η επίδειξη μιας διοικητικής αυστηρότητας πια πλεονάζει ως διοικητική πρακτική την ώρα που η υποστήριξη στο έργο του κόσμου της εκπαίδευσης, σε επίπεδο συμπληρωματικών δομών και λειτουργιών χαρακτηρίζεται από βαθιά ελλείμματα.Η επιλογή της ανάδειξης της αξιολόγησης ως η απάντηση σε όλες τις κακοδαιμονίες της εκπαίδευσης και η άρνηση υιοθέτησης πολιτικών που θα αλλάξουν πραγματικά τις συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου φανερώνει την έλλειψη οράματος, την αποσπασματικότητα του σχεδιασμού και κυρίως την απουσία της αναγκαίας χρηματοδότησης.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

• Να σταματήσει άμεσα κάθε πειθαρχική δίωξη για συμμετοχή σε συνδικαλιστική δράση. Να μπει ένα τέλος στις πολιτικές στοχοποίησης των εργαζομένων και των σωματείων τους.
• Να μην προχωρήσουν οι αντιδραστικές αυτές αλλαγές στα πειθαρχικά συμβούλια. Η παρουσία των αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων είναι αδιαπραγμάτευτη.
• Οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών, την αύξηση στους μισθούς μας και στις συντάξεις μας και τη διασφάλιση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος υγείας
• Κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης
• Ξεπάγωμα της διετίας 2016 – 17
• Αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ
• Επαναφορά 13ου – 14ου μισθού

• Να αποσυρθεί άμεσα η Κ.Υ.Α. σε σχέση με το επίδομα ανεργίας
• Πλήρη σύνταξη στα 60 με 30 χρόνια εργασίας. Καμία μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων.

• Να σταματήσει η κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και να μην καταργηθεί κανένα σχολείο της γειτονιάς

• Άμεση και ουσιαστική ενίσχυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης με όρους συμπερίληψης, ισότητας και απόλυτης αποσύνδεσης από πρωτοβουλίες εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης.
• Ολόπλευρη στήριξη της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας ως πρώτιστη πολιτική επιλογή ενταγμένη στον ευρύτερο αγώνα των εργαζομένων για δίκαιη κοινωνία.
• Μείωση του αριθμού των μαθητών/τριών σε 20 ανά τμήμα γενικής παιδείας, 15 ανά τμήμα κατευθυνσης/ειδικότητας και 10 ανά εργαστήριο.
• Να καλυφθούν όλα τα κενά των εκπαιδευτικών, να ανακληθούν οι συγχωνεύσεις/καταργήσεις τμημάτων και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των υποδομών έτσι ώστε τα σχολεία να λειτουργούν απρόσκοπτα στο έργο τους.
• Επαναφορά του διδακτικού ωραρίου στα προ του 2013 επίπεδα.
• Αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων ως ένα μείζον κοινωνικό και δημοκρατικό ζήτημα. Απαιτούμε να διαμορφωθούν προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης, για να μπορούν όλοι οι μαθητές και όλες οι μαθήτριές μας να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες τόσο στην παιδεία όσο  και στην επαγγελματική τους εξέλιξη αλλά και στην κοινωνική τους πορεία.
• Ουσιαστική αντιμετώπιση και πρόληψη της βίας.
• Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη (Ν4808/21) και του Ν. 5053/23 (Γεωργιάδη) για τα εργασιακά, καθώς και κατάργηση όλων των νόμων που ιδιωτικοποιούν την κοινωνική ασφάλιση
• Να καταργηθούν οι νόμοι 4692/20 και 4823/21, να μονιμοποιηθούν αυτοδίκαια οι νεοδιόριστοι/ες εκπαιδευτικοί και να πάψουν οι διώξεις σε απεργούς.
• Να μπει ένα τέλος στις πρακτικές αυταρχισμού στα σχολεία και στους εκπαιδευτικούς μέσα από την εφαρμογή ενός υπέρμετρα τυπολατρικού και αυστηρού διοικητισμού, όπως αυτός εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας τόσο των εκπονητών της εκπαιδευτικής πολιτικής όσο και του ίδιου του μηχανισμού διοίκησης.
• Να αντιμετωπιστεί με τρόπο ουσιαστικό και με προσανατολισμό στην επικέντρωση στο εκπαιδευτικό έργο  η γραφειοκρατία στο σχολείο, γραφειοκρατία που δημιουργεί κλίμα ασφυξίας στην ίδια την εκπαιδευτική λειτουργία, στο μορφωτικό και παιδαγωγικό ρόλο των εκπαιδευτικών.
• Στήριξη του ΕΣΥ με γενναία χρηματοδότηση. Όχι στις απολύσεις και στις αναστολές εργασίας του προσωπικού. Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας και στα σχολεία.

Πρόγραμμα δράσης

Στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια  από την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Η ελληνική κοινωνία απαιτεί δικαιοσύνη και λογοδοσία. Οι τεράστιες συγκεντρώσεις της 26^ης Ιανουαρίου  σε όλη την Ελλάδα μα και στο εξωτερικό απέδειξαν ότι δεν θα ξεχάσουμε και πως δεν θα αποδεχτούμε ούτε τη λήθη μα ούτε και την ατιμωρησία.

Η 28η Φεβρουαρίου  είναι ημέρα μνήμης μα και ημέρα απαίτησης λογοδοσίας.

Ζητάμε να μη ξεχαστεί ό,τι συνέβη.

Ζητάμε δικαιοσύνη.

Για αυτό τον λόγο  προτείνουμε 24ωρη απεργία στις 28 Φεβρουαρίου.

Γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα.

Στο μεσοδιάστημα για την καλύτερη προετοιμασία της απεργίας:

Η ΟΛΜΕ και οι ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε συνεντεύξεις τύπου σε κεντρικά και τοπικά ΜΜΕ, περιοδείες, εκδηλώσεις κλπ για να αναδειχθούν τα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Οι ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε ενημερώσεις στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και να οργανώσουν από κοινού τον αγώνα με εκδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας για τα τοπικά ζητήματα των σχολείων τους (κενά, συγχωνεύσεις, κλπ).

Οι ΕΛΜΕ να συνεχίσουν τις κατά τόπους  κινητοποιήσεις ενάντια στην ίδρυση Ωνασείων Σχολείων και τις διώξεις εκπαιδευτικών.

Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα

ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ

Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς

Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 31/01

ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση

Ακολουθήστε το Alfavita στo Google News Ακολουθήστε το Alfavita στo Viber