Επικίνδυνη η προεκλογική αφίσα της ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών

Της Χρυσούλας Μητσοπούλου*

 

Στο σχολείο της Ελλάδας του 2013, σχολείο του υποσιτισμού για πολλούς μαθητές, του προϊόντος ανταγωνισμού, της προϊούσης αγραμματοσύνης, της γενικευμένης ανασφάλειας για εκπαιδευτικούς και μαθητές –αν είναι ακόμη κάπως νωρίς για να μιλήσει κανείς για «γενικευμένο τρόμο»– η ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών καλεί τους εκπαιδευτικούς να την ψηφίσουν στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ, προτάσσοντας ως πρώτο στόχο μια «εθνοκεντρική εκπαίδευση βασισμένη στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού».

 

Μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει παρά λιγοστές αντιδράσεις, όπως το πολύ εύστοχο κείμενο του Α. Ζαφείρη που τιτλοφορείται «ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών – Συνωστισμένοι στην παραλία της Χρυσής Αυγής», καθώς και κάποιες ανακοινώσεις από ορισμένες παρατάξεις σε τοπικό, όμως, επίπεδο.

 

Μήπως τελικά δεν είναι τόσο νωρίς για να μιλήσει κανείς για «γενικευμένο τρόμο» στα σχολεία;

 

Εάν δεν μας χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου, εάν αποδεχθούμε ως αναμενόμενο, βάσει της όλης ακροδεξιάς κατρακύλας της σύγχρονης Νέας Δημοκρατίας, να υπάρχει, πρώτη φορά στα χρονικά, μια κεντρική προεκλογική αφίσα εκπαιδευτικής συνδικαλιστικής παράταξης με τέτοιου είδους αναγραφόμενα, μήπως έχουμε κυλήσει παραπάνω απ’ όσο νομίζουμε «στου κακού τη σκάλα»;

 

Αναφέρομαι πρώτα απ’ όλα σε αυτούς για τους οποίους «μιλά ο μύθος», αφού τους ονομάζει πεντακάθαρα η εν λόγω αφίσα. Αναφέρομαι, δηλαδή, στην «Αριστερά», στης οποίας «τις εθνομηδενιστικές ιδέες και στο σχολείο-κέντρο προπαγάνδας που ονειρεύεται» έχει λίγο πιο πριν καλέσει η αφίσα της ΔΑΚΕ τους εκπαιδευτικούς να «αντισταθούν».

 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το θέμα περιορίζεται στους αριστερούς. Κάθε πεπαιδευμένος και ευσυνείδητος εκπαιδευτικός, που μπορεί ίσως να είναι και ψηφοφόρος της εν λόγω παράταξης, έχει λόγους να σκεφτεί πάνω στην τομή που σηματοδοτεί η «απαίτηση» της ΔΑΚΕ. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί, ως παιδαγωγοί και ως εγγράμματοι άνθρωποι, έχουμε ορισμένους καταστατικούς καθορισμούς, άρα και όρια.

 

Πρώτον, έχουμε de facto εκπροσώπους των άλλων εθνών ανάμεσα στους μαθητές μας. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε ως πλούτο την παρουσία τους στα σχολεία μας, ακόμα κι αν δεν υιοθετούμε τη λογική ενός πολυπολιτισμικού σχολείου, ή ακόμα και εάν δεν κατανοούμε ότι η ανάδειξη της «εθνικής μας ιστορίας» κάθε άλλο παρά εξυπηρετείται από την άγνοια της γνώσης της ιστορίας των άλλων πολιτισμών, ακόμα δηλαδή κι αν δεν μπαίνουμε στις ατραπούς της σκέψης των κατά τη ΔΑΚΕ «εθνομηδενιστών», ως εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε να προσυπογράφουμε λογικές που απεργάζονται τον παραγκωνισμό και τον αποκλεισμό των ξένων μαθητών μας.

 

Δεύτερον, μπορούμε να υποψιαστούμε τη βαθύτερη αυτή στόχευση της λογικής που ομνύει στο «έθνος», και γιατί μπορούμε ευκολότερα να αναρωτηθούμε για την εντιμότητά της απέναντι στα γεγονότα αλλά και απέναντι σε κάτι που λέγεται «δικαιοσύνη». Οσο μελάνι κι αν χυθεί ακόμα για το έθνος, όσες διαφωνίες κι αν έχουμε –οι αριστεροί με τους μη αριστερούς, ου μην αλλά και οι αριστεροί μεταξύ τους (μας)– τόσο για την έννοια του έθνους όσο και για την ιστορία των εθνών, και μεταξύ τους και του δικού μας, έχοντας αποφοιτήσει από πανεπιστήμια γνωρίζουμε τουλάχιστον κάποια πράγματα. Γνωρίζουμε για παράδειγμα –και το διδάσκουμε– τι έλεγε ο εθνικός μας ποιητής για τη σχέση έθνους και αλήθειας. Στο δε πιο πρακτικό-ιστορικό επίπεδο, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε, ή δεν θέλουμε να ξέρουμε, ποια τύχη είχαν οι δωσίλογοι της Κατοχής, και ποια η σχέση τους με όσους συγκρότησαν το μετεμφυλιακό κράτος, ξέρουμε –και το διδάσκουμε– ποιος ήταν ο κορμός της Εθνικής μας Αντίστασης.

 

Επίσης, ως εγγράμματοι, γνωρίζουμε το νόημα των λέξεων «αιδώς» και «ύβρις». Ακόμα και αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι λέξεις ακριβώς χρειάζονται για να μιλήσει κανείς για μια αφίσα με την οποία, κοντολογίς, έχουμε «δύο σε ένα», το μαύρο των νεοναζί μέσα από το σοβαρό βαθύ μπλε της νεοδημοκρατικής συνδικαλιστικής παράταξης, ακόμα και έτσι, μπορούμε άραγε να μη συναισθανθούμε ότι εδώ κάτι υπερβαίνει τα εσκαμμένα – και τα όριά μας ως εκπαιδευτικών;

 

…………………………………………………

 

* Εκπαιδευτικός

 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών