Alfavita Newsroom Ο εκπαιδευτικός ως εργαζόμενος παρότι δεν είχε ικανοποιητικές αποδοχές, έχαιρε κοινωνικής υπόληψης και αποδοχής. Το επάγγελμά του λόγω της σύνδεσης με ειδική νομοθεσία αναφερόμενη στην άσκηση των καθηκόντων του και με την αυξημένη βαρύτητα του ρόλου του, αναγνωριζόταν ως λειτούργημα, όρος που σπανιότερα του αποδίδεται σήμερα.
Στις μέρες μας η εκτίμηση στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού είναι μειωμένη. Πώς έγινε αυτό; Η σώρευση της γνώσης και η ζήτηση για σπουδές έχει καταστήσει περισσότερους πολίτες κατόχους πτυχίων, επιστημονικών γνώσεων και παιδαγωγικών πρακτικών. Περισσότεροι ειδικοί στα εκπαιδευτικά ζητήματα ελέγχουν και κρίνουν τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του. Παραβιάζουν την «επαγγελματική ασυλία» του δασκάλου και αμφισβητούν τις εκπ/κές πρακτικές.
Σήμερα παράλληλα με το Δημόσιο σχολείο και τον εκπαιδευτικό, λειτουργούν περισσότεροι ανταγωνιστικοί φορείς. Χάνεται το «μονοπώλιο» και η μαζική πληροφόρηση και εκπαίδευση εκτείνεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το διαδίκτυο, ιδιωτικούς φορείς κ.λ.. Κάθε περιβάλλον λειτουργεί σαν ένα πλαίσιο και ένα μέσο αγωγής.
Παράλληλα και «υποστηρικτικά» προς το Δημόσιο σχολείο λειτουργεί ως θεσμός το φροντιστήριο, το οποίο παρουσιάζει ένα πρότυπο διδασκαλίας και μάθησης επικεντρωμένο στις εξετάσεις. Απαλλαγμένο το φροντιστήριο από τον κοινωνικοποιητικό και ιδεολογικό ρόλο του δημόσιου σχολείου, με ελάχιστα μαθήματα και διδακτική ύλη, λειτουργεί χρησιμοθηρικά, πλαγιοκοπεί και υποκαθιστά, τουλάχιστον μερικά, το επίσημο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολείου αποδυναμώνονται, καθώς οι φροντιστές παρουσιάζονται να ανταποκρίνονται αποδοτικότερα στο έργο τους. Σ΄αυτή την εικόνα συμβάλλουν και οι εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολείου με τα «ιδιαίτερα μαθήματα»,υποσκάπτοντας τη θέση του εκπαιδευτικού λειτουργού.
Στο παρελθόν, όταν τα πανεπιστημιακά πτυχία ήταν λιγότερα, οι επαγγελματικές προοπτικές ήταν καλύτερες για τους κατόχους τους.
Σήμερα, με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, ιδιαίτερα στους νέους, η κατοχή πτυχίου συχνά δεν επαρκεί για την εύρεση εργασίας. Αυτό αντικατοπτρίζεται στην αξία του πτυχίου και την πρόσληψη του εκπαιδευτικού. Σε αυτήν τη συνθήκη, δεν αναγνωρίζεται στον εκπαιδευτικό αρκούντως η προσφορά του.
Η κατίσχυση των νεοφιλελεύθερων ιδεών και πρακτικών, οδήγησε στην απαξίωση του δημοσίου σχολείου και των εκπαιδευτικών του. Και αυτό στην πολύ απλή λογική ότι το ιδιωτικό είναι καλύτερο από το δημόσιο.
Διόλου συμπτωματικό ότι σκοπός του νεοφιλελευθερισμού είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών της παιδείας, υγείας, ασφάλισης.
Υιοθετώντας τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις τα θεσμικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνέβαλλαν περαιτέρω στην απαξίωση των εκπαιδευτικών.
Εμφάνισαν μεμονωμένες δυσάρεστες συμπεριφορές ως γενικό χαρακτηριστικό του κλάδου. Οι κυβερνώντες, με πρόφαση την οικονομική κρίση και προκειμένου να νομιμοποιήσουν τις επιθέσεις εναντίον των εκπαιδευτικών, τους συκοφάντησαν. Περιέκοψαν τις δαπάνες για την Παιδεία, κατάργησαν εκπαιδευτικές δομές και χρέωσαν στον δάσκαλο τις αδυναμίες και δυσλειτουργίες της εκπαίδευσης. Αποσιώπησαν την δική τους υποχρέωση για λογοδοσία σε θέματα κατάρτισης και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, το εξετασιοκεντρικό σχολικό σύστημα και μετακύλισαν την ευθύνη σε ατομικό επίπεδο. Μνημείο των ανηλεών αυτών επιθέσεων αποτελεί το άρθρο του Πρωθυπουργού της χώρας στην εφημερίδα Καθημερινή στις 16-11-2014. Με εμφαντικό τρόπο μεταφέρει τις κυβερνητικές ευθύνες στους εκπαιδευτικούς και διαγράφει τις επιπτώσεις του οικονομικού-κοινωνικού-πολιτισμικού περιβάλλοντος στις επιδόσεις των μαθητών: « Αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, ώστε να κρίνεται το έργο των εκπαιδευτικών από τα αποτελέσματά τους, δηλαδή από τις επιδόσεις των μαθητών στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Κι όχι να υποκαθίσταται από τη φροντιστηριακή παραπαιδεία. Ώστε να επιστρέψει η μάθηση μέσα στο σχολείο, να ανακουφιστούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί από τα «ιδιαίτερα». Και να μη συνθλίβονται οι μαθητές που σήμερα υποχρεώνονται να μάθουν τα πάντα τα δύο τελευταία χρόνια πριν τις Πανελλαδικές».
Η κοινωνική ανυποληψία του εκπαιδευτικού, ιδιαίτερα στην χώρα μας, είναι έντονη και γι΄αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος. Η ανασφάλεια, η ρευστότητα και οι απειλές συνδέθηκαν άμεσα με την επαγγελματική του υπόσταση. Σε κάθε περίπτωση, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η υπονόμευση και ακόμη περισσότερο η ταπείνωση του εκπαιδευτικού δεν ωφελεί κανέναν, υποθηκεύει τη μάθηση των παιδιών και εν τέλει το μέλλον του τόπου.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 05/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
