Αγωνιστική Παρέμβαση Β ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής

          ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Β’ ΕΛΜΕ ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ

ΑΙΓΑΛΕΩ- ΧΑΪΔΑΡΙ – ΑΓ.ΒΑΡΒΑΡΑ

Η  κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προχωρά επιθετικά το έργο που της έχουν αναθέσει ΕΕ και ΔΝΤ.  Φτωχοποιούν τον λαό ,  καταστρέφουν την παραγωγή της χώρας, διευκολύνουν την ιμπεριαλιστική επέκταση της Γερμανίας, σώζουν τις τράπεζές τους.

Υπουργοί του Σαμαρά υλοποιούν τους απεχθείς όρους των μνημονίων.  Ένας   κατεβάζει τους μισθούς των νέων στα 436 € κι  άλλος θυσιάζει 20.000 δημοσίους υπαλλήλους  στον ιερό βωμό της ολοκλήρωσης της ΕΕ.

Επίτροποι εκπρόσωποι των δανειστών, τοποθετούνται σε τράπεζες και υπουργεία συλλέγοντας «γη και ύδωρ» για λογαριασμό των αφεντικών τους.

Η παιδεία και η υγεία μετατρέπονται σ’ ένα ακόμη πεδίο μάχης του ακήρυχτου πολέμου ενάντια σ’ όλες τις κατακτήσεις μας . έτσι μας οδηγούν στη βίαιη μείωση της αξίας της εργατικής μας δύναμης ή ακόμα και στη φυσική εξόντωσή μας.

Ειδικά για την παιδεία και το χώρο της οι δαπάνες είναι μειωμένες κατά 1,3 δις  φτάνοντας το χαμηλότερο ποσοστό του 2,51% του ΑΕΠ. Έτσι,  στα πλαίσια αυτού του προϋπολογισμού προωθούνται νέες συγχωνεύσεις τμημάτων αυτή ακριβώς την περίοδο και για όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, 1500  συγχωνεύσεις σχολείων για τον επόμενο χρόνο καθώς και αύξηση του διδακτικού ωραρίου. Μ’ αυτό το τρόπο το υπουργείο πετυχαίνει την κατάργηση θέσεων και  δημιουργεί τεχνητές υπεραριθμίες ώστε να αξιοποιήσει και στην εκπαίδευση     τον νόμο 4093/2012 (ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙΙ  2012) με τον οποίο :

1. Οι μετατάξεις  μετατρέπονται σε βασικό εργαλείο εργασιακής κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Με το νέο πλαίσιο μπορεί να βρεθεί ξαφνικά ο υπάλληλος οπουδήποτε, φτάνει ο κλάδος του να πλεονάσει στην υπηρεσία του.  
2. Δίνεται πλέον η δυνατότητα μεταθέσεων των εκπαιδευτικών λόγω υπεραριθμίας, με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, σε κενά όλης της επικράτειας.
3.   Η διαθεσιμότητα γίνεται βασικό εργαλείο απόλυσης ή αναγκαστικής μετάταξης ακόμη και σε θέση με κατώτερα τυπικά προσόντα απ’ αυτά που διορίστηκε ή αλλαγής της εργασιακής σχέσης από αυτήν του Δημοσίου Υπαλλήλου σε ΙΔΑΧ, στις περιπτώσεις που καταργούνται οι θέσεις ή μέρος αυτών, μετά από  κατάργηση ή αλλαγή του οργανισμού που υπηρετεί ο υπάλληλος.

Για να γίνουν αποδεκτά αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση   καταφεύγει στη βία και την καταστολή. Ειδικά για το δημόσιο η απειλή της αργίας αποτελεί πλέον βασικό μέσο διοικητικής πειθάρχησης , αφού πειθαρχικά παραπτώματα όπως «απείθεια» ή «εγκατάλειψη και παράνομη χρήση πράγματος το οποίο ανήκει στην υπηρεσία» μπορούν να θεωρηθούν πολλές και διάφορες ενέργειες μας.

Συνάδελφοι

Η αδιαφορία, η αποδοχή, η ανοχή, η μοιρολατρία, δεν είναι η απάντηση στη βία που ασκείται πάνω στις ζωές μας.  Τίποτα από τα παραπάνω δεν ταιριάζει στη φύση της δουλειάς μας, που μας φέρνει συνεχώς δίπλα στη νέα γενιά. Ακόμη περισσότερο σήμερα που τα νέα παιδιά, οι μαθητές μας, βιώνουν στα ίδια τους τα σπίτια την ανεργία την ανασφάλεια ακόμη και την πείνα. Η μόρφωσή τους είναι το βασικό μας καθήκον . Όμως, ποια μόρφωση  και με ποιο περιεχόμενο;

1. Μόρφωση που να αμφισβητεί τις σημερινές στενές και αποξηραμένες γνώσεις  που καλλιεργεί το σημερινό σχολείο του ανταγωνισμού, της ημιμάθειας  και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
2. Μόρφωση που να καλλιεργεί την εμπιστοσύνη στους κοινωνικούς αγώνες και να εμπνέεται από τις νικηφόρες μάχες του λαού μας ενάντια στον φασισμό , το  ληστρικό  πόλεμο, την εκμετάλλευση .Το ‘21, το ‘40, το ‘73 είναι πλέον μπροστά μας, σελίδες έμπνευσης για δράση και όχι εξεταστέα ύλη και χρονικά σχολικής εορτής.

Οι  αγωνιστικές παρεμβάσεις  υπερασπίζονται αταλάντευτα την άποψη  ότι χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δόθηκε. Αντίθετα, όλοι οι αγώνες που δόθηκαν στους δρόμους της Αθήνας , στην επαρχία , στους τόπους δουλειάς , στις πλατείες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια τα χρόνια του ΔΝΤ και των μνημονίων έχουν δυναμώσει τους δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους . Ο λαός μας στους δρόμους έχει αποδείξει ότι ξεπερνάει σε θέληση τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, που κρύβονται στο καλογυαλισμένα γραφεία τους. Είναι καιρός να τις ξεπεράσει και σε οργανωτικό επίπεδο. Τα μέτρα εκφοβισμού  που παίρνουν είναι μέτρα που δείχνουν το φόβο των κυρίαρχων τάξεων μπροστά στον ενδεχόμενο ξεσηκωμό μας. Τώρα που δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις  ας κάνουμε πράξη το σύνθημα: