Alfavita Newsroom 
Πάνε πια τρία χρόνια μνημονίων και επίθεσης σε κάθε κατάκτηση που είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι μέσα από δεκαετίες σκληρών αγώνων. Τρία χρόνια που έφεραν μια δραματική αλλαγή στον κοινωνικό χάρτη της χώρας, που θύμισαν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Στα κοινωνικά ερείπια των τριών αυτών χρόνων, η τρικομματική και το σύστημα μιλάνε κυνικά για «success story». Είναι το «success story»:
· Του ενάμιση εκατομμυρίων ανέργων.
· Της συντριβής των συλλογικών συμβάσεων και της κατάργησης της μόνιμης δουλειάς.
· Των μισθών των 300 ευρώ (η λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» έφτασε να αποτελεί… καλό όνειρο).
· Της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας, των τρομοκρατικών απολύσεων, των επιστρατεύσεων και της απαγόρευσης των διαδηλώσεων.
· Της διάλυσης δωρεάν υπηρεσιών υγείας και παιδείας.
· Της αναίρεσης των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης στις «δεξιότητες» και την ευελιξία.
· Του «ιερού» των πανελλαδικών εξετάσεων που θυσιάζει την εκπαιδευτική διαδικασία στο βωμό των φροντιστηρίων, υψώνοντας φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.
· Της πριμοδότησης του φασιστικού παρακράτους.
· Του ξεπουλήματος κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής της χώρας και της αποσυγκρότησης της παραγωγικής της βάσης.
Είναι πράγματι μια «επιτυχής ιστορία» για τους λίγους. Για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Για την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ. Για το ΣΕΒ, τα αφεντικά. Για την τρικομματική κυβέρνηση (το πιο πολιτικό προσωπικό της βαρβαρότητας) και το έργο που παρέχει στα αφεντικά της.
Είναι μια «επιτυχής ιστορία» για τους λίγους που βασίζεται στα συντρίμμια της ζωής των πολλών. Του εργαζόμενου και άνεργου λαού, της εργατικής τάξης, των παιδιών μας. Που βασίζεται στα συντρίμμια του παρόντος και στην ερήμωση του μέλλοντος, αν τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν έτσι.
Απολύσεις – κλεισίματα – συμπτύξεις
Η αύξηση του ωραρίου, η κατάργηση οργανικών θέσεων, οι συγχωνεύσεις σχολείων, μαζί με την συρρίκνωση των τμημάτων της τεχνικής εκπαίδευσης, θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ένα πλεόνασμα εκπαιδευτικών. Σε πρώτη φάση οι χιλιάδες αναπληρωτές που για χρόνια έτρεχαν σε κάθε γωνιά της χώρας πετάγονται στην ανεργία. Ένα ζωντανό και ευαίσθητο κομμάτι του κλάδου, το οποίο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εγκατέλειψαν. Και η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος για τις απολύσεις μονίμων εκπαιδευτικών έχει ανοίξει. Είτε με την ναζιστικής σύλληψης φιλολογία για τους «ψυχικά ασθενείς», είτε με το να βγαίνουν εκπαιδευτικοί σε αργία για αστικές διαφορές, με βάση το νέο πειθαρχικό ή και πολιτικές πράξεις είτε με την υποχρεωτική μετάθεση ανά την Ελλάδα, είτε με τις λεγόμενες επικίνδυνες ειδικότητες (Πληροφορικής, Γυμναστές, Ξενόγλωσσοι) που δε θα βρίσκουν ωράριο κατά χιλιάδες.
Ο «συνδικαλισμός» που ξέραμε τελειώνει
Την τριετία αυτή, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων έχουμε βγει ξανά στους δρόμους. Έχουμε ξαναψηλαφήσει τη σχέση μας με τα μονοπάτια του αγώνα και της συλλογικής δράσης. Στην προσπάθειά μας αυτή, έχουμε βρει απέναντί μας το κράτος και τους μηχανισμούς του: ΜΑΤ, Δικαστήρια που ποινικοποιούν τους αγώνες, διοικήσεις. Έχουμε βρει τις συμμορίες των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης που δηλητηριάζουν με ψέματα το λαό. Έχουμε βρει τα αστικά κόμματα που διαγκωνίζονται ποιο θα υπηρετήσει καλύτερα τη βαρβαρότητα.
Έχουμε, όμως, βρει απέναντί μας και τον υποταγμένο «συνδικαλισμό», το «συνδικαλισμό» που διαμεσολαβούσε ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τους εργαζομένους, με στόχο τον αφοπλισμό μας και την παράδοσή μας στα δικά του παζάρια. Ένας ρόλος που ακόμα πιο πολύ σήμερα είναι δεμένος με την απόλυτη παράδοσή μας στη βορά της επίθεσης. Είναι ο «συνδικαλισμός» της συνδιαλλαγής, της συνδιαχείρισης και των κοινωνικών διαλόγων. Ο «συνδικαλισμός» των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ, του ξεπουλήματος και της ήττας.
Εκτός όμως από αυτόν τον εχθρικό, υπήρξε και κάποιος άλλος τύπος συνδικαλισμού. Ένας στα λόγια αγωνιστικός, αλλά στην πραγματικότητα άχρηστος. Που επένδυσε σε κινήσεις εντυπωσιασμού, σε βροχή ψήφων και εδρών, σε μεγάλα λόγια και εικονικά γεγονότα. Αλλά που τις κρίσιμες στιγμές σάλπισε αναδίπλωση.
Όλα αυτά φάνηκαν στη τελευταία απόπειρα απεργίας. Η συνδικαλιστική ηγεσία κάλεσε σε μια απεργία που δεν ήθελε. Η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, κυρίως, αλλά όχι μόνο) τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι θα βγει στη σέντρα σε έναν αγώνα που έβγαινε έξω από τα όρια που έθετε το σύστημα. Αποτέλεσμα όλων αυτών, το θέατρο της συνέλευσης προέδρων, όπου οι συνελεύσεις των μαζικών απεργιακών αποφάσεων μεταφράστηκαν στο εκπληκτικό «δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις»! Το πολιτικό ζήτημα της ηττοπάθειας και της αποφυγής μάχης μεταφράστηκε σε διαδικαστικό τσίρκο.
Και σα να μην έφτανε αυτό, έρχονται τώρα διάφοροι πονηροί να πάρουν τη ρεβάνς από τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου. Να μας πουν (με ωραίες περικοκλάδες είναι η αλήθεια) ότι κακώς ψηφίσαμε την απεργία. Τι έχουν άραγε να πουν όλοι αυτοί στους δώδεκα χιλιάδες απολυμένους συναδέλφους μας αναπληρωτές; Τι έχουν να πουν στους επόμενους απολυμένους χιλιάδες μόνιμους συναδέλφους; Να πάνε στα δικαστήρια να δικαιωθούν; Να πιέσουν τα… ΠΥΣΔΕ (τα οποία παρεμπιπτόντως, όποτε χρειαστεί παρακάμπτονται από κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις); Η μήπως να ψηφίσουν το… σωστό κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων τις επόμενες εκλογές;
Η καθαρή αλήθεια είναι ότι πρέπει να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο. Και ταυτόχρονα πρέπει να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας ως κίνημα. Δεν αρκούν οι «αγώνες» για τα μάτια του κόσμου, ούτε οι εικονικές μάχες για να ανεβάσει η κάθε παράταξη τις ψήφους της. Ή θα οικοδομήσουμε αγωνιστική ενότητα μέσα στο σωματείο μας ή θα πάμε ο καθένας κατά μόνας. Ή θα είμαστε πολλοί και ενωμένοι, ή θα μας τσακίσουν. Η θα πάμε κόντρα στη συνδιαχείριση και την ατομική – πελατειακή λύση, κόντρα στον συνδικαλισμό κορυφής, κόντρα στην μετατροπή του σωματείου σε πεδίο μικροπαραταξιακών αντιπαραθέσεων με προοπτική την καθαρή ψηφοθηρία, κόντρα στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, κόντρα στο συντεχνιακό συνδικαλισμό «ιδιαιτεροτήτων του κλάδου» ή θα ηττηθούμε. Ο συνδικαλισμός που ξέραμε τελειώνει.
Για την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής
Η Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής δημιουργήθηκε το Δεκέμβρη ως μια συνεργασία της Αγωνιστικής Παρέμβασης Πειραιά, των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Πειραιά και άλλων αγωνιστών συναδέλφων. Παρά το γεγονός ότι οι δύο παρατάξεις έχουν διαφορετικές πανελλαδικές αναφορές και θα εκφραστούν διαφορετικά στο επερχόμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ, είμαστε αποφασισμένοι (υποστηρίζοντας βασικές κοινές προγραμματικές αρχές) να συνεχίσουμε τα κατακτημένα κοινά βήματα που έχουμε κάνει στην ΕΛΜΕ. Συγκεκριμένα, ως Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής, θεωρούμε ότι:
- Έχουμε θέσει με ενιαίο τρόπο τον κόπο και τη δουλειά των μελών και φίλων μας στην υπηρεσία ενίσχυσης της αγωνιστικής κατεύθυνσης και του ζωντανέματος του σωματείου.
- Έχουμε συμβάλει σε μια σειρά δράσεις του σωματείου στη σωστή κατεύθυνση.
- Κάναμε το καλύτερο δυνατό για να μη γίνει το σωματείο αρένα απολίτικων αντιπαραθέσεων και για να εξυπηρετήσουμε την ανάγκη κοινής δράσης με όσες δυνάμεις αναφέρονται στο κίνημα – πέρα από σοβαρές διαφωνίες μας.
- Στην τελευταία συνέλευση, με ενιαίο και καθαρό τρόπο υποστηρίξαμε το προχώρημα της απεργίας με σπάσιμο της επιστράτευσης. Συμβάλαμε με αυτόν τον τρόπο ώστε η ΕΛΜΕ Πειραιά να μην περιλαμβάνεται σε εκείνο το νεφελώδη κατάλογο των ΕΛΜΕ, των οποίων οι πρόεδροι έκαναν ότι δεν κατάλαβαν τι είχαν ψηφίσει οι συνελεύσεις.
Με τον ίδιο τρόπο σκοπεύουμε να συνεχίσουμε. Να συμβάλουμε ώστε μαζί με τους συναδέλφους να φτιάξουμε το νέο συνδικαλισμό! Αγωνιστικό, ασυμβίβαστο, μαζικό, καθαρό, ειλικρινή και δημοκρατικό!
Άμεσα βήματα
Είμαστε μπροστά σε χιλιάδες απολύσεις, σε κλεισίματα σχολείων, σε συμπτύξεις τμημάτων. Μπροστά στο νόμο για το «νέο Λύκειο» με ακόμα πιο σφαγιαστικούς ταξικούς φραγμούς. Μπροστά στο νόμο για το Τεχνολογικό Λύκειο με καταργήσεις ειδικοτήτων. Θα πρέπει να αναμετρηθούμε με το «φάντασμα της απεργίας που δεν έγινε» και με τα ερωτήματα που έθεσε. Πρώτον ότι χρειάζεται αγώνας για ανατροπή του δημοσιονομικού προγράμματος της Τρόικα, που σημαίνει μετωπική σύγκρουση με την ίδια την Τρόικα, την κυβέρνηση, την Ε.Ε., το κεφάλαιο. Δεύτερον ότι αυτός ο αγώνας, θα είναι «παράνομος» (βλ. επιστράτευση), σύμφωνα με το success story και με το δόγμα «νόμος και τάξη» του Σαμαρά. Τρίτον ότι πρέπει να γίνει τώρα και όχι σε ένα κάπου-κάπως-κάποτε φανταστικό κίνημα που θα έχει «τους όρους και προϋποθέσεις». Τέταρτο ότι πρέπει να προχωρήσουν διαδικασίες συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων της εκπαίδευσης (καταρχήν), ως πραγματικό εργαλείο πάλης που θα συμβάλει στη χειραφέτηση του αγώνα και όχι ως παραταξιακό παραμάγαζο.
· Να οργανώσουμε τον αγώνα, να συμβάλουμε στη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση του σ.κ.
· Καμία απόλυση – Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
· Δωρεάν Δημόσια Παιδεία για όλους.
· Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του απεργού του άνεργου και του μετανάστη – Κάτω η επιστράτευση
· Σωματεία αγωνιστικά – ταξικά – ζωντανά – δημοκρατικά. Κάτω οι εργατοπατέρες
Ενισχύστε – ψηφίστε Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 15/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
