Τα μπάνια του λαού

 

Όσοι ξέρουν τα κατατόπια της περιοχής των Σκιών δεν σκανδαλίζονται εύκολα απʼ τα προβλήματα της μεσαίας τάξης.

Δεν διαμαρτύρονται γιατί ξέρουν, πως, η διαμαρτυρία είναι πράξη υποταγής.

Ξέρουν πως το χάραμα ή το σούρουπο υπάρχουν εκεί έξω, στα χωράφια, στους δρόμους και στα υπόγεια, υπάρξεις που έχουν υποστεί την πιο ανήθικη προσβολή. Υπάρξεις που τις εκτέλεσε το βαρύ περίστροφο της καλοζωίας των αστών και τις έθαψε στη χωματερή του κοινωνικού περιθωρίου η αδιαφορία της μεσαίας τάξης. Όταν η μεσαία τάξη περνάει καλά οι γύφτοι, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι εξαθλιωμένοι, οι πρόσφυγες, είναι γιʼ αυτήν κάτι μοιραίο και φυσιολογικό.

Κάνει πως δεν τους βλέπει, τους πετάει ξεροκόμματα, τους κάνει τέχνη και λογοτεχνία, σινεμά και αφίσες. Αυτό το εγωιστικό αξίωμα που λέει, πως, η ανθρωπότητα περνάει καλά όταν περνάει καλά η μεσαία τάξη, είναι ένα σκατένιο αξίωμα προς κατανάλωση του άπληστου κοινού. Είναι η φόλα που πετάει στους αιχμάλωτους εργάτες ο ιεραπόστολος των ανταγωνισμών.

Δούλεψε, συσσώρευσε, πρόκοψε, κι ας τρώνε οι άλλοι σκατά.

Ας κοιμούνται αγκαλιά με αρουραίους εκατομμύρια παιδιά, στα παλιά σου τα παπούτσια.

Εσύ παράγεις και δικαιούσαι να περνάς καλά. Όταν όμως οι σπασμένοι βόθροι πολλαπλασιάζονται και τα σκατά φτάνουν στο καθιστικό σου, ε, τότε αγανακτείς.

Αλλά η αγανάκτησή σου είναι τόσο όψιμη και ξεθυμασμένη που είναι για γέλια. Που ήσουν κύριε Αγανακτισμένε και κύριε Οργισμένε, όταν οι άλλοι υπέφεραν;

Που ήσουν όταν μερικά μέτρα απʼ το σπίτι σου τα γυφτόπουλα πέθαιναν από χολέρα;

Που ήσουν όταν βομβάρδιζαν παραγκουπόλεις κατασφάζοντας γυναικόπαιδα με βόμβες που έφτιαξαν τα τίμια χέρια σου;

Που ήσουν όταν οι σύμμαχοι της καλοζωίας σου ξεπάτωναν έναν ολόκληρο λαό και ξέσχιζαν λεχώνες με χατζάρια και γιαταγάνια;

Την ομάδα σου, το σπιτάκι σου και την τιμή της αδερφής σου.

Γιʼ αυτά προγραμματίστηκες, γιʼ αυτά έφαγες τόσο εθνικό σκατό και τόσο πατριωτικό μελόδραμα.

Μʼ αυτά και μʼ αυτά σε φλερτάρει τώρα ο χριστιανοφασίστας με τη σβάστικα στο μπράτσο.

Τώρα που πατίκωσες αυτές της υπάρξεις που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν, κάνοντας πλακίτσα με την επανάσταση-γιατί η εξουσία σε θέλει να έχεις και χιούμορ μαλάκα μου-, τώρα, είναι αργά.

Ναι κύριε Πλήθος, κύριε Μεσαίε, κύριε Οικογενειάρχη που κοιμάσαι στο τιμόνι, homo sapiens, σάπιε, ηδονιστή της πεντάρας.

Κάνε τα μπανάκια σου, δρόσισε τη γκρίνια σου και περίμενε όπως πάντα κάποιο θαύμα.