Alfavita Newsroom Είπα να κάτσω να γράψω δυό λόγια για τον κατ' ευφημισμό "Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών." Να τον διαβάσω, να πάρω αποσπάσματά του, να βρω και κάποια δημοσιεύματα και φυσικά να τον κριτικάρω, βασικά να τον καταγγείλω ως κώδικα που το μόνο που κάνει είναι να βγάζει λάδι τις τράπεζες και τη κυβέρνηση. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Τώρα μου βγαίνει άλλο.
Η υπόθεση με τα σπίτια, τη λεγόμενη "πρώτη κατοικία", δεν είναι τωρινή. Κρατά, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή, εδώ και κάμποσα χρόνια, κοντά 8, από τότε που ξεκίνησε η κρίση. Μια κρίση που στην Ελλάδα στάθηκε η αφορμή αυτό το εξαρτημένο σύστημα να πάρει πίσω εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών. Η επίθεση αυτού του συστήματος ξεσήκωσε μια σειρά αντιδράσεις, μαζικές κινητοποιήσεις απεργιακές και άλλες, από τη πλευρά των λαϊκών στρωμάτων που από τη μια δημιούργησαν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στο σύστημα, με αποτέλεσμα το κεντρικό πολιτικό σκηνικό να είναι τελείως άλλο σήμερα και ακόμη να μην έχει σταθεροποιηθεί, και από την άλλη τουλάχιστον σε ορισμένα "ευαίσθητα" ζητήματα να του κόψει τη φόρα. Ανάμεσα σε αυτά και το ζήτημα των σπιτιών των εργαζόμενων στρωμάτων. Σε αυτή τη περίπτωση βέβαια δεν παραβλέπουμε και την ανετοιμότητα, σε μια περίοδο ρευστότητας και εσωτερικών αστικών ανακατατάξεων, του συστήματος να βρει λύση. Κοινώς τι να κάνει με τα χιλιάδες σπίτια, οικόπεδα, χωράφια κ.λπ. που θα κατασχέσει. Οι τράπεζες, τα τμήματά τους που ασχολούνται με το σχετικό αντικείμενο, είχαν κατά το κοινώς λεγόμενο στουμπώσει.
Η προσωρινή λύση που κάλυπτε και τις δύο παραπάνω περιπτώσεις δόθηκε με το νόμο Κατσέλη και με τις μέχρι το τέλος του 2014 απαγορεύσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών της "πρώτης κατοικίας". Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησαν ολοσχερώς βέβαια γιατί ακίνητη περιουσία που δεν χαρακτηριζόταν ως τέτοια έβγαινε στο σφυρί από τράπεζες, κράτος μέχρι και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια κατάσταση εφησυχασμού του λαϊκού παράγοντα από τη μια, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, είτε σε γενικότερο είτε σε προσωπικό επίπεδο, οι καταστάσεις θα αλλάξουν μπας και σωθεί έστω και κάτι από τη περιουσία που φτιάξανε παππούδες, πατεράδες και νυν εργαζόμενοι. Με ένα κρατικό νόμο και με κυβερνητικές αποφάσεις που προφανώς δεν έκαναν τυχαία το διαχωρισμό της πρώτης κατοικίας από τα υπόλοιπα. Με ένα νόμο που στην ουσία ένα πραματικό λαϊκό-εργατικό κίνημα θα έπρεπε να τον καταγγείλει εξ αρχής ως νόμο ομηρίας των λαϊκών στρωμάτων και δημιουργίας αυταπατών. Κυρίως εφησυχασμού!
Στη πραγματικότητα, πλέον ομολογείται ανοιχτά ακόμη και από τους δικηγόρους των τραπεζών αλλά και από τις ίδιες, ότι όλες οι κινήσεις του κράτους και των κυβερνήσεών του των τελευταίων χρόνων αποσκοπούσαν στο να κερδηθεί χρόνος για τις τράπεζες, αλλά και συνολικότερα απ' όλο το σύστημα, ώστε να δουν που θα καταλήξουν, τι λύσεις θα βρουν, ποιοι και αν θα επενδύσουν στην ανημπόρια των δανειζόμενων να ανταποκριθούν και κυρίως να μη δώσουν τη δυνατότητα σε κανέναν χρεωμένο να ξεφύγει. Να μη δώσουν τη δυνατότητα να πιστέψει κάποιος ότι πραγματικά θα μπορέσει να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει το δικαίωμά του όχι μόνο στη βασική του κατοικία αλλά και σε ότι άλλο έχτισε ή κληρονόμησε. Γιατί το σύστημα δε δίνει. Ακόμη και όταν αυτό είναι σε βάρος του. Αναγκάζεται να δώσει μόνο όταν νιώσει ότι κινδυνεύει πραγματικά.
Οι καταστάσεις άλλαξαν. Σε ατομικό επίπεδο προς το χειρότερο για ακόμη περισσότερους, στο γενικό επίπεδο ήρθε μια κυβέρνηση η οποία αποτελείται από δύο κόμματα που το ένα αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό το άλλο ως πατριωτικό και τα δύο μαζί θα σώζαν λαό και χώρα από τη καταστροφή που εξυφαίνουν τα απ' έξω αφεντικά.
Και τα κατάφεραν μια χαρά! Ως "αριστερά" λιγούρια της εξουσίας οι πρώτοι αφού κατάφεραν να αποκοιμίσουν το μεγαλυώδες κίνημα του 2010-12, με τη συμβολή ταξικών - επαναστατικώνς - και ότι άλλο αρέσκονται- μαϊντανών, ήρθαν στην εξουσία για να δώσουν όρκο πίστης στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά αυτού του τόπου και να εφαρμόσουν αυτά που φοβόντουσαν να εφαρμόσουν οι γνήσιοι πολιτικοί εκπρόσωποι αυτού του συστήματος. Με το πάθος της συνέπειας που τους διέκρινε πάντα όταν ήταν να απολογηθούν και να υποκύψουν στο σύστημα.
Στο ζήτημα των σπιτιών σύσσωμη σχεδόν η Αριστερά, αυτή που δε χάνει ευκαιρία -κυρίως όταν αφορά κάλπη- που δημιουργεί το σύστημα για να παρέμβει αντί να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία, την ανετοιμότητα και το κέρδισμα χρόνου που λέγαμε πριν, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε αυτά τα χρόνια αλλά φρόντισε να ενισχύσει τις αυταπάτες και την κινηματική απραξία στηρίζοντας τους κρατικούς νόμους και στέλνοντας χιλιάδες κόσμου να ενταχθεί στις διάφορες παραλλαγές του νόμου Κατσέλη. Έγινε έτσι η καλύτερη διαφημίστριά του! Κινηματικά βέβαια, και για να μη ξεχνιώμαστε, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες παρεμβάσεις, πολλές φορές και με κόντρα με τα ΜΑΤ, σε Ειρηνοδικία όπου απέτρεψαν τη διενέργεια πλειστηριασμών. Καλό μεν, δε λέω, αλλά αναρωτιέμαι πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν βλέπω τις κάμποσες φωτογραφίες με τα χαρούμενα και ευχαριστημένα πρόσωπα των εργολάβων του σχετικού "κινήματος", για το πόσο πρέπει να είναι ευχαριστημένοι οι έχοντες το πραγματικό πρόβλημα μιας και με την ακύρωση ενός πλειστηριασμού δε λύνεται! Το σπίτι, ή ότι άλλο, εξακολουθεί να είναι υπό κατάσχεση, ο οφειλέτης εξακολουθεί να οφείλει και τίποτα δεν του εξασφαλίζει ότι στο άμεσο μέλλον δεν θα το χάσει.
Και δεν του το εξασφαλίζει για τον ...πολύ απλό(!) λόγο ότι το κίνημα αποτροπής πλειστηριασμών δεν έχει συνέχεια, δεν διεκδικεί την οριστική απαλλαγή από τη θηλιά των χρεών, δεν διεκδικεί την οριστική κατοχύρωση του σπιτιού στον λαϊκό άνθρωπο που κινδυνεύει να το χάσει.
Το κίνημα αυτό δεν στηρίζεται πουθενά. Μπορεί να είναι τόσο επιτυχημένο όσο ήταν τα αντίστοιχα κινήματα "δεν πληρώνω" τα δάνεια, τα χαράτσια, τη ΔΕΗ και τις άλλες ΔΕΚΟ, την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, ακριβώς γιατί δεν έχει τις πλάτες ενός κινήματος που να διεκδικεί από τη λαϊκή και εργατική μπάντα το "πληρώστε με". Όσα δικαιούμαστε, όσα μπορούμε να αποσπάσουμε σήμερα, άυριο, στο μέλλον μέχρι να τα πάρουμε όλα στα χέρια μας γιατί εμείς τα δημιουργούμε, γιατί είναι πραγματικά δικά μας. Η μάχη γι΄αυτό το βασικό ζήτημα που θα δημιουργήσει καλύτερους όρους και για τις άλλες μάχες, τις περιφερειακές σαν το ζήτημα του σπιτιού, λείπει από τις κατευθύνσεις της παντοειδούς αριστεράς μας των μεταβατικών σταδίων και των λαϊκών εξουσιών που θα έρθουν δια του κυβερνητισμού και του κοινοβουλευτισμού.
Γιατί πως να το κάνουμε! Όταν το εργατικό κίνημα άρχισε να διεκδικεί με αξιώσεις αυτά που ανήκαν δικαιωματικά στην εργατική τάξη, όταν αυτή η τάξη συνειδητοποιούσε το ρόλο της και συγκροτούνταν ανάλογα, όταν κέρδιζε σοβαρές μάχες στο ζήτημα του μισθού, της ασφάλισης, του ωραρίου, όταν άρχισε στις κατακτήσεις της να προσμετρά και την εξουσία, τότε ο λαός άρχισε να διεκδικεί και να πετυχαίνει και το δικαίωμα στην ύπαρξη ενός δικού του σπιτιού. Όχι απαραίτητα σαν δικαίωμα που το έπαιρνε από το κράτος αλλά τουλάχιστον σα μια δυνατότητα, μικρή ή μεγάλη, να το αποκτήσει ως δικό του βασιζόμενος στη δουλειά του. Αν και υπήρξαν και περιπτώσεις "δωρεάν" παροχής ή ευκολιών από τη πλευρά του κράτους. Δεν ήταν τυχαία η ύπαρξη του πάλαι ποτέ ΟΕΚ που λειτουργούσε περίπου σαν ασφαλιστικό ταμείο στέγης, έστω με εισοδηματικά και άλλα κριτήρια. Ο οποίος καταργήθηκε αφού πρώτα μετατράπηκε σε προθάλαμο των τραπεζών, παρά και τον εργατικό έλεγχο που υπήρχε στη διοίκησή του!
Οι καταστάσεις από μεριάς κινήματος και Αριστεράς λοιπόν είναι ιδιαίτερα αποκαρδιωτικές. Δεν είναι τυχαίο ότι χιλιάδες κόσμου δεν βρήκαν το δρόμο προς την οργάνωσή τους. 800.000 οικογένειες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Δεκέμβρη δεν πληρώνουν εδώ και καιρό τα δάνειά τους- 30.000 αντιμετωπίζουν άμεσα το κίνδυνο απώλειας του σπιτιού τους σύμφωνα με τα αντικυβερνητικά μεν αλλά ιδιαίτερα φιλικά στην πολιτική της ΜΜΕ. Όποιες προσπάθειες έγιναν στα προηγούμενα χρόνια κυρίως από διάφορες τοπικές συλλογικότητες συνάντησαν το εμπόδιο της μετατροπής τους σε παραρτήματα πολιτικών χώρων. Όπου τέθηκε η ανάγκη για τη δημιουργία πραγματικού κινήματος υπεράσπισης του σπιτιού, για την ανάγκη να γίνει υπόθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, για την ανάγκη να δημιουργηθεί αυτό το κίνημα σκόνταψε σε άλλου είδους μεταβατικούς σχεδιασμούς και όπως ήδη είπαμε την παραπομπή στο νόμο Κατσέλη. Και πως άραγε θα μπορούσε ένας κόσμος πιεσμένος μέχρι τον πάτο να δείξει εμπιστοσύνη σε "πρωτοπορείες" που μετά το κίνημα των χαρατσιών για παράδειγμα τον άφησαν έρμαιο στις ορέξεις του κράτους; Που αφού πέτυχαν τους σκοπούς τους, να συγκροτηθούν οι ίδιες στις γειτονιές καπηλευόμενες τις λαϊκές συνελεύσεις, άφησαν το κόσμο αποσυγκροτημένο αδιαφορώντας για τη συνέχεια;
Η συνολική κατάσταση είναι δύσκολη. Δε ξεπερνιέται έστι απλά και το κύριο που πρέπει να ξεπεραστεί είναι η απογοήτευση και η ηττοπάθεια. Ο εργαζόμενος κόσμος δεν έχει άλλη λύση πέρα από το να πετάξει από πάνω του τις σκουριές της ανάθεσης, να πετάξει από πάνω του την αίσθηση που του δημιουργεί το σύστημα ότι αυτός, ή έστω ο διπλανός του, φταίει για τη κατάστασή του, να πάψει να θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο γιατί χρωστάει. Γιατί δε χρωστάει. Γιατί δούλευε και δουλεύει μια ζωή για να ζει καλά και δε ζει για να δουλεύει ώστε να κερδίζουν κάποιοι άλλοι. Γιατί έχει το δικαίωμα στο μισθό, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στο οχτάωρο, σε μια ζωή αξιοπρεπή και άνετη. Επομένως και σε ένα σπίτι. Γιατί τα λεφτά που του λένε ότι χρωστάει δεν ανήκουν σε αυτούς που του τα δάνεισαν μόνο και μόνο επειδή τα τυπώνουν. Ο πλούτος που παράγεται δεν παράγεται από το πουθενά αλλά από τους εργαζόμενους αυτού του τόπου, έχουν δικαίωμα πάνω του. Το δικαίωμα αυτό δεν παραχωρείται από αυτούς που τον καρπώνονται. Απλά παίρνεται, με το έτσι θέλω αυτού που τον παράγει. Αρκεί να πιστέψει ότι δεν είναι αυτός που δεν είναι "συνεργάσιμος" αλλά οι τράπεζες και το κράτος που του αρνήθηκαν ως τώρα οποιαδήποτε εφικτή ρύθμιση των δανείων και που τώρα ετοιμάζονται να του δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Έχει κάθε δικαίωμα να ζητά ακόμη και διαγραφή των χρεών του!
Όταν οι τράπεζες έδιναν αυτά τα δάνεια υπολόγιζαν τα εισοδήματα και με το παραπάνω, τώρα στη πράξη αρνούνται να προσαρμοστούν στη πραγματικότητα συνειδητά. Το αρνούνται όχι τόσο γιατί θεωρούν ότι θα τα καταφέρουν να πάρουν τα χρήματά "τους" κάποια στιγμή αλλά γιατί συνολικά το σύστημα δεν είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να διευκολύνει τον εργαζόμενο. Το αντίθετο. Τον θέλει "ένοχο" και υποταγμένο κι ας έχει οικονομικό κόστος. Ποια άλλη εξήγηση μπορεί να δοθεί για τη πώληση δανείων κοψοχρονιά σε funds ή άλλα τέτοια ευαγή ιδρύματα; Μιας και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δεν γίνονται ανάλογες ρυθμίσεις με τους δανειολήπτες. Άλλωστε τη χασούρα το κεφάλαιο, το τραπεζικό στη περίπτωσή μας, την καλύπτει μια χαρά από το κράτος. Ανακεφαλοποίηση λέγεται! Στη καλύτερη περίπτωση για τις τράπεζες ο εργαζόμενος πρέπει να πει το "δε βαριέσαι, τι είχα τι έχασα!".
Μια έκφραση που ακούγεται όλο και πιο συχνά ακολουθούμενη και με ένα ύφος ..."τσαμπουκά"! Ας το πάρει η τράπεζα το σπίτι να δούμε τι θα το κάνει λένε πολλοί. Από μένα δεν θα πάρει τίποτα. Είναι έτσι όμως; Η πραγματικότητα δείχνει ότι ακόμη και να το πάρει το σπίτι η τράπεζα, ακόμη και να της το "παραχωρήσει εθελοντικά" (ο νέος όρος για τις κατασχέσεις) δεν ξεμπερδεύει, δεν ησυχάζει, δεν αλλάζει η ποιότητα της ζωής του. Χειροτερεύει και επί της ουσίας με αυτή τη λογική υποτάσσεται στην επίθεση του συστήματος. Αφήνει να "του περάσει"! Είναι πολύ πικρός αυτός ο ..."τσαμπουκάς"!
Η υπόθεση της δημιουργίας κινήματος που εκτός από το να αποτρέπει πλειστηριασμούς να κατοχυρώνει και τον ιδιοκτήτη για πάντα είναι δύσκολη υπόθεση. Πρέπει κατ' αρχήν να συγκροτηθούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και αντί να τρέχουν από ΜΚΟ σε δικηγόρους και να "ελπίζουν" σε δικαστικές αποφάσεις που εξαρτώνται από τις ορέξεις του κουαρτέτου και των κυβερνήσεών του, να υπερασπιστούν τη περιουσία τους. Από ατομική να γίνει συλλογική υπόθεση. Επίσης δύσκολο μιας και δεν είναι εύκολο να εμφανιστούν. Οι τοπικές, πολιτικές και άλλες, συλλογικότητες μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο.
Από την άλλη το όποιο εργατικό κίνημα πρέπει να κάνει δική του υπόθεση και αυτό το ζήτημα. Πως; Διεκδικώντας μισθούς τέτοιους που να καλύπτουν τις ανάγκες των λαϊκών οικογενειών αλλά και τις "υποχρεώσεις" που τους δημιουργεί το σύστημα. Με το να υπερασπιστούν τα σωματεία με κάθε μέσο τα μέλη τους που κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο. Με το να βάλουν στα αιτήματά τους και το ζήτημα του λαϊκού σπιτιού.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Δημήτρης Ν.
Πηγή: antigeitonies.blogspot.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Είσαι άνεργος στο κέντρο της Αθήνας; ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ έκτακτο επίδομα 1000 ευρώ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 16/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
