«Τι είναι τα ποιήματα;
Είναι πληγώματα
είν’ ομοιώματα
φενάκη
φρεναπάτη;
Φρενάρισμα ίσως;
ταραχώδη κύματα;
τι είναι τα ποιήματα;»(Καρούζος)
Αλήθεια, πώς γεννιέται η ποιητική δημιουργία; Ποια άφατη, κρυφή, μυστηριώδης και μυστηριακή, πανίσχυρη και συνεπώς ακατανίκητη δύναμη οπλίζει το χέρι του δημιουργού με κείνες τις λέξεις, σύμβολα και κώδικες, που μπορούν με ενοχλητικό θάρρος, ακόμα και απύθμενο θράσος να μυήσουν και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη σε πρωτόγνωρα συναισθήματα, προσφέροντάς του ένα ονειρικό ταξίδι αισθημάτων και συναισθημάτων;
Απάντηση απλή, εύκολη, ανώδυνη δεν υπάρχει. Όσοι προσπάθησαν, καλόπιστα ή «δολερά» ανά τους αιώνες να προσεγγίσουν και ενδεχομένως να εξιχνιάσουν τούτο το μυστήριο, χάθηκαν στις δαιδαλώδεις διαδρομές του νου και της ψυχής των δημιουργών ή φώτισαν μόνο ένα μικρό κομμάτι της ποιητικής σύλληψης και έκφρασης. Γιατί όταν προσπαθείς να ρίξεις φως στο άδηλο, όταν ρισκάρεις να πλησιάσεις τη φωτιά, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να καείς. Γιατί εκείνη η ιερή στιγμή της σύλληψης, της δημιουργίας και της γέννησης στο φως δεν είναι απλή διαδικασία. «Αν δεν εκτοξεύεται απ’ την ψυχή σου σαν πύραυλος, άσ’ το καλύτερα… Αν δεν νιώσεις ότι ο ήλιος μέσα σου σου καίει τα σπλάχνα, άσε το. Όταν έρθει στ’ αλήθεια η ώρα, κι αν έχεις το χάρισμα, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει, ώσπου να πεθάνεις ή ώσπου να πεθάνει εκείνο» (Μπουκόφσκι)
Τι να πεις και με ποια περισσή τόλμη να αγγίξεις ύστερα από αυτό την ύψιστη Τέχνη της Ποίησης; Με απόλυτο σεβασμό, με θαυμασμό και δέος ας αφήσουμε απλώς τους ίδιους τους γεννήτορες να μιλήσουν. Αυτοί σίγουρα έχουν την ευλογία να αναζητούν και να ανακαλύπτουν πρώτοι τα θαυμαστά αντικλείδια που απασφαλίζουν τούτο το μυστήριο. «Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος, είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή» (Γ. Παυλόπουλος). Μόνο που πολλές φορές τα πρόσωπα είναι κρυμμένα, ακριβώς για να μην είναι συγκεκριμένα: «Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας»(Αναγνωστάκης). Και όταν φτάσεις στο σημείο να υψώσεις τοίχο, πάει να πει πως πρώτα έσκαψες βαθιά για να ανακαλύψεις χαμένους θησαυρούς. Ποίηση θα πει «ἔσκαψα βαθιά, πως βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα». Συνάμα σημαίνει εκφράζομαι με μία γλώσσα αιώνια και άφθαρτη, που έχει τη δύναμη και την αντοχή του φωτός, άρα τη δύναμη και την αντοχή της ψυχής: «η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο. Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας»(Ελύτης). Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά μία μόνο γέφυρα επαφής και επικοινωνίας: «Αν γράφω ποιήματα είναι γιατί το ξέρω. Όλα τ’ αλφάβητα του κόσμου έχουνε λιώσει»(Α. Φωστιέρης). Εξάλλου «πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές δεμένες στα καμπανάκια των άστρων-αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα»(Ρίτσος)
Και η ακοή είναι μια οξύτατη αίσθηση να νιώσεις, να αντιληφθείς, να ανακαλύψεις το άγνωστο, να το εξερευνήσεις, να συμφιλιωθείς μαζί του, ώστε να πάψει να σου προκαλεί φόβο, δέος, σπαραγμό.
Ο ποιητής είναι ο άνθρωπος με τις κεραίες του νου και της ψυχής ανοιχτές, ώστε να μπορεί να αφουγκράζεται τον καρδιακό παλμό της κοινωνίας και των ανθρώπων. Και να μπορεί ελεύθερα, ακόμα και με τα φτερά σπασμένα να πετά ψηλά, σε ένα ερωτικό ταξίδι προς το φως: «εγώ, κληρονόμος πουλιών, πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω» (Σαχτούρης). Εξάλλου ο λόγος, ως έκφραση και ως λογική επεξεργασία, είναι λόγος και διάλογος όλων των έλλογων όντων στο πέρασμα του χρόνου και για αυτό αποτυπώνεται σε ένα μυστηριώδες αποτύπωμα, ενίοτε αναλλοίωτο και ανεξήγητο, αλλά σαφώς λυτρωτικό: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται, γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα»(Σεφέρης)
Υποκλινόμαστε σε τούτο το μεγαλείο της δημιουργίας. Τιμούμε αυτούς που υπηρετούν με δόξα και τιμή την Τέχνη της Ποίησης. Πριν λίγες ημέρες μάλιστα(11 Αυγούστου), ένας ακόμα σπουδαίος ποιητής, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ταξίδεψε στο άγνωστο χωρίς επιστροφή. Ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, εκδότης και βιβλιοκριτικός άφησε ένα ιδιαίτερο στίγμα στην ποιητική έκφραση. Με έντονες τις επιρροές από το μεγάλο Καβάφη, προσέγγισε την αγωνία της στέρησης και δη της ερωτικής, με την ευρύτερη έννοιά της, με έναν τρόπο λίγο πιο γήινο, λίγο πιο προσιτό: «ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης». Γιατί «εκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...»
««Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά…
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;» Μέσω της ποίησης ο Χριστιανόπουλος, γνήσιος και καθαρόαιμος, επαναστατικός και ανένταχτος, αναζητά και αποζητά τη λύτρωση, έστω κι αν αυτή δηλώνεται μέσα από μια άνευ όρων υποταγή: «..νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου, νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή», ή ακόμα και μέσα από μια άνευ ορίων προσφορά: ««Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο, νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος. Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο, νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω».
Μετά από όλα αυτά τι νομίζεις τελικά πως είναι η ΠΟΙΗΣΗ;
«Τι νομίζεις, λοιπόν κατά βάθος, η ποίηση
είναι μια ανθρώπινη καρδιά
φορτωμένη όλο τον κόσμο»! (Νικηφόρος Βρεττάκος)
*Φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 15/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
