Νίκος Τσούλιας Η ηλικία μας είναι πάντα βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας αλλά και του ειδώλου που κάθε άνθρωπος σχηματίζει για τον εαυτό του. Αν και είναι διαρκώς μεταβαλλόμενη, είναι σταθερό συστατικό στοιχείο της εικόνας που προσλαμβάνουν οι άλλοι αλλά και κρίσιμος παράγοντας της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασής μας.
Ωστόσο, σπάνια συμβαδίζει η τυπική και πραγματική ηλικία μας με την αντίστοιχη προσωπική και υποκειμενική θεώρησή της. Εδώ προκύπτει βέβαια και ένα ερώτημα, το οποίο δεν γνωρίζω αν έχει κάποια απόλυτη απάντηση. Ποια είναι η πραγματική ηλικία μας, αυτή που γράφει η ταυτότητά μας ή αυτή που ο καθένας μας αισθάνεται και βιώνει; Υπάρχουν μερικές γενικές τάσεις στο πώς αυτοπροσδιορίζουμε την ηλικία μας, οι οποίες έχουν και μα καθολική και διαχρονική θεώρηση.
Στην παιδική και στην εφηβική ηλικία μας προσθέτουμε χρόνια και κάνουμε μια διαρκή έφοδο προς το μέλλον. Ανάλαφροι όντες από το μικρό βάρος του παρελθόντος και τον έλλειψη εμπειρίας αποικίζουμε και προ-οικονομούμε το μέλλον μας, με στόχο την όσο πιο γρήγορη και αποτελεσματική προσωπική ανέλιξή μας. Είναι και ο πληθωρισμός των ονείρων και των φιλοδοξιών που επιζητεί την άμεση πρόσφυση στον κόσμο της πραγματικότητας, γιατί τα όνειρα γεννούν διαρκώς όλο και πιο νέα όνειρα και τρελαίνουν τον νέο / τη νέα από την όλο και μεγαλύτερη απόστασή τους από την αντικειμενική πραγματικότητα. Σ’ αυτή τη φάση ο τρυφερός “βλαστός μας” ψάχνει ζωηρά για ήλιο και νερό, επιζητεί μια ώρα αρχύτερα να επιταχύνει την ανάπτυξή του, να μετασχηματιστεί ένα μέρος του σε “ξύλο”, για να αυτοστηριχτεί και να μην έχει την ανάγκη κανενός.
Στην προχωρημένη φάση της ζωής μας αφαιρούμε χρόνια ελπίζοντας ότι αυτά θα προστεθούν στο μέλλον μας, αφού όλοι μας έχουμε μια αίσθηση της χρονικής κλίμακας της ζωής του ανθρώπου, περίπου γύρω στα 80 χρόνια. Τώρα, η σμίκρυνση του ορίζοντά μας γίνεται σκιά στο συναισθηματικό μας κόσμο και προσπαθούμε να τον διευρύνουμε κοιτώντας προς το παρελθόν μας. Ουσιαστικά μετασχηματίζουμε την ανάμνηση σε όνειρο και φαντασίωση κουβαλώντας εικόνες από το πλούσιο παρελθόν μας για να τις δανείσουμε στο φτωχό μέλλον μας.
Αυτό το παιχνίδι γίνεται από πολύ νωρίς, από τη μέση ηλικία, είναι συχνά αδιόρατο και μη συνειδητό και γι’ αυτό πιάνουμε συχνά – πυκνά τον εαυτό μας να χάνουμε πραγματικά την τυπική μας ηλικία. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα παιχνίδι του ανθρώπου με το χρόνο και με τον εαυτό του, για τη θέλησή του να αντισταθεί στη φθορά και στην όποια έννοια του τέλους του. Σ’ αυτή τη φάση το “δέντρο μας” γίνεται όλο και πιο “ξύλινο” και χάνει διαρκώς τη θαλερότητά του, ενώ βλέπει κομμάτια του να αποσπώνται από του καιρού το «βάρος».
Στη φάση της έκρηξης της δημιουργικότητάς μας, όπου έχουμε τη θεμελίωση της μετέπειτα επαγγελματικής και της οικογενειακής μας ανέλιξης, δύσκολα, πολύ δύσκολα ασχολούμαστε με την ηλικία μας. Τώρα η ψυχολογία μας είναι απαλλαγμένη τόσο από την βιαστική πρόσληψη του μέλλοντος όσο και από το αγχωτικό ξεφόρτωμα του παρελθόντος. Η ζωή μας είναι γεμάτη γεγονότα και το παρόν διαστέλλεται και προς τις δυο πλευρές του χρόνου, γιατί τώρα και σχέδια του παρελθόντος υλοποιούνται αλλά και αποφασιστικά για την εξέλιξή μας γεγονότα διαμορφώνονται λειτουργώντας προκαταβολικά ως αποθεματικό μνήμης. Σ’ αυτή τη φάση υπάρχει ισορροπία μεταξύ του “βλαστικού” και του “ξύλινου” μέρους του “δέντρου μας” και η όλη αίσθηση του χρόνου και της ηλικίας μας είναι ένα απλό φόντο στον κόσμο της δημιουργίας μας.
Υπάρχει και μια άλλη γενική τάση, γενικού χαρακτήρα αυτή όχι μόνο για τις επιμέρους φάσεις της ηλικίας μας αλλά συνολικά της ζωής μας. Τι εννοώ; Πολλές φορές νιώθουμε ότι ζούμε ταυτόχρονα μαζεμένες τις διάφορες φάσεις της ηλικίας μας. Έτσι, βλέπουμε έναν πολύ ηλικιωμένο άνθρωπο και σκεπτόμαστε το πώς θα είμαστε και εμείς τότε (…) και προβάλλουμε τη μελλοντική εικόνα μας αγνοώντας ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο για το αύριο. Βλέπουμε κάποιο νέο να χορεύει όμορφα ένα ζεϊμπέκικο και με έναν ακατάληπτο τρόπο παρακολουθούμε την παλιά δική μας εικόνα με τέτοια καθαρότητα και διαύγεια που νιώθουμε ότι η μηχανή του χρόνου μάς βούτηξε και μάς ταξιδεύει όπου η βαθιά επιθυμία μας ορίζει χωρίς κανέναν περιορισμό.
Αυτές οι επιδρομές μας στο παρελθόν και στο μέλλον δεν είναι φαντασιακές, δεν είναι ονειροπολήσεις του ψυχολογικού μας κόσμου. Είναι πραγματικές εκφράσεις της ζωής μας, γιατί η ηλικία μας δεν είναι μια γραμμή του χρόνου που τη βαδίζουμε μια και έξω, αφού η συνείδησή μας ως δημιουργός του προσωπικού μας χωροχρόνου δεν υπάγεται απόλυτα στο φυσικό χωροχρόνο και υπερβαίνει ό,τι προσδιορίζεται ως αντικειμενικότητα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
