Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που θα ήθελε να σωπάσει, να στρέψει το βλέμμα αλλού, να κλείσει τα αυτιά. Θα ήθελα να πω στα παιδιά μου, αυτό που κάθε γονιός θέλει να πει, αυτό που κάθε παιδί έχει ανάγκη να ακούει όταν ο κόσμος το τρομάζει, να τους πω να μη φοβούνται, και πως είμαι εδώ για να τα προστατεύσω, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα τα κρατήσω ασφαλή μέχρι να μη με χρειάζονται.
Αλλά δεν μπορώ. Είναι ψέμα και τα παιδιά το ψέμα το αντιλαμβάνονται αμέσως. Δεν μπορώ να το υποσχεθώ γιατί όσο σκληρά κι αν προσπαθήσω, ό,τι κι αν κάνω, δεν εξαρτάται από ‘μένα. Για τις ζωές τους αποφασίζουν άλλοι. Οι ζωές τους έχουν πάνω τους τη στάμπα από σφραγίδες που «στολίζουν» πολυτελή γραφεία εταιριών. Γράφονται μέσα σε κοινοβούλια, καθορίζονται από επιτελεία και διαμορφώνονται στα μέτρα της δημοσιονομικής μεζούρας. Οι ζωές τους πουλιούνται και αγοράζονται στα διεθνή παζάρια. Τη ζωή και τον θάνατο τους τα ορίζει το κέρδος των εμπόρων.
Κι έτσι τα παιδιά μου ζουν στο κρύο, στη φτώχεια, στην εγκατάλειψη. Σκοτώνονται σε πολέμους, πνίγονται σε ναυάγια, βιάζονται σε ιδρύματα και σε σαλόνια. Κρατώ το άψυχο χέρι τους καθισμένος στα συντρίμμια της πολυκατοικίας που έπεσε, γιατί ο εργολάβος έκλεβε τα σίδερα με συνένοχο το κράτος.
Τα παιδιά μου μελλοθάνατοι σε λίστες ατέλειωτης αναμονής στο παιδοογκολογικό και στο παιδοκαρδιοχειρουργικό. Τα παιδιά μου σε ταξίδι θανάτου μέσα σε ασθενοφόρο, που γυρεύει μάταια κρεβάτι σε ΜΕΘ.
Τα παιδιά μου κομμάτια στα τρένα γιατί η ασφάλεια τους είναι κόστος για τον επενδυτή. Τα παιδιά μου δεν γύρισαν απ’ το σχολείο γιατί έσκασε ο καυστήρας. Τα παιδιά μου πνίγηκαν γιατί τα ρέματα και τα ποτάμια έγιναν οικόπεδα, κάηκαν γιατί η ιδιοκτησία δεν άφησε ούτε σπιθαμή δημόσιου δρόμου για να σωθούν. Τα παιδιά μου κρέας στη μηχανή τους.
Δεκαπεντάχρονοι σκλάβοι στις «μαθητείες», νούμερα στη μαζική παραγωγή, φτηνοί εργαζόμενοι με «δεξιότητες» κι αύριο πάλι νεκρά σε κάποιο από τα καθημερινά εργατικά «δυστυχήματα».
Πώς να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά; Να τους πω ψέματα; Πώς να σωπάσω; Να φέρω την οργή που με πνίγει στα μέτρα που θέλουν οι φταίχτες; Αυτοί που με το αίμα των παιδιών μου στα χέρια, μου κουνούν το δάχτυλο και μου λένε σώπα, δεν είναι η ώρα, δεν είναι ο τρόπος; Ο πόνος μου τους ενοχλεί, τους φέρνει αμηχανία. Δεν τους βολεύει. Δε ταιριάζει στην ανέμελη αποχαύνωση που χρειάζεται το σύστημα για να δουλεύει. Ο πόνος μου βάζει σε κίνδυνο την ανάπτυξη, τις επενδύσεις, τα οικονομικά τους προγράμματα και τις δεσμεύσεις τους. Ο πόνος μου είναι επικίνδυνος.
Γι αυτό κι εγώ θα τον κάνω όπλο τον πόνο μου! Θα ουρλιάξω την οργή μου στους δρόμους μαζί με τα παιδιά μου. Κοιτάζοντας τα στα μάτια. Χωρίς ψέματα. Χωρίς κενές υποσχέσεις και αυταπάτες. Μόνο με μια υπόσχεση, αυτή που μπορώ να κρατήσω, μόνο αυτήν που εξαρτάται από ‘μένα. Πως θα παλέψω για αυτά, πως θα παλέψω μαζί τους, μέχρι να γίνουμε ποτάμι ορμητικό που θα σαρώσει αυτούς που μας λένε να σωπάσουμε, που θα τιμωρήσει τους φταίχτες,. Ένα ανθρώπινο ποτάμι οργής που δεν κινείται από επιθυμία για εκδίκηση, μα πηγάζει απ’ την ανάγκη για κάθαρση, την ανάγκη μας να αποκαταστήσουμε την ισορροπία. Που θα παρασύρει και θα ξηλώσει αυτόν τον στραβό τον κόσμο απ’ τα θεμέλια. Που θα διώξει μια για πάντα τη βαρβαρότητα και τη σαπίλα του συστήματος και του κράτους τους και θα ανοίξει τον δρόμο για να φτιάξουμε τον κόσμο που μας αξίζει.
Τον κόσμο αυτόν που τα παιδιά θα επιστρέφουν στο σπίτι τους με ασφάλεια γιατί η προστασία και η φροντίδα τους θα είναι υπόθεση της κοινωνίας. Γιατί η επιστήμη και η τεχνολογία θα βρίσκεται στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι του κέρδους. Έναν κόσμο που κανείς δεν θα πεινάει, κανείς δεν θα κρυώνει, κανείς δεν θα είναι απροστάτευτος. Που τα παιδιά θα παίζουν, θα κάνουν διακοπές, θα αθλούνται, θα έχουν ελεύθερο χρόνο και υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία. Που θα τους δίνονται όλα τα μέσα για να αναπτύξουν ολόπλευρα τις ικανότητες και την προσωπικότητα τους. Στον κόσμο αυτό η φύση, τα βουνά, οι λίμνες, τα δάση, τα ποτάμια κι οι ακρογιαλιές δεν θα είναι εμπορεύματα. Κανένας άνθρωπος δεν θα κερδίζει από τη δυστυχία του άλλου. Είναι ένας κόσμος που άνδρες και γυναίκες θα τον διαβαίνουν αρμονικά, με συντροφικότητα.
Αυτόν τον κόσμο θέλω να τους αφήσω και τίποτα λιγότερο. Γι αυτό δε θα σωπάσω. Θα κλάψω και θα θρηνήσω, θα πενθήσω τα σκοτωμένα μου παιδιά και θα βγω στους δρόμους να φωνάξω, να ουρλιάξω για να το ακούσουν όλοι, ότι τους υποσχέθηκα να κάνω την οργή μου ποτάμι αγώνα.
Η ΜάρωΦραγκιουδάκη, είναι μέλος του ΔΣ της Ομάδας Γυναικών Μοιρών της ΟΓΕ και πρόεδρος της Ένωσης Συλλόγων Γονέων Μαθητών Δ. Φαιστού.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 19/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
