Τα eurogroup δεν θα "αποφασίσουν" ποτέ

Κανένα eurogroup και καμία σύνοδο κορυφής δεν πρόκειται να διασφαλίσει το μέλλον αυτής της χώρας, και αυτό ίσως να χρειάστηκε 3 χρόνια και δεκάδες "συνεδριάσεις" για να το συνειδητοποιήσει κάποιος ,αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να έχει αυταπάτες για το αν θα απλώσει το χέρι της η Ευρώπη στην Ελλάδα. Και το αντεπιχείρημα είναι πάντα το εξής: Μα αν βοηθήσει κάποιος μόνο οι ισχυροί της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα καλύπτεται με  με άλλη μια νομοτελειακού τύπου απλούστευση που κάνουν από τα έδρανα της Βουλής οι εκπρόσωποι της Τρόικα εσωτερικού. 

 

Τίποτα δεν είναι οφθαλμοφανές όμως,  εκτός  από το ότι  , οι τράπεζες, οι δήμοι, το δημόσιο, όλος ο εθνικός πλούτος παραδίδεται στην επιτήρηση και στην κηδεμονία για να δοθεί αυτό το φοβερό και τρομερό δάνειο που ολόκληρο σχεδόν θα παραχωρηθεί  στους δανειστές και στους τραπεζίτες. Οι τράπεζες δηλαδή, δανείζουν τις τράπεζες και τους δανειστές με τα χρήματα του Ελληνικού λαού για να καλύψουν μια τρύπα χρέους που είναι 190% του ΑΕΠ της.  Αυτό το οικονομικό σχήμα δεν έχει υπάρξει ούτε στα πιο κακογραμμένα εγχειρίδια οικονομικής θεωρίας και η αλήθεια είναι πως και αυτοί που το εφαρμόζουν το ξέρουν καλά. 

 

Αυτό όμως που δεν είναι οφθαλμοφανές είναι το ερώτημα γιατί και με πιο σκοπό γίνονται αυτά.  Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια πόσο κακόβουλα είναι τα σχέδια αυτών που κινούν τα νήματα.  Μια πρώτη  αντανάκλαση μάλλον είναι αυτό που γίνεται στο κατάστημα επίπλων από το οποίο όλοι έχουμε  καταναλώσει ,το ΙΚΕΑ που ούτε λίγο ούτε πολύ μειώνει τους ήδη χαμηλωμένους μισθούς περίπου 15% , για αρχή. Το ίδιο και η forthnet  και αρκετές ακόμη μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας που βάζουν σιγά σιγά το χέρι στο βάζο με το μέλι των κυβερνητικών μέτρων  και γλυκαίνονται. 

 

Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να έχει ο λαός ότι, όπως και η ιστορία έχει αποδείξει, αυτός θα είναι που θα πρέπει να βγάλει το φίδι από την μαύρη τρύπα του κοινωνικού χάους. Τα eurogroup θα γίνονται και θα ξαναγίνονται για να πάρουν τις δήθεν  «μεγάλες αποφάσεις»  επικυρώνοντας ουσιαστικά κάθε φορά όμως την ίδια, τον αργό θάνατο της χώρας.