Για 6 μήνες δουλειά θα’χεις πληρώσει ακριβά (*)

Στα χρόνια της ναζιστικής χιτλερικής κατοχής, οι Γερμανοί κατακτητές και οι ντόπιοι τσανακογλύφτες τους αφού είχαν λεηλατήσει τις τροφές που παρήγαγε ο ελληνικός λαός, διασκέδαζαν πετώντας τα αποφάγια των τραπεζιών τους σε πεινασμένους περαστικούς. Μάλιστα, το αγαπημένο τους σπορ ήταν να βάζουν τους λιμοκτονούντες περαστικούς –ακόμα και τα μικρά παιδιά- να διαγωνίζονται για το ποιος θα καταφέρει να αποκτήσει ένα μισοφαγωμένο κόκκαλο ή μια δαγκωμένη φέτα ψωμί.

 

Σήμερα, στα χρόνια της ναζιστικής μνημονιακής κατοχής, και πάλι οι Γερμανοί (LIDL) επαναφέρουν το έθιμο του διαγωνισμού μεταξύ των εξαθλιωμένων παίζοντας για άλλη μια φορά με την αξιοπρέπεια των κατακτημένων.

 

Από κοντά και οι πάντα πρόθυμοι συνεργάτες των «αφεντικών», αυτή τη φορά με τα πρόσωπα ακάλυπτα, διαλαλόντας κιόλας τα έργα τους. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

 

Όπως μας πληροφορεί το ειδησεογραφικό portal trikalanews.gr, η σχολική κοινότητα του Γενικού Λυκείου Πύλης Τρικάλων διοργάνωσε ετήσια χοροεσπερίδα με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την καλοκαιρινή εκδρομή των τελειοφοίτων. «Τίποτα το περίεργο» θα πείτε. Το «περίεργο» βρίσκεται στην πρόσκληση που κυκλοφόρησε η οποία πληροφορούσε τους επίδοξους επισκέπτες ότι «η τιμή της κάρτας είναι μόνο 12 ευρώ. Στην τιμή περιλαμβάνεται πλούσιο φαγητό και άφθονο ποτό. Επίσης θα διεξαχθεί λαχειοφόρος αγορά με πολλά δώρα. Το μεγάλο δώρο είναι μια 6μηνη σύμβαση εργασίας στην εταιρία LIDL (αποθήκες Μεγαλοχωρίου). Σας περιμένουμε».

 

Μην πιστέψετε πως αυτό το σκέφτηκαν και το οργάνωσαν οι έφηβοι που, στο κάτω-κάτω, θα μπορούσαν να επικαλεστούν τη νεανική απειρία τους. Γιατί στη χοροεσπερίδα, που τελικά πραγματοποιήθηκε, έδωσαν το παρόν όλοι οι «εχέφρονες» ενήλικοι: ο δήμαρχος Πύλης, ο Λυκειάρχης του σχολείου και πολλοί φίλοι και συγγενείς των μαθητών. Κάποιοι χαιρέτησαν κιόλας ενώ ο δήμαρχος έσπευσε να ανακοινώσει πως θα καλύψει τα έξοδα των 3 από τις 5 μέρες της εκδρομής. Για τα έξοδα των άλλων δυο ημερών πουλήθηκαν λαχνοί και, τελικά, κληρώθηκε το «μεγάλο δώρο». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του trikalanews.gr, η μεγάλη τυχερή της κλήρωσης ήταν η σύζυγος του καθηγητή Μαθηματικών η οποία, όμως, μεταβίβασε αυτό το «κελεπούρι» σε πρόσωπο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη για δουλειά. Το ρεπορτάζ δεν αναφέρει αν στις «φιλανθρωπικές» εκδηλώσεις παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της κομαντατούρ του LIDL αλλά σίγουρα θα το διασκέδασαν όπως οι πρόγονοι τους πριν από περίπου 70 χρόνια.

 

Ήδη μπορούμε να φανταστούμε τον αντίλογο: «Σεις που υπερασπίζεστε το δικαίωμα στην εργασία αντιδράτε επειδή, με την εξάμηνη σύμβαση, θα ανακουφιστεί προσωρινά μια οικογένεια;»  Μα ακριβώς γι αυτό αντιδρούμε. Πρώτον γιατί το δικαίωμα στη δουλειά, την αμοιβή και την αξιοπρέπεια που αυτές επιφέρουν είναι αναφαίρετο και πρέπει να κατοχυρώνεται για όλους. Δεν είναι λαχνός που κληρώνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις για λίγους «τυχερούς». Πολλοί θα θυμούνται πριν από χρόνια τα δυστυχισμένα πρόσωπα των μεταναστών –κυρίως από την Αλβανία- που διαγκωνίζονταν στους δρόμους  για το ποιος θα προλάβει να ανέβει στο φορτηγό του εργολάβου που έψαχνε «τσάμπα» εργατική δύναμη να εκμεταλλευτεί.  Το ξύλο που έδιναν ο ένας στον άλλο προκειμένου να είναι αυτοί κι όχι οι διπλανοί τους κείνοι που θα είχαν το βράδυ στην τσέπη τα 15-20 ευρώ. Δεύτερο: Γιατί μια σύμβαση γαλέρας σημαίνει ξεζούμισμα εργαζόμενου για όσο χρόνο θέλει η πολυεθνική και μετά πέταγμα του και πάλι στην κόλαση της ανεργίας. Στην ουσία, ο μόνος κερδισμένος είναι η πολυεθνική που καλύπτει εξάμηνη εργασία με το ελάχιστο κόστος και «καθαρίζει» χωρίς παρενέργειες. Αν χρειαστεί και πάλι χέρια, όλο και κάποια λαχειοφόρος αγορά θα υπάρξει. Κι αν δεν υπάρξει, θα διοργανωθεί από την ίδια τη «φιλεργατική» εταιρία. Και, μιλάμε για μια πολυεθνική πρώτη σε καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, απολύσεις προσωπικού, καταστρατήγηση ωραρίων λειτουργίας καταστημάτων, μια εταιρία που όλα τα πολιτικά κόμματα στη χώρα της την απεχθάνονται.

 

Όμως, πέρα από τις εργασιακές προεκτάσεις του, το αποκρουστικό και χυδαίο αυτό φαινόμενο έχει κι άλλη μια διάσταση, κοινωνική. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, όσοι συνεργαζόταν με τις κατοχικές δυνάμεις αν και άνθρωποι χαμηλού οικονομικού, πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου, ήξεραν πως η πράξη τους είναι μιαρή και έκρυβαν τα πρόσωπα τους πίσω από κουκούλες. Σήμερα, οι αντίστοιχοι συνεργάτες-σπόνσορες των LIDL ανήκουν στην Τ.Α. και στη σχολική κοινότητα: είναι δήμαρχοι, εκπαιδευτικοί, μέλη συλλόγων γονέων και κηδεμόνων. Σημεία των καιρών; Καθόλου. Οι τοπικές κοινωνίες προσαρμόζονται γρήγορα στη μνημονιακή λογική του ραγιαδισμού και της εξατομίκευσης. Αντί να φωτίζουν τις αιτίες της κακομοιριάς και να διδάσκουν την αντίσταση, προβάλλουν την εξατομικευμένη αντιμετώπιση της μιζέριας μαθαίνοντας τους αυριανούς πολίτες στο ρητό «κοίτα την πάρτη σου κι άσε τους άλλους».  Μάλιστα, οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί θα νοιώθουν περήφανοι για τα κατορθώματα τους τόσο που θα περιλαμβάνουν στα βιογραφικά σημειώματα τους ότι εφάρμοσαν στην πράξη τις διδαχές για «κοινωνική ανταποδοτικότητα του αγαθού της γνώσης». Είναι αυτή ακριβώς η «λογική Διαμαντοπούλου» που ισχυρίζεται πως το σχολείο δεν πρέπει να είναι «αυτιστικό» (!) αλλά «να συνδέεται με την τοπική κοινωνία», η «λογική» που οραματίζεται την εκπαίδευση «που θα μπορεί να αντεπεξέρχεται στις απαιτητικές συνθήκες του διεθνούς ανταγωνιστικού περιβάλλοντος και θα παρέχει ίσες δυνατότητες και ίσες ευκαιρίες σε όλους» (τι «δικαιότερο» από μια κλήρωση σε λαχειοφόρο αγορά;) όπως έχει πολλές φορές αναπτυχθεί από τον εισηγητή του «νέου σχολείου» Μ. Παντούλα.

 

Εμείς, ξεπερνώντας την αηδία για την κατάντια κάποιων «δασκάλων» και τοπικών αρχόντων,  θα επαναλάβουμε προς κάθε άνεργο και σκληρά δοκιμαζόμενο πολίτη αυτής της χώρας πως η λύση των προβλημάτων του δεν (μπορεί να) είναι η μοιρολατρική αποδοχή της ελεημοσύνης των εκμεταλλευτών. Η λύση είναι η εναντίωση απέναντι σ’ αυτούς και τις πολιτικές τους που γεννούν τη φτώχεια και την ανεργία για να έρχονται μετά οι θύτες και να ασκούν «φιλανθρωπία» στα θύματα τους. Είναι η συμπόρευση τους με το ποτάμι των καταπιεσμένων στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός παλλαϊκού αγωνιστικού μετώπου που θα επιβάλλει την έξοδο από την κρίση και θα διεκδικήσει την εξουσία. Τη λαϊκή εξουσία. Εκεί θα συναντηθούμε όλοι. Σ’ ένα παλλαϊκό Εργατικό Αγώνα.

 

 

(*) Ο τίτλος είναι παράφραση του πασίγνωστου τραγουδιού «Για ένα κομμάτι ψωμί»  των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα:

 

Για ένα κομμάτι ψωμί,

δε φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,

πρέπει να δώσεις πολλά.

 

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,

δε φτάνει μόνο το κορμί σου.

Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.

Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

 

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα

και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.

Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,

μέχρι να πάψεις να λες: "μα τι τρέχει;"

Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

 

Για ένα κομμάτι ψωμί,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,

θα πιεις φαρμάκια πολλά.

 

Θα σε πετάνε από δω κι από κει

θα λαχανιάζει η ψυχή σου.

Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.

Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,

δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

 

Για ένα κομμάτι ψωμί,

θα 'χεις ξεχάσει πολλά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,

θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

 

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,

μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.

Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.

Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,

μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,

θα είναι για σένα αργά.

 

ergatikosagwnas.gr