Οι καταστροφικές συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε.

ΤΑ 32 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΕ

 

1. Το χτίσιμο της ευρωπαϊκής κοινότητας. 

 

   Λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τη διάσπαση της παγκόσμιας ενιαίας καθολικής καπιταλιστικής αγοράς που προέκυψε από την εμφάνιση της παράλληλης σοσιαλιστικής αγοράς, μέσα στην πτυχή της αντίθεσης των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, του Σοσιαλιστικού και του Καπιταλιστικού και κάτω από τη λογική της απόκρουσης του περιβόητου «κομμουνιστικού κινδύνου», άρχισε να χτίζεται το αντιδραστικό οικοδόμημα του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, σαν μηχανισμός υπεράσπισης των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου από το ραγδαία ανερχόμενο Αμερικανικό και στη συνέχεια Ιαπωνικό κεφάλαιο. Είναι επίσης βέβαιο ότι για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, το ενεργειακό πρόβλημα και η πετρελαϊκή εξάρτηση έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Παράλληλα, η δημιουργία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, διαμόρφωσε και την ενιαία στάση του «Δυτικού Κόσμου» έναντι των σοσιαλιστικών χωρών και την απαρχή του «ψυχρού πολέμου». Τέλος, τα κοινά συμφέροντα των «παραδοσιακών» ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης, πολύ γρήγορα δημιούργησαν το «σκληρό πυρήνα» (Γερμανία, Γαλλία), σε αντιστάθμισμα της Αμερικανοβρετανικής συμμαχίας που διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της αγγλοσαξωνικής ενότητας με την συμβατική παράδοση των σφαιρών επιρροής από τον δύοντα βρετανικό ιμπεριαλισμό προς τον ανατέλλοντα αμερικανικό. Η προσπάθεια ενοποίησης, των οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, των ευρωπαϊκών χωρών, ξεκίνησε από πολύ νωρίς, διαμέσου των Διακυβερνητικών Διασκέψεων.

 

2. Οι Διακυβερνητικές Διασκέψεις. 

 

   Η πρώτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Μάης 1950 έως Απρίλης 1951), για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), υπό ενιαία Επιτροπή. Η μικρή κατοχή ευρωπαϊκών πετρελαϊκών κοιτασμάτων και οι μεγάλες απαιτήσεις της ανερχόμενης ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε πετρέλαιο, οδήγησαν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην αναζήτηση σφαιρών επιρροής τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και στην Ιράν, των οποίων τα καθεστώτα ελέγχονταν κατά κύριο λόγο από τις ΗΠΑ και Βρετανία.   

   Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Απρίλης 1955 έως Μάρτη 1957), για την ίδρυση της ΕURATOM (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας) και της  ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα). 

   Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Ιούνης 1985), με την επιπλέον συμμετοχή της Βρετανίας, της Δανίας, της Ιρλανδίας, και της Ελλάδας (η οποία είχε ήδη ενταχθεί από το 1981), κατέληξε στη Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη δηλ. στο σχέδιο ενοποίησης των τριών αυτόνομων κοινοτήτων (ΕΚΑΧ, EURATOM, ΕΟΚ) καθώς επίσης και της εσωτερικής αγοράς μέχρι το Δεκέμβρη του 1992, επιβάλλοντας την «ελεύθερη» διακίνηση προσώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών μέσα στα όρια της Κοινότητας. 

   Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Δεκέμβρης 1990 έως Δεκέμβρη 1991), με επιπλέον συμμετοχή της Ισπανίας και Πορτογαλίας, κατέληξε στην εσωτερική διευθέτηση των ευρωπαϊκών επιμέρους συμφερόντων με τη διαβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την πορεία προς την ΟΝΕ, δίνοντας έμφαση στην αυστηρή τήρηση των τεσσάρων κριτηρίων (επιτόκια, δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, δημοσιονομικά ελλείμματα).                      

   Η πέμπτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Μάρτης 1996 έως Ιούνης 1997), με την επιπλέον συμμετοχή της Φινλανδίας, της Αυστρίας και της Σουηδίας, κατέληξε στη Συνθήκη του Άμστερνταμ με το Σύμφωνο Σταθερότητας, την επικύρωση της πορείας προς την ΟΝΕ και την επέκταση του Δυτικοευρωπαϊκού Ιμπεριαλισμού προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

   Η έκτη Διακυβερνητική Διάσκεψη (Δεκέμβρης 2000) που κατέληξε στη Συνθήκη της Νίκαιας, επικύρωσε τόσο την εφαρμογή του κοινού νομίσματος, όσο και την απαρέγκλιτη τήρηση της ΚΕΠΠΑ.

   Τέλος η πρόσφατη Διακυβερνητική της Λισαβόνας (2008), γέννησε το τερατούργημα της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» ή Συνθήκης της Λισαβόνας, του υποκατάστατου δηλαδή του ήδη απορριγμένου στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών «Ευρωσυντάγματος» και την υπερψήφισή της μέσω των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων (εφ’ όσον πλέον δεν πρόκειται για Συνταγματική Συνθήκη), παρακάμπτοντας με αυτό τον τρόπο τα επικίνδυνα δημοψηφίσματα.

   Ωστόσο, όπως παρατηρούμε, σε όλη αυτή την πορεία των 52 χρόνων από τη σύσταση αυτού του βαθιά αντιδραστικού μορφώματος, το κοινωνικό περιεχόμενο σε ότι αφορά τα εργατολαϊκά στρώματα συνεχώς επιδεινώνεται, ενώ αντίθετα παρέχονται νέες ευνοϊκότερες ρυθμίσεις στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Γίνεται φανερό πως ο κύριος στόχος όλων των  Διακυβερνητικών, ήταν η προσεκτική επιβολή των αποφάσεων του «σκληρού ιμπεριαλιστικού πυρήνα» της ΕΕ τόσο  προς τους «εταίρους» του, τις ευρωπαϊκές οικονομικές ολιγαρχίες, όσο και –κυρίως- προς τους Ευρωπαϊκούς λαούς και ο έλεγχος της «κοινωνικής συνοχής», δηλ. της χειραγώγησης ή και κατάπνιξης των κατά τόπους εργατολαϊκών κινημάτων.

 

 3. Η διάλυση της ΕΣΣΔ και της ΚΟΜΕΚΟΝ. 

 

   Η κατάρρευση των σάπιων ρεβιζιονιστικών καθεστώτων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως της ΕΣΣΔ και επομένως και η διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ, άνοιξε τις πόρτες σε μία τεράστια καταναλωτική αγορά για το αδηφάγο δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Εξ άλλου η ανάπτυξη της οικονομίας των ΗΠΑ και η προοπτική της ιμπεριαλιστικής τους επέκτασης στους χώρους της σοσιαλιμπεριαλιστικής επιρροής, υποχρέωσε και τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό σε αναπροσαρμογή των προτεραιοτήτων του και παράλληλα όξυνε βαθμιαία τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Ολόκληρο το παγκόσμιο σκηνικό μπήκε σε τροχιά αναδιάταξης, με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν με κάθε τρόπο την παγκόσμια κυριαρχία τους, την Ιαπωνία να προσπαθεί να εξισορροπήσει την οικονομία της και την ΕΕ να προσπαθεί να παρέμβει δυναμικά στα διεθνή εγχειρήματα μέσω των «ολοκληρώσεων». 

   Η πρώην ΕΣΣΔ, μία από τις πλουσιότερες χώρες του Πλανήτη και ιδιαίτερα η Υπερκαυκασία με τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές, μπήκε αμέσως στις άμεσες προτεραιότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προκειμένου να διασφαλίσει τον αποκλειστικό έλεγχο της περιοχής, πριν προλάβει να αναδυθεί η ρώσικη μεγαλοαστική τάξη και πριν προλάβει να γιγαντωθεί οικονομικά η Κίνα. Η κατάληψη του γεωστρατηγικού σημείου της Ευρασίας αποτέλεσε το βασικό στόχο για το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε η εισβολή στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και Ιράκ υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.. Εξ άλλου η πυροδότηση εθνικιστικών διαμαχών, θρησκευτικών διενέξεων, φυλετικών συγκρούσεων σε όλο το φάσμα της «Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών» και της Βαλκανικής Χερσονήσου, σε συνδυασμό με το διαμελισμό της Ο.Δ.Γιουγκοσλαβίας, τη δημιουργία προτεκτοράτων και την υπόθαλψη των διχοτομικών σχεδίων για το Κυπριακό ζήτημα,  άνοιξαν το δρόμο για τη προώθηση των αμερικάνικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων, προκειμένου να υπαχθεί στην αμερικανική επιρροή το σχεδιαζόμενο εκτεταμένο δίκτυο των αμερικάνικων πετρελαϊκών αγωγών. Τέλος η αποσταθεροποίηση των καθεστώτων των αραβικών ανεξαρτήτων κρατών και ο πόλεμος κατά της Λιβύης εντάσσεται στο σχέδιο ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Πλανήτη. Σε όλη αυτή την ιμπεριαλιστική επέλαση, η συμβολή της ΕΕ, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα.

   Το ενεργειακό, μετά και το καταστροφικό πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία, και η αναδιανομή των σφαιρών επιρροής αποτελούν εν τέλει  το διακύβευμα για το οποίο οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και η Κίνα και η Ρωσία, ξεκίνησαν ένα νέο λυσσαλέο ανταγωνισμό στο παγκόσμιο προσκήνιο, προκειμένου να αποδυναμώσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ και να θέσουν με άμεσο και επιτακτικό στόχο την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και των παγκόσμιων πηγών πρώτων υλών, υπέρ των οικονομικοπολιτικών τους συμφερόντων. 

 

4. Η οικονομικοπολιτική ενοποίηση. 

 

   Αυτή η αδήριτη πραγματικότητα υποχρέωσε το δυτικοευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο με επικεφαλής το γερμανογαλλικό άξονα, να επιταχύνει τις προσπάθειες της οικονομικοπολιτικής του ενοποίησης η οποία συνεπάγεται : 

α) σκλήρυνση σε όλα τα επίπεδα, της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι στα εργατολαϊκά κινήματα (Προγράμματα Σύγκλισης, σκληρή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, «Μεταρρυθμιστική Συτνθήκη», Ευρωτρομονόμοι, περικοπές κονδυλίων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, επιβολή νέων φόρων, αναδιαρθρώσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, μείωση των μισθών και ημερομισθίων, κατεδάφιση των ασφαλιστικών συστημάτων, αύξηση του εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ, κλπ.),

β) ένταση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και άμεση σύσταση Δύναμης Ταχείας Επεμβάσεως, προκειμένου να υποστηριχθούν στρατιωτικά οι ενδεχόμενες επιχειρήσεις της ΕΕ. Ωστόσο, έχοντας σαφή αντίληψη της αμερικανικής υπεροπλίας η ΕΕ επιδιώκει βασικά μία διπλωματική διευθέτηση των κρίσης προκειμένου να επικρατήσει η ηρεμία στην περιοχή, στοιχείο απαραίτητο για τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Μέση Ανατολή. 

γ) εφαρμογή της νομισματικής ζώνης του ευρώ και η βαθμιαία επιβολή του, σαν συναλλακτικού και αποθεματικού νομίσματος σε όλες τις χώρες με τις οποίες η ΕΕ διατηρεί εμπορικές σχέσεις. 

δ) οριοθέτηση μιας κοινής προσπάθειας των ηγετών των ιμπεριαλιστικών κρατών, και με πρόσχημα την «τρομοκρατία» να εντάξουν μέσα στο πλέγμα των αμέτρητων «αντιτρομοκρατικών» μέτρων και τρομονόμων, ολόκληρο το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα και ακόμα παραπέρα, να τσακίσουν όποιον εναντιώνεται στους όρους επιβολής της. 

ε)  προσπάθεια βαθμιαίας υποβάθμισης των εθνικών συνταγμάτων των κρατών-μελών της Ε.Ε, με τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», με στόχο την υποταγή των ασθενέστερων οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, κρατών-μελών, έτσι ώστε να προωθείται το γενικότερο σχέδιο που χρόνια τώρα απεργάζεται ο σκληρός πυρήνας της Ε.Ε. 

 

5. Οι επιταγές του «σκληρού πυρήνα».  

 

   Σήμερα, μισό αιώνα μετά, ο πρώτος στόχος του φιλόδοξου σχεδίου για την «ολοκλήρωση» του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» αποτελεί μία νέα πραγματικότητα στην οποία καλείται η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, να υποταχθούν «άνευ όρων» και να μπουν στο ζυγό που τους προετοίμασαν χρόνια τώρα, τα ευρωπαϊκά μονοπώλια με επικεφαλής τις κυρίαρχες τάξεις των δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Είναι φανερό ότι η φιλοσοφία που περονιάζει το σκληρό πυρήνα της ΕΕ και ο στρατηγικός στόχος του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής με συνεχώς καλύτερους όρους. Κι επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο μορφή εξωτερικής  πολιτικής, αλλά ουσιαστικά η οικονομική βάση  που θεμελιώνει το χαρακτήρα του καπιταλισμού ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, προσπαθεί με τεχνητούς ποσοτικούς όρους (λ.χ σύγκλιση οικονομιών κοινό νόμισμα, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» κλπ.), να ενοποιήσει, εντείνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης, σ' ένα ψηλότερο βαθμό σύγκλισης τις επιμέρους ολιγαρχίες των ( συνεχώς αυξανόμενων) κρατών - μελών της ΕΕ κάτω από την κυριαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, να τις ενσωματώσει και να κυριαρχήσει στις παγκόσμιες αγορές, έναντι των άλλων ανταγωνιστών του. 

   Είναι προφανής η όλο και πιο αντιδραστική εξέλιξη του βασικού σχεδιασμού του «σκληρού» πυρήνα της κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι το λεγόμενο «Ευρωσύνταγμα», σκόνταψε στην λαϊκή αντίδραση των λαών της Γαλλίας και Ολλανδίας στα αντίστοιχα δημοψηφίσματα των χωρών τους, ωστόσο, εν κρυπτώ και παρ’ αβύστω, επικυρώθηκε μία ισοδύναμη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» που καθαγιάζει την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ από πλευράς των ισχυρών κρατών, υποτάσσει τα ασθενέστερα κράτη-μέλη, τα υποχρεώνει να βοηθήσουν στην άσκηση αυτής της πολιτικής και επιτίθεται στα εργασιακά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες των ευρωπαϊκών λαών.

 

6. Για την ενότητα της Ευρώπης. 

 

   Οι ηγέτες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών της Ε.Ε. και τα πανίσχυρα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια –και ιδίως τα γερμανικά- αποτιμούν και πάλι τη λεία που προκύπτει, αυτή τη φορά από τη μεγαλύτερη στην ιστορία της ευρωπαϊκής κοινότητας διεύρυνση και τα τεράστια κέρδη που θα εισρεύσουν από την εξαγωγή κεφαλαίων στις χώρες της ένταξης. 

   Η ενότητα της οικονομικής βάσης των 27 κρατών-μελών της ΕΕ, δεν αποτελεί ούτε αναγκαία ούτε και ικανή συνθήκη για μία μελλοντική «υπερεθνική Ευρώπη». Άλλωστε από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως τον Καρλομάγνο και από τον Ναπολέοντα ως το Χίτλερ, η Ευρώπη πολλές φορές ενώθηκε με τις πιο ειρηνικές συμφωνίες και άλλες τόσες διασπάστηκε με τους πιο αιματηρούς πολέμους. Σημειώνουμε ότι η «ενότητα» στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων υποκρύπτει πάντοτε την προσπάθεια ενός ισχυρού κράτους ή ομάδας κρατών να καθυποτάξουν τα ασθενέστερα. Στη σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου η ανισομετρία της ανάπτυξης των επιμέρους κρατών-μελών διαφαίνεται στην επιβολή των διαφορετικών ταχυτήτων που επιβάλλει ο γερμανογαλλικός άξονας, η Ευρώπη των 27 κρατών-μελών εμπεριέχει μέσα της το πυκνό πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, έτοιμων πάντα να ξεσπάσουν σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της «εθνικής κυριαρχίας» των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της. Και βεβαίως το κυρίαρχο στοιχείο στον καπιταλισμό είναι ο ανταγωνισμός και όχι η ενότητα. Η Πολιτική Οικονομία έχει δικούς της αδήριτους νόμους που ισοπεδώνουν τις αγαθές προθέσεις και τις μεγάλες ιδέες που επικαλούνται κατά καιρούς τόσο οι απολογητές του καπιταλισμού όσο και η ρεφορμιστική Αριστερά με τις προτάσεις της για δήθεν εξανθρωπισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

 

7. Ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις.

 

   Στο μεταξύ μαίνονται οι διαφωνίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αλλά και των κορυφαίων κοινοτικών οργάνων (όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν), που εστιάζονται τόσο στα οικονομικοτεχνικά προβλήματα της λεγόμενης «κρίσης χρέους» της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, όσο και στις διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις για τη μελλοντική λειτουργία της Ευρωζώνης, μέσα στο πλέγμα του ασίγαστου νομισματικού πολέμου και των παγκόσμιων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ των εκπροσώπων χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι φανερό ότι οι ερμηνείες των ευρωπαϊκών αντιπαράθεσεων είναι πολλές και έχουν να κάνουν  είτε με την υπεράσπιση της «ευρωπαϊκής ιδέας» -που δεν είναι άλλη από τα κοινά ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα -μέσα στα οποία η εξαρτημένη Ελλάδα1 κατέχει σπουδαία γεωστρατηγική θέση-, είτε με το σωστό μίγμα «λιτότητας και ανάπτυξης» (δηλ. την κόντρα μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας), είτε με την προσπάθεια να αποφευχθεί η δημιουργία ενός ελληνικού ντόμινο που θα παρασύρει την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την Ιρλανδία, είτε με τη δημιουργία ενός κατάλληλου μηχανισμού για να ξεφορτωθούν τα αμέσως επόμενα χρόνια τις «προβληματικές» χώρες, είτε με τις ανησυχίες για τις πιθανές επιπτώσεις στο τραπεζικό τους σύστημα, είτε, είτε... Η πολιτική σκακιέρα τροποποιείται καθημερινά με συνεχείς αμοιβαδοειδείς κινήσεις των ιμπεριαλιστικών πόλων προς στην αναζήτηση «προθύμων», ένθεν κακείθεν. Ωστόσο, η πρόταξη του «ελληνικού προβλήματος» ακόμα και στην ατζέντα των συνομιλιών του G8 στο Σικάγο, είναι ενδεικτική για τις επιπτώσεις μίας ανεξέλεγκτης ελληνικής χρεοκοπίας στην παγκόσμια οικονομία. Και το παγκόσμιο σκηνικό συνθέτουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αλλά και πέρα από την Ελλάδα, στο φόντο του σκηνικού προβάλλουν, η αποσταθεροποίηση του Αραβικού κόσμου, το Μεσανατολικό, η κυριαρχία της Ευρασίας, η απαξίωση της «πυρηνικής εποχής», η τρομοκρατία, ο έλεγχος των πετρελαϊκών πηγών, ο νομισματικός πόλεμος, η παγκόσμια κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλοι ανασυντάσσονται για την αναπόφευκτη αναμέτρηση και η εποχή της «Παγκοσμιοποίησης» με το κυρίαρχο δόγμα του «Τέλους της Ιστορίας», φαντάζει τόσο μακρινή κι ας μην πέρασαν ούτε δύο δεκαετίες!  

   Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να αποσαφηνιστούν οι λεπτές οικονομικοπολιτικές και διπλωματικές αποχρώσεις των διαφόρων αυτών αντιλήψεων, είναι σκόπιμο να δώσουμε σε αδρές γραμμές, τι επικαλείται το κάθε μέρος για το θέμα της ελληνικής οικονομίας που κινεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του επιτρόπου οικονομικών Ο.Ρεν σε διεθνές συνέδριο στις Βρυξέλλες με θέμα την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη: «Βιώνω καθημερινά μια σχιζοφρενική κατάσταση, προκειμένου να συνδυαστεί αφ' ενός η "κόπωση στήριξης" από τις χώρες του κοινοτικού Βορρά, προς αυτές του κοινοτικού Νότου και αφ' ετέρου η "κόπωση μεταρρυθμίσεων" στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες».

   Στη μία πλευρά λοιπόν, συμπαρατάσσονται με τη Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία, η Σλοβενία και η Σλοβακία), αλλά και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ΕΕ.. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι πρέπει  να σταματήσει η συνεχής χρηματοδότηση των ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωζώνης. Οι ίδιοι αρνούνται κάθε περαιτέρω δανεισμό (ή να μειωθεί στο ελάχιστο η συνεισφορά τους) προς τις χώρες αυτές προβάλλοντας το επιχείρημα των «σπάταλων κρατών». Για το θέμα της Ελλάδας, έχουν θέσει σαν όρο ότι οποιαδήποτε περαιτέρω βοήθεια θα δοθεί με ενέχυρο τη δημόσια περιουσία. 

   Στα γερμανικά σχέδια αντιτάσσονται τόσο η Γαλλία όσο και η ΕΚΤ, που τα θεωρούν άκρως επικίνδυνα, όχι μόνο για τη Γαλλία, αλλά και για το σύνολο της Ευρωζώνης. Θυμίζουμε ότι ο νέος Γάλλος πρόεδρος Φ.Ολάντ, θα επαναδιαπραγματευτεί το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας»,  ενεργοποιώντας την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων προς την κατεύθυνση της έκδοσης αναπτυξιακών ομολόγων προκειμένου να ξεκολλήσουν από την ύφεση οι ευρωπαϊκές οικονομίες, τις οποίες καθηλώνει η γερμανική εμμονή στην αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. 

   

   Σημ. 1: Στις 3 Φλεβάρη 1830 υπογράφτηκε στο Λονδίνο το Πρωτόκολλο της «Εθνικής Ανεξαρτησίας» της Ελλάδας, από τους εκπροσώπους της αστικοτσιφλικάδικης –τότε- τάξης, παρουσία και των τριών «προστάτιδων» δυνάμεων, Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας. Έκτοτε, η χώρα απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά πρώτα της αποικίας και μετά της νεοαποικίας. Κατά συνέπεια, η εξάρτηση στον οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό ακόμα και πολιτιστικό τομέα, θεωρείται αυτονόητη, καθώς ενυπάρχουν όλα τα στοιχεία μεταξύ κυριάρχου κράτους και κυριαρχούμενου. Η σύγχρονη ιστορία, της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όχι μόνο δικαίωσε αντικειμενικά αυτή τη θέση (ενάντια και στις τροτσκιστικές αντιλήψεις, ότι: «…Συμμετοχή σ’ αυτές τις οργανώσεις και μ' οποιαδήποτε δικαιολογητικά σημαίνει συμμετοχή στον πόλεμο. Η απόσπαση των μαζών από την επιρροή των εθνικιστικών οργανώσεων (σημ. Λ.Δ.: εννοεί το ΕΑΜ) και η πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν είναι δυνατή παρά έξω απ' αυτές τις οργανώσεις και με μια άγρια πάλη εναντίον τους και εναντίον της εθνικιστικής τους πολιτικής. Ολη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθειά αντιδραστική» (Από μπροσούρα των Τροτσκιστών), αλλά και ενέτεινε το καθεστώς της εξάρτησης από τους νέους επικυρίαρχους, τους Αμερικανούς. Με το διαβόητο «σχέδιο Μάρσαλ» που εγκαινίασε την περίοδο της αμερικανοκρατίας, η χώρα μεταβλήθηκε σε νεοαποικία των ΗΠΑ, οι οποίες έλεγχαν απολύτως τις ελληνικές αστικές κυβερνήσεις. Η ραγδαία άνοδος του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’60, οδήγησε στην επτάχρονη αμερικανοκίνητη δικτατορία και τη στροφή της μεγαλοαστικής τάξης σε αναζήτηση νέων επικυρίαρχων στην κατεύθυνση της τότε ΕΟΚ. Η μεταπολίτευση σημαδεύτηκε από τη Καραμανλική Δεξιά της ΝΔ και τον Παπανδρεϊκό «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ. Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας συνεχίστηκε σε όλα τα παραπάνω πεδία, με κορύφωση το Σημιτικό: «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» και τις γονυκλισίες του τωρινού Σαμαρά στη Μέρκελ. Οι μύθοι της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», στη σημερινή συγκυρία, αποτελούν εφεύρημα του νεοτροτσκισμού για να δικαιολογήσουν τη δημιουργία ενός «αντικαπιταλιστικού μετώπου». Παραβλέπεται δηλαδή η αντίθεση ιμπεριαλισμός-ελληνικός λαός, παραβλέπεται η ασυδοσία των ξένων μονοπωλίων, παραβλέπεται το μέτωπο των ενδιάμεσων δυνάμεων, παραβλέπεται η ανυπαρξία βαριάς βιομηχανίας (άρα οργανωμένου προλεταριάτου), παραβλέπεται η συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου σε ψηλή βαθμίδα ανάπτυξης ώστε να δημιουργεί μονοπώλια, παραβλέπει τη συγχώνευση του (ντόπιου προφανώς) τραπεζικού κεφαλαίου με το (ντόπιο προφανώς) βιομηχανικό και τη δημιουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου, παραβλέπει την εξαγωγή κεφαλαίων σε διάκριση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, παραβλέπει τη συμμετοχή στη συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων για το μοίρασμα του κόσμου, παραβλέπει το ότι το εδαφικό μοίρασμα της γης από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και τι μένει για τους απολογητές του «ελληνικού ιμπεριαλισμού»; Μία επιλογή από το μεγαλειώδες  έργο του Λένιν, a la carte.

 

8. Η είσοδος του ευρώ. 

 

    Η εισαγωγή του ευρώ, σαν κοινού νομίσματος της ΕΕ, δημιούργησε μια νέα κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, ισχυροποιώντας, τότε, την θέση του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στη διεθνή σκηνή. Η «ζώνη του ευρώ», στο παγκόσμιο οικονομικό προσκήνιο, είχε σαφώς μεγαλύτερη εμπορική βαρύτητα έναντι της Ιαπωνίας και κυρίως έναντι των ΗΠΑ, αφού είναι γνωστό ότι η ΕΕ αντιπροσώπευε το 38,3% του ΑΕΠ των χωρών μελών του ΟΟΣΑ έναντι 32,5% των ΗΠΑ και 20,5% της Ιαπωνίας. Στη σημερινή όμως οικονομική συγκυρία, όπου οι παγκόσμιες αγορές κομματιάζονται, λόγω της εισόδου στο παγκόσμιο προσκήνιο ισχυρών ανταγωνιστών, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Ινδία, κ.α., ΕΕ και ΗΠΑ προσπαθούν να κρατήσουν τα υπάρχοντα ερείσματα τους. Μέσα από μια οξύτατη οικονομικοπολιτική σύγκρουση για τον έλεγχο της Ν.Α. Ασίας -με την Κίνα να ακολουθεί ένα διαφορετικό δρόμο ελέγχου των δικών της αγορών με τη συμμετοχή της στην «Συμφωνία της Σαγκάης» και τις χώρες του BRICS, με σαφώς ισχυροποιημένες επενδύσεις εντάσεως εργασίας (άρα εκμετάλλευσης μεγαλύτερης υπεραξίας) στις περισσότερες γειτονικές χώρες, όπου τα μεροκάματα είναι αμελητέα και το συνδικαλιστικό κίνημα ανύπαρκτο-, το ευρώ δέχεται τις αφόρητες πιέσεις του αμερικάνικου δολαρίου και του κινέζικου γιουάν.

 

9. Deutchland umber alles.  

 

   Η Γερμανία, χωρίς αμφιβολία, εκφράζει τα βαθύτερα συμφέροντα του «σκληρού πυρήνα» της ΕΕ. Περιστοιχιζόμενη από διάφορους βόρειους δορυφόρους (Σουηδία, Φιλανδία, Αυστρία, Ολλανδία,κ.α.), επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Με αφορμή την επικείμενη λειτουργία του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης (ESM), η γερμανική κυβέρνηση αντέδρασε έντονα αντιτάσσοντας στην Κομισιόν προτάσεις για την επιβολή νέων άτεγκτων όρων δημοσιονομικής πειθαρχίας με την εφαρμογή «πακέτου διευρυμένων μέτρων», που προφανώς θα φορτωθούν πάνω στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών. Σαν τέτοια μέτρα προτείνονται: α) η δημιουργία ενός «άτυπου» διευθυντηρίου των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών-μελών της Ευρωζώνης που θα ελέγχουν τις οικονομικά ασθενέστερες και θα εισηγούνται μέτρα, β) εφαρμογή αυστηρότερης «δημοσιονομικής προσαρμογής» για τα «προβληματικά» κράτη-μέλη (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, κ.α.), και αυστηρό έλεγχο των οικονομιών τους, γ) ελεγχόμενη αναδιάρθρωση των χρεών σε αυτά τα κράτη-μέλη με στόχο την προστασία του ευρωπαϊκού νομίσματος, δ) απ’ ευθείας αυτόματη επιβολή ποινών στα κράτη-μέλη που θα ενταχθούν στο Ταμείο, ε) αυστηρή λιτότητα σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, είτε εμφανίζουν προβλήματα χρεών, είτε όχι, στ) εφαρμογή ενιαίας πολιτικής στη φορολογία, στην αγορά εργασίας και στο Ασφαλιστικό σύστημα για τις Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία.

   Στο πνεύμα των γερμανικών επιταγών κινήθηκαν και οι δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν, Ζ.Μ.Μπαρόζο:«…χρειαζόμαστε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας την αγορά εργασίας…».  Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup, Ζ.Κ.Γιουνκέρ, προδιαγράφοντας το επόμενο κύμα σαρωτικών επιπτώσεων στα λαϊκά εισοδήματα:«Οι διαρθρωτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να προχωρήσουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο σ' αυτές που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή προβλήματα. Τα κράτη - μέλη πρέπει να συνεχίσουν τη λήψη μέτρων». 

   Θυμίζουμε ότι η οικονομία της Γερμανίας κατέγραψε ανάπτυξή 1,7% το πρώτο τρίμηνο του 2012. Η Κομισιόν, στις εαρινές της προβλέψεις, στις 11 Μαΐου 2012, εκτίμησε ότι η ανάπτυξη φέτος στη Γερμανία θα διαμορφωθεί στο 0,7% και στο 1,7% το 2013. Γίνεται φανερό πως παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, η Γερμανία ειδικά έχει επωφεληθεί από την ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική που αποτυπώνεται στο «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας», το οποίο υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης.

 

10. O γερμανογαλλικός άξονας.

 

   Ο γερμανογαλλικός άξονας αλαζονικός, κυρίαρχος, αναμφισβήτητος, διευρυμένος με τη Βρετανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Δανία και Σουηδία, επιτάσσει την αυστηρή λιτότητα, τη «δημοσιονομική εξυγίανση» και τις διαρθρωτικές αλλαγές στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ζητείται, επίσης από τα κράτη-μέλη να προχωρήσουν άμεσα στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού ώστε να αυξηθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης με βάση το προσδόκιμο ζωής και να δοθεί μεγαλύτερος ρόλος στον ιδιωτικό τομέα. Η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση αποκτά μία κραυγαλέα κυριαρχία, σαρώνοντας χωρίς έλεος, κάθε εργατολαϊκή κατάκτηση ενός αιώνα! Χωρίς να δέχεται προς το παρόν καμία υποχώρηση στις επιλογές του, είτε αφορούν στην αύξηση των πόρων του Ταμείου, είτε στην έκδοση ευρωομολόγων, προχωρά προς το στόχο της διατήρησης των παλιών και της κατάκτησης νέων αγορών, εφαρμόζοντας μία άτεγκτη οικονομική διακυβέρνηση. Σημειώνουμε εμφαντικά ότι ακόμα και αν προχωρήσει στην αύξηση των πόρων του Ταμείου ή την έκδοση ευρωομολόγων, αυτό τα γίνει κατά τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα σχέδια των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων της ΕΕ. 

   Επί της ουσίας πρόκειται για ένα άθλιο παζάρι στο οποίο οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες προσπαθούν να αρπάξουν η καθεμία για λογαριασμό της, όσο μπορεί περισσότερα οφέλη από το «σκληρό πυρήνα», που θησαυρίζει πουλώντας ελεύθερα και χωρίς κανένα περιορισμό εμπορεύματα, υπηρεσίες, κεφάλαια, πρόσωπα, στα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όπως καθένας αντιλαμβάνεται το «πακέτο διευρυμένων μέτρων» μαζί με τις άλλες γερμανικές προτάσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, εμφανίζεται σαν «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των υπερχρεωμένων «εταίρων» (αλλά και όσων στο εγγύς μέλλον υπερχρεωθούν), προκειμένου ο γαλλογερμανικός άξονας να συναινέσει στην τυχόν αύξηση των κεφαλαίων του Ταμείου και των όρων «ανάπτυξης» τους. Η αποδοχή των γερμανικών προτάσεων από τις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες συνιστά μία τελική παράδοση «άνευ όρων» στην ηγεμονία –ουσιαστικά- της Γερμανίας. Για τους λαούς σημαίνουν μία ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τους, με βέβαιη κατάληξη την ανεργία την φτώχεια και την εξαθλίωση. 

   Οι διαφορές μέσα στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης, που προκύπτουν ιδίως με την εκλογή του Ολάντ στη γαλλική κυβερνητική εξουσία και των υπολοίπων εταίρων που τον ακολουθούν, έχουν στο επίκεντρο τους την αύξηση των κονδυλίων για την πολυθρύλητη «ανάπτυξη» των επιμέρους ολιγαρχιών που ασφυκτιούν κάτω από τη σκληρή οικονομική διακυβέρνηση των Γερμανών. Ωστόσο, παρά τις αντιδράσεις, η Γερμανία θεωρεί πρόωρη κάθε απόφαση και παραπέμπει τις συζητήσεις για την «ανάπτυξη», στη Σύνοδο Κορυφής στις 23 Μάη και εφεξής , ενώ τα ασθενέστερα κράτη-μέλη εκλιπαρούν για άμεσες λύσεις, έχοντας στο πλευρό τους τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο,ο οποίος εξαπέλυσε δήθεν επίθεση κατά της πολιτικής Μέρκελ δηλώνοντας ότι: «Η Γερμανία, η οποία εμφανίζεται σήμερα αντίθετη στις προτάσεις για την διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της ευρωζώνης, αναμφίβολα  προσφέρει πολλά στην Ευρώπη, δέχεται όμως και πολλά από την Ευρώπη… Είναι ζωτικής σημασίας να θέσουμε το θέμα της αύξησης των πόρων αυτού του Ταμείου σύντομα, όχι διότι η μία ή άλλη χώρα έχουν ανάγκη από τόσα χρήματα, αλλά διότι θα ήταν πολύ καλύτερο να λάβουμε αυτήν την απόφαση σε σχετικά ήρεμες συνθήκες παρά υπό πίεση!». Θυμίζουμε, ότι παρά τις αντιδράσεις και τις κορώνες Μπαρόζο, οι γερμανικές προτάσεις για το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής  Σταθερότητας», που υποστηρίζονται από τις διάφορες ισχυρές μερίδες του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, έγιναν πλήρως αποδεκτές από το σύνολο των υπουργών Οικονομικών του Ecofin. Αν υπάρξουν ανακατατάξεις από την πλευρά της Γαλλίας και μπει φραγμός στη γερμανική αυθαιρεσία, τότε τα γερμανικά σχέδια για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας, επιβεβαιώνουν απόλυτα την πρόγνωση του Λένιν ότι: «…Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές…»..

 

11. Οι εργαζόμενες μάζες οι αποδέκτες της κρίσης.

 

    Η νέα πραγματικότητα που δημιούργησε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επιβάλλει στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο τη σκλήρυνση όλων των επιπέδων της αστικής κυριαρχίας απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, σε εφαρμογή των κατευθύνσεων της Λισσαβόνας, όπως λ.χ. αυστηρή παρακολούθηση των Προγραμμάτων Σύγκλισης, σκληρή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, απαρέγκλιτη τήρηση των «Εθνικών Προγραμμάτων Μεταρρυθμίσεων», ευρωτρομονόμους, περικοπές κονδυλίων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, επιβολή νέων φόρων, νέες αναδιαρθρώσεις, ελαστικοποίηση του ωραρίου, αναπροσαρμογή προς το χειρότερο του ασφαλιστικού συστήματος, εντατικοποίηση της εργασίας, μείωση των μισθών, συντάξεων και ημερομισθίων, αύξηση του εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ, κλπ.

                Θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι κάθε οικονομική κρίση, σαν απότοκο της καπιταλιστικής υπερπαραγωγής, επηρεάζει άμεσα και πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά. Και στην κατεύθυνση αυτή το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι ιδιαίτερα ευρηματικό, επινοώντας νέες μεθόδους (ελαστικοποίηση της εργασίας, πριμ, φασόν, κλπ.) και νέες λέξεις («απασχολήσιμος», «ευελιξία με ασφάλεια»-flexicurity, κλπ,) προκειμένου να αποσπάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υπεραξία από τον εργάτη και κατ’ επέκταση από τους εργαζόμενους. Οι ευρωπαϊκές ενώσεις των μονοπωλητών (ΣΕΒ, ICA, κλπ.), εν όψει της οικονομικής κρίσης απαιτούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη λήψη πρόσθετων μέτρων για τη διαφύλαξη ή και επέκταση των κερδοσκοπικών τους συμφερόντων.   Όπως είναι φυσικό, τα μεγαλύτερα πλήγματα δέχονται οι χώρες του Νότου, και ιδίως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία, δύο χώρες ισχυρά εξαγωγικές, με συνεχείς πτώσεις της παραγωγής και αθρόες απολύσεις. Εξάλλου μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη έχουν ξεσπάσει οξύτατες διαμάχες , με τα περισσότερα κράτη-μέλη να αντιτίθενται στους χειρισμούς της Γερμανίδας καγκελάριου, η οποία επιμένει στην αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και στα ολοένα εντεινόμενα μέτρα λιτότητας. 

      Τις συνέπειες αυτές οι επιμέρους ολιγαρχίες τις μετακυλύουν βέβαια προς τον κόσμο της εργασίας.  Στην Ε.Ε., οι διαρθρωτικές αλλαγές που προϋποθέτει η σύγκλιση με την ΟΝΕ γίνονται πάντα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών συμφερόντων, αλέθοντας μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις.  Η διαρκής αναφορά των κυρίαρχων τάξεων στην «ανταγωνιστικότητα» και την «αύξηση της παραγωγικότητας» έχει άμεσο στόχο την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και τη συρρίκνωση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.  Παρά την έντονη προπαγάνδα του Κοινοτικού Διευθυντηρίου και τα «πανηγύρια» για την υποδοχή του ευρώ ώστε να τύχει της λαϊκής αποδοχής, το βέβαιο είναι ότι η είσοδός του διεύρυνε  τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες και στράγγιξε τα εργατολαϊκά νοικοκυριά.

 

12. Από την πλευρά της εργατικής τάξης.

 

   Χωρίς καμιά αμφιβολία  ολόκληρο αυτό το μόρφωμα της ΕΕ αποτελεί έναν επικίνδυνο ιμπεριαλιστικό σχηματισμό, που από τη φύση του είναι εχθρικός απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας. Κατά συνέπεια, μία συνειδητοποιημένη εργατική τάξη που δρα στην κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων, δεν μπορεί να συνθηκολογήσει, δεν έχει κανένα λόγο να συμπορεύεται μαζί του, έχει χίλιους λόγους να τον ανατρέψει και να προχωρήσει στο κτίσιμο της δικής της κοσμοθεωρίας. Το πρόβλημα που αναδύεται είναι ακριβώς αυτό της κατάκτησης της ταξικής συνείδησης  από την ίδια την εργατική τάξη. Σήμερα κάτω από το συνεχή βομβαρδισμό που δέχονται όλα τα στρώματα των εργαζομένων από τα ΜΜΕ, από τους εξαγορασμένους συνδικαλιστές, από τον μικροαστικό τρόπο ζωής, από την αλλοτριωμένη πολιτιστική παράδοση, απ' όλο το οικονομικοπολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, η συνείδηση αλώνεται εύκολα και ο λαός υποχρεώνεται (εκών - άκων) να ακολουθεί  τα πλαίσια που καθορίζει η κυρίαρχη τάξη. Οι σαρωτικές αλλαγές στα καθεστώτα των ανατολικών χωρών, η ψευδεπίγραφη «ιστορία» που γράφεται σήμερα από τις εξαγορασμένες πένες του ιμπεριαλισμού, κατά των τεράστιων επιτευγμάτων της επανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες και των άξιων ηγετών τους, έχουν κυριολεκτικά παγώσει και τους πιο "συνειδητούς" προλετάριους, τους έχουν αδρανοποιήσει, τους έχουν αφοπλίσει ιδεολογικά. Το επαναστατικό υποκείμενο είτε είναι ανύπαρκτο, είτε είναι αδύναμο για να προβάλει την κοσμοθεωρία  εργατικής τάξης δηλαδή το σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής και κοινωνικής της ταυτότητας. Κατά συνέπεια, η εργατική τάξη παλεύοντας σαν τάξη για τον εαυτό της, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί απέναντι  του ταξικού εχθρού, δεν μπορεί να τον πολεμήσει, δεν μπορεί να τον νικήσει. 

 

 

13. Ένταξη σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού.

  

    Στην Ελλάδα τα «επιτεύγματα» της 31χρονης ένταξης έγιναν ιδιαίτερα ορατά  από τη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας (600 δις € σε ξένες τράπεζες σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ), από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς καθώς και από την εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της εφαρμογής των μέτρων της μονόπλευρης λιτότητας που είχε σαν συνέπεια τη μείωση μισθών και συντάξεων, από το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την καταστροφή και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών και την εγκατάλειψη της κύριας αγροτικής δραστηριότητας, από 1,5 και πλέον εκατ. αγρότες, από την πρωτοφανή ύφεση, από την ξέφρενη αυξητική πορεία του ελλείμματος του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών, κλπ, κλπ.

Πιο συγκεκριμένα:

 

- Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν στα επίπεδα της δεκαετίας του ’50.

-Παρά τη συνεχή αποβιομηχάνιση, τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν την περίοδο 1981-2009 κατά 5.382%, ενώ την ίδια περίοδο το βασικό μεροκάματο μόνο κατά 308%!! Στη συνέχεια και με τα αλλεπάλληλα μέτρα το μεροκάματο κατέρρευσε.

-Η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε σημαντικά, μειώθηκε ο πραγματικός τζίρος στην αγορά, με συνέπεια το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

- Μειώθηκε δραστικά η αγοραστική δύναμη μισθών και συντάξεων

- Η εικόνα του Εμπορικού Ισοζυγίου με την ΕΟΚ-ΕΕ από πλεόνασμα 74,4 δις δρχ. το 1980 έφτασε ένα έλλειμμα –23,2 δις € το 2009!!!

- Μειώθηκαν κατά 425.000 περίπου τα αγροτικά νοικοκυριά (κυρίως τα φτωχομεσαία) ρίχνοντας το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού στο 14%, ενώ ο αγροτικός πληθυσμός εξακολουθεί να μειώνεται με ρυθμό 2,5% το χρόνο.

-ιδιαίτερα το Αγροτικό Εμπορικό Ισοζύγιο από πλεονασματικό κατά +6,8 δις δρχ. το 1980 έγινε ελλειμματικό κατά -2,4 δις € το 2009!!!

- Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, από 1,6 εκατ. € το 1990, έφθασε το 2010 τα 6,30 δις €!!!

-Η ανεργία από 2,7% το 1980 εκτοξεύτηκε στο 14% τους πρώτους μήνες του 2012.

-Το παραγόμενο προϊόν στη Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία, το 2009 μόλις έφθανε το 3,7% του ΑΕΠ.

- Η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας συνολικά σήμερα αγγίζει το 49% αυτής των ΗΠΑ (που αποτελεί και το στόχο της Ε.Ε ως σύνολο), έναντι του 65% που έφθανε το 1975.

- Η πτώση του ΑΕΠ την τελευταία διετία, λόγω της ύφεσης, έφθασε αθροιστικά το 13,5%, με σαφείς πτωτικές τάσεις για το 2013.

Ωστόσο, η καταστροφή των φτωχομεσαίων νοικοκυριών, ξεκίνησε με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 και στη συνέχεια  προσφυγή στο ΔΝΤ και την υπογραφή των δυο δανειακών Συμβάσεων, όπως θα δούμε παρακάτω.  

 

14. Το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών. 

 

   Το ΙΤΣ είναι το άθροισμα του εμπορικού ισοζυγίου (εμπόριο βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων), του ισοζυγίου των υπηρεσιών (τουρισμός, μεταφορές), του ισοζυγίου εισοδημάτων (εισπράξεις και πληρωμές για τόκους, μερίσματα, κέρδη, συντάξεις) και του ισοζυγίου μεταβιβάσεων (ευρωπαϊκά προγράμματα και εμβάσματα μεταναστών). Το ΙΤΣ απεικονίζει στο μεγαλύτερο ποσοστό του το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα όλων των παραγωγικών κλάδων. Το άθροισμα των ελλειμμάτων των ΙΤΣ από το 1999 μέχρι το 2009 είναι 166 δις € και αυτό οφείλεται πάνω από όλα στο άθροισμα των εμπορικών ελλειμμάτων κάθε χρονιάς, που φθάνει στο ίδιο διάστημα στα 279 δις €!!

Στο παραγωγικό αυτό κενό των 279 δις €, συμβάλλει περισσότερο η Βιομηχανία, αφού η Γεωργία –με τα καταστροφικά χτυπήματά που δέχθηκε- έχει σαφώς μικρότερη συμβολή. Το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν της οικονομίας το 1981 ήταν γύρω στο 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στα ίδια επίπεδα περίπου με των άλλων υπό ανάπτυξη ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1981, η βιομηχανία δέχεται συστηματικά χτυπήματα, με αποτέλεσμα το προϊόν της να έχει μειωθεί στο 12%-13% του ΑΕΠ –όταν οι υπό ανάπτυξη χώρες της ΕΕ-27 εμφανίζουν ποσοστά που φθάνουν μέχρι και 30% του ΑΕΠ! Η απόκλιση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ΕΕ είναι πλέον ασύλληπτη. Αυτή η αποβιομηχάνιση έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος.(Στοιχεία του Οργανισμού Εμπορίου)

 

15. Ο βρόχος τoυ δημόσιου χρέους. 

 

   Ο επαχθής καταμερισμός που συμφωνήθηκε από το σύνολο της ντόπιας αστικής τάξης και των κυρίαρχων κύκλων της ΕΟΚ, οδήγησαν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην εγκατάλειψη των παραγωγικών κλάδων (Γεωργία, Βιομηχανία) και έδωσαν ώθηση στον παρασιτικό τριτογενή λεγόμενο τομέα των υπηρεσιών. Η θεαματική –αλλά ωστόσο ευκαιριακή- ανάπτυξη του κατασκευαστικού τομέα, λόγω των «μεγάλων έργων» προκειμένου να προωθηθεί το κοινοτικό διαμετακομιστικό εμπόριο, (αυτοκινητόδρομοι, αεροδρόμια, λιμάνια, κλπ.), έγινε αντικείμενο κερδοσκοπίας κυρίως των ξένων μονοπωλιακών ομίλων και των ντόπιων αντιπροσώπων τους. Εξ άλλου, εκ των πραγμάτων, δεν είχε διάρκεια. Έτσι, κάθε παραγωγική δραστηριότητα μακράς πνοής έσβησε και η σύναψη διεθνών δανείων αποτέλεσε μονόδρομο για την κάλυψη των δυσθεώρητων δημοσιονομικών ελλειμμάτων που επέφερε η ρεμούλα των «μεγάλων έργων», η διαφθορά των εξοπλιστικών προγραμμάτων, οι μίζες των Ολυμπιακών Αγώνων, η ρεμούλα των αγροτικών επιδοτήσεων, κλπ. Η Ελλάδα κατάντησε μία χώρα με ανύπαρκτη σχεδόν παραγωγική βάση (Πρωτογενής τομέας 3,7% του ΑΕΠ + Βιομηχανία 12,8% του ΑΕΠ), την οποίο προσπαθούν φυσικά να εκμεταλλευτούν όσο γίνεται οι διεθνείς τράπεζες, βάζοντας σήμερα πολύ πιο δυσβάσταχτους όρους δανεισμού που φθάνουν στο απίστευτο ποσοστό κρατικού επιτοκίου του 7,2%, από 0,25-1,25% που είναι το σύνηθες επιτόκιο του ΔΝΤ και της ΕΚΤ! Με λίγα λόγια η Ελλάδα, αναγκάζεται πλέον να δανείζεται με επταπλάσιο κόστος απ' ότι οι τράπεζες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίες, ενώ αντλούν πολύ φθηνό χρήμα από την ΕΚΤ και τη FED λόγω μηδενικών επιτοκίων και μέτρων στήριξης, το μεταπωλούν με τοκογλυφικούς όρους στα κράτη, χειραγωγώντας τις αγορές ομολόγων και κερδίζοντας αστρονομικά ποσά!!!

   Συνοπτικά αναφέρουμε πως το 1980 (μία χρονιά πριν την ένταξη στην ΕΟΚ), το ΑΕΠ της χώρας ήταν 5,08 δις € και το δημόσιο χρέος στο 28,4% του ΑΕΠ. Το 1990, το ΑΕΠ ανέβηκε στα 39,11 δις €, και το δημόσιο χρέος στο 79,6% του ΑΕΠ, λόγω των «κοινωνικών παροχών» τωνκυβερνήσεων Γ.Παπανδρέου προς τους «μη προνομιούχους Έλληνες». Το 2000, το ΑΕΠ έφθασε τα 136,28 δις €, ενώ το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 103,4% του ΑΕΠ. Το 2010, και με τη λεγόμενη «κρίση χρέους», το ΑΕΠ έφθασε τα 248,66 δις €, ενώ το χρέος της χώρας ακούμπησε το 120,1%. 

 

16. H ελληνική Γεωργία συνθλίβεται. 

 

Τα βασικά στοιχεία που πιστοποιούν ότι ο αγροτικός τομέας αντιμετωπίζει μία βαθιά και παρατεταμένη κρίση, πέρα από την σοβαρή μείωση του αγροτικού πληθυσμού, είναι:

          α) το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας, στο διάστημα 2000-2005 (με κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ), μειώθηκε κατά 17,9%, 

         β) το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο από πλεονασματικό κατά 6,8 δις δρχ. το 1980, έγινε ελλειμματικό κατά 2,4 δις € το 2009, 

       γ) το οριστικό χάσιμο παραδοσιακών διεθνών αγορών για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, αλλά και ο εξοβελισμός τους από την ίδια την....εσωτερική αγορά λόγω των αθρόων εισαγωγών φθηνότερων ομοειδών,

          δ) το γεγονός ότι το 40% των αγροτικών νοικοκυριών ζεί σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας,

          ε) οι κρατικές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα που παρέμειναν αμετάβλητες κατά την τελευταία εικοσαετία, με συνέπεια την μηδενική εξέλιξη των στοιχειωδών διαρθρωτικών αλλαγών,

        στ) Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και η ασυδοσία του τραπεζικού κεφαλαίου που με την ανεξέλεγκτη τοκογλυφία στραγγίζει το υστέρημα της αγροτιάς,

          ζ) οι αποφάσεις του ΠΟΕ και της Συνόδου της Λισσαβόνας που καθορίζουν τους όρους της «ανταγωνιστικότητας» πέρα από τα όρια αντοχής των αγροτικών κοστολογίων, ανοίγοντας διάπλατες τις πόρτες της Κοινότητας για αθρόες εισαγωγές από Τρίτες χώρες, με τις οποίες τα ισχυρά κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν ιδιαίτερες διμερείς σχέσεις από την εποχή της αποικιοκρατίας,

          η) η κατάρρευση της κτηνοτροφίας μεγαλώνει τη διατροφική εξάρτηση του λαού μας με αμφίβολης ποιότητας προϊόντα και αυξάνει τα ήδη τεράστια ελλείμματα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο,

          θ) η ασυδοσία των εμποροβιομηχάνων, που με τις πλάτες της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων αγοράζουν κοψοχρονιά την  αγροτική παραγωγή,

           ι) η αναξιοπιστία του ΕΛΓΑ να παρέχει πλήρη ασφάλιση και έγκαιρη αποζημίωση της αγροτικής παραγωγής και του αγροτικού κεφαλαίου από όλους τους φυσικούς κινδύνους,

         ια) η καταστροφή των μικρομεσαίων πτηνοτρόφων λόγω της κρίσης που προκάλεσε η «γρίπη των πτηνών» και λόγω της επιβολής επαχθέστερων όρων στα συμβόλαια που επιβάλλουν οι πτηνοτροφικές επιχειρήσεις στους μικρούς "φασονίστες" πτηνοτρόφους,

         ιβ) η διάλυση των αλιευτικών σκαφών που ξεκληρίζουν τους μικρομεσαίους ψαράδες με στόχο τη συγκέντρωση της αλιείας σε λίγα χέρια, σε συνδυασμό με την έλλειψη ασφαλών καταφυγίων, σύγχρονων ιχθυοσκαλών, πετρέλαιου τράνζιτ, προστασίας ιχθυοαποθεμάτων, πολύπλευρης ενίσχυσης των αλιευτικών συνεταιρισμών και χωροθέτησης των υδατοκαλλιεργειών με περιβαλλοντικά και αλιευτικά κριτήρια,

        ιγ) η η ανύπαρκτη επιστημονική και τεχνική στήριξη από αναβαθμισμένες κρατικές υπηρεσίες, αλλά και εκτέλεση βασικών αγροτικών έργων υποδομής για να μειωθεί ουσιαστικά το κόστος παραγωγής.

        ιδ) το 90% των κονδυλίων για αγροτικές δράσεις των προγραμμάτων του Γ΄ ΚΠΣ το πήραν οι ιδιωτικές βιομηχανίες τροφίμων και μόνο το 10% πήραν οι συνεταιρισμοί και οι δημοτικές επιχειρήσεις.

        ιε) το έλλειμμα του Αγροτικού Εμπορικού Ισοζυγίου για το 2009, έφθασε τα 2,4 δις €. Το έλλειμμα αυτό είναι πραγματικά δυσθεώρητο αν κρίνει κανείς ότι το 1980 (μία χρονιά πριν την ένταξη της χώρας μας στην –τότε- ΕΟΚ), υπήρχε ένα πλεόνασμα της τάξεως των 6,8 δις δρχ. από τις εξαγωγικές δραστηριότητες σε καπνό, σταφίδα, λάδι, σύκα, πορτοκάλια, κ.α.

    Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η λεγόμενη «κρίση χρέους» της ελληνικής οικονομίας επιτείνουν τα αδιέξοδα, οι δε αιτίες μπορούν να αναζητηθούν στην εδώ και μία τριακονταετία εφαρμογή της ΚΑΠ και την προσαρμογή της ελληνικής Γεωργίας και Κτηνοτροφίας στις αντιαγροτικές αποφάσεις του ΠΟΕ. Το αγροτικό εισόδημα συνεχώς συρρικνώνεται, η συμμετοχή του πρωτογενούς τομέα στο ΑΕΠ της χώρας, κυμαίνεται σήμερα (2012) στο 2,8%, από 27,1% το 1958, 14,7% το 1973, το 17,5% το 1983 και 3,7% το 2009.Εκατοντάδες χιλιάδες φτωχομεσαία αγροτικά νοικοκυριά έχουν ήδη εγκαταλείψει την αγροτική δραστηριότητα, ενώ όσα απομένουν βρίσκονται ήδη στο χείλος της καταστροφής.

Τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο Έλληνας αγρότης σε τίποτα δεν ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΟΚ, ΕΕ και την ΟΝΕ .

   Αντίθετα μάλιστα. Όλες οι επιδοτήσεις, ενισχύσεις, «βοήθειες», που δόθηκαν στην ελληνική αγροτιά κατά τη δεκαετία του ΄80, είχαν σαν στόχο να χρυσώσουν το χάπι της ΕΕ και να παρουσιάσουν σαν παράδεισο τη σημερινή κόλαση που έχει στοιχίσει μέχρι στιγμής το ξεκλήρισμα  πάνω από 250.000 φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών. Είναι πλέον γεγονός ότι οι αγρότες υπόκεινται στις επιταγές της ΚΑΠ και στις αναδιαρθρώσεις που τους επιβάλλονται για προϊόντα άγνωστα και αμφιβόλου αποτελέσματος.

 

17. Σε τροχιά κατάρρευσης και η Βιομηχανική παραγωγή.

 

   Πτώση κατά 5% σημείωσε η βιομηχανική παραγωγή στην Ελλάδα τον Ιανουάριο 2012 σε ετήσια βάση. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, ο βιομηχανικός δείκτης υποχώρησε στο 70,3 τον Ιανουάριο του 2012 από 70,6 που ήταν το Δεκέμβριο του 2011 και 74,0 που ήταν τον Ιανουάριο της περασμένης χρονιάς. 

Σημειωτέον ότι ως βάση 100 η Στατιστική Αρχή λαμβάνει την παραγωγή το έτος 2005. 

   Σε ό,τι αφορά τους επιμέρους κλάδους, αίσθηση προκαλεί η συνεχιζόμενη συρρίκνωση του κατασκευαστικού - μεταποιητικού κλάδου, ο δείκτης του οποίου υποχώρησε στο 65,6 τον Ιανουάριοι από το 67,0 που ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο και το 70,0 που ήταν τον Ιανουάριο του 2011. Η συρρίκνωση του κατασκευαστικού/μεταποιητικού κλάδου είναι της τάξεως του 2,2% σε μηνιαία βάση και της τάξεως του 6,3% σε ετήσια βάση. 

   Μεγάλη υποχώρηση σε ετήσια βάση (5,5%) σημείωσε και ο κλάδος ηλεκτρικής ενέργειας. Σε μηνιαία βάση, όμως, ο δείκτης ενισχύθηκε κατά 2,7%. Συγκεκριμένα, ο δείκτης ανέκαμψε στο 82,1 τον Ιανουάριο από το 80 που είχε πέσει το Δεκέμβριο του 2011. Τον Ιανουάριο του 2011, όμως, ο δείκτης είχε διαμορφωθεί στο 86,8. 

   Ο επιμέρους κλάδος των υδάτινων πόρων, αντίθετα, υποχώρησε κατά 1,1% σε μηνιαία βάση, αλλά σε ετήσια εμφανίζεται ενισχυμένος κατά 3,3%. Ο σχετικός δείκτης υποχώρησε στο 92,9 τον Ιανουάριο από το 93,9 που ήταν πέρυσι το Δεκέμβριο. Τον Ιανουάριο του 2011 ο δείκτης του κλάδου υδάτινων πόρων ήταν 89,9.

   Τέλος, ανάκαμψη σημείωσε η παραγωγή στον κλάδο των ορυχείων και των λατομείων. Ο σχετικός δείκτης ανέκαμψε στο 70,1 τον Ιανουάριο του 2012 από το 65,5 που ήταν τον Δεκέμβριο, ενώ τον Ιανουάριο του 2011 ο δείκτης ήταν 66,1. Σε ποσοστά η ανάκαμψη της παραγωγής στον κλάδο ορυχείων και λατομείων είναι 7% σε μηνιαία βάση και 6,1% σε ετήσια. Εδώ, είναι προφανές το γεγονός του ξεπουλήματος σημαντικών εταιρειών του κλάδου στο ξένο (κυρίως αραβικό) κεφάλαιο.

 

18. Το Εμπορικό Ισοζύγιο στο κόκκινο. 

 

   Το Εμπορικό Ισοζύγιο της χώρας με τις χώρες της ΕΕ, ενώ το 1980 εμφάνιζε έλλειμμα της τάξης των 74,4 δις δρχ. (218,3 εκατ. €), σήμερα φτάνει τα 71,6 δις €!!!  Μέσα σε μια τριακονταετία το έλλειμμα πολλαπλασιάστηκε παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων που ενόψει της ένταξης,  έκαναν λόγο για μια τεράστια αγορά 300 εκατ. καταναλωτών. Σήμερα το συνολικό παραγόμενο προϊόν της Γεωργίας -Κτηνοτροφίας-Αλιείας μετά βίας αγγίζει το 2,8% του ΑΕΠ από περίπου 17,5% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980.Στην μεταποιητική βιομηχανία, το παραγόμενο  προϊόν φτάνει το 13,8% του ΑΕΠ από 19,8% που ήταν το 1980, ενώ οι κατασκευές, η παραγωγή ενέργειας και η εξορυκτική βιομηχανία συμμετέχουν στο ΑΕΠ κατά 8,8%, 3,4% και 0,7% αντίστοιχα, από 10,2%, 1% και 0,5%.

 

 

19. Επαχθέστεροι οι όροι επιβίωσης των λαϊκών νοικοκυριών. 

 

   Δε χρειάζεται να τονίσουμε ότι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ ολόκληρη πλέον η οικονομική πολιτική εκπορεύεται απροκάλυπτα πλέον από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε και την ΕΚΤ, στην κατεύθυνση που  εξυπηρετεί κυρίως το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο και δευτερευόντως τις άλλες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Παρεμπιπτόντως, επωφελούνται και ορισμένα στρώματα εργαζομένων που εξυπηρετούν τις διάφορες δράσεις του κεφαλαίου και ένα μικρό μέρος των αγροτών που ανταποκρίνονται στο ευρωπαϊκό μοντέλο του επιχειρηματία-αγρότη. Για το συντριπτικό ποσοστό της εργατικής τάξης και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η διαβίωση  αναζητείται πλέον στην ελαστική εργασία, στα ευκαιριακά μεροκάματα, στα επιδόματα ανεργίας, την πολυαπασχόληση, την αναζήτηση εποχιακής δουλειάς, στα ολοένα μειούμενα συνταξιοδοτικά όρια, στις συντάξεις πείνας. Στις σημερινές συνθήκες  της βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, οι όροι επιβίωσης για την πλειοψηφία των νοικοκυριών, γίνονται ακόμα δυσμενέστεροι εξαιτίας της μεγαλύτερης έντασης της εκμετάλλευσης που υφίστανται από το Μονοπωλιακό Κεφάλαιο, στα πλαίσια του Ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και ενόψει της αντιμετώπισης του εντεινόμενου ανταγωνισμού, οι Ευρωπαϊκές ολιγαρχίες χαλκεύουν Συνθήκες και Σύμφωνα,  με όρους δυσβάσταχτους για τις εργατολαϊκές μάζες.

 

20. Η φθορά των συνειδήσεων

 

   Είναι προφανές ότι με την συνοπτική ανάλυση της ελληνικής οικονομίας που επιχειρήσαμε οι δρόμοι διανομής των κοινοτικών πόρων περνάνε μόνο από τις συνοικίες του Ψυχικού, της Εκάλης, της Κηφισιάς, της Πολιτείας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως κάποια ψίχουλα από τη μοιρασιά έπεσαν όλ’ αυτά τα χρόνια και σε ορισμένα εργατολαϊκά στρώματα με τη μορφή αγροτικών συντάξεων, παραγραφής κάποιων δανείων, αύξησης επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης κλπ. Τριάντα χρόνια τώρα όλες οι αστικές Κυβερνήσεις που εναλλάχθηκαν στην εξουσία, προσπάθησαν να επιβάλλουν στο λαό ένα κοινωνικό πρότυπο παθητικού και χειραγωγημένου πολίτη, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση του εύκολου πλουτισμού και της επίπλαστης ευδαιμονίας είτε διαμέσου της ραγδαίας ανόδου του βιοτικού επιπέδου λόγω ΕΟΚ, ΕΕ και Ευρωζώνης, και όταν αυτό αποδείχθηκε ψεύτικο, διαμέσου του κάθε λογής  τζόγου και κυρίως του χρηματιστηριακού. Οι βασικές αξίες του κόσμου της εργασίας, η αγωνιστικότητα, η ταξική διεκδίκηση, η ευσυνειδησία, η τιμιότητα, η αλληλεγγύη, η εργατικότητα, δέχτηκαν συντριπτικά χτυπήματα από τη φθοροποιό επίδραση του αστικού μοντέλου ζωής. Η επιδίωξη του άκοπου και γρήγορου κέρδους, ο καταναλωτισμός, ο ατομικισμός, η μικροαπάτη, η ψευτιά και ο αριβισμός μπήκαν με ραγδαίους ρυθμούς μέσα στην κοινωνία και με την επίδραση των ΜΜΕ και του αντιδραστικού lifestyle, επιχειρήθηκε να επιβληθεί ένα νέο μοντέλο του απολιτικού, απελευθερωμένου, παγκοσμιοποιημένου, απασχολήσιμου, «επιτυχημένου» πολίτη.

Σήμερα αυτός ο μύθος της δανεικής επίπλαστης ευμάρειας, καταρρέει μαζί με τους δημιουργούς του!

 

21. Ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός

 

   Μέσα από τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι είδαν τους πουλημένους  εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΑΣΕ, να συντάσσονται ουσιαστικά με την αστική τάξη, είδαν τους εγκάθετους απεργοσπάστες της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σπάσουν κάθε απεργιακή κινητοποίηση, να τορπιλίζουν και να υπονομεύουν τις διαδηλώσεις των εργαζομένων. την απεργία των δασκάλων και τους εκπροσώπους της ΠΑΣΚΕ στην ΟΛΜΕ, να υπονομεύουν, να πριονίζουν και να σπάνε τη μεγάλη απεργία  των καθηγητών.

    Είδαν τους εγκάθετους του ΠΑΜΕ, διαπρύσιους κήρυκες της διασπαστικής τακτικής του ΚΚΕ,  να δημαγωγούν ασύστολα και να προσπαθούν να αξιοποιήσουν πολιτικά κάθε αντικυβερνητική διάθεση, παραβλέποντας την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζομένων.

     Είδαν τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να υπονομεύουν τους αγώνες των αγροτών και να αποδοκιμάζουν τις μορφές πάλης που υιοθετούσαν, να εμφανίζονται τάχα υπέρμαχοι της απεργίας των εκπαιδευτικών και την πιο κρίσιμη στιγμή να την προδίδουν.

   Μέσα από αυτούς τους αγώνες οι εργαζόμενοι είδαν τους εκπροσώπους του ΚΚΕ, να παριστάνουν τους γνήσιους εκπροσώπους των συμφερόντων της εργατιάς και της αγροτιάς, να εμφανίζονται με μια αδιάλλακτη αντικυβερνητική φρασεολογία και την ίδια στιγμή να τα μαζεύουν και να ξεπουλούν τους αγώνες, δείχνοντας τα όρια της ρεφορμιστικής συμβιβαστικής τους πολιτικής.

   Γι' 'άλλη μια φορά διαπιστώθηκε πως όσο θα κυριαρχεί μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό και ευρύτερα στο αριστερό και επαναστατικό κίνημα η γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συμφιλίωσης, η γραμμή της συνθηκολόγησης και της υποταγής, η γραμμή του σεχταρισμού και του ρεφορμισμού, οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν ν' αντισταθούν αποτελεσματικά στην αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με στόχο την ένταξη της αστικής τάξης στην ΟΝΕ και την εφαρμογή του ενιαίου νομίσματος.

 

22. Οι εκλογές του 2009 και η απαρχή της συντριβής των εργατολαϊκών στρωμάτων

 

   Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ.Παπανδρέου, αποτέλεσε την απαρχή μίας καταστροφικής πορείας για τα εργατολαϊκά νοικοκυριά  και τη φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων. Η κοινωνική πυραμίδα συμπιέστηκε απότομα μετά την «άνευ όρων» παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης στους ξένους δυνάστες. Είναι όμως σκόπιμο να παρουσιάσουμε με συγκεκριμένα στοιχεία το τι προηγήθηκε των δύο δανειακών Συμβάσεων που έκαναν κυριολεκτικά κόλαση τη ζωή του λαού μας. 

   Έτσι λοιπόν, μετά το κακόφημο «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο ο Γ.Παπανδρέου σάρωσε τις εκλογές του 2009 με το σημαντικό ποσοστό του 43,8%, ακολούθησε η καταιγίδα των φορολογικών μέτρων στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους, όπως πρόσταξαν οι επικυρίαρχοι της ΕΕ.

Θυμίζουμε τα αλλεπάλληλα κύματα των φορολογικών μέτρων, πριν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπογράψει την πρώτη δανειακή Σύμβαση: 

Φλεβάρης του 2010:

• Αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, από 19% σε 21%, από 9% σε 10% και από 4,5% σε 5%, από την 1η Απρίλη του 2010.

• Αύξηση από τα 41 στα 53 λεπτά του € του ειδικού φόρου κατανάλωσης για κάθε λίτρο βενζίνης. Η επιβάρυνση ήταν 12 λεπτά του €, που μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ επιβάρυνε τους κατόχους ΙΧ με 14 λεπτά το λίτρο.

• Αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα.

• Αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε ποτά.

• Μείωση του αφορολόγητου ορίου των 12.000 ευρώ, μέσω της υποχρεωτικής κατάθεσης αποδείξεων.

• Αύξηση των τεκμηρίων διαβίωσης, που αυτόματα οδήγησε σε φορολογική επιβάρυνση δεκάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, 

• Αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, μέσω της επιβολής ειδικού φόρου κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας.

• Μείωση της φορολογίας κερδών από το 25% στο 20% για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και φορολογική ασυλία πέντε χρόνων για κάθε νέα επιχείρηση.

Μάρτης- Μάης 2010.

   Ο γερμανογαλλικός άξονας, εκτιμά ότι τα παραπάνω μέτρα δεν επαρκούν για την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την καταβολή των τοκοχρεολυτικών δόσεων του τεράστιου δημόσιου χρέους και απαιτούν την άμεση λήψη νέων ακόμα πιο επώδυνων μέτρων, όπως:

• Νέα αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, οι οποίοι διαμορφώθηκαν σε 5,5%, 11% και 23%.

• Νέα αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, που τώρα έφτασε τα 61 λεπτά του ευρώ για κάθε λίτρο, με αποτέλεσμα ο ειδικός φόρος να επιβαρυνθεί με ακόμα 8 λεπτά το λίτρο και συνολικά 10 λεπτά μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ.

• Νέες αυξήσεις του ειδικού φόρου στα ποτά και τα τσιγάρα.

• Επιβολή έκτακτης εισφοράς στους ελεύθερους επαγγελματίες, με βάση τα εισοδήματα του 2009.

 

23.  Οι δανειακές Συμβάσεις

 

   Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, σαν «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (Ν.3845/06.05.2010), δηλ. το διαβόητο «Μνημόνιο Ι», με την υπερψήφιση του ΛΑ.Ο.Σ. και την αμέριστη στήριξη της ΝΔ, αλλά και η νέα δανειακή Συμφωνία που υπόγραψε η κυβέρνηση Παπαδήμου (με τις γνωστές επιστολές αποδοχής εκ μέρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) προβλέπουν με έναν απόλυτα σαφή τρόπο και με αυστηρά χρονοδιαγράμματα την εφαρμογή του συνόλου των μέτρων και ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, που εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες αξίωνε το κεφάλαιο. Στα «Μνημόνια» ενσωματώνονται οι επιδιώξεις του κεφαλαίου, που προβλέπονταν στη Στρατηγική της Λισαβόνας, ενώ ταυτόχρονα δρομολογούν την υλοποίηση στόχων που αναφέρονται στη στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020» σε βάρος προφανώς των δυνάμεων της εργασίας. Τόσο ο βασικός κορμός του δανειακών Συμβάσεων, όσο και τα παραρτήματα των συμφωνιών, προβλέπουν τη συστηματική κλιμάκωση και επιβολή πολιτικών και μέτρων στήριξης του κεφαλαίου, τόσο για τη δήθεν έξοδο της οικονομίας από την κρίση και την αποπληρωμή των χρεών στις πιστώτριες τράπεζες, όσο και για την εξασφάλιση νέων, ακόμα πιο αντιδραστικών, δεδομένων, προϋποθέσεων και μέτρων, για την κερδοσκοπία του κεφαλαίου για τη μετά την κρίση περίοδο.

Αυτά τα προαποφασισμένα μέτρα («Λευκή Βίβλος», τη «Στρατηγική ΕΕ 2020», «Συνθήκη της Λισαβόνας», «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας», κ.α.), προωθούνται με πρόσχημα την κρίση, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, για τα οποία ο λαός δεν έχει καμία ευθύνη.

   Πρίν λίγους μόλις μήνες, ο Γ. Παπανδρέου στο τελευταίο «Εαρινό Συνέδριο» που διοργάνωσε το «Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών», απολογούμενος, ουσιαστικά, στα παγκόσμια τραπεζικά μονοπώλια που συμμετείχαν στο «Συνέδριο» και στους βετεράνους καθηγητές της απάτης, της κλεψιάς και του ψεύδους, δεν δίστασε να απαριθμήσει την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησής του και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε κατ’ επιταγή των ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ), τονίζοντας ότι: «Χρησιμοποιούμε την τεχνογνωσία του ΔΝΤ για να πετύχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα», και συνέχισε με δουλική παρρησία: «Κόψαμε κατά 15% τους μισθούς. Μειώσαμε 10% τις κοινωνικές δαπάνες και αυξήσαμε κατά 30% τους φόρους σε ποτά, τσιγάρα και καύσιμα. Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του προγράμματός μας. Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή»! Ωστόσο, παρά τα αντιδραστικά μέτρα που επέβαλλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η κυβέρνηση Παπαδήμου και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, η ελληνική οικονομία βουλιάζει. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα, το ότι όλη αυτή η «προσπάθεια για να σωθεί η πατρίδα» σε βάρος της υστέρησης των λαϊκών εισοδημάτων, δεν έχει να κάνει καθόλου με το σωμό της χώρας, αλλά για την αποπληρωμή και μόνο των τραπεζών που δάνεισαν χρήματα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ήδη στο πρώτο τρίμηνο του 2012, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) φαίνεται μειωμένο κατά 14,8% σε σχέση με το 2009 λόγω της σημαντικής κάμψης των βιομηχανικών δεικτών, των εκατοντάδων χιλιάδων «λουκέτων» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της υστέρησης των επενδύσεων και της ραγδαίας μείωσης της δημόσιας κατανάλωσης. 

 

24. Οι καταστροφικές συνέπειες των «Μνημονίων»

 

   Είναι σκόπιμο να παρουσιάσουμε αναλυτικά το βάθος της επίθεσης στα εργατολαϊκά στρώματα, όπως αυτή προκύπτει από τις υποδουλωτικές Συμβάσεις και του σχετικούς Νόμους που υπόγραψαν οι πολιτικοί λακέδες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. 

«Μνημόνιο Ι» 

Α) Ν.3845/2010

• Μηδενικές αυξήσεις στο σύνολο του δημόσιου τομέα και για το 2011.

• Μείωση των αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 3%.

• Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού. Αντικατάστασή τους με το ποσό των 500 € αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που αμείβονται με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 3.000 €.

• Περαιτέρω μείωση των επιδομάτων κατά 8% στο σύνολο του δημόσιου τομέα.

• Απασχόληση στο Δημόσιο ηλικιωμένων ανέργων (55-64 ετών) μέσω γραφείων «ενοικίασης» προσωπικού που επιχορηγούνται από το κράτος.

• Αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με την «επιταγή επανένταξης» των ανέργων για την απασχόλησή τους από επιδοτούμενες επιχειρήσεις. Ουσιαστικά οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν εργατικό δυναμικό εισπράττοντας το επίδομα ανεργίας τους!

• Κατάργηση της ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ των μισθωτών σε περίπτωση που ισχύουν ταυτόχρονα όροι διαφορετικών Συλλογικών Συμβάσεων. 

Β) Ν.3847/2010

• Περαιτέρω μείωση του ποσού που αντικατέστησε τον 13ο και τον 14ο μισθού στα 400 € αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 2.500 €.

Γ) Ν.3863/2010

• Καθιέρωση της ειδικής σύμβασης μαθητείας για νέους ηλικίας 15-18 ετών με αμοιβή το 70% του γενικού κατώτατου μισθού.

• Μείωση κατά 20% της αμοιβής της υπερεργασίας και κάθε μορφής υπερωριακής απασχόλησης.

• Μείωση μέχρι και κατά 3/4 του χρόνου προειδοποίησης (από 24 σε 6 μήνες) της απόλυσης. Με την έγκαιρη προειδοποίηση δίνεται μόνο η μισή αποζημίωση, γεγονός που διευκολύνει τον εργοδότη να κάνει απολύσεις αφού αυτές «κοστίζουν» λιγότερο.

• Αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων. Από 4 σε 6 μηνιαίως για τις επιχειρήσεις από 20-150 εργαζόμενους. Από 2% στο 5% για τις επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζομένων (το όριο του 2% ίσχυε για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζομένων).

Δ) Ν.3871/2010

• Απαγόρευση οποιαδήποτε μισθολογικής αύξησης μέσω ΟΜΕΔ, για την περίοδο 2010-2012, από αυτή που όριζε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) στην ίδια περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι ότι επειδή η ΕΓΣΣΕ για το 2010 δεν προέβλεπε καμία αύξηση, η απαγόρευση αυτή σήμαινε πάγωμα των μισθών.

Ε) Ν.3899/2010

• Επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου από τους δύο στους 12 μήνες για τους εργαζόμενους ιδιωτικού τομέα. Σε περίπτωση απόλυσης εντός της περιόδου αυτής ή με τη λήξη της ο εργαζόμενος δε δικαιούται αποζημίωση. Ετσι ο εργοδότης μπορεί να εκμεταλλεύεται έναν εργαζόμενο επί ένα χρόνο και να τον απολύσει αμέσως μετά καθώς η απόλυση δεν κοστίζει. Το μέτρο αυτό διευκολύνει την ανακύκλωση φθηνού εργατικού δυναμικού.

• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας «δανεισμού» εργαζομένων από τους 18 στους 36 μήνες.

• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας της επιβαλλόμενης εκ περιτροπής εργασίας από 6 σε 9 μήνες ανά έτος. Ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να επιβάλει στους εργαζόμενους για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μείωση των μερών και των ωρών εργασίας. Αυτό σημαίνει μειωμένες αποδοχές για τους εργαζόμενους και μεγαλύτερα κέρδη για τους εργοδότες καθώς προσαρμόζουν απόλυτα το εργατικό δυναμικό στις ανάγκες της παραγωγής.

• Κατάργηση της προσαύξησης στο ωρομίσθιο της μερικής απασχόλησης σε περίπτωση υπερωρίας και απασχόλησης με εβδομαδιαία εργασία κάτω των 20 ωρών.

• Εισαγωγή των ειδικών επιχειρησιακών ΣΣΕ για το χτύπημα του κατώτατου κλαδικού μισθού. Ουσιαστικά πρόκειται για μείωση των αποδοχών κάτω από τα όρια που προέβλεπαν οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.

• Επιβολή μηδενικών αυξήσεων στο σύνολο του δημόσιου τομέα.

• Μείωση κατά 10% των αποδοχών στις ΔΕΚΟ για όσους αμείβονται με αποδοχές άνω των 1.800 € μηνιαίως.

• Επιβολή μετατάξεων στις ΔΕΚΟ χωρίς τη διατήρηση των δικαιωμάτων της προηγούμενης θέσης απασχόλησης. 

• Περιορισμός κατά 15% στις προσλήψεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο, σε σχέση με το 2010.

• Μείωση κατά 10% των αποδοχών των εργαζομένων στον όμιλο της ΑΤΕ όσων υπερβαίνουν τα 1.800 € μηνιαίως.

ΣΤ) Ν.3979/2011

• Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας στο Δημόσιο ορίζεται στις 40 ώρες και μάλιστα χωρίς αντίστοιχη αύξηση του μισθού. Αυτό σημαίνει αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας από 2,5 μέχρι και 10 ώρες τη βδομάδα σε ορισμένες ειδικότητες.

Ζ) Ν.3986/2011

• Επέκταση της ανώτατης διάρκειας των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μετά από 3 διαδοχικές ανανεώσεις από τους 24 στους 36 μήνες. Έτσι ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να κρατά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ομήρους τους εργαζόμενους χωρίς να υποχρεούται να τους απασχολεί με συμβάσεις αορίστου χρόνου.

• Ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να αυξάνει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, πέραν του 8ωρου, για διάστημα έξι μηνών ανά έτος (αντί για τέσσερις που ήταν πριν). Αυτός ο χρόνος δεν αμείβεται σαν υπερωρία.

• Εισαγωγή του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας στο δημόσιο τομέα με καταβολή του 60% του βασικού μισθού για το πλεονάζον προσωπικό.

• Ορίζεται ότι μέχρι το 2015 θα προσλαμβάνεται στο Δημόσιο μόλις ένας εργαζόμενος για κάθε πέντε που αποχωρούν. Το μέτρο αυτό είναι συνέχεια προηγούμενων, υπηρετεί το στόχο δραματικής μείωσης του προσωπικού και οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας. Να σημειωθεί πως παρά τις αποχωρήσεις δεν έχουν γίνει ούτε αυτές οι λίγες προσλήψεις μέχρι τώρα.

• Περιορισμός των προσλήψεων με σύμβαση ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο κατά 50% για το 2011 και κατά 10% για την περίοδο 2012-15.

• Μείωση της επιδότησης των ανέργων σε 450 ημερήσια επιδόματα ανά 4ετία από το 2011 και σε 400 από το 2012-15. Αυτό σημαίνει περιορισμός του δικαιώματος λήψης του επιδόματος ανεργίας.

Η) Ν.4024/2011

• Εισαγωγή της «προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας» με το 60% του βασικού μισθού. Και αυτό το μέτρο εξυπηρετεί τη μείωση του προσωπικού.

• Ενταξη στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας των εργαζομένων που απασχολούνται στο Δημόσιο με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Μετά το τέλος της εφεδρείας απολύονται χωρίς αποζημίωση.

• Εισαγωγή του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο από 1 Νοέμβρη 2011. Η νομοθετική αυτή ρύθμιση οδήγησε σε μείωση των μισθών  που σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε το 50%!!! Συνδέει το μισθό με το βαθμό, ο οποίος δίνεται αφού ο υπάλληλος «αξιολογηθεί». Σε περίπτωση αρνητικής «αξιολόγησης» παραμένει στον ίδιο βαθμό και στερείται την αύξηση.

• Δεν ισχύει μέχρι το τέλος του 2012 η αρχή της επέκτασης των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, η οποία ίσχυε μέχρι τώρα. Δηλαδή οι εργοδότες που δεν υπογράφουν τη σύμβαση δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουν.

«Μνημόνιο ΙΙ»

Α) Ν.4046/2012 (Εφαρμογή του αρθρ. 1, παρ. 6)

• Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 22% και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ 2010-12. Ο βασικός μεικτός μισθός από 751 € πήγε στα 586 €. Το μεροκάματο από 33,57 € μεικτά πήγε στα 26,18 € μεικτά. Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών και για τους μαθητευόμενους. Από 751 € μεικτά στα 511 € μεικτά. Το μεροκάματό από 33,57 € μεικτά πήγε στα 22,83 € μεικτά. Οι παραπάνω μειώσεις γίνονται χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου.

• Μείωση του χρόνου μετενέργειας, μετά τη λήξη της ΣΣΕ, από 6 σε 3 μήνες. Από εκεί και πέρα διατηρούνται πλέον μόνο ο βασικός μισθός και τέσσερα επιδόματα, εφόσον προϋπάρχουν. Οι υπόλοιποι όροι των προηγούμενων ΣΣΕ καταργούνται χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου. Εκτιμάται ότι οι ρυθμίσεις αυτές οδηγούν σε μειώσεις των μισθών μέχρι και 40%.

• Κατάργηση του δικαιώματος για μονομερή προσφυγή στη διαιτησία μετά από την άρνηση της πρότασης του μεσολαβητή και καθιέρωση της από κοινού προσφυγής σε αυτήν. Ετσι, τα συνδικάτα δεν θα μπορούν πλέον να προσφεύγουν στον ΟΜΕΔ χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του εργοδότη.

• Περιορισμός της διαιτητικής απόφασης στον καθορισμό του βασικού μισθού και ημερομισθίου. Κριτήρια της απόφασης είναι οι οικονομικές συνθήκες, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά την περίοδο του «Μνημονίου ΙΙ».

• Πάγωμα των αυξήσεων σε μισθούς και ωριμάνσεις μέχρι τη μείωση του ποσοστού ανεργίας στη χώρα κάτω από το 10%. Με δεδομένο ότι η ανεργία έχει φθάσει το 22% και θα συνεχίσει να αυξάνεται ο όρος αυτός ουσιαστικά απαγορεύει οποιαδήποτε αύξηση για πολλά χρόνια.

• Κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ. Καταργούνται όσοι κανονισμοί ή νόμοι προστάτευαν τη μόνιμη και σταθερή εργασία χιλιάδων εργαζομένων, δίνοντας στην εργοδοσία τη δυνατότητα να απολύει κατά το δοκούν και να τους αντικαταστήσει από πιο φθηνά εργατικά χέρια. Στόχοε του μέτρου είναι η διευκόλυνση των ιδιωτικοποιήσεών τους.

 

25. Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο

 

Η κλιμάκωση της επίθεσης συνεχίζεται και με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, που με τις φορολογικές ρυθμίσεις του, έρχεται να σαρώσει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο. Στις σχετικές ρυθμίσεις προβλέπεται:

• Μείωση του αφορολόγητου ορίου από τις 12.000 € στις 8.000 €.

• Μείωση της φορολογικής έκπτωσης για τα παιδιά των φορολογουμένων. Κάποιος με εισόδημα 15.000 € και ένα παιδί θα πληρώσει επιπλέον φόρο 340 €.

• Επιβολή «έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης» για όλους τους εργαζόμενους που έχουν εισόδημα πάνω από 857 € το μήνα. Οι συντελεστές της εισφοράς ξεκινούν από 1% (για εισόδημα 12.000 - 20.000 €) και καταλήγουν στο 4% για εισοδήματα πάνω από 100.000 €.

• Επιβολή από την 1η του Αυγούστου 2010 πρόσθετης «εισφοράς», για τους συνταξιούχους του Δημοσίου, του ΝΑΤ και των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης που είναι μέχρι 60 ετών. 

• Από την 1η του Σεπτέμβρη 2010 επιβλήθηκε «ειδική εισφορά» για όλες τις επικουρικές συντάξεις που είναι πάνω από 300 ευρώ το μήνα. 

• Επεκτάθηκε η ληστεία με το κόλπο των αποδείξεων αφού όλοι πλέον οι φορολογούμενοι - και οι χαμηλόμισθοι - θα πρέπει να παρουσιάζουν αποδείξεις δαπανών ίσο με το 25% του εισοδήματός τους, ενώ όσοι δε συγκεντρώσουν τόσες αποδείξεις, θα πληρώνουν πρόστιμο 10% της αξίας των ελλειπόντων αποδείξεων.

• Καταργήθηκε η απαλλαγή που ίσχυε για τις ασφαλιστικές εισφορές των αυτοαπασχολούμενων.

• Εκτοξεύτηκαν τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτήρια διαβίωσης, συμπαρασύροντας τους φόρους που πληρώνουν ιδιαίτερα τα λαϊκά νοικοκυριά, με χαμηλό ή καθόλου εισόδημα

• Για όσους αυτοαπασχολούμενους καταφέρνουν να αντιστέκονται στις συνέπειες της κρίσης και συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους, επιβάλλεται επιπλέον «τέλος άσκησης επιτηδεύματος», που ορίστηκε στα 500 ευρώ το χρόνο για τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου εργάζεται η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων, και 400 ευρώ για όσους είναι σε πόλεις και οικισμούς με λιγότερους από 200.000 κατοίκους.

• Σταδιακή κατάργηση του μειωμένου φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.

• Αυξήθηκε, από την 1η του Σεπτέμβρη, ο ΦΠΑ (23% από 13%) στον κλάδο της εστίασης.

• Μετατάχθηκαν από την 1η του Σεπτέμβρη, από το συντελεστή του 13% στο 23% τα εμφιαλωμένα νερά και τα αναψυκτικά.

• Επιβλήθηκε ειδικός φόρος (που δεν υπήρχε) στο φυσικό αέριο των νοικοκυριών.

• Αυξήθηκαν οι ειδικοί φόροι στα τσιγάρα, ειδικότερα στις φτηνότερες μάρκες.

• Αυξήθηκαν τα τέλη των ΙΧ οχημάτων τουλάχιστον 10%.

• Μειώθηκε το αφορολόγητο όριο για το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας στα 200.000 € (από 400.000 €), με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν να πληρώσουν φόρο και πολλοί εργαζόμενοι που διαθέτουν απλά ένα σπίτι για να καλύπτουν τις οικογενειακές τους ανάγκες.

• Επιβλήθηκε το λεγόμενο «τέλος για τα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα», το γνωστό χαράτσι που υποχρεώθηκαν οι φορολογούμενοι να πληρώσουν με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Αλλά και μετά την υπογραφή της δεύτερης δανειακής Σύμβασης, η κυβέρνηση Παπαδήμου κατ’ εντολή της τρόικα, προχώρησε σε νέες αντιλαϊκές φορολογικές ρυθμίσειςόπως: 

• Παραπέρα μείωση του αφορολόγητου ορίου, αυτή τη φορά στις 5.000 ευρώ. Με βάση τη ρύθμιση, κάθε φορολογούμενος που έχει εισόδημα πάνω από 12.000 ευρώ, επιβαρύνεται με πρόσθετους φόρους εισοδήματος 750 ευρώ.

• Συρρίκνωση του πρόσθετου αφορολόγητου που ισχύει για τα προστατευόμενα παιδιά.

Πρόκειται λοιπόν για τη μεγαλύτερη μεταπολεμική αντιλαϊκής επέλασης που επιχειρείται, κάτω από το πρόσχημα της αποπληρωμής του τεράστιου δημόσιου χρέους (368,7 δις € το Δεκέμβρη 2011). Ενός χρέους στο οποίο ο λαός μας δεν είχε την παραμικρή ευθύνη, αλλά που καλείται κάτω από την απειλή της χρεοκοπίας και των επερχόμενων ανείπωτων δεινών που επικαλείται η ντόπια και ξένη κινδυνολογία, να αποπληρώσει με τον ιδρώτα και το αίμα του.

 

26. Ακράτητη κινδυνολογία

 

   Σε όλη αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση που επιδεινώνεται καθημερινά με τις αθρόες απολύσεις, την ανεργία (πάνω από 1 εκατ. εγγεγραμμένοι άνεργοι τον περασμένο Απρίλη και άγνωστος αριθμός μη εγγεγραμμένων), την εργασιακή ανασφάλεια, την δραστική μείωση των λαϊκών εισοδημάτων και την προϊούσα εξαθλίωση των εργατολαϊκών στρωμάτων, οι επάλληλες κυβερνήσεις επιχειρούν με διάφορα τερτίπια να αποπροσανατολίσουν το λαό είτε διοχετεύοντας (μέσω των ΜΜΕ) σενάρια πτώχευσης και επιστροφής στη δραχμή, τα οποία στη συνέχεια διαψεύδουν, διατάζοντας παράλληλα τη Δικαιοσύνη να επιληφθεί του θέματος, είτε με την αδιάλειπτη συνέχιση της διερεύνησης των σκανδάλων από τις «Εξεταστικές Επιτροπές» και της «άμεσης κάθαρσης» μέσω συμψηφισμών και συγκαλύψεων, με το γνωστό στομωμένο μαχαίρι που δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από τα «μικροδώρα» (σε σχέση με τα ελλείποντα υπόλοιπα 98,2 εκατ. €) της Siemens, και τις ενδεχόμενες παραπομπές σε δίκη 2-3 στελεχών του δικομματισμού.

   Και δεν είναι μόνο τα μέτρα που αφορούν στη μείωση των επιδομάτων και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, την ακύρωση των πιστώσεων του Προϋπολογισμού για αποθεματικά απροβλέπτων (διάβαζε κοινωνικών αναγκών), την αύξηση του ΕΦΚ σε καύσιμα, ποτά και τσιγάρα, την αύξηση του ΦΠΑ, τη μείωση των υψηλότερων συντάξεων, την κατάργηση του επιδόματος αλληλεγγύης, τη μείωση των επενδύσεων, τη νέα φορομπηχτική κλίμακα, την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, τη μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης (διάβαζε «Καλλικράτης»), τις διαπραγματεύσεις του ιδιωτικού τομέα και των Συμβάσεων, την οριζόντια νομοθεσία για τις δημόσιες υπηρεσίες, την αναδιάρθρωση των σιδηροδρόμων, το Ασφαλιστικό, την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, κλπ., κλπ. Είναι και οι γονυκλισίες στις δυνάμεις εξάρτησης και υποταγής της χώρας, είναι η εθνική ξεφτίλα που ξεπερνά κάθε όριο των «Yesman», είναι το όργιο της εκχώρησης κάθε εθνικού κυριαρχικού δικαιώματος στο κατώτατο σημείο του ευτελισμού και της ταπείνωσης.

 

27. Η ραγδαία μετατροπή της χώρας μας σε νεοαποικία

 

   Η χώρα μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε νεοαποικία, έχοντας παραδώσει, πέρα από της πολιτικής, τα ηνία της οικονομίας της χώρας κάνοντας ακόμα πιο δυσβάσταχτους τους όρους επιβίωσης του Ελληνικού λαού. Οι αστικές κυβερνήσεις έχουν μετατραπεί σε ένα επιτελείο υπαλλήλων της ΕΕ και του ΔΝΤ, έτοιμο να υπογράψει και να εκτελέσει τις πιο αντιδραστικές επιταγές των ξένων. Oι δεκάδες ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) που βρίσκονται στην Αθήνα για να ελέγξουν την «κρατική μηχανή», έχουν κάνει «φύλλο και φτερό» όλες τις νευραλγικές υπηρεσίες, παραμερίζοντας και απαξιώνοντας υπουργούς, υφυπουργούς και Γεν. Γραμματείς, προκειμένου να εισηγούνται την εκταμίευση των δανειακών δόσεων. Κατά τα άλλα, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία εκτοξεύεται, ετοιμάζεται νέο κύμα μαζικών απολύσεων, ιδιαίτερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και το δημόσιο χρέος «καλπάζει» προς τα 140% του ΑΕΠ. Εάν εκτιμήσουμε ότι η χώρα ήταν «χρεοκοπημένη» με δημόσιο χρέος ύψους 120% του ΑΕΠ, πώς θα πρέπει να τη χαρακτηρίσουμε όταν, βάσει του κυβερνητικού προγράμματος, θα χρωστάει σε δύο χρόνια το 150%-160% του ΑΕΠ;

   Μέσα σε αυτή την εικόνα συνολικού ζόφου και παρακμής του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, έρχονται οι παρήγορες κόκκινες πινελιές της Αθήνας, της Μαδρίτης, του Βερολίνου, της Λισαβόνας, του Άμστερνταμ, του Λονδίνου, με τις εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων στους δρόμους, να διαδηλώνουν κατά των αντιδραστικών πολιτικών και να σφυρηλατούν την πεποίθηση τους ότι τα μέτρα «δεν θα περάσουν».

 

28. Ανάπτυξη και «ανάπτυξη»

 

    Το θέμα της «ανάπτυξης» αποτελεί το βασικό υπόβαθρο των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων –όπως αυτές την αντιλαμβάνονται- αλλά και το υπόβαθρο των προεκλογικών ομιλιών και προγραμμάτων των δύο ελληνικών κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που συνυπέγραψαν τους επαχθείς όρους της νέας δανειακής Σύμβασης. Είναι λοιπόν σκόπιμο να φωτίσουμε σε βάθος, αυτό που Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, και το μεγαλύτερο μέρος της ξενόδουλης ντόπιας αστικής τάξης ονομάζει «ανάπτυξη».

   Για τους Ευρωπαίους, σοσιαλδημοκράτες ή χριστιανοδημοκράτες, που ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική προτάσσοντας πάντα τα εθνικά τους συμφέροντα, το ζήτημα της «ανάπτυξης» αφορά κυρίως την προώθηση των μονοπωλιακών τους ομίλων στις ευρωπαϊκές ή παγκόσμιες αγορές. Η καπιταλιστική τους «ανάπτυξή», η οποία έχει σαν βάση της το χρηματιστικό κεφάλαιο, στηρίζεται στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής σε μία σειρά από χώρες κάτω από την επικυριαρχία τους. Στη σημερινή εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης όπου έχει επέλθει σοβαρή μείωση της αγοραστικής δύναμης, ο βασικός τους στόχος είναι να συντρίψουν μισθούς και μεροκάματα, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, επιχειρώντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν –μέσω των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών- την ισορροπία μεταξύ κοινωνικής υποταγής και κοινωνικών εντάσεων. Αυτά με δύο λόγια αποτελούν το λεγόμενο «μίγμα πολιτικής». 

   Για τη ντόπια ολιγαρχία και τα κόμματά της που διαχειρίστηκαν μέχρι τώρα την κυβερνητική εξουσία, «ανάπτυξη» είναι η άμεση εφαρμογή των «διαρθρωτικών αλλαγών», δηλ. η υλοποίηση των όρων ξεπουλήματος που έχει επιβάλλει η τρόικα για λογαριασμό του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου, το οποίο εκπροσωπούν και πρώτα και κύρια η συντριβή των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Γιατί η 30χρονη παραμονή της χώρας μέσα στην ΕΕ, έχει συμβάλλει σχεδιασμένα και αποφασιστικά στη διάλυση του λεγόμενου πρωτογενούς τομέα (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία) και του δευτερογενούς τομέα (ελαφριά Βιομηχανία). Ήδη η χώρα έχει μετατραπεί σε νεοαποικία, χωρίς ουσιαστική παραγωγική βάση, με τις αεριτζίδικες «υπηρεσίες», και κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια εντάσσεται στα συμφέροντα κυρίως του παντοδύναμου ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου. Το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της ελληνικής Γεωργίας ή Βιομηχανίας, δεν σκοτίζεται για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Εστιάζει το ενδιαφέρον του στους κερδοφόρους τομείς που αφορούν την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της Ενέργειας, των Οδικών αξόνων, των Μεταφορών, ίσως και του Τουρισμού. Άλλωστε αυτό υποδηλώνει ο ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος τόσο του ΔNT, όσο και της EKT και της Kομισιόν. Και σε αυτή την περίπτωση, ο λαός όχι μόνο δεν πρόκειται να ωφεληθεί, αλλά είναι φανερό πλέον ότι οι έμψυχες παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται στη φάση της καταστροφής. Επομένως οι νέες εργασιακές σχέσεις θα χτιστούν πάνω στα τριτοκοσμικά πρότυπα, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των μονοπωλίων. H εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα είναι μακροχρόνια και η επίδειξη πυγμής από αυτά ήδη φαίνεται ξεκάθαρα. Και η «ανάπτυξη» θα ξεκινήσει, όταν οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θεωρήσουν ότι έχουν διαμορφωθεί εκείνες οι συνθήκες που τις συμφέρει να επενδύσουν τα κερδοσκοπικά τους κεφάλαια στη χώρα μας. 

   Αυτή είναι η «ανάπτυξη» που προσδοκούν τα κόμματα της ΝΔ και του  ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και μία «Αριστερή κυβέρνηση» με βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ενδεχομένως θα προκύψει από τις νέες εκλογές,  με δεδομένη τη θέση υπέρ της ΕΕ και του ευρώ, είναι προφανές ότι θα εγκλωβιστεί στη δήθεν «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών Συμβάσεων και των όρων της καπιταλιστικής λειτουργίας. Οι τυχόν «αγνές προθέσεις» μιάς κυβερνώσας Αριστεράς, θα συνθλιβούν μέσα στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Εξ άλλου η «ανάπτυξη», η «αναδιανομή πλούτου», ο «έλεγχος του χρέους», κλπ., από τη στιγμή που δεν συντρίβεται από τις δυνάμεις της εργασίας, η καπιταλιστική βάση, αποτελούν μικροαλλαγές σε επίπεδο εποικοδομήματος, έχοντας τις περισσότερες φορές περιστασιακές και ολιγόχρονες επιτυχίες. Επομένως ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός και με δεδομένες τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες (τις οποίες τα ψευτοαριστερά κόμματα αποδέχονται), πέρα από κάποιες προσωρινές αναστολές και καθυστερήσεις, θα περιλαμβάνει περικοπές στους μισθούς, ελαστικές μορφές απασχόλησης, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, δηλ. μέτρα που απορρέουν από την ίδια τη φύση του κοινοτικού μορφώματος.

   Ωστόσο, παραμένει  το καθοριστικό ερώτημα που ακουμπά πάνω στην ταξική διάσταση του φαινομένου: Ανάπτυξη για ποιόν; Για τον κόσμο του κεφαλαίου ή για τον κόσμο της εργασίας; Γιατί για το κεφάλαιο και πιο συγκεκριμένα για το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο, «ανάπτυξη» σημαίνει ότι οι παραγωγικές σχέσεις και οι παραγωγικές δυνάμεις θα λειτουργούν πάνω στις προδιαγραφές που ορίζει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στο σημερινό ανώτατο στάδιό του, όπως αυτό ελέγχεται από τα ιμπεριαλιστικά του κέντρα. Δηλαδή, εκμετάλλευση και ανάπτυξη κάποιων συγκεκριμένων κερδοφόρων κλάδων (κυρίως Εξορυκτικής βιομηχανίας, Ενέργειας, Οδικών αξόνων και Μεταφορών), με στόχο την επικράτησή τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους, στο λυσσαλέο αγώνα τους για την παγκόσμια κυριαρχία. Για τα ασθενέστερα οικονομικά κράτη που έχουν ήδη δεχθεί την ολόπλευρη εξάρτηση, η «ανάπτυξη» ταυτίζεται με την πλήρη υποταγή του αστικοπολιτικού τους συστήματος, την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, τη σύνθλιψη των μισθών και μεροκάματων, την εντατικοποίηση της εργασίας, την ελαχιστοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών, τις επιδοτήσεις από τον κρατικό Προϋπολογισμό, τις αθρόες φοροαπαλλαγές, τη δημιουργία τεράστιου εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ. με μοναδικό στόχο την εξασφάλιση του ανώτατου κέρδους. Ότι ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στη χώρα μας η οποία έχει μετατραπεί σε νεοαποικία Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

   Πραγματική ανάπτυξη για τον κόσμο της εργασίας σημαίνει αξιοπρεπής ζωή, κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργατολαϊκών στρωμάτων σε εργασία, τροφή, στέγαση, μόρφωση, Υγεία, Πρόνοια. Σημαίνει εργασιακές σχέσεις και μεροκάματα που να μπορούν να διασφαλίσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Σημαίνει έμφαση στην ανάπτυξη της Γεωργίας και βαριάς Βιομηχανίας. Και για τη διασφάλιση όλων των παραπάνω, σημαίνει πρώτα και κύρια σκληρός και παρατεταμένος αγώνας για την αποτίναξη της υποταγής και του συμβιβασμού από την ξενόδουλη κυβερνητική πολιτική, στη βάση της ενότητας και της μαζικοποίησης των αγώνων, ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, ενάντια σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς δυνάστες. Γιατί μόνο τότε θα μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη βασισμένη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, έξω και πέρα από τις ψευδεπίγραφες αναφορές για «ανάπτυξη» στα πλαίσια του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.

 

29. Οι στρατηγικοί σχεδιασμοί της ΕΕ

 

  Και είναι σκόπιμο να γίνει απολύτως αντιληπτό ότι όλη αυτή η επέλαση ενάντια στο εργατολαϊκό κίνημα έγινε σχεδιασμένα και μεθοδευμένα, ήδη από την εποχή της ένταξης της χώρας μας στην –τότε- ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο (άλλωστε η πολιτική κρίνεται από το αποτέλεσμα), ότι κατά τον κοινοτικό καταμερισμό, στη χώρα μας δεν δόθηκε ο τομέας της βαριάς βιομηχανίας (μηχανήματα, εργαλεία, παραγωγή μέσων παραγωγής, τρακτέρ, αυτοκίνητα, εξορυκτικά μηχανήματα, χημική βιομηχανία, ναυπηγεία, κ.α.), αλλά μονάχα ο τομέας των υπηρεσιών (τράπεζες, τουρισμός, ναυτιλιακές εταιρείες, ασφαλιστικά γραφεία, κ.α), έτσι ώστε η χώρα να κρατηθεί μακριά από την τροχιά της ανάπτυξης και να ενισχυθεί ο ρόλος της σαν καταναλώτρια ευρωπαϊκών προϊόντων μάλλον, παρά σαν εξαγωγός χώρα. Ο τομέας της Γεωργίας (ακριβώς λόγω του μεγάλου όγκου των αγροτικών νοικοκυριών και των παραδοσιακών καλλιεργειών) διατηρήθηκε για ένα μεγάλο διάστημα με συνεχώς μειούμενη συμμετοχή στο ΑΕΠ (το 1981 με συμμετοχή γύρω στο 35% του ΑΕΠ, το 2010 γύρω στο 2,9% του ΑΕΠ), με αποτέλεσμα την εκτίναξη του ελλείμματος του Αγροτικού Ισοζυγίου.

  Συνθήκες, Συμφωνίες, ΚΑΠ, Αποφάσεις, Κατευθυντήριες Οδηγίες, Βίβλοι, Κ.Π.Σ., κ.α., είχαν σαν στόχο το συνεχές αλυσόδεμα του λαού, τη δημιουργία μίας επίπλαστης καταναλωτικής ευημερίας και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Από την άλλη πλευρά ενισχύθηκε με αθρόα και συνεχή δανειοδότηση η ντόπια ολιγαρχία ισχυροποιήθηκαν οι δεσμοί της με την ΕΕ. Σήμερα που η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία, αποκαλύπτονται τόσο οι προθέσεις της ΕΕ, όσο και η συμπαιγνία της ξενόδουλης αστικής τάξης με το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης του τελευταίου από όλες τις μεταπολιτευτικές υποτελείς κυβερνήσεις, μηδέ των Οικουμενικών εξαιρουμένων.

Μέσα στα 31 χρόνια της ένταξης στο κοινοτικό μόρφωμα, η πλουτοκρατική ολιγαρχία διαμέσου του πολιτικού της προσωπικού, ξεκοκάλισε δισεκατομμύρια ευρώ, χρεώνοντας ταυτόχρονα με 368,7 δις € δημοσίου χρέους, το οποίο καλείται σήμερα ο λαός να ξοφλήσει, κάτω από την επαίσχυντη λογική του «όλοι μαζί τα φάγαμε»! 

   Ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας της υποτελούς πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οδηγείται σε μία νέα φάση νεοαποικισμού, θέτοντας υπουργεία και άλλους τομείς της κρατικής μηχανής κάτω από την εποπτεία των Βρυξελλών και του ΔΝΤ. 

   Οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις, κάτω από τις οδηγίες και το άγρυπνο μάτι των ιμπεριαλιστικών κέντρων, παρά την προεκλογική περίοδο, προωθούν τα νέα μέτρα που απορρέουν από τη νέα δανειακή Σύμβαση, σε πλήρη σύνδεση των δημοσιονομικών με το πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και με την προϋπόθεση της «αξιολόγησης της προόδου βάσει ενδιάμεσων στόχων, τριμηνιαίων και ετήσιων». Με δεδομένο ότι η πέμπτη δόση των 12 δις € θα εκταμιευθεί αρχές Ιουλίου μετά από απόφαση του Eurogroup, η τακτική της «αξιολόγησης» θα ακολουθηθεί για όλες τις επόμενες δόσεις, αλλά και για το νέο δάνειο που δεν αποκλείεται να καλύψει μέχρι και τις ανάγκες του 2015. Είναι απολύτως σαφές ότι ο έλεγχος των δανειστών δεν πρόκειται να χαλαρώσει, και σε οποιαδήποτε απόκλιση θα έρχονται νέα διορθωτικά μέτρα. Ακόμα και μία «αριστερή κυβέρνηση» με τον κορμό του ΣΥΡΙΖΑ, που ενδεχομένως προκύψει, δεν φαίνεται ικανή να αποτρέψει συνολικά τη ροή της δανεικής Συμφωνίας. Τυχόν «επαναδιαπραγμάτευση» θα αφορά τα επουσιώδη, για τα οποία, είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν σχεδιασμένες προσαρμογές από τα ίδια τα καπιταλιστικά επιτελεία. 

 

30. Ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα

 

  Η χώρα μας μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι στην αδηφάγο κερδοσκοπία του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου με την αμέριστη συνενοχή των αστικών κομμάτων, αλλά και με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιστολή Α.Τσίπρα προς τους επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, είναι αρκετά αποκαλυπτική των προθέσεων του: «…Συνεπώς, οφείλουμε να επανεξετάσουμε ολόκληρο το πλαίσιο της υπάρχουσας στρατηγικής, δεδομένου ότι δεν απειλεί μόνο την κοινωνική συνοχή και τη σταθερότητα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί και πηγή αστάθειας για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη (…) Είναι βαθιά η πίστη μας ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι ευρωπαϊκό, και άρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να βρεθεί η λύση». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο καημός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη τυχόν και αποσταθεροποιηθεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη!!!

   Χωρίς καμία αμφιβολία, το ξεπούλημα της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τη σωρεία των πολιτικών συμφωνιών εκχωρήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα έχει ακόμα πιο σοβαρές συνέπειες για τον ελληνικό λαό, καθώς το βάθος και το βάρος της εξάρτησης, δημιουργεί όλες τις αρνητικές προϋποθέσεις για επικείμενες συγκρούσεις στο ζωτικό χώρο της ευρύτερης περιοχής.

   Η ολόπλευρη ένταξη της χώρας μας κάτω από την κηδεμονία της ΕΕ και του ΔΝΤ  απέδειξε  περίτρανα την πραγματική θέση της μέσα στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την ξεδιάντροπα υποτελή σχέση της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των κυβερνήσεών της με τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το νέο Μνημόνιο –και κάθε επερχόμενο Μνημόνιο- είναι μια πράξη υποδούλωσης που βαθαίνει την εξάρτηση της Ελλάδας. Η πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οδήγησε την χώρα μας, για μια ακόμα φορά στη νεότερη ιστορία της, στην κατάσταση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και κάτω από το ταπεινωτικό καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, όπου ουσιαστικά το κυριαρχικό δικαίωμα χάραξης της εθνικής οικονομικής πολιτικής έχει εκχωρηθεί στους ξένους. 

   Οι μύθοι της «ισχυρής Ελλάδας» που «ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ», έχουν πια καταρρεύσει μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Επιπλέον αποδείχθηκαν φρούδες όλες εκείνες οι ψευτοθεωρίες κομμάτων και οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά, που υποστήριζαν είτε ότι η Ελλάδα είναι «χώρα με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά» (ΚΚΕ, ΝΑΡ) είτε δεν αναγνώριζαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, θεωρώντας ότι για τα επισωρευμένα δεινά στους ευρωπαϊκούς λαούς φταίει γενικά και αόριστα ο «κακός» νεοφιλελευθερισμός, αρνούμενες να δουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού μορφώματος και το ρόλο του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ). Μάλιστα στις προγραμματικές του διακηρύξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός σε ότι αφορά τη συνεχιζόμενη δράση των μονοπωλίων, τα οποία θα επιχειρήσει να…συνετίσει: «…Μια κυβέρνηση της αριστεράς έχει ανάγκη από βιομήχανους και επενδυτές. Έχει ανάγκη από ένα υγιές επιχειρηματικό κλίμα. Έχει ανάγκη από αξιοκρατικούς νόμους (...) Οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν και να είναι αποτελεσματικές σε ένα πεδίο αξιοκρατίας, συγκεκριμένων νόμων και όχι σε ένα πεδίο διαφθοράς και διαπλοκής. Ο επενδυτής δεν έρχεται στην Ελλάδα όχι γιατί είναι υψηλοί οι μισθοί και το εργασιακό κόστος, αλλά γιατί γνωρίζει ότι για να προχωρήσει την επένδυσή του, χρειάζεται να δώσει άλλα τόσα για να λαδώσει κάτω από το τραπέζι πολιτικούς παράγοντες, αυτούς που έχουν συνηθίσει να τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι, σε μίζες (...) Κοινωνικοποίηση των τραπεζών ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αρκεί «ένα πεδίο αξιοκρατίας, συγκεκριμένων νόμων» για να λυθεί το, σύμφυτο με τον καπιταλισμό, θέμα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Με αυτό τον ύποπτο τρόπο εξωραΐζει τη φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, μέσα στο οποίο η διαπλοκή και η διαφθορά αποτελούν το οξυγόνο της ίδιας της ύπαρξής του. Δεν κάνει καν τον κόπο να αναρωτηθεί για το αυτονόητο, ότι δηλ. πως είναι δυνατόν να συμμετέχουν, αιώνες τώρα, οι «επενδυτές» παντού στον Κόσμο στο τεράστιο παιγνίδι της κερδοσκοπίας, χωρίς τα εργαλεία της διαπλοκής και της διαφθοράς, όχι μόνο σε επίπεδο προσώπων, αλλά και ολόκληρων κυβερνήσεων. Και θεωρούμε ύποπτες τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι ακατανόητη η άγνοια του ότι βαρβαρότητα από τη μια και εξανθρωπισμός του καπιταλιστικού συστήματος από την άλλη, είναι έννοιες αλληλοαναιρούμενες.

   Σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα των επενδύσεων, μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι οι κολοσσιαίοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες παραγώγων, κλπ.) είναι αυτές που θα χρηματοδοτήσουν επί της ουσίας τη μεγάλη «μπίζνα» με στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που συνίσταται σε εταιρείες «φιλέτα» (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, κ.α.), σε ακίνητα, σε ακρογιαλιές, τουριστικά αξιοθέατα, εκμεταλλεύσιμες ενεργειακές πηγές, ορυκτός πλούτος, λιμάνια, αεροδρόμια, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, δίνουν ελάχιστα, για ν’ αρπάξουν τα πολλαπλάσια! Ήδη, οι διευθύνοντες σύμβουλοι 50 μεγάλων γερμανικών και γαλλικών επιχειρήσεων και τραπεζικών ομίλων (με συνολικό τζίρο περί τα 1,5 τρις €) με κοινή καταχώρηση στο γερμανικό και γαλλικό Τύπο ξεκινούν καμπάνια με την οποία διατυπώνουν την ανησυχία τους για το μέλλον της ευρωζώνης και τα αιτήματά τους από τις αστικές κυβερνήσεις. Μεταξύ των 50 πολυεθνικών, συγκαταλέγονται οι «Siemens», BMW, «Daimler», «Telekom», «Thyssen-Krupp», «Allianz», «Bosch», «Deutsche Bank», «Societe Generale», «Total», «Continental», «Air France-KLM» και «France Telekom», «Suez», κ.α.

Αυτοί οι ιδιώτες «επενδυτές» ζητούν από την ΕΕ μία επιμήκυνση της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» που έχει επιβληθεί στη χώρα μας, προκειμένου να ξεκινήσουν οι διαδικασίες δημοπράτησης των έργων. 

 

31. Πατρίδα πουλημένη στο σφυρί…

 

   Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου», είναι έτοιμα να ξεπουληθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο (δηλ. στο ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο), τα παρακάτω περιουσιακά στοιχεία:

• Εταιρεία Υδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (Το Δημόσιο κατέχει το 74,0%): Σχεδιάζουν να πουλήσουν πάνω από το 40%.

• Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών (55%): Επέκταση της σύμβασης και πώληση σε ιδιώτες τουλάχιστον το 21% των μετοχών. 

• Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου - ΟΠΑΠ (100%): Σχεδιάζεται επέκταση της σύμβασης που ήδη υπάρχει. Προβλέπεται η είσπραξη νέων δικαιωμάτων από καινούριες συμβάσεις που θα υπογραφούν μέσα στη χρονιά.

• Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης - ΟΛΘ (74,3%): Στόχος είναι να πουληθεί ακόμα 23,3% των μετοχών.

• Κρατικά Λαχεία (100%): Το σύνολο των εσόδων από τα Κρατικά Λαχεία εισρέουν στα ταμεία του υπουργείου Οικονομικών.

• Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς - ΟΛΠ (74,1%): Στόχος είναι να πουληθεί ακόμα 23,1% των μετοχών.

• Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα - ΕΑΣ (99,8%): Σχεδιάζεται η πλήρης πώληση σε ιδιώτη.

• Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (34,0%): Η μεθόδευση εδώ προβλέπει την πώληση του συνόλου των μετοχών που διαθέτει το Δημόσιο.

• Δημόσια Επιχείρηση Αερίου - ΔΕΠΑ (65,0%): Το υπόλοιπο 35% ανήκει στην εταιρεία «Ελληνικά Πετρέλαια», που προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν παραχωρήσει ουσιαστικά στον όμιλο Λάτση. Τώρα ετοιμάζονται να πουλήσουν ακόμα 55,0% των μετοχών.

• Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου - ΔΕΣΦΑ (65,0%): Μέσα στο χρόνο θα ιδιωτικοποιηθεί ακόμα 31,0% των μετοχών.

• ΤΡΑΙΝΟΣΕ (100%): Πώληση του 100% των μετοχών, αφού πρώτα αναδιαρθρωθούν οι μεταφορικές υπηρεσίες του δικτύου.

• ΛΑΡΚΟ (55,2%): Αναζητείται ενδιαφερόμενος για να αποκτήσει ολόκληρη τη συμμετοχή του Δημοσίου.

• Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος - ΟΔΙΕ (100%): Πώληση του 100% των μετοχών.

• Αδειες Κινητής Τηλεφωνίας (100%): Τα δικαιώματα χρήσης των συχνοτήτων των 900 MHz, που έχουν δοθεί στις εταιρείες VODAFONE ΑΕ και WIND ΑΕ λήγουν το Σεπτέμβρη 2012. Η κυβέρνηση προγραμματίζει τη διενέργεια νέου διαγωνισμού για την εκχώρηση νέων δικαιωμάτων χρήσης.

• Καζίνο Πάρνηθας (49%): Θα πουληθεί και το 49% των μετοχών.

• Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων - ΕΛΒΟ (72,6%): Η επιχείρηση ανήκε 100% στο Δημόσιο, αλλά η κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε το 24% στον όμιλο Μυτιληναίου. Τώρα στοχεύουν στην 100% ιδιωτικοποίηση με την πώλησή της σε στρατηγικό επενδυτή, ο οποίος θα αναλάβει και τη διοίκησή της, εντός του 2012.

• Ελληνικό (100%):  Με ενεργοποίηση του νόμου για τις επενδύσεις - ταχείας συμφωνίας (fast track).

• «Ελληνικά Πετρέλαια» - ΕΛΠΕ (35,5%): Πώληση του υπολοίπου 64,5% των μετοχών. Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος - ATE (77,3%): Σχεδιάζεται να πουληθεί το 26,2% των μετοχών, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη φτωχομεσαία αγροτιά και την υποθηκευμένη γη της. Παράλληλα,είναι άδηλο το μέλλον των: ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ, ΔΟΔΩΝΗ, ΣΕΚΑΠ, ΕΛΒΙΖ, στις οποίες η ΑΤΕ έχει το πλειοψηφικό πακέτο.

• Ελληνικά Ταχυδρομεία - ΕΛΤΑ (90%): Σχεδιάζει την παραχώρηση πακέτου μετοχών πάνω από το 40% σε στρατηγικό επενδυτή, ο οποίος θα αναλάβει και τη διοίκησή της.

• Εταιρεία Υδρευσης Αποχέτευσης Πρωτευούσας - ΕΥΔΑΠ (61,3%): Το σχέδιο προβλέπει ότι το Δημόσιο θα πουλήσει το 27,3% των μετοχών του το 2012, ενώ το 2013 θα πουλήσει και νέο πακέτο μετοχών, παραδίδοντας παράλληλα την ΕΥΔΑΠ σε στρατηγικό επενδυτή.

• Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (100%): Αφού αποσπαστεί το εμπορικό τμήμα του Ταμείου, θα πουληθεί κατά 100% σε ιδιώτη.

• Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού - ΔΕΗ (51%): Πρώτο βήμα για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση θα είναι ο διαχωρισμός του κλάδου παραγωγής από τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Στη συνέχεια θα πουλήσουν το 17% των μετοχών σε ιδιώτες επενδυτές, ενώ παράλληλα θα προχωρήσουν στη λεηλασία της περιουσίας της επιχείρησης, με την πώληση περιουσιακών της στοιχείων.

   Σε ότι αφορά τα λιμάνια, έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία της ένταξής τους στο ήδη καταρρεόν Χρηματιστήριο, των ΟΛΠ και ΟΛΘ. Για τα υπόλοιπα 10 λιμάνια (Βόλου, Ηγουμενίτσας, Πάτρας, Αλεξανδρούπολης, Ηρακλείου, Ελευσίνας, Ραφήνας, Λαυρίου, Κέρκυρας και Καβάλας) προβλέπεται διαδικασία εξπρές.

   Για τα αεροδρόμια συζητιέται το ξεπούλημα 29 περιφερειακών αεροδρομίων μεταξύ των οποίων της Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου, Ρόδου, Κέρκυρας, Χανίων, Κω, Ζακύνθου, Σαντορίνης, Μυτιλήνης και Χίου. Η κυβέρνηση προωθεί την επιχειρησιακή ανεξαρτητοποίησή τους από την ΥΠΑ, καθώς και τη μετατροπή τους σε ανώνυμες εταιρείες, που στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιηθούν με συμβάσεις παραχώρησης. Το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί στα μέσα του 2013.

   Οι αυτοκινητόδρομοι θα παραχωρηθούν με ειδικό Πρόγραμμα σε ιδιωτικές εταιρείες. Σε ό,τι αφορά την Εγνατία Οδό, που ανήκει 100% στο Δημόσιο, αναμένεται να επιλεγεί ο ιδιώτης που θα αναλάβει τη λειτουργία και συντήρηση. Για τους υπόλοιπους αυτοκινητόδρομους και ανάλογα με την πορεία εκτέλεσης των έργων, θα επιλέγονται σταδιακά, μέχρι και το 2015, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα αναλαμβάνουν τη διαχείρισή τους.

   Τέλος, σε ότι αφορά την ακίνητη περιουσία, προβλέπεται η δημιουργία του λεγόμενου «Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου», που θα απευθυνθεί στους αγοραστές-επενδυτές. Θα πρέπει να σημειώσουμε πως στο Ταμείο αυτό περιλαμβάνονται και όλα τα ακίνητα του Δημοσίου που μπορούν να αξιοποιηθούν, αλλά και τα περιουσιακά δικαιώματα, διατύπωση που παραπέμπει στο ξεπούλημα του υπεδάφιου πλούτου….

  

32. Οι χρυσοφόρες προσδοκίες

 

   Το τελευταίο διάστημα, γίνεται πολύς λόγος για τον ορυκτό πλούτο του ελληνικού υπεδάφους, και ιδιαίτερα για τους διαβόητους υδρογονάνθρακες. Ήδη, τα ερευνητικά σκάφη των πετρελαϊκών εταιρειών ερευνών, Schlumberger και Petroleum Geo Services, που έχουν αναλάβει το έργο της γεωφυσικής διασκόπησης, αλωνίζουν το Ιόνιο και το Αιγαίο,  προσπαθώντας να εντοπίσουν και να ξεκαθαρίσουν όλες τις παραμέτρους των πιθανολογούμενων ενεργειακών κοιτασμάτων. Η «απόρρητη» Εισήγηση στον πρωθυπουργό για φυσικό αέριο και πετρέλαιο των Α.Φώσκολου, Η.Κονοφάγου και Ν.Λυγερού, η Έκθεση Κατράκη, η Έκθεση της Deutsche Bank, η επιστημονική έκδοση του Journal of Environmental Science and Engineering, το Καναδικό Ινστιτούτο Γεωλογίας (Canadian Geological Survey), οι συνεχείς αναφορές των Reuters και Bloomberg στο θέμα, η αθρόα αρθρογραφία στον Τύπο, η υφέρπουσα σπερμολογία, κ.α., επιχειρούν αφ’ ενός να διαφημίσουν τον, έτοιμο για ξεπούλημα, ορυκτό πλούτο της χώρας και αφ’ ετέρου να δημιουργήσουν χρυσοφόρες προσδοκίες στο λαό μας για τη βέβαιη δήθεν μετατροπή της Ελλάδας σε σύγχρονο Eldorado.

Στην ύπουλη προσπάθεια, έχουν στρατευθεί και τα ντόπια ΜΜΕ που «βάζουν πλάτη» στην κυβέρνηση προκειμένου να αποπροσανατολίσουν το λαό και να περάσουν χωρίς μεγάλους κραδασμούς τα βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα και ιδίως το φορολογικό. Έτσι καλλιεργούν ψευδαισθήσεις για τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, που θα αποτελέσουν σωσίβιο σωτηρίας για το λαό και τη χώρα. Αν και επίσημα, η κυβέρνηση κρατά αποστάσεις από τη σεναριολογία, ωστόσο αυτοί επιμένουν να εμφανίζουν ως βέβαιη την ύπαρξη ανεξάντλητων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Μάλιστα, ο υπουργός Περιβάλλοντος Ε.Λιβιεράτος δήλωσε ότι οι γεωφυσικές έρευνες αναμένεται να ολοκληρωθούν το Φλεβάρη του 2013, ενώ η εισροή χρημάτων στο ελληνικό Δημόσιο από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων εκτιμάται για μετά από 5-10 χρόνια. Επομένως χρειάζεται να χρυσωθεί το χάπι της ανάπτυξης και των προσδοκιών προκειμένου να κρατηθεί –αν φυσικά κρατηθεί- ο λαός μας σε ύπνωση, με δέλεαρ μία νέα «Μεγάλη Ιδέα». Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση υποταγμένη στις μνημονιακές της δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, φρόντισε και μεταβίβασε στο περιβόητο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) «…τα υφιστάμενα και μελλοντικά περιουσιακής φύσεως δικαιώματα του Δημοσίου, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα λειτουργίας που απορρέουν από την 23 Νοεμβρίου 1999 σύμβαση μεταξύ του Δημοσίου και της KAVALA OIL Α.Ε.». Φρόντισε και μεταβίβασε στο ίδιο ταμείο το 35,77% των μετοχών των Ελληνικών Πετρελαίων, που είχε στη διάθεσή του το Δημόσιο. Ταυτόχρονα έχει φροντίσει όλα τα δικαιώματα έρευνας, αξιοποίησης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων που υπάρχουν στις χερσαίες, στις υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές, εκεί που κάνει έρευνες σήμερα η νορβηγική εταιρεία PGS, ως ανήκοντα στο Δημόσιο, να μπορούν να περάσουν κι αυτά στο ΤΑΙΠΕΔ. Και είναι γνωστό ότι τα έσοδα από την αξιοποίηση (εκποίηση ή ξεπούλημα λέμε εμείς) των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου πηγαίνουν κατευθείαν στους δανειστές-τοκογλύφους.

 

33. Ραγδαίες οι εξελίξεις

 

   Οι ραγδαίες εξελίξεις, τρέχουν με ρυθμούς που εμποδίζουν την βέβαιη εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, αλλά και την οποιαδήποτε ασφαλή πρόβλεψη για την ακολουθητέα πορεία των πολιτικών και οικονομικών υποθέσεων. Ωστόσο, η γενική κατάσταση μετά τις εκλογές της 6ης Μάη και εν όψει των νέων εκλογών της 17ης Ιούνη, δείχνει αφ’ ενός τον πλήρη αποσυντονισμό της ντόπιας αστικής τάξης για ενιαία στάση στη διαχείριση των συμφερόντων της, όσο και την αμηχανία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αλλά και των θεσμικών τους οργάνων να χειριστούν το θέμα της ελληνικής οικονομίας, που παίρνει διεθνείς διαστάσεις μετά το γενικευμένο ανεξέλεγκτο ξέσπασμα στις κάλπες, της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Ωστόσο, αυτό που γίνεται φανερό, είναι από τη μια πλευρά ο ωμός εκβιασμός των Ευρωπαίων και Αμερικάνων πατρώνων, σε ότι αφορά την άμεση υπερψήφιση των «υπεύθυνων πολιτικών κομμάτων», προκειμένου να προχωρήσει το θέμα του δεύτερου Μνημονίουκαι από την άλλη η προθυμία και η βιασύνη του πολιτικού προσωπικού της ντόπιας ολιγαρχίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, κ.α.) να προχωρήσουν άρον-άρον η συντριβή των εργατολαϊκών στρωμάτων και το ξεπούλημα της χώρας. Το ελληνικό ζήτημα αποτελεί πρωτοσέλιδο στα παγκόσμια ΜΜΕ, είτε με την κινδυνολογία είτε με τη διακωμώδηση, εμπλέκοντας τα επιμέρους συμφέροντα του ευρωπαϊκού και αμερικανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου σε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Ένα κουβάρι με αρχικό σχεδιασμό αλλά με αβέβαιη εξέλιξη. Γιατί η σύνθλιψη των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, επιτεύχθηκε μεν σε μία πρώτη φάση με τη συνεχή παρέμβαση των ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ και το «Μνημόνιο Ι», ωστόσο η γενική αντίθεση του λαού μας στην εφαρμογή του «Μνημονίου ΙΙ» που βάζει την οριστική ταφόπλακα σε κάθε εργασιακή κατάκτηση του 20ου αιώνα και αποτελεί την κορύφωση των νέων και πιο  αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, βάζει σε δοκιμασία την ευρωπαϊκή συνοχή και όχι μόνο.

   Οι έντονες πολιτικές ζυμώσεις, διεργασίες, διαβουλεύσεις, εσωκομματικές τριβές, αναζητήσεις πολιτικής συμφωνίας του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, παραιτήσεις και διαγραφές βουλευτών, κοινοβουλευτικά σώματα, υπουργικά Συμβούλια, κυβερνητικές ανακατατάξεις, ανασχηματισμός, δημιουργία νέων κομμάτων, κοινοβουλευτικές αντεγκλήσεις, ψήφος εμπιστοσύνης, κλπ., που χαρακτήρισαν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων μηνών, έδωσαν το μέτρο της ανησυχίας και του πανικού από τις συνεχιζόμενες λαϊκές αντιδράσεις, για τα πιο αντιδραστικά μέτρα που επιβλήθηκαν ποτέ σε εργαζόμενους, στην ιστορία του εργατικού κινήματος! Η αστική τάξη, όσο και αν προσπάθησε να χειραγωγήσει τη γενικευμένη οργή και αγανάκτηση, έχει ήδη χάσει τον έλεγχο και τρέμει μπροστά στο ενδεχόμενο της απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό ντόπια και ξένη ολιγαρχία επιχειρούν με ιδιαίτερη βιασύνη να επαναφέρουν τη διασάλευση της κοινωνικής βάσης του συστήματος, προκειμένου να αποφύγουν μία κοινωνική έκρηξη μεγαλύτερης και ευρύτερης εμβέλειας που να πάρει ευρωπαϊκές διαστάσεις.

 

34. Αστάθμητος παράγοντας οι κοινωνικές εκρήξεις

 

   Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα επιδιώκουν μία συναινετική κυβέρνηση προκειμένου η εφαρμογή των μέτρων να έχει αφ’ ενός την ευρύτερη δυνατή αποδοχή από το σύνολο της ντόπιας αστικής τάξης και αφ’ ετέρου να αποτρέψει μία «αριστερή κυβέρνηση», έστω και με τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι οξύτατες αντιπαραθέσεις αλλά και η άρνηση για «συναίνεση» εκ μέρους της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αντανακλούν τις βαθιές αντιθέσεις μερίδων της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας τόσο σε ότι αφορά τα επιμέρους συμφέροντά τους, όσο και στον τρόπο διαχείρισης της πολιτικής κρίσης. 

   Παράλληλα, η ΝΔ επιδιώκει με κάθε τρόπο μία ευρύτερη συνεργασία ανάμεσα στις κατατεμαχισμένες δυνάμεις της «δεξιάς πολυκατοικίας» προκειμένου να πετύχει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. 

Πάνω σε αυτό το δίπτυχο στηρίζεται το κοινοτικό σχέδιο που ποντάρει πρώτα και κύρια στη διάσωση του ευρώ από μία ανεξέλεγκτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και στη συνέχεια στις αποκρατικοποιήσεις και στην υποθήκευση της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου. Αποκαλυπτική για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων, είναι η επίσημη ανακοίνωση του Eurogroup: «Η αξιολόγηση έδειξε ότι η βιωσιμότητα του χρέους εξαρτάται με αποφασιστικό τρόπο από την προσήλωση της Ελλάδας να ακολουθήσει τη συμφωνημένη οδό δημοσιονομικής σταθεροποίησης, τα σχέδια για την είσπραξη 50 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις και το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».

 

35. Ο κίνδυνος κατάρρευσης του Ευρώ

 

   Ένας δεύτερος λόγος, της στάσης των Ευρωπαίων, έχει να κάνει με το νομισματικό πόλεμο και την προστασία του ευρώ από τον κίνδυνο μίας ελληνικής κατάρρευσης που μπορεί να παρασύρει και άλλες επισφαλείς οικονομίες όπως λ.χ. της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, κλπ. Και τούτο όχι μόνο γιατί η βαριά η σκιά της κρίσης, απλώνεται σε όλο το φάσμα της Ευρωζώνης, αλλά και γιατί τα διάφορα –κυρίως αμερικάνικα-  κερδοσκοπικά funds του χρηματιστικού κεφαλαίου, ελλοχεύουν, περιμένοντας να εκμεταλλευτούν κάθε ρωγμή και κάθε αδυναμία, που μπορεί να τους αποφέρει τεράστια κέρδη. 

   Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε μόλις την περασμένη εβδομάδα η Eurostat, η οικονομία της Γαλλίας παρέμεινε στάσιμη στο πρώτο τρίμηνο του 2012. Το δημόσιο χρέος της ανήλθε στο 86% του ΑΕΠ στο τέλος του 2011, από 85,8% που είχε ανακοινωθεί προηγουμένως. Αντίστοιχα, το δημοσιονομικό έλλειμμα διαμορφώθηκε το 2011 στο 5,2% του ΑΕΠ και η ανεργία βρίσκεται σε υψηλό 12ετίας.

   Στην Ιταλία, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε για τρίτο συνεχόμενο τρίμηνο, καθώς βαθαίνει η κρίση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης. Συγκεκριμένα, σημείωσε τη μεγαλύτερη πτώση των τριών τελευταίων ετών, κατά 0,8%. Σε ετήσια βάση, το ιταλικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 1,3%.

   Στην Ισπανία, το ΑΕΠ μειώθηκε αισθητά, ενώ σε κατάρρευση βρίσκεται και η βιομηχανική παραγωγή. Η Τράπεζα της Ισπανίας επιβεβαίωσε πρόσφατα ότι η οικονομία της χώρας είναι σε ύφεση. Αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 1,7% το 2012. Η Ισπανία έχει την υψηλότερη ανεργία στην Ευρώπη, 24%. Περισσότεροι από τους μισούς νέους Ισπανούς είναι χωρίς δουλειά. Το έλλειμμα φθάνει το 8,5% και ο στόχος του 4,4% που είχε θέσει η Μαδρίτη για εφέτος δεν θα επιτευχθεί και ήδη αναθεωρήθηκε στο 5,3%. 

   Σε ό,τι αφορά την οικονομία της Γερμανίας, αυτή κατέγραψε ανάπτυξή 1,7% το πρώτο τρίμηνο του 2012. Η Κομισιόν, στις εαρινές της προβλέψεις, στις 11 Μαΐου, εκτίμησε ότι η ανάπτυξη φέτος στη Γερμανία θα διαμορφωθεί στο 0,7% και στο 1,7% το 2013.

 

36. Ο πολιτικός προσανατολισμός του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

 

   Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη, οικονομική, στρατιωτική και πολιτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Η ιστορία του νεοελληνικού έθνους δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τη στενή «συμμαχική» σχέση, που ανέπτυξαν με την ντόπια άρχουσα τάξη. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τον τελευταίο χρόνο καθώς η Ελλάδα συνθλίβεται στη μέγγενη των Μνημονίων υποδούλωσης και το κράτος βουλιάζει στο χρέος, με την κυβέρνηση να αναζητά σωσίβιο στις κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από τη μια πολιτική εθνικής υποτέλειας και ξενοδουλείας των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης απέναντι στα ξένα αφεντικά και από την άλλη απροκάλυπτες προσταγές και υπαγορεύσεις οικονομικός έλεγχος και πολιτική κηδεμονία από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, πάνω στο λαό και τη χώρα.

   Οι τελευταίες κυβερνήσεις κράτησαν απέναντι στο λαό το αντιδραστικό ιδεολόγημα της «αναπόφευκτης προσαρμογής στο μονόδρομο των Μνημονίων για να μη χρεοκοπήσει η χώρα» εκχώρησαν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και πολιτικές εξουσίες στην ΕΕ, επέβαλαν ένα καθεστώς άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης και χαρακτήρισαν κάθε αντίσταση στην αντιδραστική της πολιτική, ότι τάχα στρέφεται ενάντια στα «εθνικά συμφέροντα», δηλαδή στα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί.

   Σήμερα παρά το γεγονός ότι ήδη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν υπογράψει τη νέα δανειακή Σύμβαση με του επαχθέστατους όρους φτωχοποίησης του λαού μας χωρίς καν να διασφαλίζουν μία ενδεχόμενη «άτακτη χρεοκοπία», οι λακέδες αυτοί είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα, να δώσουν δηλαδή τον πιο βαρύ φόρο υποτέλειας για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της πρόσδεσης στην ΕΕ και το ευρώ, υπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Σε αυτό συνοψίζεται το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους. Διότι αν και βρίσκεται η ντόπια άρχουσα τάξη σε θέση υποτελή απέναντι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μπορεί στα πλαίσια της ΕΕ, όπως αποδεικνύεται με τα Μνημόνια, να οργανώσει πιο συστηματικά με τις πλάτες των ξένων αφεντικών της τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων, να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και κυρίως να εξασφαλίζει σε συνθήκες κρίσης την πολύπλευρη στήριξη των προστατών της για την εσωτερική ισχυροποίηση της αντιλαϊκής της εξουσίας πάνω στο λαό. Κατά συνέπεια, πρωταρχικός όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤO και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Αντιπαραθέτοντας στην πολιτική της ευρωδουλείας και αμερικανοδουλείας την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, το κάλεσμα για την αποτίναξη της διπλής κυριαρχίας, των ξένων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, καθόλου δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να την εφαρμόσουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας με πολιτικά κόμματα της, ή ακόμα και η ρεβιζιονιστική, ρεφορμιστική και τροτσκιστική αριστερά που είτε αρνείται, είτε παραβλέπει το θέμα της εξαρτημένης Ελλάδας. Μία τόσο σοβαρή, εκ βάθρων, επαναστατική διαδικασία, μονάχα ο λαός με πρωτοπορία τους κομμουνιστές μαρξιστές-λενινιστές, μπορεί να φέρει σε πέρας. Κανείς άλλος. 

 

Ο Σήφης Σταυρίδης είναι μέλος της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ

www.m-lkke.gr