Όσα δεν είπαμε… μέσα στα σωματεία μας

Όσα δεν είπαμε… μέσα στα σωματεία μας

 

Όσα δεν είπαμε στα σωματεία μας είναι πολλά. Ίσως, είναι αναγκαίο, λοιπόν, να  μιλήσουμε για ορισμένα σημαντικά ζητήματα, που πρέπει να γίνουν πλήρως κατανοητά, ως προς το πολιτικό τους περιεχόμενο κυρίως και σχετίζονται άμεσα με τα εξής σημεία: 

• με την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης, η οποία έχει στο στόχαστρο όλη την Ελληνική κοινωνία και τον κλάδος μας ιδιαίτερα, ο οποίος δεν βγήκε ποτέ από την ατζέντα των μέτρων, από τις αρχές του 2010, χωρίς διακοπή, μέχρι σήμερα. 

• με το ζοφερό μέλλον που είναι ήδη προσχεδιασμένο και βρίσκεται στα συρτάρια των υπουργείων, έτοιμο για εφαρμογή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ψηφίστηκαν τρία  μνημόνια, τα «τελευταία», όπως διαρκώς μας έλεγαν, έχει εφαρμοστεί ενάμιση μνημόνιο και το υπόλοιπο ενάμιση περιέχει τους γνωστούς «άπιαστους» στόχους, που ενεργοποιούν αυτόματα τα «νέα» (ίδια κι απαράλλαχτα) μέτρα, πάντα τα «τελευταία», που «κατά σύμπτωση» οφείλονται στην αστοχία των προηγούμενων.

• με τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με ένα αίσθημα αδιεξόδου που φαίνεται να επιδεινώνει τη θέση μας.

• με το ποια μπορεί να είναι η διέξοδος απ’ αυτή την κατάσταση. 

Σε ότι αφορά τη Δημόσια Εκπαίδευση, στα σχέδια του υπουργείου, σε πολύ αδρές γραμμές, περιλαμβάνονται: 

• νέες σαρωτικές συγχωνεύσεις σχολείων

• πενιχρή χρηματοδότηση των σχολείων που θα απομείνουν

• 25000 απολύσεις, μέσα στο 2013, από τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και …οπωσδήποτε εκπαιδευτικούς.

• συμπτύξεις τμημάτων

• αύξηση του διδακτικού ωραρίου 

• «αξιολόγηση»  με στόχο τη μισθολογική και βαθμολογική καθήλωση 

• μισθοί πείνας, ιδιαίτερα για τους νέους συναδέλφους 

• υποχρεωτική μετακίνηση των εκπαιδευτικών σε όλα τα σχολεία της χώρας και σε όλες τις βαθμίδες 

              της εκπαίδευσης, ανεξάρτητα από οργανική θέση και μόνο με απόφαση του Υπουργού 

• σύνταξη πείνας στα 67

• Εφαρμογή του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων που περιγράφεται στο 3ο μνημόνιο στο νόμο 4093/2012

 

 Όλα αυτά αποτελούν τη χαριστική βολή στα απομεινάρια του Δημόσιου Σχολείου και των εργασιακών δικαιωμάτων μας. Πρόσφατο προανάκρουσμα των επόμενων καταιγιστικών βολών εναντίον μας αποτελεί το γεγονός ότι η πλειονότητα των νομών της χώρας μετατρέπονται σε μία και μόνο περιοχή μετάθεσης, η επιμονή του Δ.Ν.Τ. για «στοχευμένες» απολύσεις και το Προεδρικό Διάταγμα για την «αξιολόγηση». Οι άγριες διαθέσεις του υπουργείου γίνονται ολοφάνερες και στην εγκύκλιο που αφορά τους αναπληρωτές συναδέλφους μας και στο πώς οι «ανώτεροί» μας βλέπουν το ενδεχόμενο ασθένειας ενός εργαζόμενου: Αρρώστησες; Ας πρόσεχες. Αν λείψεις πάνω από δεκαπέντε μέρες, απολύεσαι.  Μπορούμε με βεβαιότητα σήμερα να πούμε, πως ο εργαζόμενος εκπαιδευτικός-λάστιχο είναι προ των πυλών, «κανονικά και με το νόμο». Φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, άσχετα με όσα δημόσια διακηρύσσονται από την Πολιτεία. 

Αν δεν εμποδίσουμε την εφαρμογή τους, θα αλλάξει ριζικά και ίσως για πολλά χρόνια το τοπίο της εκπαίδευσης και της εργασίας μας, σε βαθμό που να μιλάμε για άλλο Σχολείο και άλλον εκπαιδευτικό. Έτσι, αυτό που μέχρι τώρα γνωρίσαμε ως επίθεση, θα μοιάζει παράδεισος σε σχέση μ’ αυτό που έρχεται. Είμαστε μπροστά στην πύλη μιας κόλασης που δεν επιτρέπει διαφυγές, αν τη διαβούμε. Στόχος είναι να γίνουμε υποτακτικοί σε ένα περιβάλλον φόβου και ανασφάλειας. Πρόκειται για μια προσπάθεια των «πάνω» για υποταγή και φίμωση του εκπαιδευτικού με τα καθημερινά «εντέλλεσθε», για να τελειώσουν μια και καλή με το Δημόσιο σχολείο και το Δάσκαλο. 

Έχοντας αυτή την εκτίμηση για τις εξελίξεις, σ’ αυτή την τόσο κρίσιμη συγκυρία, προκύπτει το πρώτιστο καθήκον, η οικοδόμηση των αντιστάσεών μας απέναντι στα όσα σχεδιάζονται. Άμεσος στόχος και πρώτο βήμα είναι η ανασυγκρότηση του σωματείου, το ζωντάνεμά του. 

 Αυτός ο στόχος είναι αρκετά δύσκολος, παρότι έχουν γίνει κάποια βήματα, γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με λογικές ανάθεσης σε «ειδικούς» μεσάζοντες «για λογαριασμό μας» και έρχεται σε ρήξη με ιδιοτελείς συμπεριφορές ατομικής «σωτηρίας», οι οποίες κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια, τόσο μέσα στα σωματεία, όσο και στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας και με τις οποίες φαίνεται πως είχαμε «εξοικειωθεί».

Ας προσπαθήσουμε να δούμε πώς οδηγηθήκαμε στη διάλυση των σωματείων μας, περνώντας μέσα από τη σταδιακή διάλυση της συλλογικής συνείδησης, να δούμε πώς το σωματείο, από ζωντανό κύτταρο δημοκρατίας κατάντησε μια πυραμίδα εξουσίας και προνομίων, όμοια με αυτή του πολιτικού μας συστήματος. 

Το φαινόμενο της διαστρέβλωσης του ρόλου του συνδικαλισμού έχει τις ρίζες του στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και χρειάστηκαν δύο δεκαετίες ακόμα, ταυτόχρονα με την άοκνη προσπάθεια των Μ.Μ.«Ε» για να πάρει χαρακτηριστικά «γενίκευσης».

Δύο ήταν οι βασικοί δρόμοι που οδήγησαν στην ανυποληψία των «συνδικαλιστών» και του συνδικαλισμού γενικότερα: 1) η εναλλαγή-διαπλοκή των ρόλων συνδικαλιστή-ανθρώπου της εξουσίας στο ίδιο πρόσωπο και 2) η παρουσίαση αυτού του φαινομένου από τα Μ.Μ.«Ε» ως μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη με τις γνωστές επικοινωνιακές ταχυδακτυλουργίες. 

Χρειάστηκαν χρόνια «σκληρής δουλειάς» απ’ τις καθεστωτικές κυρίως δυνάμεις, αλλά όχι μόνο απ’ αυτές, για να φτάσουμε στη σημερινή διάλυση. Οι γνωστές συνδικαλιστικές παρατάξεις, φίλα προσκείμενες στις κυβερνήσεις της τελευταίας 25/ετίας και πλέον, δια των εκπροσώπων τους, με τη βοήθεια της ψήφου μας, έγιναν σταδιακά οι φορείς της ιδιώτευσης και της κυνικής ιδιοτέλειας. Οι μηχανισμοί αυτοί αναπαρήγαγαν και αναπαράγουν σε επίπεδο  σωματείου την ίδια συμπεριφορά, που χαρακτηρίζει τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής των τελευταίων χρόνων. Συνδικαλιστές, «αστέρες» των σικέ επικοινωνιακών «αγώνων», έγιναν πράγματι υπουργοί. Έτσι ο συνδικαλισμός έγινε ένα σπορ για τους «ειδικούς», όχι για όλους. Δεν έχουν όλοι την ικανότητα να «μιλούν» με την εξουσία, και επειδή οι «ειδικοί» ξέρουν «από μέσα» τα θέματα, γίνονται οι πλέον κατάλληλοι και για να ασκήσουν εξουσία. Η ψήφος του συναδέλφου στο σωματείο έγινε ο βατήρας για την εκτόξευση σε κάποιο αξίωμα, με αντάλλαγμα την προνομιακή μεταχείριση του συναδέλφου-ψηφοφόρου. Η πιο πρόσφατη και προκλητική απόδειξη για όλα τα παραπάνω είναι η μοιρασιά των θέσεων των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης. Δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα. Βοηθηθήκαμε, πάντως, να αντιληφθούμε πολύ καλά τι εννοούν οι του Υπουργείου, όταν αναφέρονται στην «αξιολόγηση». 

Αυτές οι συμπεριφορές όμως, δεν αφορούν μόνο συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναφέρονται σε καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά αφορούν και εκείνες τις δυνάμεις που, φραστικά τουλάχιστον, τοποθετούνται στην απέναντι όχθη. Τα αντιπροσωπευτικά-αναλογικά προεδρεία, λ.χ., «πάγια» (ίσως, όχι … πάντα και όχι τόσο πολύ … πάγια) θέση αυτών των δυνάμεων, συνεισέφεραν τα μέγιστα στην πολιτική απονεύρωση και στη σύγχυση. Προέκυψε η ίδια σύγχυση των ρόλων, που πολλές φορές εκφράζεται από τους συναδέλφους με την άποψη «όλοι ίδιοι είναι» και γεννά απωστικές τάσεις στο σωματείο. 

Για την εκδοχή του αντιπροσωπευτικού-αναλογικού προεδρείου αξίζει πραγματικά να πούμε δυο λόγια. Η συγκρότηση αντιπροσωπευτικού-αναλογικού προεδρείου κατάντησε μια εθιμοτυπία, η οποία έχει κι αυτή τις ρίζες της στη δεκαετία του 80, σε άλλες εποχές, ήρεμες και ξένοιαστες, «κοινωνικής ειρήνης», όταν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά ήταν διαρκώς παρόντα, οπότε και ο συνδικαλισμός δεν ήταν ακόμη τόσο κακόφημος. Ένα τέτοιο προεδρείο είναι το παλιό, γνωστό, φαρδύ «κοστούμι» που τα χωράει όλα, αλλά και τα συγκαλύπτει όλα. Για το λόγο αυτό, σήμερα ειδικά, η εκδοχή αυτή, ακριβώς επειδή στερείται πολιτικού περιεχομένου, ενισχύει την άμβλυνση των πολιτικών μας κριτηρίων ή για να το πούμε πιο απλά, πυκνώνει την ομίχλη στην ήδη υπάρχουσα «θολούρα». Αποτυπώνει στις «καρέκλες» έναν εκλογικό συσχετισμό και τίποτ’ άλλο. Κυριάρχησαν τα «έθιμα» τα τελευταία χρόνια στα σωματεία μας και χάσαμε την ουσία. Χάσαμε την πολιτική μας στόχευση. Τελικά, αυτό το «πάγια» αντιπροσωπευτικό αναλογικό προεδρείο είναι ελαστικό ρούχο παντός καιρού, κατάλληλο για να ντυθεί «κομψά» και «κλασικά» η χοντρή απάθεια και η αδύνατη πολιτική στόχευση, κατάλληλο επίσης και για ελαστικές πολιτικές συνειδήσεις. 

Η απονέκρωση των ζωτικής σημασίας δημοκρατικών διαδικασιών για το σωματείο, όπως π.χ. μια γενική συνέλευση ή ο θεσμός του συνδέσμου ΕΛΜΕ-Σχολείου, ήταν οι πυλώνες της ύπαρξης των μεσαζόντων-διαχειριστών. Όσο περισσότερο απομακρύνονταν οι συνάδελφοι, τόσο περισσότερο ζωτικό χώρο καταλάμβαναν οι συναλλασσόμενοι. Καταντήσαμε περιοδικοί ετήσιοι εκλογείς, αφήνοντας στους μικροπωλητές μία «εν λευκώ» εξουσιοδότηση για την τύχη μας και κυρίως για την τύχη του Δημόσιου Σχολείου. Το Δημόσιο Σχολείο ήταν και παραμένει ένα κοινωνικό διακύβευμα που δεν το υπερασπιστήκαμε, όπως αρμόζει σε ένα τόσο πολύτιμο αγαθό. Φέρουμε ως Δάσκαλοι, ευθύνη γι αυτό. 

Η εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων τουλάχιστον, έχει δείξει πως οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούσαν, επειδή βέβαια δεν ενδιαφέρονταν, να διατηρήσουν ζωντανό το σωματείο και αυτό φαίνεται σήμερα με τον πιο καθαρό και συνάμα τραγικό τρόπο. Δεν αντιστάθηκαν, δεν έκαναν καμιά προσπάθεια αποτροπής, παρότι ήταν κυρίαρχες δυνάμεις στον κλάδο μας μέχρι και πέρυσι και με υπολογίσιμη ισχύ ακόμα και σήμερα. 

Πέρυσι ειδικότερα, αυτό φάνηκε καθαρά, τόσο μέσα στο σωματείο μας, όσο και πανελλαδικά. Οι καθεστωτικές δυνάμεις, έχοντας την πλειοψηφία των εδρών στην τοπική Ε.Λ.Μ.Ε., επέβαλαν τις επιλογές τους και ουσιαστικά οδήγησαν το σωματείο στον «αγωνιστικό» σχεδιασμό της Ο.Λ.Μ.Ε. Η πάγια τακτική τους ήταν η τυφλή υπακοή στη «μαμά» Ο.Λ.Μ.Ε., η οποία πάντα έχει τον προγραμματισμό της, εκείνον της αδράνειας. Φροντίζει «για μας χωρίς εμάς». Τα ίδια προβλέπεται να ζήσουμε και φέτος, αν κρίνουμε από την πρώτη απόπειρα συνέλευσης μετά τις εκλογές στο σωματείο και τη συγκρότηση του νέου Δ.Σ. 

Στην Ο.Λ.Μ.Ε., είναι αποτυπωμένος ο συσχετισμός δυνάμεων του Μαΐου του 2011 με 3 έδρες της τότε «αντιμνημονιακής» Δ.Α.Κ.Ε. και 3 της «συνετά» μνημονιακής Π.Α.Σ.Κ. Το άθροισμα των εδρών της ΠΑΣΚ και Δ.Α.Κ.Ε. (3+3 σε σύνολο 11 εδρών στην Ο.Λ.Μ.Ε ) συγκροτούσε πλειοψηφία. Ήταν φραστικά αντίθετες μεταξύ τους παρατάξεις τότε, αλλά, όπως αποδείχτηκε, ήταν το προοίμιο της σημερινής συγκυβέρνησης.  Η βολική αυτή πλειοψηφία επέβαλε επιλεκτικά τον «έλεγχο της κυκλοφορίας» σαν ένας ιδιόμορφος τροχονόμος, αποκλειστικά και μόνο για τις κινηματικές διαδικασίες. Καλούσε να πλημμυρίσουμε τους δρόμους με «αγωνιστική» ζέση σε «απειλητικές» εικοσιτετράωρες απεργίες και με την ίδια ζέση μας ξαναγύριζε στο σχολείο σκυφτούς, σπέρνοντας το μάταιο, το άσκοπο και το αναποτελεσματικό, αναγκάζοντας τους συναδέλφους να σκεφτούν σαν μαθητευόμενοι μάγοι και να αναζητούν τη διέξοδο στο «θαύμα», σε μια περίοδο γενικευμένης επίθεσης στο Δημόσιο Σχολείο και στον εκπαιδευτικό. Παράλληλα άφηνε να αιωρείται η «φαεινή» ιδέα για απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις, από το Μάη του 2010 ακόμη, όταν το 1ο μνημόνιο ήταν επί θύραις. Πλειοδοτούσε, δήθεν, σε αγωνιστικές προτάσεις, χωρίς ποτέ να προετοιμάσει το έδαφος για κάτι τέτοιο, μεταθέτοντας την ανάγκη για κινητοποιήσεις, «όταν ο κλάδος θα είναι έτοιμος». Πέρασαν τρεις περίοδοι πανελλαδικών εξετάσεων από τότε. Έτσι, η «αγωνιστικότητα» κάποιων εκπροσώπων εξαντλούνταν και «κορυφώνονταν» είτε στον σχεδιασμό της πλαδαρής απ’ την ακινησία Ο.Λ.Μ.Ε., είτε σε άλλους, κομματικής επιβεβαίωσης και αυτοσυντήρησης, παράλληλους προγραμματισμούς. Κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Η στάση της Ο.Λ.Μ.Ε. θα αποτελούσε εξαιρετικό υλικό για τη συγγραφή εγχειριδίου με τίτλο «πώς να εξευτελίσετε την απεργία». Ο επόμενος συσχετισμός δυνάμεων στην Ο.Λ.Μ.Ε. θα καταγραφεί με εκλογές το Μάιο του 2013, ενόψει του συνεδρίου της. Αν περιμένουμε μέχρι τότε, ίσως είναι αργά. 

Αυτές οι νοοτροπίες και οι φορείς τους, που βρίσκονται δίπλα μας, με όνομα κι επώνυμο,  υπονόμευσαν την πίστη στην αξία της συλλογικής δράσης, είναι οι αντίπαλοί μας και αυτές θα πρέπει να αποδομήσουμε, πριν μας «αποδομήσει» η διαλυτική τους επίδραση. Πρέπει να βιαστούμε. Πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως αποτελούμε μέρος του προβλήματος, όχι για τον καταλογισμό ευθυνών και τη διασπορά ενοχών, αλλά για να καταλάβουμε πως εμείς οι ίδιοι είμαστε και η λύση του προβλήματος. Εμείς αφήσαμε χώρο στους ανθρώπους των διάφορων μηχανισμών, εμείς θα ανακαταλάβουμε αυτόν τον χώρο με την παρουσία μας και την ενίσχυση της δημοκρατίας μέσα στο σωματείο, παίρνοντας τον έλεγχο του σωματείου.

Ένα δίλλημα προβάλλει απόλυτα καθαρό σήμερα, μετά από μια τριετία ταλάντευσης ανάμεσα στην αναμονή μιας «λύσης από πάνω» και στην οργάνωση του αγώνα μας: ή θα αγωνιστούμε ή θα μας ισοπεδώσουν. Η ιδιώτευση και ο ατομισμός δεν έσωσαν κανέναν από τη βίαιη αφαίμαξη των εισοδημάτων του, από το φόβο της «αξιολογικής» λαιμητόμου και από το ενδεχόμενο της  απόλυσης. Αντίθετα, αν το καλοσκεφτούμε, είναι και η αιτία της διαρκούς υποχώρησής μας, αφού κακώς πιστέψαμε όλες τι βολικές εκδοχές που διαχέονταν από «υπεύθυνα» στόματα, καλλιεργώντας το εφησυχασμό. Άλλωστε, το ατομικό βόλεμα είναι ένα προσωρινό βόλεμα, το οποίο, κάθε φορά, θα πρέπει να πιστοποιείται και να επιβεβαιώνεται με το βαρύ αντίτιμο της πλήρους υποταγής, «με το λουρί στο σβέρκο». Επιβάλλεται να υπερασπιστούμε τη συλλογική λύση για όλους και να μην ξεγελαστούμε από το «δόλωμα» μιας κάποιας λύσης για τους λίγους «εκλεκτούς», «άξιους» και οπωσδήποτε πρόθυμους. Σε συνθήκες τέτοιες, οι ατομικές ψευτολύσεις όλο και πιο σπάνιες γίνονται, σήμερα ειδικά, που διανύουμε περίοδο «λιτότητας» και στις εκδουλεύσεις. Ο διαγκωνισμός θα είναι ανελέητος μεταξύ εκείνων που θα επιλέξουν αυτό το δρόμο. Αν επιδιώξουμε την ατομική λύση, όχι μόνο θα διχαστούμε, αλλά θα κανιβαλίσουμε, ενώ θα έχουμε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στους αντιπάλους μας. Θα τους διευκολύνουμε αφάνταστα να μας σφαγιάσουν. Και όταν θα το πετύχουν, θα είναι πολύ αργά, ακόμα και για κείνους που νόμιζαν πως θα σωθούν. 

Οφείλουμε να αρνούμαστε σταθερά την κυριαρχία μιας κακομαθημένης συνδικαλιστικής ολιγαρχίας και να υπερασπιζόμαστε ένα ζωντανό, δημοκρατικό σωματείο, συσπειρωμένο στη βάση του. Ας θυμηθούμε, πως τα σωματεία γεννήθηκαν απ’ την ανάγκη να προστατευθούν οι εργαζόμενοι απ’ τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία των ισχυρότερων. Ήταν τα  αναγκαία «οχυρά» τους, για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς τους. Χρειάστηκαν αιματηροί αγώνες για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, σε δύσκολες εποχές και αποτελούσαν χώρους άσκησης δημοκρατικού ήθους, αλληλεγγύης, πολιτο-φροσύνης  και συλλογικότητας. Η Ιστορία διδάσκει πως τα πραγματικά θαύματα τα κάνει μόνο ο συλλογικός αγώνας και όχι οι διάφοροι καπάτσοι τύποι που κινούνται άνετα στους διαδρόμους γραφείων. Γεμίσαμε από δαύτους και οδεύουμε από το κακό στο χειρότερο. Ο συνδικαλισμός που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια είναι για τα σκουπίδια. Η επανάπαυση στην πλάνη κάποιας διαπραγμάτευσης ισοδυναμεί με μοιρολατρία, με αποδοχή αδυναμίας και ανεπάρκειας του καθενός από μας να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και ανοίγει την όρεξη των «από πάνω». Άλλωστε, έχουμε πρόσφατη την εμπειρία μιας υπεσχημένης «επαναδιαπραγμάτευσης» που δεν έφερε καμιά θετική αλλαγή στη ζωή μας, αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Αρκεί να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι «σκληροί διαπραγματευτές» κέρδισαν και τις εκλογές του Ιουνίου, και σήμερα όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενο των συνθημάτων-υποσχέσεων, όπως «επαναδιαπραγμάτευση», «δεν θα παρθούν άλλα μέτρα»: είναι το τρίτο μνημόνιο. 

Το στοίχημα είναι μπροστά μας και θα παιχτεί στο επόμενο κρίσιμο δίμηνο, όταν θα έρθουμε αντιμέτωποι με την προσπάθεια εφαρμογής όσων έχουν ψηφιστεί ή είναι προς ψήφιση. Σήμερα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στην απεργία απειλείται άμεσα με απαλλοτρίωση από το κράτος, αφού επιτάσσεται όποιος κλάδος εργαζομένων αποφασίζει να αντισταθεί. Όποιος αγωνίζεται, κατασυκοφαντείται και στοχοποιείται. Γι αυτό πρέπει να αντιδράσουμε, πριν τεθούν «εκτός νόμου»  οι συνελεύσεις μας, ακόμα και τα σωματεία μας. Σε κάθε εποχή κρίσης η άρχουσα ελίτ βγάζει  στην (πολιτική και όχι μόνο) «πιάτσα» τον δικό της φασισμό, γιατί τον χρειάζεται. 

Οι επόμενες συνελεύσεις θα πρέπει να είναι ζωντανές, με συμμετοχή, για να ακουστεί η δική μας φωνή, να παρθούν αποφάσεις που θα φτάσουν στην Ο.Λ.Μ.Ε. από μας τους ίδιους κατευθείαν, ώστε να πιέσουν να αλλάξουν οι εκτιμήσεις των «ειδικών», οι οποίοι «νίπτουν τας χείρας» και επιστρέφουν το μπαλάκι της δικής τους αδράνειας στα άνευρα σωματεία που «δεν τραβάνε». Ο εκπρόσωπος του σωματείου στην Ο.Λ.Μ.Ε. οφείλει να είναι το «ηχείο» της δικής μας άποψης, όπως αυτή θα γεννηθεί μέσα από τη συνέλευση. Οι πιο «αγωνιστικές» αποφάσεις από ένα διοικητικό συμβούλιο παραμένουν «στα χαρτιά», αν δεν γίνουμε εμείς οι ίδιοι φορείς υλοποίησης αυτών των αποφάσεων. Εμείς θα δράσουμε, άρα εμείς θα αποφασίσουμε τους τρόπους και τα μέσα. Η γενική συνέλευση του σωματείου είναι το κυρίαρχο όργανο, για τον σχεδιασμό της δράσης του. Τελικά, είναι ο μόνος θεσμός όπου μπορεί να βρει η Δημοκρατία την έκφρασή της, γι αυτό ενοχλεί πολλούς. Κανένα διοικητικό στέλεχος υπουργείου δεν ανησυχεί από μια παράσταση διαμαρτυρίας μελών του Δ.Σ., η οποία κάποιες φορές μοιάζει με θεατρική παράσταση «για τα κανάλια» και αποτελεί κι αυτή μέρος μιας ανούσιας εθιμοτυπίας. Εκείνο που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τα πράγματα είναι η πίστη στις δικές μας δυνάμεις, η πεποίθηση πως ο καθένας από μας, ως ενεργό μέλος του σωματείου, είναι και συνδικαλιστής, χωρίς να χρειάζεται να είναι ειδικός. Ειδικοί είμαστε όλοι εμείς που δουλεύουμε για να ζήσουμε και κανένας δεν γνωρίζει καλύτερα την σχολική πραγματικότητα από μας.

Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, γιατί πρέπει να κάνουμε πολλά, σχεδόν από την αρχή. 

«Η απόσταση από το τίποτα στο ελάχιστο είναι μεγαλύτερη απ’ την απόσταση από το ελάχιστο στο πολύ» είπε ο Ελύτης. Διανύσαμε μέρος της μεγαλύτερης διαδρομής, κυρίως αυτά τα τρία χρόνια, συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες και με την εμπειρία του πυκνού αυτού χρόνου, φτάσαμε στο ελάχιστο, που είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της ατομικής λύσης και λίγο παρακάτω, στα πρώτα δείγματα συσπείρωσης στο σωματείο. Την υπόλοιπη διαδρομή θα την κάνουμε με όχημα την πίστη στην αξία του αγώνα, πιο γρήγορα. Τα διόδια της αντίστασης είναι οι μάχες που θα δώσουμε για τη ζωή μας, αλλάζοντας τρόπο ζωής και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας.  «Πρέπει να κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει». Σκοπός μας, η νίκη. Η ανάγκη για ζωή είναι τόσο δυνατή, που θα νικήσει τη βαρβαρότητα. 

 

Άλλωστε …… «σκοπός της ζωής είναι η ίδια η ζωή»2. 

 

1. Μπρεχτ, 2. Γκαίτε

 

 

Λένα Γκαραγκάνη, εκπαιδευτικός, μέλος του Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε. Καρδίτσας