Νιώθεις ότι μια ολόκληρη γενιά σπούδασε για να απαντάει στα τηλέφωνα

 

Οι Ubuntu μας μιλάνε για το πώς είναι να στήνεις μια νέα θεατρική ομάδα αυτή τη στιγμή αλλά και για την μεγάλη απάτη της new age εποχής όπως το βλέπουν στην παράσταση τους "Νιου Γουόρλντ" 

 

« Για να βιοποριστείς από το θέατρο θα πρέπει μάλλον να δουλεύεις σε ένα παιδικό και δύο βραδινές παραστάσεις ταυτόχρονα, πράγμα σπάνιο και μάλλον απευκταίο, αν θέλουμε να έχουμε διάρκεια – τα σώματα και οι φωνές εξαντλούνται. Οπότε η ταξιθεσία, η έκδοση εισιτήριων, το θεατρικό παιχνίδι σε σχολεία και δήμους, η εκτέλεση παραγωγής, η έκδοση πιστοποιητικών ενεργειακής απόδοσης κι εννοείται το σέρβις σε μπαρ και η εξυπηρέτηση σε τηλεφωνικά κέντρα, είναι δουλειές που κάλυψαν / καλύπτουν τις κατά καιρούς οικονομικές ανάγκες μας. Γίνονται όμως και έμπνευση για το έργο μας «ΝΙΟΥ ΓΟΥΟΡΛΝΤ». Ιδίως αυτά τα τηλεφωνικά κέντρα… Νιώθεις ότι μια ολόκληρη γενιά σπούδασε για να απαντάει στα τηλέφωνα…

 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: τον Ιανουάριο του ‘12 η Κατερίνα Πατσιάνη και η Μάγια Ανδρέου είχαν την ιδέα συμμετοχής στο φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αρχικά ως ντουέτο. Μετά, στο ντουέτο προστέθηκε η Ελεάνα Στραβοδήμου, η οποία «έφερε» την Ελεάνα Τσίχλη, που με τη σειρά της έφερε τον Άρη Λάσκο και το Σωτήρη Μεντζέλο κι έτσι στα τέλη Μαΐου πρωτοπαρουσιάστηκε η παράσταση «Νιου Γουορλτ». Οι όροι συμμετοχής ήταν οι εξής: το έργο έπρεπε να είναι κωμωδία, με πολιτικές αναφορές και devised όσον αφορά τη δημιουργία του.

Η σκηνοθέτης μας Ελέανα Τσίχλη είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε ως δραματουργική βάση το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και να κάνουμε το ίδιο ‘παιχνίδι’ με το συγγραφέα: όπως κι εκείνος, έτσι κι εμείς, παρατηρήσαμε την εποχή μας και τις καταστάσεις της, τις φέραμε στα άκρα και τις προβάλαμε στο μέλλον, με στόχο να παρουσιαστεί επί σκηνής η απάντηση στο ερώτημα «Πώς θα ήταν ο κόσμος μας το 2031 αν όλα συνέχιζαν όπως σήμερα;». 

Πάνω σε αυτό άρχισαν να έρχονται πολλά και διάφορα υλικά: κείμενα των ηθοποιών, άρθρα εφημερίδων, αγγελίες, βίντεο από το YouTube, αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, ταινίες, άλλα βιβλία – ο «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» του Άλντους Χάξλευ-, στατιστικές, έρευνες, κ.ά. και πάνω σε αυτά να γίνονται αυτοσχεδιασμοί. Ας πούμε, μια πρόσφατη οδηγία της Δ/σης εκπαίδευσης της Νέας Υόρκης για μη χρήση συγκεκριμένων λέξεων, όπως «διαζύγιο», «δεινόσαυρος» και «γενέθλια» προκειμένου να μη προσβάλλονται ομάδες μαθητών, σε μας έγινε μια ολόκληρη σκηνή τηλεοπτικού δελτίου που ανακοινώνει την απαγόρευση των λέξεων στον Νιου Γουόρλντ, που μετά επηρεάζει τον τρόπο ομιλίας σε όλες τις σκηνές. Και κάπου εκεί νιώθεις τον Όργουελ να κοιτάει από ψηλά και λίγο το γέλιο να σου κόβεται...

 

Η κωμωδία μας είναι δομημένη σαν μια σειρά από επιθεωρησιακά νούμερα και αντλεί από την stand-up comedy, την παρωδία και τη σάτιρα. Εννοείται υπάρχει και μικρόφωνο. Τι σόι devised θα κάναμε διαφορετικά; Και όλα αυτά σε συνθήκες σύγχρονης Ελλάδας: προσπάθεια για όσο γίνεται μικρότερο budget, αναζήτηση βοήθειας από όλους τους φίλους μας, ενδυματολόγους, μεταφραστές, φωτιστές, δικηγόρους, μεγάλο κόπο για το συντονισμό και την «εφεύρεση» - ουσιαστικά – κοινού ωραρίου για τις πρόβες (καθένας με δυο και τρεις δουλειές παράλληλα) και ταυτόχρονη πολλή δουλειά του καθενός για όοοοοοοοοοοολα τα γραφειοκρατικά: τράπεζες, δεκατρία γραφεία στην εφορία, σφραγίδες, προμόσιον, φωτογραφήσεις, δελτία τύπου, προσκλήσεις, κόλλημα αφισών, πάρτι, event στο Facebook και ό,τι άλλο περνούσε από το χέρι μας.

 

Αυτό που μας προβλημάτισε στο έργο μας είναι ότι ξαφνικά ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθώντας να «βελτιωθεί», να λύσει τα όποια θέματά του και να γιατρέψει τις πληγές του, έστησε γύρω του ένα «οπλοστάσιο» από φαινομενικά (και ίσως κυριολεκτικά) δυνατά «όπλα»: Ωμοφαγία, Γιόγκα, χάθα γιόγκα, πιλάτες και ζούμπα, εφήμερο σεξ, τεχνητή γονιμοποίηση, εξειδίκευση, «πολιτικώς ορθό», μέσα κοινωνικής δικτύωσης, instagram, επιστροφή στο ρετρό, μία αισθητική στα ρούχα. Όμως δυστυχώς δεν τα χρησιμοποιεί προς όφελός του, γιατί ο τρόπος είναι εξ ολοκλήρου λάθος: Το «λάθος», το «ελάττωμα» του καθενός αντιμετωπίζεται σαν κάτι δαιμονικό, δεν επιλύεται η ρίζα, η αιτία του και αντ’ αυτού χρησιμοποιούνται μανιωδώς και με την αίσθηση του trend και του must όλα τα παραπάνω ως υποκατάστατα. Υποκατάστατα για τη ζάχαρη, τους υδατάνθρακες, τον καφέ, ηλεκτρονικά τσιγάρα αντί για κανονικά τσιγάρα. Καμία αντιμετώπιση του γιατί έχεις αυτή την εξάρτηση. Ή το πολύ γνώριμό μας: μετά την πληγή από μία σχέση, καταφυγή όχι σε σχέση, αλλά σε «δίκτυο», όπως λέει ο φιλόσοφος Ζύγκμουντ Μπάουμαν στη «Ρευστή αγάπη» του, από το οποίο μπορείς πάντα να πατήσεις «διαγραφή» - καμία δέσμευση, καμία επένδυση. Και κάπου εκεί άνθισε μια ολόκληρη new age παρά - φιλοσοφία που μας στούμπωσε με τσιτάτα, αποφθέγματα και με μια μανία να «είσαι πάντα καλά» ή μια αντίληψη ότι αφού «όλα καλά», δεν πρέπει ποτέ να διαρρήξεις την ηρεμία σου. Κι ας καίγεσαι από μέσα σου. Κι ας ακούς τα κομμάτια να σπάνε. Και όλο αυτό οδήγησε τελικά σε νέες ενοχές, πειθαναγκασμό και λοβοτομή. Γεμίσαμε με ενοχές να «είμαστε σε αρμονία με το Σύμπαν, ενώ δεν είμαστε σε αρμονία εμείς με εμάς». Το μήνυμα λοιπόν δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που τόσο ωραία διατύπωσε ο Γιώργος Πανόπουλος στο άρθρο του «Η ναρκωμανία της New age εποχής» : «Σώζοντας τους εαυτούς μας, δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε τα πράγματα που αγαπάμε!!! Σας παρακαλώ (σ. σ.: σας παρακαλούμε), υπερασπιστείτε το πάθος, τη ζήλια, το λάθος, το σεξ, τη σύγκρουση, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία, τη χαρά, την ορμή, τη δημιουργία, την αλαζονεία, τη γενναιοδωρία, την απληστία, την περιέργεια, το μεγαλείο, την πτώση.»

 

 

 Θέλουμε οι θεατές να γελάσουν και να περάσουν 60 ευχάριστα λεπτά, που όμως, αν όχι κατά τη διάρκειά τους, αλλά σίγουρα μετά το πέρας τους, θα τους κάνουν να σκεφτούν ότι οι επιλογές ποτέ δεν είναι δύο, άσπρο - μαύρο. Σ’ αυτή τη χώρα ταλαιπωρηθήκαμε πολύ από το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, Καζαντζίδης – Μπιθικώτσης, Χατζιδάκις – Θεοδωράκης, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Ανάμεσα σε κάθε άκρο, αν πούμε ότι το junk food είναι η μία μεριά και η ακραία ωμοφαγία η άλλη, υπάρχει μια τεράστια διακύμανση χρωμάτων, επιλογών, αισθήσεων και δημιουργικότητας τελικά. Χρειάζεται λοιπόν μια παύση, προκειμένου να αναρωτηθούμε αν τελικά αυτός ο «νέος» τρόπος ζωής ταιριάζει σε όλους ανεξαιρέτως. Μόνο αν γνωρίζουμε αληθινά τις επιθυμίες και τις ατομικές ανάγκες του καθενός, μπορεί το άτομο να εναρμονιστεί σε μια ομάδα και να αντιληφθεί το πνεύμα που την διέπει κάθε φορά. Μιας ομαδικότητας που λείπει τόσο πολύ…

 

 

Όσο για το πόσες νέες θεατρικές ομάδες χωράει αυτή η πόλη μένει να αποδειχθεί. 

Όσες αντέξουν σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, που για τον κάθε θεατή και το κάθε εισιτήριο χρειάζεται κόπος και ιδρώτας, που οι συμβάσεις είναι είδος προς εξαφάνιση, οι επιχορηγήσεις το ίδιο, οι «θεσμοί» (Εθνικό, Κρατικό, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) αποδυναμώνονται και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να απορροφήσουν νέο δυναμικό, ενώ το κοινό συρρικνώνεται, καθώς συρρικνώνεται όχι μόνο το εισόδημά του, αλλά δυστυχώς και η διάθεσή του να βγει έξω και να «φύγει» κάπου αλλού μέσω της Τέχνης. Σίγουρα είναι πολλές οι ομάδες, διότι πολλοί είναι και αυτοί που θέλουν να επικοινωνήσουν τελικά «κάτι». Η εποχή το επιτάσσει αυτό άλλωστε. Θες να βγεις και να μιλήσεις. Τώρα πόσες ομάδες επιβιώνουν είναι άλλο θέμα. Πάντως τα κίνητρα είναι πάντα αγνά!

 

athensvoice.gr