Σκέψεις με αφορμή τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών

1. Οι εξελίξεις και στο χώρο τα εκπαίδευσης δείχνουν ότι απέναντι  μας έχουμε  μία κυβερνητική πολιτική, βαθιά αντιλαϊκή και βάρβαρη, που στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης ξεθεμελειώνει ό,τι γνωρίσαμε και σε επίπεδο «κοινωνικής πολιτικής» τουλάχιστον τα μεταπολεμικά χρόνια. Το «νέο σχολείο» που κτίζεται με το νέο νόμο που ψηφίστηκε κατακαλόκαιρο, γίνεται ακόμη πιο ταξικό, για λίγους, σπρώχνει τα παιδιά μας στην «μισοκατάρτιση» και στην απλήρωτη «μαθητεία», αλλάζει άρδην τις εργασιακές σχέσεις στο χώρο της εκπαίδευσης (διαθεσιμότητες, απολύσεις κ.α). Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει «δια πυρός και σιδήρου την πολιτική της» αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό τα ΜΜΕ (τοπικά και πανελλαδικά).

2. Η υπόθεση της Παιδείας, δεν αφορά μόνο την εκπαιδευτική κοινότητα (μαθητές-γονείς-εκπαιδευτικούς) αλλά και το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Σωστά επομένως από την αρχή του πολυήμερου αγώνα τους οι καθηγητές έβαλαν το ζήτημα του συντονισμού δράσης με όλους τους παραπάνω. Και εδώ έγιναν σε τοπικό επίπεδο θετικά, μετρήσιμα βήματα. Να σημειώσουμε τις ενημερωτικές συγκεντρώσεις σε Βέροια και Νάουσα, τις χιλιάδες προκηρύξεις που μοιράστηκαν στις λαϊκές αγορές, στις συναυλίες και στο κέντρο της Βέροιας. Να σημειώσουμε ακόμη την παρουσία των συλλόγων  γονέων σε όλες τις συγκεντρώσεις, αλλά και τις προσπάθειες που έγιναν για συντονισμό με τους μαθητές (πρόσφατα φτιάχτηκε συντονιστικό αγώνα  μαθητών Βέροιας). Φυσικά αδύνατη παραμένει ακόμη η συνεργασία δασκάλων-καθηγητών, ενώ ακόμη πιο αδύνατος είναι ο συντονισμός με σωματεία του ιδιωτικού τομέα. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους μας ότι «στο ίδιο καζάνι βράζουμε» και κυρίως τον ίδιο αντίπαλο έχουμε.Να σημειώσουμε ακόμη ότι πραγματοποιήθηκαν μία σειρά μαζικά συλλαλητήρια (για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια), ενώ ιδιαίτερα σημειώνουμε το αντιφασιστικό βραδινό συλλαλητήριο που πραγματοποίησαν μετά το τέλος Γ.Σ, αλλά και τη συμμετοχή τους στην κινητοποίηση για το νοσοκομείο στην Νάουσα , δείχνοντας ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στα όσα συμβαίνουν και στην υπόλοιπη κοινωνία.

3. Οι  αποφάσεις  για  δράση κατά τη διάρκεια των  πολυήμερων κινητοποιήσεων παίρνονταν από μαζικές γενικές συνελεύσεις του κλάδου, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα στο πλευρό του Δ.Σ στήθηκε Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα, με τη συμμετοχή δεκάδων καθηγητών, που συνεδρίαζε και αποφάσιζε δημοκρατικά τις δράσεις κάθε μέρας. Παρά τις υπαρκτές ιδεολογικές-πολιτικές διαφορές αυτό που χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις ήταν η αγωνιστική ενότητα στην βάση, η οποία δεν παραβλέπει τις διαφορές αλλά δεν τις προτάσσει κιόλας ως άλλοθι αγωνιστικής απραξίας. Αντιμετωπίστηκαν επίσης οι προσπάθειες οι κινητοποιήσεις αυτές να γίνουν το όχημα για να έρθει άλλος χαλίφης στη θέση του σημερινού χαλίφη.Αυτό πάντως που μας έκανε ξεχωριστή εντύπωση είναι ότι στον αγώνα αυτό μπήκαν για πρώτη φορά σε τοπικό επίπεδο εκατοντάδες καθηγητές δυναμικά στην «μάχη», γεγονός που δημιουργεί αισιοδοξία για το μέλλον.

4.Οι κινητοποιήσεις αυτές θα πρέπει φυσικά να συνεχιστούν με τρόπους που οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα καθορίσουν μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Αυτό που μένει σε όλους εμάς είναι η ανάγκη να στηρίξουμε το δίκαιο αγώνα τους που προφανώς δεν είναι “συντεχνιακός” αλλά και να στηριχτούμε απ’ αυτόν για τους δικούς μας αγώνες. Δεν μπορεί για παράδειγμα τα σωματεία της περιοχής να μην πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της αντίδρασης των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που καθημερινά βλέπουν τον μισθό τους να κατρακυλά  (όποτε τον παίρνουν κι’αυτόν...) ή στο να μην προχωρά με κάθε μορφή η οργάνωση των δεκάδων χιλιάδων πλέον ανέργων της περιοχής μας.Το ίδιο αφορά και το χώρο των επαγγελματοβιοτεχνών. Ο χείμαρρος που άνοιξαν με τους αγώνες τους θα πρέπει να ενωθεί και με τους δικού μας χειμάρρους, ώστε να γίνει επιτέλους μεγάλο ορμητικό ποτάμι, ρήξης και ανατροπής...