Alfavita Newsroom Γκρινιάζουμε οι πολλοί, διαμαρτυρόμαστε κάποιοι και όλο και λιγότεροι αγωνιζόμαστε στα σωματεία μας, εμείς οι μόνιμοι για τα προβλήματα της Παιδείας. Πρέπει να παραδεχτούμε ωστόσο ότι η θέση μας δεν έχει καμία σχέση με αυτή των αναπληρωτών συναδέλφων. Εμείς έχουμε μία θέση, κι ας είμαστε συχνά στη διάθεση των ΠΥΣΔΕ και ΠΥΣΠΕ κι ας καλύπτουμε ωράριο σε δυο, τρία και παραπάνω σχολεία. Κι ας μετακινούμαστε καθημερινά μακριά από τον τρόπο κατοικίας μας.
Περάσαμε κι εμείς από τη θέση του αναπληρωτή και πολλοί από μας γνωρίσαμε μέρη ως τότε άγνωστα κι… εξωτικά. Γνωρίζαμε όμως ότι κάποια στιγμή θα διοριστούμε. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τις μεγάλες συνέπειες: οι συνάδελφοι αναπληρωτές δεν γνωρίζουν όχι μόνο πού θα βρεθούν τις επόμενες μέρες, αλλά ούτε καν εάν θα διοριστούν φέτος και όπως πάνε τα πράγματα, αν θα έχουν έστω μία 9μηνη απασχόληση, τα επόμενα χρόνια. Δεν συζητάμε για όσους έχουν οικογένεια με μικρά, κατά κανόνα, παιδιά και που κάθε χρόνο ψάχνουν στον χάρτη την τοποθέτησή τους σε άλλο μέρος κάθε φορά, συχνά μετακινώντας και την πινέζα. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι οι αναπληρωτές γνωρίζουν ότι το πιθανότερο είναι να μην μονιμοποιηθούν ποτέ.
Κι αυτή η έλλειψη προοπτικής είναι που δεν αντέχεται, που δεν είναι δηλαδή ψυχολογικά διαχειρίσιμη. Ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση, διάψευση που φτάνει μέχρι την καταρράκωση της ψυχολογίας τους, νιώθουν όσοι εμπιστεύτηκαν την εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, αφιέρωσαν ώρες στη μελέτη, παράλληλα με την εργασία και τις άλλες υποχρεώσεις τους, σημείωσαν επιτυχία ακόμη και σε συνθήκες σκληρότατου ανταγωνισμού και αισθάνονται τώρα ότι έφτασαν στην πηγή και δεν ήπιαν νερό. Οι αναπληρωτές αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα των νέων επιστημόνων που επιμένει κι αγωνίζεται να παραμείνει στην Ελλάδα. Η τύχη τους συμβολίζει κατά μία έννοια την ίδια την «ελληνική κρίση» μιας χώρας που δεν μπορεί να αξιοποιήσει ένα τεράστιο μορφωτικό κεφάλαιο για το οποίο η ίδια η νέα γενιά, αλλά και η ελληνική οικογένεια συνολικά έχουν υποστεί θυσίες.
Αντίθετα, οι μόνιμοι είχαμε προοπτική, κοντινή ή μακρινή (προσωπικά διορίστηκα στα 10 χρόνια μετά το πτυχίο, αλλά… διορίστηκα). Δεν μπορούμε επομένως να μπούμε στον κόπο τους, στη θέση τους. Να νιώσουμε την απογοήτευση που γεννά το αδιέξοδο. Ή μήπως όχι; Γιατί κάθε φορά που ο τάδε Υπουργός περικόπτει μία ώρα από ένα μάθημα ή περιορίζει το ολοήμερο σχολείο (παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα), ένας αναπληρωτής στερείται την προοπτική να συνεχίσει να υπηρετεί στο δημόσιο σχολείο. Η έως τώρα αντίδρασή μας στις αλλαγές των αναθέσεων, στις αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα υπήρξε από χλιαρή έως ανύπαρκτή ενώ έχει στιγματιστεί από την συντεχνιακή παρέμβαση των λεγόμενων επιστημονικών ενώσεων των ειδικοτήτων που έχουν επιδοθεί σ’ έναν – συχνά αθέμιτο – μεταξύ τους ανταγωνισμό σε μία μάχη όλων εναντίον όλων, όπως εξάλλου εξυπηρετεί και την εκάστοτε κυβέρνηση.
Η αδυναμία του κινήματος των εκπαιδευτικών να διατυπώσουν ένα συνεκτικό, λειτουργικό, σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μόρφωσης του ελληνικού λαού, αντάξιο της παιδείας και του πολιτισμού της χώρας μας, επιτρέπει στην εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου να διαμορφώνει το δικό της πρόγραμμα με βάση δύο λογικές: α) την προφανή λογιστική λογική των περικοπών: «μου λείπουν φιλόλογοι; Κόβω φιλολογικές ώρες» και β) την επιβεβλημένη από το κεφάλαιο «εκπαίδευση της αμάθειας» με βάση την οποία το σύστημα δεν ενδιαφέρεται πλέον για τη μόρφωση των πολιτών και επιβάλλει την αμορφωσιά παράλληλα με τη διάλυση των συλλογικών ταυτοτήτων, όσων στοιχείων δηλαδή μπορούν να συγκροτήσουν ένα αντίπαλο δέος στην κυριαρχία του εμπορεύματος και των αξιών του, δηλαδή της ατομικιστικής, ανταγωνιστικής, καταναλωτικής κοινωνίας για ένα «ευνοημένο» κομμάτι της κοινωνίας και την καταδίκη στο περιθώριο ολόκληρων χωρών και σημαντικών τμημάτων στο εσωτερικών των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα έχει περιέλθει σε καθεστώς πλήρους πλέον αποικιακής εξάρτησης στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ουσιαστική και πολύπλευρη μόρφωση τείνει να γίνει πολυτέλεια για λίγους.
Όταν λοιπόν κάποιοι συνάδελφοι επιχαίρουν για την κατάργηση της διδασκαλίας του Επιταφίου Λόγου του Θουκυδίδη, για να φέρω ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, αυτό το παγκόσμιο μνημείο δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, με σοβαρές ευθύνες και των φιλολόγων που το υποβάθμισαν, ως «άχρηστο» μάθημα Γενικής Παιδείας, αυτό κοστίζει στην Παιδεία γενικότερα αλλά και θέσεις εργασίας συναδέλφων που θα το δίδασκαν ευχαρίστως με ζήλο, γνώση και μεράκι. Όταν μερίδα του εκπαιδευτικού κινήματος ζητά τον περιορισμό ή την κατάργηση ορισμένων μαθημάτων ή την λυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση ουσιαστικά συντάσσεται με την κυβερνητική πολιτική των περικοπών και τη συνολικότερη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Όταν ανατίθενται ώρες σε Τμήματα Ένταξης σε μη ειδικευμένους μόνιμους συναδέλφους, αναπληρωτές ειδικής αγωγής χάνουν μία ευκαιρία να διοριστούν.
Οι συνάδελφοι αναπληρωτές λοιπόν δεν έχουν ανάγκη ούτε τη συμπόνια ούτε απλώς την ηθική συμπαράστασή μας. Έχουμε όλοι μας ανάγκη από ένα εκπαιδευτικό κίνημα που μαζί με το πάγιο αίτημα για μόνιμους διορισμούς, θα επανατοποθετήσει επιτέλους την γνώση στο βάθρο της «για το καλό του λαού και του τόπου, για να θυμηθούμε ένα παλιό αλλά ξεχασμένο σήμερα σύνθημα του φοιτητικού κινήματος».
Ο Τάσος Χατζηαναστασίου είναι αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Αργολίδας (Ανεξάρτητη Δημοκρατική Πατριωτική Κίνηση)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 29/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
