Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες
Νόαμ Τσόμσκι
Αν δε χωράς μέσα σ’ ένα άθλιο σχολείο…
Όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση πασχίζει με τον πλέον συνειδητό, κυνικό και ταξικό τρόπο να επιβάλει την αντιεκπαιδευτική πολιτική της, αξιοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτει το κράτος, για να απομονώσει, να διαβάλλει, να εξουδετερώσει και, εάν όλα τα παραπάνω αποτύχουν, να καταστείλει τους αγώνες και τις αντιστάσεις του εκπαιδευτικού σώματος, να συντρίψει τα συνδικάτα. Το κομβικό σημείο της αντιπαράθεσης είναι η μάχη της αξιολόγησης. Γύρω από αυτό το κεντρικό πεδίο της αντιπαράθεσης διαδραματίζονται όλες οι άλλες στρατηγικές επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Η εμπορευματοποίηση/ιδιωτικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η κατάργηση της δημοκρατίας και των συλλογικών διαδικασιών μέσα στα σχολεία. Η βίαιη καταστολή κάθε παιδαγωγικής ελευθερίας των εκπαιδευτικών και κάθε συλλογικών παιδαγωγικών πρακτικών. Η αντικατάσταση της παιδαγωγικής επιστήμης με χρηματοδοτούμενα (και εξαρτημένα) πακέτα/προγράμματα εργαλειακών χρήσεων, που αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως τους νέους πληβείους που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση επιβίωσης στον κατακερματισμένο, αδυσώπητο και καταπιεστικό κόσμο της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Η κατάργηση της έννοιας περί κοινωνικών αγαθών που καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες, προς την κατεύθυνση της έννοιας της ατομικής ισχύος, της ατομικής ευθύνης, της ατομικής αναγνώρισης, της ατομικής επικράτησης.
Στα πεδία αυτών των μαχών, μέχρι στιγμής επιστρατεύτηκαν όλες οι διαθέσιμες εφεδρείες. Τα ισχυρά ΜΜΕ με ηχηρά πρωτοσέλιδα που κατήγγειλαν τη ΔΟΕ για «σαμποτάζ στην αξιολόγηση» με τα ενιαία κείμενα, δικαστές και εισαγγελείς που με πρωτοφανούς ταχύτητας αντανακλαστικά εξέδιδαν μέσα σε ένα 24ωρο καταδικαστικές αποφάσεις για την απεργία-αποχή, γραμματείς και φαρισαίοι του Υπουργείου που με ύφος συνταγματάρχη απειλούσαν με κάθε πιθανή και κάθε απίθανη ποινή τους απεργούς-απέχοντες εκπαιδευτικούς, όλο το έντιμο και καθωσπρέπει πολιτικό προσωπικό με πρώτη και καλύτερη την κυρία Μπακογιάννη που προσφάτως, πολύ συγχυσμένη για την αποτυχία των πανεθνικών εξετάσεων (Κεραμέως) αποκάλεσε τους εκπαιδευτικούς παράσιτα.
Στις μεγάλες και μικρές μάχες του σήμερα κρίνεται το σχολείο του μέλλοντος, ο παιδαγωγικός και κοινωνικός ρόλος μας, το ίδιο το μέλλον των παιδιών. Στο σχολείο που σχεδιάζουν ο ρόλος μας, οι σχέσεις μας με τα παιδιά, η υπηρεσιακή μας στάση, κάθε μας δράση και πρωτοβουλία θα κρίνονται βαθμολογικά, ιεραρχικά και ανταγωνιστικά. Η παιδαγωγική θα στριμώχνεται στα ασφυκτικά όρια της διοικητικής προσαρμογής. Ο διευθυντής θα είναι αυτός που άρχει, διαθέτοντας πλήθος υπαλλακτικών αρμοδιοτήτων, επιβάλλοντας τη θέλησή του σε έναν ανύπαρκτο Σύλλογο Διδασκόντων που θα συγκαλείται με σκυμμένα κεφάλια για να ακούσει και να υπακούσει, οι ιδέες και οι πρακτικές μας θα υποτάσσονται στην πολιτική των κυβερνώντων και στην «παιδαγωγική» του management. Μετρησιμότητα, ανταγωνισμός, χειραγώγηση, υποταγή: οι λέξεις-κλειδιά του μέλλοντος που επαγγέλλονται.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της μάχης της αξιολόγησης. Η ύπαρξη του δημόσιου δωρεάν σχολείου ως μια επικράτεια αγωγής, δημοκρατίας, εξισωτισμού, κριτικής σκέψης, δημιουργίας, αλληλεγγύης, σημείου μορφωτικής και πολιτισμικής αναφοράς της κοινότητας και της γειτονιάς ή η σαρωτική και ολοκληρωτική επέλαση του σχολείου του ατομικού ανταγωνισμού. Του σχολείου στο οποίο η δασκάλα θα πρέπει να είναι πειθήνια, να εισπράττει έναν άθλιο μισθό, να διδάσκει παιδιά που δεν μπορούν να μάθουν αυτά που διδάσκει και να σιωπά. Του σχολείου στο οποίο τα παιδιά της Α΄ Δημοτικού σήμερα, πιθανόν και τα νήπια αύριο, αντιμετωπίζονται ως φοιτητές που πρέπει από τα 6 χρόνια τους να γεμίζουν το portfolio τους με δεξιότητες σε έναν αδιάκοπο μαραθώνιο σκληρού ανταγωνισμού, χωρίς ούτε μια ώρα πραγματικά ελεύθερου/συλλογικού χρόνου, πραγματικά ελεύθερου/συλλογικού παιχνιδιού… Και μετά από όλα αυτά να προβληματιζόμαστε για την επιθετικότητά τους και να την αντιμετωπίζουμε με ατελείωτα σεμινάρια για το bulling στην πρωτοβάθμια, με ένα αυστηρότερο ποινολόγιο στη δευτεροβάθμια και με της ηλεκτρονικής πλατφόρμας το κάγκελο για να στοχοποιείται η ζωντανή εκπαίδευση και το εκπαιδευτικό σώμα. Άλλωστε, όταν η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως επένδυση και οι πόροι είναι περιορισμένοι, πρέπει να κατευθύνονται σε πρακτικές που είναι όσο το δυνατόν αποδοτικότερες.
Όλα τα παραπάνω τα έχουν καταλάβει απολύτως οι εκπαιδευτικοί της βάσης γι’ αυτό η ζωντανή εκπαίδευση, ιδιαίτερα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει ένα αξιοσημείωτο βαθμό αντίστασης και αντοχής. Τελευταία, αλλά όχι αμελητέα κυβερνητική ελπίδα, το όπλο της συναίνεσης. Να παραδοθεί άνευ όρων το εκπαιδευτικό κίνημα με μια επίσημη ανακοίνωση κατάπαυσης του πυρός από την ίδια την Ομοσπονδία για παράδειγμα χωρίς αγωνιστική απόφαση από την 93η Γενική Συνέλευση. Δυστυχώς για το Υπουργείο όμως, η ΓΣ της ΔΟΕ αποφάσισε με ευρύτατη πλειοψηφία τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση με τα ενιαία κείμενα ενάντια στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και με την απεργία-αποχή ενάντια στην ατομική αξιολόγηση. Μετά από αυτή την ελπιδοφόρα απόφαση, το εκπαιδευτικό κίνημα καλείται να πάρει και να υλοποιήσει αποφάσεις αγώνα, αποφάσεις αντίστασης στις στρατηγικές επιλογές του νεοφιλελευθερισμού/νεοσυντηρητισμού, αποφάσεις συσπείρωσης του εκπαιδευτικού σώματος, αποφάσεις διεύρυνσης της κοινωνικής συμμαχίας του εκπαιδευτικού κινήματος, αποφάσεις πολλαπλασιασμού των συλλογικών παιδαγωγικών πρακτικών, αποφάσεις κατοχύρωσης του μέλλοντος των μαθητών/τριών και των αναγκών τους.
Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα ή σκύβεις ή απογειώνεσαι (Μιχάλης Γκανάς}
Κι όμως, η ζωντανή εκπαίδευση δεν τιθασεύεται, δεν ελέγχεται, δε χωράει στις φόρμες των αξιολογήσεων και στους κανόνες καλής συμπεριφοράς των διάσημων ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η αντιπολεμική εξέγερση και το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό αγώνα στα πιο γνωστά αμερικάνικα και άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, τα οποία μας διαφήμιζαν οι νεοφιλελεύθεροι εγχώριοι ακροδεξιοί ως αποστειρωμένα και απολύτως ελεγχόμενα ιδρύματα-πρότυπα, αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Η γνώση απελευθερώνει και οι κοινωνικές αντιθέσεις αντανακλώνται και στο εκπαιδευτικό πεδίο, το οποίο δεν αποτελεί μια επτασφράγιστη γυάλα, αλλά διαπερνάται από τις κοινωνικές αγωνίες και τις νεανικές ανησυχίες. Όταν οι ίδιοι οι Financial Times πρόσφατα αποκάλυψαν ότι οι παγκόσμιες αμυντικές/πολεμικές εταιρείες «προσλαμβάνουν εργαζομένους με τον ταχύτερο ρυθμό από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου», όταν οι εισαγωγές και εξαγωγές όπλων έχουν απογειωθεί, όταν στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι νέοι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί που οργανώνονται παίζουν με τη φωτιά μιας παγκόσμιας σύρραξης, τότε η φοιτητική και νεολαιίστικη έκρηξη και οι αντιπολεμικοί αγώνες των λαών είναι η μόνη ελπίδα. Στη Γηραιά Ήπειρο πάντως, ο φασισμός αφήνει προς το παρόν τα «εγέρθητω» και τα τάγματα εφόδου και προβάρει κυβερνητικές γραβάτες. Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, ακόμα και στη μητέρα της σύγχρονης δημοκρατίας, τη Γαλλία, οι φασίστες με ή χωρίς γραβάτες βρίσκονται στο προσκήνιο. Στην ευρωβουλή πρώτη δύναμη οι Χριστιανοδημοκράτες και δεύτερη δύναμη η Alt Right δεξιά/ακροδεξιά. Και από την άλλη πλευρά, στη χώρα μας, η απογείωση της αποχής σε πρωτοφανή ποσοστά για τις τελευταίες δεκαετίες καταδεικνύει την ήττα των κυβερνητικών κομμάτων, τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος αλλά και την πλήρη αδυναμία μιας αριστεράς βυθισμένης στο σεχταρισμό ή/και στον απόλυτο δικαιωματισμό να εκφράσει τον κόσμο της εργασίας και τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή…
Σήμερα, η κυρίαρχη στρατηγική των νεοφιλελεύθερων/νεοσυντηρητικών απέναντι στα συνδικάτα δεν είναι η συνδιαλλαγή. Είναι η πλήρης διάλυσή τους. «Δεν συνομιλώ με συνδικαλιστές» αναφωνούσε στις κάμερες υπουργός της κυβέρνησης. Κάφρους, αποκαλούσε άλλος υπουργός τους γιατρούς.
Κι όμως, τα συνδικάτα, αποτελούν σταθερό καταφύγιο-ορμητήριο των κατατρεγμένων, όταν παραμένουν ενιαίο πεδίο της πολιτικής διαπάλης, όταν παραμένουν μαζικά όργανα συσπείρωσης και απεύθυνσης, όταν η διεκδίκηση και ο αγώνας αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους, όταν βαθαίνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και τον ταξικό τους προσανατολισμό. Γι’ αυτό η ανασυγκρότησή τους αποτελεί σημαντικό καθήκον μας. Γι’ αυτό κάθε τακτική διάλυσής τους ή μετατροπής τους σε οικόσιτα της εξουσίας ή κομματικά παραρτήματα θα μας βρει σταθερά απέναντι. Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Το επόμενο διάστημα θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος απέναντι στη νεοφιλελεύθερη-νεοσυντηρητική επέλαση, στην καταστολή και τον αυταρχισμό απέναντι σε όποιον αντιστέκεται, στα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα.
Το επερχόμενο νέο νομοσχέδιο «Ανοιχτό (στην κερδοφορία της αγοράς) Σχολείο»
- με την κατάργηση των τοπικών ορίων στις εγγραφές και τη δημιουργία εκ νέου της σειράς κατάταξης των σχολείων,
- με την απόλυτη προσαρμογή των προγραμμάτων στις εξετάσεις (PISA και όχι μόνο), όπως διατείνεται το επιτελικό σχέδιο του ΥΠΑΙΘΑ,
- με την ψηφιοποίηση του ανταγωνισμού με νέες πλατφόρμες,
- με τη δημιουργία κυβερνοσχολείων εξ αποστάσεως/χωρίς εκπαιδευτικούς,
- με την παράδοση των υποδομών των σχολείων στην αγορά ταυτόχρονα με την κατάργηση των σχολι-κών επιτροπών και τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης,
- με τη γενίκευση των vouchers,
- με τη σύνδεση του μισθού με τα bonus αξιολόγησης και στο βάθος την κατάργηση των οργανικών θέσεων και της μονιμότητας εργασίας,
- με την ένταση του αυταρχισμού και των διώξεων,
- με την παράδοση της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης στην αγορά, μέσω της ρευστοποίησης των Τ.Ε, της περικοπής της παράλληλης στήριξης και της συρρίκνωσης των Ειδικών Σχολείων,
- με τη ρευστοποίηση της Προσχολικής εκπαίδευσης
- με την καθήλωση των μισθών στην τελευταία θέση παγκοσμίως…
θα σημάνει μια νέα επίθεση στο δημόσιο σχολείο, στις ζωές μας και τις ζωές των μαθητών/τριών μας.
Μέσα σε αυτές τις διεργασίες, το εκπαιδευτικό κίνημα έχει σπουδαίο ρόλο να παίξει. Δεν είναι τυχαίο από αυτή την άποψη ότι σε διεθνές επίπεδο, από τους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα, είναι αυτοί των εκπαιδευτικών, με κομβικά τα ζητήματα των μισθών, του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και του σεβασμού απέναντι στον εκπαιδευτικό. Σώστε τα σχολεία μας – Σεβαστείτε τη δουλειά μας – Να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας αποτελεί το τρίπτυχο αυτών των σκληρών και συχνά ανέλπιστα επίμονων και νικηφόρων αγώνων που αποκαλύπτουν ταυτόχρονα όλες τις παθογένειες της αξιολόγησης που ακολούθησαν αυτά τα εκπαιδευτικά συστήματα τις τελευταίες δεκαετίες. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, λοιπόν.
Για την ανασυγκρότηση των Συλλόγων και των Σωματείων. Για τη διαμόρφωση δικτύων παιδαγωγικών δράσεων και κριτικής εκπαίδευσης. Για την κατοχύρωση συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών στο σχολείο. Για την αποκάλυψη των νεοφιλελεύθερων/νεοσυντηρητικών σχεδίων. Για την μεγιστοποίηση των αντιστάσεων σε ό,τι υπονομεύει το μέλλον των μαθητών μας, το μέλλον της δουλειάς μας και του κοινωνικού μας ρόλου, το μέλλον της δημόσιας παιδείας.
Οι σειρήνες που μιλούσαν για τον αργό θάνατο και την παρακμή των συνδικάτων, που θα ήθελαν ένα συνδικάτο υποταγμένο, δεν τα έχουν καταφέρει. Έμειναν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο δάσος με τα σηκωμένα χέρια στις Γενικές Συνελεύσεις όλης της χώρας. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα, εκεί και το ζωηρό και ατίθασο πνεύμα της ελευθερίας και της συλλογικότητας. Κάπου εκεί μέσα θα μας βρείτε κι εμάς, όχι ως φωτεινούς πρωτοπόρους αλλά ως συνοδοιπόρους, ως συντρόφισσες και συντρόφους.
Πηγή: e-lesxi.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 05/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
