Όταν εκπαιδευτικοί και γονείς καλούν ως ομιλητές για το bullying, το σχολικό εκφοβισμό και τη θυματοποίηση, αστυνόμους, εγκληματολόγους και ψυχίατρους, είναι προφανές πως το bullying δε γίνεται αντιληπτό πια ως παιδαγωγικό ή ψυχοπαιδαγωγικό ζήτημα αλλά ως ζήτημα παραβατικότητας-εγκληματικότητας ή ψυχοπαθολογίας.
Δε νομίζω πως αυτή η αντίληψη απέχει πολύ από την αντίστοιχη της Κυβέρνησης.
Αυτή βλέπει τις μαθητικές συμπεριφορές που βγαίνουν από τις "ενδεδειγμένες" και συμβατικές, δηλαδή της συμμόρφωσης, της υπακοής, της πειθαρχίας στη σχολική εξουσία ως κοινωνική παρέκκλιση που πρέπει να κατασταλεί με ποινές και φάρμακα.
Ακριβώς γι’ αυτό έχει διορίσει ως πρόεδρο της επιτροπής για το σχολικό bullying έναν εγκληματολόγο και όχι έναν παιδαγωγό, έναν κοινωνικό παιδαγωγό ή έναν ψυχολόγο. Δηλαδή έχει ορίσει ως πρόεδρο κάποιον που έχει ως επιστημονικό αντικείμενο το έγκλημα και τις αντεγκληματικές πολιτικές.
Κατανοώ τις αγωνίες και τις ανησυχίες των γονέων και των εκπαιδευτικών από τη διαταραχή του σχολικού κλίματος, με τη Κυβέρνηση να το εργαλειοποιεί πολιτικά εντείνοντας, σ' ένα κλίμα "ηθικού πανικού", την καταστολή και τον αυταρχισμό στο σχολείο (βλ. ποινολόγιο, απουσίες, δηλώσεις ανάληψης ευθύνης από γονείς κ.λπ.).
Πάνω στην αγωνία τους αναμένουν από τους ειδικούς, "τεχνικές" για να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που όμως στο μεγαλύτερο βαθμό δημιουργείται από την ίδια τη κοινωνική-θεσμική λειτουργία του σχολείου όπως και από εξωεκπαιδευτικούς παράγοντες (εκπαιδευτικές πολιτικές, έλλειψη υλικών και ανθρώπινων πόρων κ.ά.).
Έτσι αφήνουμε απ' έξω τους ίδιους τους μαθητές και πως οι ίδιοι βιώνουν το Ελληνικό σχολείο. Αν δηλαδή το σχολείο είναι γι' αυτούς χαρά, δημιουργία, συνεργατικότητα ή, αγγαρεία, εξεταστικό κέντρο, επιβολή, χειραγώγηση όπως διαφαίνεται και από τις κυρώσεις στούς μαθητές που αφορούν κυρίως τη "διασάλευση" της τάξης στο σχολείο. Στη δεύτερη περίπτωση οι αντιδράσεις των μαθητών μάλλον είναι φυσιολογικές και δικαιολογημένες. Μπορούν μάλιστα να ερμηνευτούν και σαν "αντίσταση" σ' ένα ξένο και εχθρικό για τους ίδιους σχολικό περιβάλλον (βλ. P. Willis. Μαθαίνοντας τη δουλειά. Πως τα παιδιά εργατικής προέλευσης επιλέγουν δουλειές της εργατικής τάξης, Αθήνα 2012).
Επομένως, για να μη πειραματιζόμαστε "στου κασίδη το κεφάλι", πάνω στους μαθητές, εξατομικεύοντας ένα σύνθετο ζήτημα αναζητώντας "θύτες" και "θύματα" μεταξύ τους, ας καταλάβουμε πρώτα πως οι ίδιοι οι μαθητές βιώνουν το σχολείο πριν πάμε στη καταστολή και την ψυχοπαθολογία που είναι και η κυρίαρχη επιστημονική θέση (θετικισμός). Σε τελική ανάλυση οι μαθητικές συμπεριφορές είναι κοινωνικές συμπεριφορές!
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής - Αιτήσεις έως 7/01
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
