Το εξάμηνο πρέπει να “χαθεί”

Μπήκε ο Δεκέμβρης, κοντεύουν τα Χριστούγεννα και ακόμη να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια. Οι πρωτοετείς δεν έχουν γραφτεί, μαθήματα δεν γίνονται, οι εξετάσεις έχουν τεθεί στον "πάγο", τόσο για τους "φρέσκους" όσο και για τους επί πτυχίω... Οι διοικητικοί υπάλληλοι μετρούν 13 εβδομάδες απεργιακών κινητοποιήσεων και φοιτητές στηρίζουν όσο και όπως μπορούν και οι σχολές... κλειστές.

 

 

Αν τα παραπάνω δημιουργούν μια εικόνα διάλυσης και αποσύνθεσης του ελληνικού πανεπιστημίου, για δύο από τα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας, τότε ας σταθούμε λίγο στην ουσία: Οι διοικητικοί υπάλληλοι, με αφορμή την απεργία τους, δημιουργούν, κατά προσέγγιση, μια προοικονομία του τι μέλλει γενέσθαι στα πανεπιστήμια, σε περίπτωση που τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο του υπουργού Παιδείας, Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου. Με το διοικητικό προσωπικό του ΕΚΠΑ να υπόκειται σε μείωση της τάξεως του 37% (839 από 1337) και του ΕΜΠ 45% (484 από 883), οι προαναφερθείσες και πλείστες άλλες υπηρεσίες και λειτουργίες των πανεπιστημίων, θα υποστούν παράλυση, ή τουλάχιστον θα υποβαθμιστούν. Αυτή είναι περίπου η πραγματική εικόνα που θα έχει το πανεπιστήμιο την επομένη της λήξης των κινητοποιήσεων του διοικητικού προσωπικού και της επιβολής των μέτρων Αρβανιτόπουλου.

 

 

Ανοίγουν λοιπόν οι σχολές. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες ξεχύνονται ξανά στους διαδρόμους, καταλαμβάνουν τα έδρανα και οι εκπαιδευτικές διαδικασίες οργιάζουν και πάλι. Τα βιβλία και οι σημειώσεις έχουν μειωθεί δραματικά. Οι φοιτητές αγοράζουν τα αναλώσιμα. Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές βρίσκονται εκτός εστιών και λόγω οικονομικής δυσχέρειας των οικογενειών τους, εγκαταλείπουν τις σχολές τους, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στο έξοδο του ενοικίου και της σίτισης. Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για να πάρουν γρήγορα το πτυχίο τους και να βγουν στο εξωτερικό, ελπίζοντας ότι θα προλάβουν να βρουν εκεί δουλειά. Κι εκεί, η κρίση έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της και ανακαλύπτουν ότι για να ξεφύγουν από την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου συστήματος, μάλλον θα πρέπει να μεταναστεύσουν σε άλλον πλανήτη. Το φεγγάρι μοιάζει να είναι ο πιο ελκυστικός προορισμός για κάτι τέτοιο. Για όσους μείνουν εδώ, κάθε σχόλιο είναι περιττό. Πολυτελείς θέσεις εργασίας των 0-300 ευρώ, με μπλοκάκι και πέντε δεκάρες στην τσέπη. Αυτή είναι επίσης μια πραγματικότητα.

 

Εκείνο που θα μείνει ως παρακαταθήκη στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αν ο αγώνας των διοικητικών δικαιωθεί, θα είναι να μην χαθεί το πανεπιστήμιο. Το εξάμηνο, μπορεί και να "χαθεί". Σε αυτήν την περίπτωση που εξετάζουμε, ωστόσο, οι φοιτητές "χάνουν" ένα εξάμηνο και "κερδίζουν" ένα πανεπιστήμιο που θα μπορεί να λειτουργήσει. Και είναι οι ίδιοι οι φοιτητές που πρέπει να απαιτήσουν να "χαθεί" το εξάμηνο. Διότι το να ορίζουμε εξεταστικές "στο πόδι", χωρίς να έχουν γίνει τα μαθήματα, τα σεμινάρια και όλες οι δραστηριότητες που πλαισιώνουν την μαθησιακή διαδικασία, προκειμένου να μην γράψει "0" η αναλυτική μας, μάς φέρνει εμάς τους ίδιους στη θέση του να υποβαθμίζουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο.

 

Κάθε φορά που δίδεται μια μάχη και η εκπαιδευτική διαδικασία τίθεται σε παύση, οφείλουμε να φέρουμε το βάρος της ευθύνης και των συνεπειών ενός αγώνα που δίνουμε, με θέληση και συνείδηση. Για να είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι. Το πανεπιστήμιο δεν είναι Γ' Λυκείου για να αναπληρώνεις τα κενά κόβοντας την 5νθήμερη εκδρομή. Με άλλα λόγια, το να σωθεί το πανεπιστήμιο είναι πιο σημαντικό από το να σωθεί το εξάμηνο. Διότι, όπως γίνεται τώρα με τον κλάδο της Δημόσιας Υγείας, έτσι θα γίνει και με τη Δημόσια Παιδεία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση: Οι νεοφιλελεύθεροι θα επιστρέψουν. Θα επιτεθούν και πάλι. Και προκειμένου να φέρουν εις πέρας αυτό που επιθυμούν, δηλαδή την πρωτοκαθεδρία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε κάθε τι δημόσιο, αυτό το τελευταίο, οφείλει να είναι αποδυναμωμένο, να παραπέει. Όπως συνέβη και με τόσα νοσοκομεία που σήμερα υποβαθμίζονται σε κλινικές ή κλείνουν τελείως, έτσι και τότε θα μιλούν για το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, κάνοντας λόγο για πανεπιστήμια που υπολειτουργούν και κάνουν ένα εξάμηνο σε τρεις μήνες.

 

Δεν μάχεσαι για ένα δυνατό πανεπιστήμιο που να θεραπεύει τις επιστήμες και να ωφελεί την κοινωνία, όταν υποτιμάς βαθιά το ρόλο του αμφιθεάτρου και της μαθησιακής διάδρασης και το αντιμετωπίζεις σαν άλλο ένα από τα τόσα μαγαζιά που πουλούν τίτλους με τη σέσουλα.

 

Πηγή: ΑΥΓΗ