Το αίμα της Μανωλάδας έθρεψε τη Χρυσή Αυγή

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

 

Σηκώθηκαν οι καραμπίνες στη Νέα Μανωλάδα, έφυγαν τα σκάγια, τραυμάτισαν τριάντα Μπαγκλαντεσιανούς εργάτες, έφριξαν ακόμη και οι πέτρες, γίναμε πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ και ποιος κέρδισε πολιτικά από όλο αυτό; Κέρδισε, δυστυχώς, δυστυχέστατα, η Χρυσή Αυγή, που μέσα σε ένα μήνα αύξησε την εκλογική της επιρροή από το 11% στο 13%. Εκατόν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι είδαν τους πυροβολημένους εργάτες και αποφάσισαν να ψηφίσουν τους ναζί!

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό, μας πληροφορεί ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο επιστημονικός συνεργάτης της εταιρείας VPRC, που διεξήγαγε τη δημοσκόπηση για τον «105,5 Στο Κόκκινο». Κάθε φορά που γίνεται κάτι ακραίο, η Χ.Α. ενισχύεται δημοσκοπικά. Ενισχύθηκε όταν ο Κασιδιάρης τραμπούκισε την Κανέλλη και τη Δούρου, ενισχύθηκε ακόμη και όταν ο Παππάς ούρησε στο Mega. Μοιάζει με εφιάλτη, σαν να τρέχεις μέσα σε λαβύρινθο και να πέφτεις συνεχώς πάνω σε τοίχους.

 

Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που ερμηνεύουν το φαινόμενο: Το 50% αρνείται να λάβει μέρος στις δημοσκοπήσεις κι από αυτούς που δέχονται να απαντήσουν το 37% λέει ότι δεν θα πάει καν να ψηφίσει. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, οπότε όλα εξηγούνται. Ε όχι και όλα. Εντάξει η κατάρρευση, εντάξει η απαξίωση, εντάξει η απελπισία, αλλά από εκεί μέχρι το κατούρημα, τις γροθιές και τους πυροβολισμούς υπάρχει τεράστια απόσταση: η απόσταση του φασισμού.

 

Ο φασισμός γνωρίζει ότι οι κρίσεις βγάζουν στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά ένστικτα, το μίσος, την επιθετικότητα, τον ανορθολογισμό. Το γνωρίζει και παρεμβαίνει, για να δώσει στο σκοτάδι νόημα, να το μετονομάσει σε φως: πατρίδα, πρόγονοι, πεπρωμένο, αίμα, σωματική ρώμη. Να κάνει τον καθένα να πιστέψει ότι η κατά μόνας ντροπή μπορεί να γίνει συλλογική υπερηφάνεια. Αυτά που στο σπίτι σου διστάζεις ακόμη και να τα σκεφτείς, όταν τα κάνεις μαζί με άλλους, όταν τα εντάσσεις σε σκοπούς που υπερβαίνουν το θλιβερό σαρκίο σου, γίνονται ως διά μαγείας καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών.

 

Ο φασισμός απενοχοποιεί τους οπαδούς του ενοχοποιώντας όλους τους υπόλοιπους τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους ξένους. Η απενοχοποίηση, η υποταγή της ατομικής συνείδησης σε ανώτερους, σχεδόν μεταφυσικούς σκοπούς σπρώχνει ανθρώπους να κάνουν ή ανεχτούν πράγματα που μέχρι πριν από λίγο ήταν αδιανόητα. Γι' αυτό η επικρότηση της παρ' ολίγον μαζικής δολοφονίας στην Μανωλάδα από το 13% του πληθυσμού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δημοσκοπικό εύρημα, αλλά ως υπόμνηση ότι το τέρας γιγαντώνεται.

 

Κι όπως έλεγε και ο Νίτσε που ήξερε από αυτά: «Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας. Κι όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα».

 

ΑΥΓΗ