Ο Δάσκαλος μου δεν ήταν ξεφτίλας

 

Θυμάμαι τη χρονιά που έδωσα πανελλήνιες το 90 κάτι. Χάλια, μαύρα. Τότε απέκτησα και τις πρώτες κρίσεις πανικού. Το ότι το σύστημα είναι για κλάματα δεκαετίες τώρα, ας μη κάψω εγκεφαλικά κύτταρα για να το τεκμηριώσω. Από ’κει περάσαμε σχεδόν όλοι.

 

Μετά ήρθε η κρίση και όλοι χάσαμε το μπούσουλα. Εκτός από λεφτά, χάσαμε επίπεδο ζωής, αξιοπρέπεια, ασφάλεια, ελπίδα. Ούτε για αυτά θα χτυπήσω πλήκτρα.

 

Θα σταθώ όμως στον κανιβαλισμό που έχουμε αναπτύξει και την ευκολία να ξεστομίζουμε κριτική και αφορισμούς.

 

Αδέρφια έχουμε χάσει τη μπάλα. Ο ένας στρέφεται ενάντια στον άλλον. Σερνόμαστε σε ένα χορό του Ζαλόγγου, για να σωθούμε από τι;

 

Οι απειλές και οι φωνές είναι τα μόνα που ορθώνουμε πια. Διάλογος και κατανόηση της ανάγκης του συνανθρώπου, της κοινωνίας, ούτε λόγος. Μόνο πυροτεχνήματα, τσιτάτα, μεγάλες κουβέντες και πολλή απαξίωση.

 

Όχι, εμένα οι δάσκαλοι μου δεν ήταν ξεφτίλες (οι περισσότεροι). Δε λέω ότι δεν υπάρχουν. Βουνό. Νομοτελειακά σε όλους τους κλάδους. Ίσως η μεγαλύτερη ποσόστωση να υπάρχει στην επαγγελματική συντεχνία των πολιτικών.

 

Ο καθένας έχει την ευθύνη που του αναλογεί. Δεν μπορώ όμως να βλέπω να βαφτίζεται το μαύρο, άσπρο.

 

Κάποια στιγμή πρέπει να μπει και λίγο φρένο στην προπαγάνδα και στη χειραγώγηση. Πρετεντέρηδες και λοιπούς «θεματοφύλακες» ας μη μπω στον κόπο να σχολιάσω.

 

( Δεν είναι επιχείρημα, απλά θυμίζω ποίοι είναι οι διαμορφωτές της κοινής γνωμης)

 

Να απαγορευθεί συνταγματικά η απεργία των καθηγητών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, πρότεινε ο Αδ. Γεωργιάδης. Ευκολάκι να μιλήσω για τον πολιτικό άνδρα που είχε τη φαεινή ιδέα. Δεν είναι όμως επιχείρημα, οπότε το αφήνω. Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, όσο και να “ρετουσαριστούν” από το διαθλαστικό φακό των ΜΜΕ.

 

Μέχρι τώρα είχα καταλάβει ότι η απεργία γίνεται για να ασκήσουν πίεση οι εργαζόμενοι σε αποφάσεις και πρακτικές των εργοδοτών, των κυβερνώντων και γενικά όσων ασκούν εξουσία.

 

Έτσι γίνεται στις Δημοκρατίες. Δεν ξέρω βέβαια επί της ουσίας τι πολίτευμα έχουμε αυτή τη στιγμή. Έτσι γίνονταν πάντως και σε πολιτεύματα με λιγότερες ελευθερίες και χύθηκε και αίμα για να βελτιωθούν οι εργασιακές συνθήκες. Αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Τουλάχιστον προ κρίσης.

 

Η απεργία δεν μπορεί να γίνεται κοινή συναινέσει. Μέχρι τώρα ήξερα ότι αν θέλουμε να υπάρξει συναίνεση, κάνουμε διάλογο και διαβούλευση.

 

Απεργία είναι σύγκρουση, ξεβόλεμα και οι μη άμεσα εμπλεκόμενοι ταλαιπωρούνται για να δημιουργηθεί πίεση. Οι δυο πλευρές χάνουν από κάτι για να υπάρξει μια ισορροπία κάποια στιγμή. Όχι, είχα καταλάβει κάτι λάθος;

 

Ένας καθηγητής, μετά από 7 χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει 870 ευρώ επί 12 μήνες (δώρα και τα λοιπά ξεχάστε τα). Διδάσκει 19 ώρες, κάνει εφημερίες, διαβάζει σπίτι του για να παραδώσει μάθημα, διορθώνει, κάνει γραμματειακή και γραφειοκρατική δουλεία στο σχολειό, ενημερώνει γονείς, δίνει λύσεις σε θέματα και ανεπάρκειες του συστήματος, μπαίνει στην τάξη 30 παιδιών και το κυριότερο έχει ιερό καθήκον να δώσει ερεθίσματα για να πάρει φωτιά το μυαλό των μαθητών του.

 

Κανένας δεν τον υποχρέωσε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. Από επιλογή είναι εκεί, φαντάζομαι. Και όποιος δεν το αντέχει ο οργανισμός του, να πάει σπίτι. Αλλά να τον λες τεμπέλη και όλα τα συναφή, και να τον απαξιώνεις τόσο, μήπως πάει πολύ; Στο τέλος θα το πιστέψει και δεν το θες. Το ωράριο αυτό δεν είναι ελληνική πατέντα. Σε όλο τον κόσμο έτσι πάει, πάνω κάτω. Τα λεφτά μη το συζητήσουμε.

 

Ας σκεφτούμε τι θέλουμε για το μέλλον μας. Τα συμπεράσματα όμως δεν έχει νόημα να τα πετάμε στα social media. Δεν αλλάζει η ζωή μας από το timeline, ούτε από τα πόσα like θα πάρει η ατάκα που έγινε ποστ.

 

Η ζωή μας χειροτερεύει κάθε φορά που οι πολιτικοί αποφασίζουν να αλλάξει κάτι, όχι με γνώμονα την πρόοδο, αλλά για να βολέψουν μια κατάσταση, να φτάσουν το στόχο τους, να βγουν τα νούμερα.

 

Το Υπουργείο αποφάσισε να προσθέσει 2 ώρες την εβδομάδα στο ωράριο των εκπαιδευτικών. Γιατί;

 

Επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήταν “τεμπέληδες”, “αδιάφοροι για τους μαθητές”, “βολεμένοι”, “καλοπληρωμένοι”, “φοβούνταν την αξιολόγηση”. Άρα τώρα η κυβέρνηση τους βάζει στο σωστό δρόμο; Ή απλώς δεν της βγαίνουν τα φράγκα; Μήπως το 1,5 τ.μ για τον κάθε μαθητή- τόσο χώρο τους δίνει το υπουργείο- 30 στο σύνολο σε κάθε τάξη, χωρίς θέρμανση, βιβλία και τα ρέστα είναι ένα σχέδιο για την αναβάθμιση της παιδείας στη χώρα;

 

Με το που επιδώσει η ΟΛΜΕ την απόφαση για απεργία η κυβέρνηση θα τους επιστρατεύσει. Μπράβο αντανακλαστικά! Άρα έχουν αποφασίσει από πριν ότι η απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική.

 

Όταν δυο πλευρές έχουν διαφορές, για αυτό δεν υπάρχουν τα δικαστήρια για να δώσουν τη λύση; Πάει και αυτό το καταλύσαμε στο όνομα της κρίσης;

 

Και τα παιδιά θα μου πεις που είναι μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια; Δεν θα θελα να ήμουν στη θέση τους (όχι όμως μόνο για την αναστάτωση με τις πανελλήνιες) .

 

Τι υποκριτικό όμως. Πάλι μας νοιάζει το πρόσκαιρο και το στιγμιαίο, που κάνει εντύπωση και κρότο. Γιατί η κυβέρνηση δεν αγχώθηκε για τις ατελείωτες λανθασμένες αλλαγές στην εκπαιδευτική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια ή για το δικαίωμα των μαθητών στη δωρεάν(!) παιδεία; Για τα λεφτά που έδωσε η μάνα και ο πατέρας στα φροντιστήρια; Για το πως βίωσαν τα παιδιά την καταρράκωση των οικογενειών τους, με τους γονείς να χάνουν τη δουλειά, το σπίτι, την αξιοπρέπεια τους;

 

Τα ίδια αυτά παιδιά που μεθαύριο απειλούνται οι πανελλήνιες τους να γίνουν μπουρλότο, έχουν χάσει την ελπίδα προ πολλού ( κάπου ανάμεσα στα μνημόνια και τα πολυνομοσχέδια). Ας μη κοροϊδευόμαστε. Είναι τα ίδια παιδιά που λιποθύμησαν ένα πρωί στο προαύλιο γιατί δεν είχαν ούτε 50 λεπτά για κουλούρι. Γιατί η μάνα και ο πατέρας απολύθηκε και είναι ένα νούμερο στο 27% στον κατάλογο της επίσημης ανεργίας.

 

Όπως θα γίνουν και αυτά ένα νούμερο στο 60% της επίσημης ανεργίας μεταξύ των νέων, όταν τελειώσουν το πανεπιστήμιο. Είναι τα ίδια παιδιά που τα σπίτια τους είναι προς πλειστηριασμό. Όταν θα αρθεί η απαγόρευση στο τέλος του 2013 θα το χάσουν. Θα το πάρει η τράπεζα που «σώθηκε» από τα 50 δις (και πόσα άλλα που έχασα στο μέτρημα) της ανακεφαλαιοποίησης. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποια μέρα να γίνουν καθηγητές στα σχολεία μας και θα αποτελέσουν πάλι ένα νούμερο στον προϋπολογισμό ενός υπουργείου.

 

Τα νούμερα να βγαίνουν έχει σημασία. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι. Οι ανάγκες και τα όνειρα απλά «εργαλεία» για την άσκηση μικροπολιτικών συμφερόντων, τόσο από την πλευρά των πολιτικών όσο και από αυτή των συνδικαλιστών.

 

Μη ξεχνάμε και οι «συνδικαλισταράδες» έχουν βάλει το χεράκι τους σε πολλά πράγματα για την κατάντια μας. Γιατί πιο πριν το ίδιο «χέρι» το πέρασαν από το μέλι και είναι γλυκό το ρημάδι. Που ήταν η ΟΛΜΕ κάθε φορά που «έσφαζαν» μια κοινωνική ομάδα; Έκανε τρίωρες στάσεις εργασίας και έβγαζε δελτία τύπου.

 

Οι εκπαιδευτικοί είναι οι πνευματικοί άνθρωποι κάθε κοινωνίας. Μην αντιδράσεις κατευθείαν σε αυτό. Σκέψου. Είναι σιωπηλοί παίχτες, δεν κάνουν νούμερα στις τηλεοράσεις, δεν “πουλάνε”, δεν λένε τσιτάτα δημοσίως. Είναι αυτοί όμως που κάθε μέρα κάνουν τη διαφορά στα μυαλά των μαθητών. Έτσι θα έπρεπε να είναι. Αλλά μάλλον τους θέλουμε “παρκαδόρους” των παιδιών μας 8 με 2.

 

Ναι μερικοί εκπαιδευτικοί είναι ντουβάρια και ούτε για παρκαδόρους δεν θα τους προσλάμβανες. Αλλά τι να κάνουμε. Το ίδιο συμβαίνει παντού. Θες να αποχαυνωθεί όλος ο κλάδος;

 

Δώσε χώρο και χρόνο στον εκπαιδευτικό να κάνει το έργο του. Μη τον θες υπαλληλάκο. Με το παιδί σου ασχολείται. Μη βγάζεις το θυμό σου. Σκέψου ρεαλιστικά και μακροπρόθεσμα. Και αποφάσισε τελικά τι θες.

 

Εγώ πάντως θέλω για δασκάλα του παιδιού μου τη Βασιλική που έβαλε στα πρωτάκια να ακούσουν το «Άξιον Εστί». Όταν τη ρώτησα θα καταλάβουν μου απάντησε όχι. Αλλά θα θυμούνται την αίσθηση. Που αλλού θα έχουν την ευκαιρία;

 

Εγώ θέλω τη Βάσω για μαθηματικό, που κοντεύει τα 50, και κάθε χρόνο κάνει και ένα σεμινάριο (πληρωμένο από την τσέπη της) για να γίνει καλύτερη εκπαιδευτικός. Φέτος κάνει σεμινάριο για τις μαθησιακές δυσκολίες για “να πιάσει και αυτόν το μαθητή της.”

 

Εγώ θέλω το Δημήτρη για φιλόλογο, που στη δέσμη, τότε, βάλαμε ρεφενέ για το χαρτί και το μελάνι για να μας εκτυπώσει σημειώσεις, με τη μετάφραση της Αντιγόνης.

 

Έχω και άλλα παραδείγματα αλλά δεν έχει νόημα να στα πω. Ψάξε στα σχολεία να τα βρεις.

 

Εγώ το δάσκαλο το θέλω να κάνει λιγότερες ώρες μάθημα, να πληρώνεται καλά να μπαίνει μέσα στην τάξη και να αφήνει “κάγκελο” τους μαθητές με κάθε παράδοση.

 

Μη σταθείς πάλι στη σκόνη που σηκώνεται. Δες στο βάθος το πρόβλημα.

 

Το διαίρει και βασίλευε καλά κρατεί. Όσο αυτό το πράγμα το αφήνουμε και συνεχίζει, δε θα ξεκολλήσουμε ποτέ από τη μιζέρια. Θα τρώμε πάντα ο ένας τις σάρκες του άλλου. Θα έχουμε ανάγκη από ανθρωποθυσίες για να ικανοποιούμε το θυμό μας. Αυτές τις λογικές τις ψηφίζαμε και βολευόμασταν για πολλά χρόνια. Το χειρότερο όμως είναι ότι εξακολουθούμε να τις τροφοδοτούμε με οξυγόνο. Και για όλα αυτά δεν φταίει ο Γερμανός, ο Ευρωπαίος, ο λαθρομετανάστης, ο αλλοδαπός, η Δημουλά, το παγκάκι…