Τα τανκς του Μνημονίου

Η οικονομική κρίση και η συνακόλουθη επιδείνωση της πολιτικής - ηθικής κρίσης έχουν μεταβάλει τους όρους διαβίωσης των πολιτών και τους όρους της λειτουργίας του πολιτεύματος, προσδιορίζοντας οριστικά το τέλος της Μεταπολίτευσης. Αντιμέτωπη με τη ρεβάνς των απόντων ή και των απολογητών της χούντας, η κοινωνία αναζητά δυνατότητες νέας πολιτικής έκφρασης, θεμελιωμένης πάνω σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ελπίδα, η ενισχυμένη δυνατότητα της Αριστεράς να καθορίσει τα πράγματα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας λαϊκής ανάτασης για τη δημοκρατική αναγέννηση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

 

Γύρω από την κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων διεξάγεται ισχυρός πόλεμος. Το δίλημμα: θα επιβληθούν τα τανκς του Μνημονίου και η δικτατορία των αγορών ή θα υπάρξει δημοκρατική ανατροπή ως αφετηρία μιας νέας ριζοσπαστικής και λαϊκής - δημοκρατικής Μεταπολίτευσης; Το διαπλεκόμενο σύστημα "ενημέρωσης" πραγματοποιεί καθημερινά εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, ώστε η λαϊκή οργή "να εκλογικευτεί" και να ευνουχιστεί ή διαφορετικά να συκοφαντηθεί. Αναζητούνται πρόθυμοι για νέες κυβερνητικές συμπράξεις, στο πλαίσιο πάντοτε του καθεστωτικού δικομματισμού. Μόλις τρεις ημέρες μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για την κυβέρνηση Σαμαρά, άνοιξε η συζήτηση για "νέα κυβέρνηση". Προφανώς ανακινείται θέμα ανασυγκρότησης του αστικού πολιτικού συστήματος, με συγχωνεύσεις και διασπάσεις κομμάτων του μνημονιακού χώρου, εν όψει του καταποντισμού τους τον Ιούνιο. Κανείς δεν πιστεύει στην προαναγγελία εκλογών για το 2016 που έκανε ο Σαμαράς στη Βουλή. Πανικόβλητοι από τη δυναμική εξουσίας της Αριστεράς, αναζητούν τρόπους παράκαμψης των εκλογών άμεσα. Κλιμακώνουν τη στρατηγική της έντασης με βραχίονα τη διαπλοκή. Προτάσσουν την εικονική πολιτική διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, ανίκανοι για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση λόγω του μερκελισμού τους, αλλά και της απώλειας οποιασδήποτε διεθνούς αξιοπιστίας.

 

Το πάντοτε επίκαιρο σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" μετασχηματίζεται σήμερα σε "Δουλειά - Παιδεία - Δημοκρατία". Τα "τανκς" του Μνημονίου διαλύουν το κοινωνικό κράτος, προκαλούν ύφεση διαρκείας και, στην καλύτερη εκδοχή, θα επιφέρουν ανάπτυξη "χωρίς δουλειά". Η επιδίωξη πρωτογενούς πλεονάσματος σε συνθήκες κρίσης συρρικνώνει τις δημόσιες δαπάνες στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση, στερεί το κράτος από τη δυνατότητα δημοσίων επενδύσεων καθώς και από τον ρόλο του "ύστατου εργοδότη".

 

Η ακραία λιτότητα που έχει πλήξει την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο συνοδεύεται από ακραίο αυταρχισμό. Το κράτος συνεχώς περιορίζει την κοινωνική επαγγελία του και μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε όργανο γυμνής ταξικής κυριαρχίας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία εξουθενώνεται, τα πολιτικά δικαιώματα και η λειτουργία του πολιτεύματος υποκύπτουν στο κράτος εκτάκτου ανάγκης. Η δημοκρατία αποδεικνύεται ουσιαστική προϋπόθεση για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Η παιδεία παραμένει αίτημα προς κατάκτηση. Παιδεία όχι μόνον με τη στενή έννοια της εκπαίδευσης, αλλά ως άσκηση δημοσίου ήθους και προσπάθεια ηθικής - πολιτικής στάσης. Στον αντίποδα της ψευτο-υπόσχεσης για την "καταναλωτική ευτυχία" και την "ισχυρή Ελλάδα" οι πολίτες, και πρώτα πρώτα οι νέοι, συνειδητοποιούν, έστω αντιφατικά και επώδυνα, την ανάγκη η ανατροπή του παρόντος να μην οδηγήσει στην αναβίωση παθογενειών των παρελθόντος.

 

Στον ιδιοτελή ρεαλισμό, το Πολυτεχνείο απαντά με το αίτημα της υπέρβασης, με τις αξίες της δημοκρατίας, με το φλογερό πάθος για την αυτοπραγμάτωση του πολίτη μέσα σε συνθήκες μιας νέας συλλογικότητας. Γι' αυτό όσοι στρατεύονται στο Μνημόνιο θεωρούν ιδρυτικό ιδεολογικό μύθο τους την άρνηση της δημοκρατικής Μεταπολίτευσης και τον ρεβανσισμό. Γι' αυτό, με τον ιστορικά ιδιαίτερο τρόπο, επιχειρούν να θέσουν τον λαό σε νάρθηκα, αρνούμενοι το δικαίωμα εναλλακτικών πολιτικών επιλογών. Στον νάρθηκα του Μονοδρόμου και των αιωνίων δεσμεύσεων έναντι των πιστωτών.