«Εσωτερική υποτίμηση» της εγχώριας διαπλοκής

Τι δεν καταλαβαίνουν ο Αντ. Σαμαράς και οι Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης; Ότι η πιστή εφαρμογή των εντολών της τρόικας, και κυρίως της Άν. Μέρκελ -που έχει και την πολιτική ηγεμονία της Ευρωζώνης-, δεν εξασφαλίζει την επιβίωσή τους. Όχι μόνο γιατί θα υπάρξουν αντιδράσεις στην κοινωνία, αλλά και γιατί το ίδιο το μνημονιακό στρατόπεδο απειλείται να διαρραγεί κάτω από τις αντιθέσεις του και από την υλοποίηση του αδιέξοδου προγράμματος [πολυνομοσχέδιο, φορολογικό κ.λπ.].

 

 

 

Η επιτροπεία των ξένων καθορίζει και τη λειτουργία της συγκυβέρνησης ως όμηρου των ξένων πιστωτών και της τρόικας, ενώ πιέσεις ασκούν και οι εγχώριοι επιχειρηματίες - ο καθένας διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο από τη διάλυση της χώρας. Αυτή η παράλληλη δράση, και συχνά αντίθετη, ανάμεσα σε εγχώρια και διεθνή καρτέλ, δημιουργεί τεράστια προβλήματα στήριξης της συγκυβέρνησης. Οι «εσωτερικές σταθερές» της συγκυβέρνησης αδυνατίζουν, κάποιες παύουν να υφίστανται οριστικά, εξαιτίας αυτών των μονοπωλιακών αντιθέσεων. Ο Αντ. Σαμαράς συνειδητοποιεί ότι, σιγά - σιγά, βρίσκει απέναντί του πρώην συμμάχους: τραπεζίτες, καναλάρχες, επιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβους, ακόμα και βουλευτές του που έχουν συνδέσει την πορεία τους με συγκεκριμένα συμφέροντα. Οι τελευταίοι έχουν κατανοήσει -έστω και καθυστερημένα- ότι η τρόικα δεν τους χρειάζεται πλέον. Ότι μόλις ολοκληρώσουν τη «βρόμικη δουλειά» στήριξης των Μνημονίων, ήρθε η σειρά τους. Η παγίδα του Μνημονίου, δηλαδή, αφορά και τους ίδιους! Και αντιδρούν επιζητώντας νέες ισορροπίες.

 

Η συγκυβέρνηση, και ο Αντ. Σαμαράς προσωπικά, κινδυνεύουν να χάσουν τα εσωτερικά τους στηρίγματα. Και σήμερα δεν είναι μόνο ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, που τονίζει ότι «όσο οι πολιτικοί μας περιορίζονται να κάνουν είτε τους λογιστές είτε τους εισαγγελείς του Μνημονίου δεν υπάρχει διέξοδος για την οικονομία και τους πολίτες» [24.10.12]. Όχι, βέβαια, γιατί τον πήρε ο πόνος, αλλά γιατί θέλει «μεταρρυθμίσεις που θα είναι γραμμένες με το δικό μας χέρι, όπως ένα νέο ελληνικό Μνημόνιο». Με απλά ελληνικά, «μεταρρυθμίσεις» που θα εξυπηρετούν την εγχώρια αστική τάξη.

 

 

 

 

Ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός ιμπεριαλισμός, στον οποίο αρχίζει να στηρίζεται μονομερώς η συγκυβέρνηση, δεν χρειάζεται απαιτητικούς συμμάχους στο εσωτερικό της χώρας. Οι Έλληνες τραπεζίτες φοβούνται ότι μέσω της επαναγοράς των ομολόγων και της ανακεφαλαιοποίησης οι τράπεζες τους θα περάσουν, σε ένα βαθμό, υπό διεθνή έλεγχο. «Τώρα θυμήθηκαν κάποιοι», σημείωσε ο Αλ. Τσίπρας στη Βουλή [07.12.12], «ότι κινδυνεύουν οι τράπεζες με αφελληνισμό», για να τονίσει πως «όταν εμείς μιλάγαμε αρχικά για εθνικό δημόσιο πυλώνα και αργότερα, όταν είδαμε αυτές τις εξελίξεις τις τραγικές, ότι διαλύονται τα πάντα, λέγαμε για εθνικοποίηση, μας χλευάζανε».

 

Δεν είναι, όμως, μόνο ο ΣΕΒ και οι τραπεζίτες που αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα προνόμιά τους. Η «διαφθορά εσωτερικού» που είχε συνηθίσει, από το δικομματικό σύστημα που κυριάρχησε στη χώρα για δεκαετίες, σε μίζες, ανεξέλεγκτα δάνεια και στημένες δουλειές «χωρίς αντίπαλο» και με συμφωνημένους όρους, βλέπει ότι εισβάλλει δυναμικά μια άλλη διαφθορά, η του «εξωτερικού». Η περίπτωση, μάλιστα, της Siemens αρκεί για όσους πιστεύουν ότι τα εκτός χώρας καρτέλ δεν είναι διεφθαρμένα... Αυτή η εξωεγχώρια διαφθορά ετοιμάζεται να αρπάξει όλα τα φιλέτα, όλες τις ευκαιρίες από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είτε με απευθείας αγορά είτε μέσα από τις Συμπράξεις Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα [ΣΔΙΤ].

 

 

 

Οι όροι αλλάζουν. Όχι, βέβαια, προς όφελος της κοινωνίας, αλλά υπέρ των διεθνών ομίλων που βρίσκουν έτοιμο και πρόσφορο έδαφος για «επενδύσεις». Η άλωση, όμως, έγινε εφικτή με τη βοήθεια κυρίως όλων αυτών των επιχειρηματιών μέσων ενημέρωσης, επιχειρηματιών που σήμερα οδύρονται γιατί χάνουν τα εξόφθαλμα προνόμιά τους. Και ξιφουλκούν κατά της συγκυβέρνησης. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του Βήματος «Η τρόικα κάνει μπίζνες», ενώ αρθρογράφοι του, λίγες μέρες νωρίτερα, προσπαθούσαν να μας πείσουν πως «ακόμα και αν δεν μας επέβαλαν οι δανειστές τα Μνημόνια, έπρεπε να τα επιβάλουμε μόνοι μας»! Με πρωτοσέλιδο, μάλιστα, άρθρο του ο Στ. Ψυχάρης μας ενημέρωνε ότι «Η Ελλάδα δεν είναι αποικία»! ... Από κοντά Έθνος του Γ. Μπόμπολα [«Η πέμπτη φάλαγγα της τρόικας στην Αθήνα»] και Ελεύθερος Τύπος, που έγραφε «Άγριος πόλεμος συμφερόντων με πρωταγωνιστή την τρόικα». Άρθρα που ξενίζουν τους συνηθισμένους σε μνημονιακά κείμενα αναγνώστες τους.

 

Είναι οι ίδιοι εκδότες που εκβίαζαν καθημερινά με τους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων τους ολόκληρη την κοινωνία, έσπερναν τον φόβο και τον πανικό, λοιδορούσαν όποιον πολιτικό δεν εξυπηρετούσε τις βλέψεις τους, που εκθείαζαν την τρόικα. Είναι οι ίδιοι επιχειρηματίες που χρωστούν δισεκατομμύρια και μένουν εκτός παιχνιδιού, καθώς οι Γερμανοί της Αν. Μέρκελ αλλάζουν τους κανόνες προς όφελός τους.

 

 

 

Εγκλωβισμένο το Μαξίμου

 

Το Μαξίμου, όμως, είναι εγκλωβισμένο. Και την εγχώρια διαπλοκή δεν μπορεί να αποφύγει τελείως και είναι αναγκασμένο, με την πολιτική που ακολουθεί, να αυξήσει τα στηρίγματά του στην Ευρωζώνη. Αυτό, όμως, προκαλεί αντίδραση. Όσο αυξάνει τα εξωτερικά του στηρίγματα, τόσο αποδυναμώνονται τα εσωτερικά που διαμαρτύρονται έντονα. Κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία διαφθοράς! Και, βέβαια, στο παιχνίδι της διάλυσης μιας χώρας δεν θα μείνουν απαθείς οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί να παρακολουθούν τις ασκήσεις ισορροπίας των διαφόρων συμφερόντων. Οι Αμερικανοί δεν θέλουν να περιέλθουν στον έλεγχο των Γερμανών τα όποια ελληνικά κοιτάσματα [πετρέλαιο και φυσικό αέριο], ενώ και οι Ρώσοι εξετάζουν την είσοδό τους στο παιχνίδι μέσω της Gazprom.

 

Η διάσωση, πάντως, της κοινωνίας σε καμία περίπτωση δεν θα προέλθει από δυνάμεις εκτός Ελλάδας. Ούτε, βέβαια, από τον ενδεχόμενο ανασχηματισμό που προγραμματίζει ο Αντ. Σαμαράς. Και εδώ, όμως, παρουσιάζονται προβλήματα, καθώς δεν είναι λίγοι οι βουλευτές της Ν.Δ. που αρνούνται να συμμετάσχουν στο νέο κυβερνητικό σχήμα, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. δεν αποκλείουν αυξημένη συμμετοχή τους. Θα είναι, όμως, το 2013 έτος εκλογών; ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θέλουν εκλογές, βλέπουν, όμως, ότι η συγκυβέρνηση αγκομαχά - δεν μπορεί να προχωρήσει.

 

Ο Αντ. Σαμαράς, που πιέζει έντονα σε περιπτώσεις για σκληρές αποφάσεις [πολυνομοσχέδιο, φορολογικό], φαίνεται να πιστεύει ότι σε περίπτωση «ατυχήματος», και άρα εκλογών, θα ανταποκριθούν στο προσκλητήριό του οι «υγιείς, πατριωτικές, δημοκρατικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις» και η Ν.Δ. θα διευρύνει το πολιτικό της μέτωπο. Και εκτιμά ότι σε ενδεχόμενες εκλογές θα αναμετρηθούν δύο μέτωπα: της Ν.Δ. μ' αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Με τις δυνάμεις και των δύο να βρίσκονται γύρω στο 30%, η μάχη θα δίνεται στο ποιος θα πείσει ένα ποσοστό της τάξης του 5% να ενταχθεί στο «σωστό» στρατόπεδο...

 

 

 

ΥΓ.: Με αλλαγή θέσης [από το 15ο συνέδριο, το 1996, ισχύει το «αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό μέτωπο πάλης»] και με την από μηδενική βάση ανακαταγραφή των μελών του [κάτι που είχε να συμβεί από το 1953] το ΚΚΕ ευελπιστεί να αντιμετωπίσει την κρίση του. Εκτιμά ότι έτσι θα εκλείψουν φωνές διαφωνίας [ειδικότερα όσες βλέπουν συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς], η ΚΝΕ θα χάσει τη λιγοστή «ανεξαρτησία» της [όχι ότι την είχε ποτέ...], ενώ η θέσπιση αυστηρότερων κριτηρίων ως προς την είσοδο στο κόμμα νέων μελών θα εξασφαλίσει την απαιτούμενη ηρεμία στην ηγεσία. Για μια ακόμα φορά το ΚΚΕ τα έχει καταλάβει αντίστροφα. Είναι η αυτονομία της νεολαίας που θα τροφοδοτεί με ιδέες το κόμμα, είναι οι διαφωνίες που θα συνθέτουν την κεντρική γραμμή, τη συνισταμένη, είναι η είσοδος νέων μελών που αναζωογονεί το κόμμα.