O Hollande πήρε το όπλο του (στην Αφρική)...

O Hollande πήρε το όπλο του (στην Αφρική)...

 

Του Κώστα Ράπτη 

 

Μία από τις πρώτες κινήσεις του Francois Hollande όταν αναλάμβανε την εξουσία ήταν να επιταχύνει την αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Μία άλλη ήταν να διακηρύξει το τέλος της “Francafrique”,ήτοι του πλέγματος συμφερόντων, πολιτικοστρατιωτικών επεμβάσεων και σχέσεων διαπλοκής που ακόμη συνδέουν τη Γαλλία με τις αυθαίρετα σχεδιασμένες στον χάρτη δυτικοαφρικανικές χώρες που άλλοτε αποτελούσαν αποικίες της. 

 

Η διαφορά από την πολιτική του Nicholas Sarkozy (ο οποίος μόνο εντός του 2011 ενέκρινε την επέμβαση Γάλλων κομάντος στην Ακτή Ελεφαντοστού, για την απομάκρυνση του προέδρου Laurent Gbagbo, και ανέλαβε την πρωτοβουλία για την διεθνή επέμβαση στην Λιβύη) έμοιαζε εμφανής. 

 

Προ ημερών μόλις, άλλο ένα καρφί στο “φέρετρο” της Francafrique, έμοιαζε να αποτελεί η άρνηση της Γαλλίας να επέμβει στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, παρά τις σχετικές εκκλήσεις του François Bozize και την “πολιορκία” της γαλλικής πρεσβείας από φιλοκυβερνητικούς διαδηλωτές. Ο Bozize υποχρεώθηκε εντέλει να υπογράψει συμφωνία με τους προελαύνοντες αντάρτες Seleka. 

 

Ωστόσο, προς γενική κατάπληξη, o Hollande ανακοίνωσε την Παρασκευή την στρατιωτική εμπλοκή της χώρας του στην κρίση του Μαλί: πρωτοβουλία που ελήφθη όχι μόνο εσπευσμένα(σε αντίθεση προς τους συνήθεις ρυθμούς του Γάλλου προέδρου) αλλά και μονομερώς. 

 

Η ταχεία προέλαση προς την πρωτεύουσα Μπαμακό του συνασπισμού των ισλαμιστών ανταρτών που ήδη ελέγχουν τα δύο τρίτα της επικράτειας του Μαλί επέβαλε την ανάπτυξη καταρχήν 500 Γάλλων στρατιωτών και την κινητοποίηση των γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων. 

 

Αν εξαιρέσει κανείς τις δημόσια διατυπωμένες ενστάσεις του πρώην πρωθυπουργού Dominique de Villepin (παγκοσμίως γνωστού για την αντίθεσή του στην εισβολή στο Ιράκ το 2003), ο οποίος υποστήριξε ότι η Γαλλία πρέπει να ξεκόψει από μια δεκαετία χαμένων πολεμικών περιπετειών, η κίνηση του Hollande δεν συναντά αντιρρήσεις, στο εσωτερικό ή διεθνώς. 

 

Πρόκειται άλλωστε για μία στρατιωτική εμπλοκή η οποία τηρεί τα προσχήματα της νομιμότητας, εφόσον στηρίζεται σε σχετική έκκληση της κυβέρνησης της Μπαμακό και σε απόφαση που έλαβε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για διεθνή επέμβαση, με αιχμή τις στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών της Οικονομικής Ένωσης Δυτικοαφρικανικών Χωρών (ECOWAS). Ο χρονικός ορίζοντας των “λίγων εβδομάδων”, για τον οποίο κάνουν λόγο οι Γάλλοι ιθύνοντες, περιγράφει ακριβώς το διάστημα που θα χρειασθεί έως ότου οι δυνάμεις της ECOWASνα είναι έτοιμες να αναπτυχθούν. 

 

Η Γαλλία πέτυχε να λάβει από την Αλγερία την άδεια χρήσης του εναέριου χώρου της – εξέλιξη ιδιαίτερα σημαντική με βάση την τεταμένη ιστορία των σχέσεων των δύο χωρών. Έχει επίσης υποστήριξη στο επίπεδο της επιμελητείας και των πληροφοριών από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία – αλλά τίποτε πέραν αυτού. Οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις (και, εννοείται, η Γερμανία) δεν επιδεικνύουν την παραμικρή διάθεση εμπλοκής σε μάχιμους ρόλους. 

 

Το ρίσκο είναι μεγάλο, όπως θυμίζει το προηγούμενο της Λιβύης. Διότι η κρίση του Μαλί αποτελεί ακριβώς παρενέργεια της πτώσης του Καντάφι, η οποία “πλημμύρισε” τη Σαχάρα με λεηλατημένο πληθυσμό και σήμανε την επιστροφή στα πάτρια των Τουαρέγκ, οι οποίοι υπήρξαν μισθοφόροι του Λίβυου ηγέτη. Οι παλαιές διεκδικήσεις των αυτονομιστών Τουαρέγκ του βόρειου Μαλί έναντι της Μπαμακό έλαβαν νέα ορμή– με τις εξελίξεις να περιπλέκονται απολύτως όταν οι αυτονομιστές υποσκελίσθηκαν από τον νεοσύστατο συνασπισμό των Ισλαμιστών, που επέβαλαν στο Τιμπουκτού μία βίαιη εκδοχή της σαρίας και έγιναν διαβόητοι για τις καταστροφές σουφικών μνημείων που είχαν κηρυχθεί από την Unesco παγκόσμια κληρονομιά. 

 

Ο φόβος μετατροπής του Μαλί σε “Αφρικανιστάν”, ήτοι σε πόλο έλξης μαχητών της Αλ Κάιντα (ό,τι και αν σημαίνει ο όρος) σε μία περιοχή πλούσια σε φυσικούς πόρους κινητοποίησε τις ΗΠΑ. Ωστόσο, υπό τύπον “μπούμερανγκ”, ο στρατός του Μαλί, στον οποίο οι ΗΠΑ επένδυαν, ανέτρεψε, ως ανίκανη να αντιμετωπίσει την ανταρσία στο Βορρά, την νόμιμη κυβέρνηση της Μπαμακό την άνοιξη – για να ακολουθήσουν δύο μεταβατικές κυβερνήσεις,... 

 

Ήδη η ισχυρή αντίσταση που προβάλλουν μετά τη γαλλική επέμβαση οι αντάρτες, υπογραμμίζει τα ρίσκα για το Παρίσι. Όπως τα υπογραμμίζει και το ότι και η επέμβαση στη Λιβύη, αρχικά υπό μορφήν επιβολής απαγόρευσης πτήσεων, θεωρούνταν ότι θα αποτελέσει μια περιορισμένη εμπλοκή λίγων εβδομάδων.

 

capital.gr