Αυτός που ‘’πέφτει από τα σύννεφα’’ λόγω αδράνειας,
όταν ανακαλύπτει την ακραία διαστροφή του ‘’ανθρώπου’’ της διπλανής πόρτας
ή την βάρβαρη περιπέτεια εκπαιδευτικού του διπλανού σχολείου.
Πόλις, χωρίς εγγύτητα αλλήλων.
Λόγω απουσίας κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Ανοχή και συνενοχή του κομματικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού διαχρονικά,
στην διαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος
από την περίσσεια ανεπάρκειας των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Η μόνη σχέση υπαλληλίας που έχει ο εκπαιδευτικός
είναι με την συνείδησή του, και κανέναν άλλον.
Παιδιά από οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον,
οι δύο θεμελιώδεις ομόκεντροι κύκλοι,
που αγνοούν λόγω περιθωριοποίησής τους από την πολιτεία
ότι στο κέντρο των κύκλων βρίσκεται η παιδεία.
Η μεγάλη αδελφή της παιδιάς και της σχόλης.
Ο μεγάλος αδελφός…πανταχού παρών.
Το ψευδές και υποκριτικό της αριστείας
και το αληθές της ανύπαρκτης πρόνοιας
για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.
Τα σιδερένια κάγκελα στα σχολεία μπήκαν
για να μην διαφύγει – δραπετεύσει
η σιδερόφρακτη λογική του εκπαιδευτικού συστήματος.
Θα μπορούσε να είναι και ξύλινα
χωρίς να κυριαρχεί απ’ έξω ο ξύλινος λόγος των πολιτικών.
Το σχέδιό τους απλό.
Η καλλιέργεια της συλλογικής αυταπάτης.
Η στρέβλωση του περιεχομένου των εννοιών
και εν τέλει της νόησης των ανθρώπων.
Οι λέξεις όμως, και οι συνεικόνες τους, αντιστέκονται.
Ορατές ακόμη και στο σκοτάδι.
Στόχος των εκάστοτε κυβερνώντων,
η πλήρης οικονομική εξαθλίωση των πολιτών, υπέρ της αριστοκρατίας.
Τα πάντα για την εξουσία.
Γλώσσα, αυθορμήτως, λανθάνουσα: ‘’Όταν αναλάβουμε την εξουσία…’’
Η ανάληψη της εξουσίας και η συνέχεια εκτός ουσίας.
Αναγκαία, η χειραγώγηση.
Μοιραίο λάθος τους, η απληστία τους.
Ο καταλύτης της αποδόμησής τους.
Τότε πέφτουν κι αυτοί από τα σύννεφα.
Λόγω βαρύτητας του μικρού ‘’ειδικού βάρους’’ τους.
Μέχρι να πέσουν όμως,
παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, όλοι οι πολίτες,
θύματα της καθεστωτικής λογικής.
Ή υποτάσσεσαι ή τρέπεσαι εις φυγήν, προ της βίας, σε άλλη χώρα.
Μερικά παιδιά και σε ψεύτικους παραδείσους.
**{‘’…Τί θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς;
Τί θα είν’ αυτή όταν δε θα ‘χει μείνει τίποτ’ από μας;...
Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου...
Το σώμα μου έχει πιά τις διαστάσεις της...
“Έχω μέσα μου τη μοίρα της...
Πεθαίνω σα χώρα…’’ (...)’’}
Μένει να αγωνιστούμε, για να ζήσουμε ως χώρα.
Οι οδύνες του θανάτου μιας χώρας,
είναι αίτημα, αξίωση για καινούρια ζωή.
Σημ. Αναγκαίο,
σε όλες ανεξαιρέτως τις σχολές και τα τμήματα των πανεπιστημίων,
τα δύο πρώτα χρόνια αποκλειστικά ανθρωπιστικές σπουδές
και στην συνέχεια η ειδικότητα.
* Παναγιώτης Ι. Κύκλης, Χημικός
** Πηγή: Ο επίλογος του βιβλίου “ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑ ΧΩΡΑ” του Δημήτρη Δημητριάδη
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ τον Ιούνιο: Ανακοινώθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ η ύλη!
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 2/04
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
