Φτάνοντας το τέλος μιας ακόμα σχολικής χρονιάς, είναι καιρός να ελέγξουμε και να δούμε κατά πόσο υπήρχε μία βελτίωση στα αιτήματα για την παιδεία μας, ή μια στασιμότητα αν α είναι τα πράγματα πολύ χειρότερα από τις προηγούμενες χρονιές.
Οι άξονες με τις οποίες θα μπορέσουμε να κάνουμε συγκρίσεις είναι εξής:
1) Ασφάλεια των μαθητών. Δυστυχώς και αυτή τη σχολική χρονιά δεν έλειψαν τα πάρα πολλά ατυχήματα τα οποία κόστιζαν από θανάτους μαθητών όσο και εργαζομένων μέσα σε αυτά. Τα σχολικά κτίρια έχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές είναι επικίνδυνα και ακατάλληλα για τη χρήση στην οποία καλούνται να υπηρετήσουν, υπάρχουν κτίρια που δεν έχουνε πρόσβαση για τα Αμεα, κτίρια των οποίων τουαλέτες χρήζουν άμεση αντικατάσταση. ψευδοροφές οι οποίες κρέμονται πάνω από το κεφάλια των μικρών μαθητών σιδερένιες πόρτες που πέφτουν με το παραμικρό χτύπημα η τράβηγμα, θέρμανση η οποία είναι ανύπαρκτη και σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αναγκάζονται να κάνουνε μάθημα με τα ρούχα μέσα στη σχολικές τάξεις .
Όλα αυτά μας δείχνουν ότι σε ό,τι αφορά τον τομέα της ασφάλειες του μικρών μας μαθητών ότι τα πράγματα, δεν πάνε και τόσο καλά, μην ξεχνάμε ακόμη την τοποθέτηση προκάτ μέσα σε σχολικές αυλές που έχει σαν ένα αποτέλεσμα να μικρύνει το χώρο όπου τα παιδιά μπορούν να κινούνται ελεύθερα και αυτό έχεις ένα αποτέλεσμα την αύξηση των ατυχημάτων τα οποίοι συμβαίνουν σε κάθε σχολική μονάδα αφού τα τετραγωνικά που το κάθε παιδί χρειάζεται μειώνονται.
2) Ύπαρξη του θεού των αναπληρωτών, στην πραγματικότητα δεν είναι αναπληρωτές αλλά είναι εκπαιδευτικοί οι οποίοι δεν έχουν μονιμοποιηθεί και οι οποίοι κοντεύουν σαν ποσοστό να φτάσουν τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα στην εκπαίδευση, αφού για αναπληρωτές δεν μπορείς να βρίσκονται από το Σεπτέμβριο που θα ξεκινήσει να ανοίξει το σχολείο αλλά θα φτάσουν αργότερα ( όπως λαμβάνονται όπως έγινες φετινή χρόνια ακόμη και μέσα στο Πάσχα. Η ύπαρξη των αναπληρωτών δημιουργεί τεράστια προβλήματα όχι μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και στους ίδιους ΚΑΙ ΣΤΟ οικογενειακών τους περιβάλλον, αφού κάθε χρόνο βρίσκονται με ένα σακίδιο στο χέρι αναζητούν χώρος το οποίο θα μπορέσουν να μείνουν γνωρίζοντας πολύ καλά ότι γύρω στον -Μάρτιο Απριλίο, αν βρίσκονται σε περιοχές τουριστικές θα πρέπει να αποχωρήσουν και να περιμένουν τοποθέτησή τους στην επόμενη χρονιά και όλα αυτά μόνο για 800-900€ κάθε μήνα εκ των οποίων το μεγαλύτερο ποσοστό πηγαίνει στο ενοίκιο και στη σίτιση.
Βέβαια είναι ένα ακόμη και το σημείο κατά πόσο τα σχολεία μπορεί να στηριχθούν σε ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουμε ‘ότι την επόμενη χρονιά δεν θα βρίσκονται πιθανόν εδώ αλλά θα υπηρετούν σε κάποιο άλλο σχολείον.
3) Ολοήμερο και διευρυμένο ολοήμερο. Κατά τα λεγόμενα της πολιτικής ηγεσίας ήταν μία απαίτηση των γονιών, αυτό όμως την πραγματικότητα απέδειξε ότι δεν είναι έτσι αφού πολλά διευρυμένο ολοήμερα δεν φιλοξένησαν τον απαραίτητο αριθμό μαθητών αναγκάστηκαν ή να κλείσουν ή με προφορικές εντολές προϊσταμένων να παραμείνουν ανοιχτά με το μικρότερο δυνατό αριθμό παιδιών.
Τα ολοήμερα σχολεία για να μπορέσουν να λειτουργήσουν θα πρέπει να διαθέτουν αίθουσες ξεκούρασης, αίθουσες χαλάρωσης, αίθουσες σίτισης θα πρέπει να διαθέτουν κατάλληλες υποδομές για τα παιδιά, αλλιώς μετατρέπεται όπως σήμερα σε πάρκινγκ μαθητών.
Στα ολοήμερα πρέπει ο μαθητής να ικανοποιεί τα ταλάντα της δεξιότητες που αυτά έχουν.
4)Παράλληλη στήριξη. Ένας σημαντικός πυλώνας, της αντισταθμιστικής αγωγής είναι η παράλληλη στήριξη με σκοπό την ίδρυση και εφαρμογή της να στηρίξει παιδιά, τα οποία υστερούσαν σε διάφορα κομμάτια σε εκπαιδευτικές διαδικασίες, έτσι ώστε να μπορέσουν και αυτά να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Βλέποντας όμως ότι οι παράλληλες, αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, βρέθηκε μία λύση η οποία είναι παντελώς λάθος, δηλαδή αντί να γίνει μία πιο σωστή επιλογή των παιδιών τα οποία χρειάζονται παράλληλη στήριξη αποφασίστηκε σε κάθε μία τάξη να ασκεί ένας εκπαιδευτικός παράλληλη στήριξης σε δύο ή τρία παιδιά ταυτόχρονα, ότι αυτό ακυρώνει στην πράξη τόσο την έννοια της παράλληλης όσο και την έννοια της στήριξης αφού ο ίδιος εκπαιδευτικός θα πρέπει να στηρίζει και να βοηθάει παιδιά περισσότερο του ενός. Εάν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή να γίνει ένας πιο αυστηρός έλεγχος σε ποια παιδιά και για ποιους λόγους δίνουμε παράλληλη στήριξης στους μικρούς μας μαθητές
5) ΚΕΔΑΣΥ είναι τα κέντρα τα οποία μπαίνουν στην πρώτη διάγνωση των παιδιών και αποφαίνονται για τις Μαθησιακές- ανάγκες δυσκολίες που αυτά αντιμετωπίζουν. Όσοι γονείς αναγκαστικά πήγαν τα παιδιά τους σε ΚΕΔΑΣΥ θα διαπίστωσαν τις τεράστιες δυσκολίες που έχουν να κάνουνε με τις αναμονές, οι οποίες αγγίζουν τα ένα με δύο χρόνια και αυτό, όχι γιατί οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται εκεί καταβάλλον κάθε προσπάθεια αλλά γιατί τα ΚΕΔΑΣΥ είναι τόσο υποστελεχωμένα, όπου τα περισσότερα δεν διαθέτουν ούτε υλικοτεχνική υποδομή, βρίσκονται σε διάφορα ενοικιαζόμενα ή παραχωρούμενες αίθουσες γυμνασίου, δημοτικών( β Αθήνας) και να μην έχουνε ούτε το απαραίτητο χαρτί για να μπορέσουν να εκδώσουν τις γνωματεύσεις που θα δοθούν στους γονείς.
6) Παραβατικότητα. Παρατηρείται η πιο μεγάλη αύξηση το τελευταίο χρονικό διάστημα τόσο εντός των σχολείων, όσο και εκτός αυτών εδώ στο σχολείο. Η ΒΙΑ εξαπλώνεται είτε από μαθητές σε μαθητές, είτε από εξωσχολικούς σε μαθητές.
Έχω ξανατονίσει πάρα πολλές φορές ότι βία δεν δημιουργείται μέσα στα σχολεία, είναι απώλεια της ανισότητας που υπάρχει στην κοινωνία και γι αυτό και ο σκοπός του σχολείου είναι η προσπάθεια εξισορρόπησης των διαφορετικών σταδίων από τα οποία ξεκινούν οι μικροί μαθητές έτσι ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν οι ίδιοι στην κοινωνία .
Τη βία για την παραβατικότητα όμως θα μπορούσε να τη βοηθήσει ακόμη περισσότερο η ύπαρξη σταθερών ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών οι οποίοι θα βρίσκονταν στα σχολεία και όχι η ύπαρξη ενός ψυχολόγου ή ενός κοινωνικό λειτουργού ανά 5 μέρες. Καιρός λοιπόν είναι αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε τη βία και την παραβατικότητα, είναι όχι μόνο με τη καταγγείλουμε αλλά να κάνουμε και όλες αυτές τις πράξεις και τις ενέργειες οι οποίες οδηγούν προς την αποκατάσταση της.
7) Εκπαιδευτικό- διοικητικό έργο. Είναι τόσα πολλά αυτό τα οποία έχουν πλέον αναλάβει οι εκπαιδευτικοί, που το εκπαιδευτικό έργο σχεδόν κατέχει μόνο τα δύο πέμπτα της διαδικασίας που αυτή καλούνται να κάνουν κάθε μέρα στο σχολείο, καθώς αυτοί θα πρέπει να κάνουν εκθέσεις ή σχέδια δράσης εργασίες δραστηριοτήτων αξιολογίες σχολικών μονάδων, μικρό παιδαγωγικές συναντήσεις, συναντήσεις με όλους τους άλλους φορείς. Οδηγούμενης λοιπόν έτσι σε μία παιδεία η οποία μετατρέπεται σε μία γραφειοκρατική διαδικασία να συγκρίνουμε τους εκπαιδευτικούς με τους διευθυντές του σχολείου, οι οποίοι χωρίς να έχουν την παραμικρή βοήθεια ή έστω γραμματειακή υποστήριξη καλούνται εκτός των άλλων να διδάσκουνε 5 μέχρι 6 ώρες εβδομαδιαίως και να φτιάχνουν χιλιάδες χαρτιά, τα οποία έχουν να κάνουν από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι αυτοί οι οποίοι θα αποφασίζουν για τα τεχνικά προβλήματα τα οποία θα πρέπει να επιλυθούν στο σχολείο για τις μεταφορές των μαθητών, για τις εκδρομές τους, για την επίλυση του συγκρούσεων και για οτιδήποτε προκύπτει κάθε μέρα. Οι περισσότεροι διευθυντές κάνουν το σταυρό τους και ξεκινάνε την ημέρα τους σε μία προσπάθεια να γυρίσουν πίσω χωρίς να έχουνε κάποιο σημαντικό θέμα.
8)Οι εκπαιδευτικοί μας είναι αρκετά κουρασμένοι και το επάγγελμα με το οποίο ασχολούνται δημιουργεί πάρα πολλά προβλήματα. Θα έπρεπε λοιπόν να επανααξιολογηθεί η δυνατότητα διάφοροι εκπαιδευτικοί πριν βγουν στη σύνταξη, μπορεί να μετακινούνται σε διάφορες διοικητικές θέσεις έτσι ώστε να μπορούν και να αποσυμπιέζονται και να μπορούν να ξεκουράζονται από την συνεχή και συνεχιζόμενη επαφή με τους μικρούς μαθητές .
Υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι αγγίζουν το 62 έτος της ηλικίας τους και περιμένοντας 42 με 43 χρόνια έτσι ώστε να μπορέσουν να βγούν και αυτοί στη σύνταξη
Φανταστείτε λοιπόν πως τους βλέπουν οι μικροί μαθητές και πώς οι ίδιοι βλέπουν τώρα τον εαυτό τους όταν ταυτόχρονα σε ένα σχολείο εμφανίζονται και καθηγητές- δάσκαλοι αναπληρωτές οι οποίοι δεν είναι πάνω από 30 ετών.
Ας βοηθήσουμε λοιπόν στην αυτούς τους ανθρώπους να μπορέσουν να επιτελούν το έργο με την ίδια χαρά που του επιτελούσαν από τότε που πρώτοδιορίστηκαν.
Τι άλλο να γράψω και να μην κλάψω.
Φοβάμαι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όπως δεν άλλαξε από τότε που πρωτοδιορίστηκα πριν 35 χρόνια… Η ελπίδα θα πεθαίνει όμως πάντα τελευταία και γι’ αυτό χρειάζεται αγώνας.
*Δ/ντής 1ου Ειδικού Αμαρουσίου
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Γιατί στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιούν τη φράση «με λες» αντί για «μου λες»
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Είσαι άνεργος στο κέντρο της Αθήνας; ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ έκτακτο επίδομα 1000 ευρώ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
