Στο στόχαστρο τα μικρά δημοτικά σχολεία

Στο στόχαστρο τα μικρά δημοτικά σχολεία

 

Η εξέλιξη των μικρών δημοτικών σχολείων τη δεκαετία 2000-2010 είναι απογοητευτική. Καταργήθηκαν 1080 μικρά σχολεία της ελληνικής επαρχίας, αν και ο μαθητικός πληθυσμός κυμαινόταν σταθερά πάνω από τις 590.000 και το 2003 έφτασε στους  606.763 μαθητές και μαθήτριες. 

Σε αυτή τη δεκαετία δεν υπήρξε νέο ρεύμα  εσωτερικής μετανάστευσης προς τα αστικά κέντρα.

Η καταγραφή αυτή αποδεικνύει πως η  πολιτική επιλογή κατάργησης των σχολείων με λιγότερους από 100 μαθητές είναι διαρκής στόχος και δε «γεννήθηκε»  τα χρόνια του μνημονίου.

 Η ΕΛ.ΣΤΑΤ  δεν έχει δημοσιοποιήσει ακόμα  τα έτη 2011-2012 της «μεγάλης σφαγής» των μικρών δημοτικών σχολείων των νησιών και των ορεινών περιοχών. 

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στη μικρότερη  Ελλάδα  του 1926 με τα 7063 μικρά δημοτικά σχολεία, νυχτερινά και ημερήσια, παρατηρούμε μια  αύξηση μεταπολεμικά το 1965, την εποχή της έντονης αστικοποίησης και της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης.

Έκλεισαν όμως 4000 μικρά σχολεία μέχρι το 1993 κι άλλα 1165 στα επόμενα 7 χρόνια. 

Στη δεκαετία 2000-2010 απέμεινε το 61%  των μονοθέσιων, διθέσιων, τριθέσιων και τετραθέσιων σχολείων με  καταργήσεις κάθε σχολική χρονιά.

Ο γονιός της επαρχίας επιβαρύνθηκε με τα έξοδα μεταφοράς  του μαθητή, αφού τα έξοδα μετακίνησης δεν καλύπτονται πάγια και για όλους τους μήνες λειτουργίας των σχολείων. Σε κάποιες περιπτώσεις οικογένειες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε μεγαλύτερες πόλεις για να φοιτήσουν τα παιδιά τους στο δημοτικό σχολείο.

Κι όλα αυτά την εποχή που στόχος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι να μην υπάρχει διαθέσιμο υπόλοιπο του εργαζόμενου προς καταναλωτικά αγαθά παρά μόνο για φόρους.

Το  σχολείο του χωριού, που είναι   πυρήνας πολιτισμού για τις μικρές κοινότητες,  αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί πρώτιστο στόχο των μοδάτων  «αξόνων   προτεραιότητας», όχι φυσικά για αναβάθμιση και αξιοποίηση του.

Επιτυχής στόχος είναι η εξαφάνιση του κάθε μικρού σχολείου αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην αγροτική και ημιαστική κοινωνία, την παιδεία, τη γνώση.

Ο επόμενος στόχος είναι η κατάργηση του σχολείου της γειτονιάς. Μετρήσιμος  στόχος κι αυτός που βασίζεται στην  αδιαφορία για τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και  την απαξίωση των  παιδαγωγικών και πολιτιστικών παραμέτρων. 

Οδηγούμαστε  σε άκαμπτες ομοιομορφίες, κοντόφθαλμες ποσοτικές προσδοκίες και  άγριους ενικούς παρακολουθώντας τους υμνητές των  « συγχρηματοδοτούμενων» να μιλάνε για πόρους ,εκροές , δαπάνες, εισοδηματικές ομάδες, χρηματοδοτήσεις, παθογένειες, κάθετους άξονες και οριζόντιες συνιστώσες.

 

Μην αφεθείς να πείθεσαι.

Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!

Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος, καθόλου δεν το ξέρεις.

Έλεγξε το λογαριασμό. Εσύ θα τον πληρώσεις.

Ψάξε με τα δάχτυλα κάθε σημάδι.

Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ;

Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Μπέρτολτ Μπρεχτ