Τοξική ευαισθησία

Τοξική ευαισθησία

 

Επηξα στα Αουσβιτς και τα γκούλαγκ αυτές τις μέρες. Η ελληνική συνομοταξία των ιδεολογικών ξενιστών, παίζει τα ρέστα της ανάμεσα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το εφαρμοστόν ή μη του βουλευτικού μπούστου ή τη μοριοδότηση του τσαμπουκαλεμένου φρουρού του κλαμπ Βουλή, ώστε να μη μολύνουν την πίστα νονοί της νύχτας, ενδυματολογικά κουτσαβάκια και... Μαλάμω τα κουμπούρια σου... ανάθεμα τη φούρια σου.

 

Η τοξική ευαισθησία που χρησιμεύει στην υπερκατανάλωση λεκτικών γενόσημων - φαρμάκων της καπιταλιστικής κρίσης, προξενεί συστηματική αχρονία. Οχι ως φιλολογική επιλογή αλλά ως ασθένεια. Αυτήν της πολιτικής σκοπιμότητας. Μεταδοτική και απειλητική ως προς τα συμπτώματα. Είναι η αναγωγή της οπορτουνίστικης σκοπιμότητας σε θεραπεία των συμπτωμάτων κι όχι της αρρώστιας του καπιταλισμού. Να πεινάς σήμερα. Να μην έχεις και δουλειά. Τουλάχιστον όμως να μπορείς να αποφαίνεσαι περί των ομοιοτήτων μεταξύ ναζισμού - κομμουνισμού με όρους ανιστόρητου λάιφ στάιλ. Εμμεσα δε, ακόμα καλύτερα. Οπότε βαφτίζεις «φιλόσοφο» τον κύριο Ζίζεκ, σου 'ρχεται καπάκι και το «παγκαλίζειν εστί μπουρδολογείν», και κάπου ανάμεσα στις αποχρώσεις δέρματος της ράτσας των ανθρώπων, ξεχνάς το Γκουαντάναμο. Δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι σωφρονιστήριο θέρετρο κάπου κοντά στον Κόλπο των Χοίρων. Εκεί μέσα υπάρχουν απεργοί πείνας κοντά εκατό μέρες. Πορτοκαλοντυμένοι κατάδικοι χωρίς δίκη. Μουσουλμάνοι. Αυτοί που μηδέποτε έγιναν θύματα «εχθροπάθειας», ρατσισμού και ξενοφοβίας. Σφάγια στον Καιάδα των ασύμμετρων απειλών.

 

Να μιλάς για τα «άκρα», αλλά στον παρόντα χωρόχρονο να μην μπορείς να ξεσκίσεις τη μάσκα των τοξικοευαίσθητων θυμίζοντάς τους το ταξικό μίσος που μπορεί ενδεχομένως να γεμίζει τις δίκαιες ψυχές των πακτωμένων γυναικόπαιδων - εργατών στις επενδυτικές φάμπρικες της καπιταλιστικής φρίκης στο Μπαγκλαντές, στην Ινδία, στην Κίνα, ή στα ορυχεία του Αδη στη Νότια Αφρική. Τα κανάλια και τα δίκτυα έπαιξαν τον Σύρο «αντάρτη» που τρώει την καρδιά του εχθρού του τη μια μέρα και την επόμενη ανακάλυψαν ήθη και έθιμα πολεμικού κανιβαλισμού εξωραΐζοντας την πράξη «πολιτισμικά». Οι δυο μαύροι σε αμόκ που πετσόκοψαν σα σφαχτάρι το φαντάρο στο Λονδίνο δεν εντάσσονται στην κατηγορία της πολιτισμικής ανάλυσης. Είναι τρομοκράτες. Στη Νιγηρία του πετρελαίου και του ορυκτού πλούτου, οι πεινασμένοι αναλύουν θρησκευτικές ομοιότητες και διαφορές με τις μαντσέτες, οπότε σύρραξη συμφερόντων βρωμάει.

 

Ο μαυρομούσχαρος δεν καλεί σε φόνους τραπεζιτών. Τον αδικείτε ορέ ευαίσθητοι. Τα ρόπαλα τού μπέιζμπολ διαφήμισε, αυτά που πουλάει, ως έξυπνα λοστάρια. Γιατί άμα τολμήσει και σε πιάσει κανένα μπατσάκι μπολσεβίκικης ράτσας, να δηλώνεις αθλητής και να ξεμπερδεύεις με μια προπόνηση σε λάθος γήπεδο. Αλλωστε αυτοί που πήραν την Τροπολιτσά, πρέπει να μάθεις ότι ήταν μια λευκή κέλτικη φυλή που είχε μεταναστεύσει για δροσιά στο βορρά απ' την αρχαία Ελλάδα, ευθεία γραμμή απ' τον Ηρακλή στον Παναγιώταρο... Ράτσα κι άσ' τα.

 

Είναι τοξική η διατεταγμένη ευαισθησία των εσπευσμένα αντιρατσιστών κι επομένως εκβιασμένα αντιναζιστών της Χρυσής Αυγής δοθείσης ως ευκαιρίας. Γιατί παγιδεύει στη χρήσιμη τανάλια των άκρων, όλους όσοι σκέφτονται πως ήδη βρίσκονται καταμεσής σ' ένα Γκουαντάναμο καθημερινό. Αμα κολλήσεις στους ναζί πρέπει να ξεχάσεις την ερυθρά νίκη. Κι άμα εξισώσεις το θύμα με το θύτη τότε φτιάχνεις βιαστή αντί για εραστή ιδεών κι ανθρώπων κι Ιστορίας.

 

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ - Ριζοσπάστης, 26/5/2013