Οι βρόμικοι πόλεμοι της Δύσης

Οι βρόμικοι πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν σοκάρουν πλέον κανέναν. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την ΝΑ Ασία, το βιβλίο της παγκόσμιας διπλωματίας είναι γραμμένο με αίμα.

 

Ο κομμουνιστής Αφρικανός

 

Στις 30 Ιουνίου του 1960 το Κονγκό κερδίζει την ανεξαρτησία του από τους Βέλγους και ο 35χρονος ήρωας της επανάστασης Πατρίς Λουμούμπα γίνεται ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας. Δώδεκα εβδομάδες αργότερα ο Λουμούμπα θα εκδιωχθεί από την κυβέρνηση και τέσσερις μήνες μετά, στις 17 Ιανουαρίου 1961, θα βρει φριχτό θάνατο στα χέρια των αντιπάλων του.

 

 

Η δολοφονία του Λουμούμπα, η σημαντικότερη πολιτική δολοφονία του 20ου αιώνα, θα σφραγίσει τη μοίρα του Κονγκό ανεξίτηλα. Χρειάστηκαν όμως σαράντα χρόνια και η δημοσίευση κρυφών εγγράφων του Πενταγώνου για να επιβεβαιωθούν οι υποψίες και να αποκαλυφθεί η αλήθεια της φριχτής δολοφονίας.

 

Η ιστορία του Λουμούμπα και του Κονγκό είναι η ιστορία ολόκληρης της Αφρικής. Οι δυτικές δυνάμεις παραχώρησαν την ανεξαρτησία στις αφρικανικές χώρες σε συνθήκες που εξασφάλιζαν την πλήρη εξάρτησή τους. Και βρήκαν εύκολα πρόθυμους ντόπιους πολέμαρχους να συνεισφέρουν στα σχέδια τους. Η απόφαση του Λουμούμπα να επιβάλλει φόρο στις ξένες εταιρείες που εκμεταλλεύονταν το πλούσιο υπέδαφος της χώρας και να αυξήσει τους μισθούς των εργατών υπήρξε και η καταδίκη του. Ντόπιοι πολέμαρχοι υποκινούμενοι από ξένα συμφέροντα προχώρησαν σε επιθέσεις στις περιοχές των ορυχείων και παρέλυσαν την χώρα.

 

Ο Λουμούμπα βλέποντας το παιχνίδι των δυτικών αποφασίζει να στραφεί στη Σοβιετική ένωση για βοήθεια. Η απόφαση αυτή θα σημάνει και το τέλος του. Το 2001, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία, απόρρητα έγγραφα του Πενταγώνου θα αποκαλύψουν πως η δολοφονία του Αφρικανού ηγέτη έγινε με διαταγή της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών και οργανώθηκε από την CIA.

Σύμφωνα με τα κείμενα που διέρρευσαν, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ διέταξε τον αρχηγό της CIA Άλεν Ντάλες να «εξουδετερώσει τον Λουμούμπα ώστε το Κονγκό να μη γίνει μια νέα Κούβα». Ενήμερη για τα σχέδια της Ουάσινγκτον φαίνεται πως ήταν και η Μεγάλη Βρετανία, που έβλεπε με ανησυχία τις κινήσεις του Λουμούμπα, φοβούμενη ότι οι πολιτικές του θα αποτελούσαν κακό παράδειγμα για τη γειτονική Ζιμπάμπουε. Σύμφωνα με απόρρητο κείμενο του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών, η MI5, στήριξε τη δολοφονία θεωρώντας πως «η μόνη λύση στο πρόβλημα Λουμούμπα ήταν ο θάνατός του».

 

Η συνέχεια είναι γνωστή: οι «σύμμαχοι» θα εγκαταστήσουν στην εξουσία τον φοβερό Joseph Sese Seko Mobutu και το Κονγκό θα είναι σήμερα μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, ρημαγμένη από συνεχόμενους πολέμους και πραξικοπήματα.

 

Πίνοντας κοκτέιλ με τους δολοφόνους

 

Το 1975 είναι η Χρονιά Μηδέν για την Καμπότζη. Οι Κόκκινοι Χμερ του Πολ Ποτ θα μπουν στην Πνομ Πενχ και οι πύλες της κολάσεως θα ανοίξουν. Ο αρχικός ενθουσιασμός των ντόπιων που υποδέχτηκαν τους Κόκκινους Χμερ σαν απελευθερωτές σύντομα θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Σχεδόν δύο εκατομμύρια Καμποτζιανοί -το ένα πέμπτο δηλαδή του πληθυσμού της χώρας- θα δολοφονηθούν ή θα πεθάνουν από τις κακουχίες στα ρυζοχώραφα, τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα ισοπεδωθούν, η κεντρική τράπεζα θα ανατιναχθεί, οι πόλεις θα ερημώσουν και ο πληθυσμός θα υποχρεωθεί σε μαζική έξοδο στην ύπαιθρο. Τα σύνορα θα κλείσουν και η Καμπότζη θα μετατραπεί σε ένα απέραντο σφαγείο.

 

Η υποκρισία της Δύσης για άλλη μία φορά θα θριαμβεύσει. Η Καμπότζη, αν και ουδέτερη στον πόλεμο του Βιετνάμ, ήταν μαζί με το Λάος το πεδίο του μυστικού πολέμου των Ρίτσαρντ Νίξον και Χένρι Κίσινγκερ, οι οποίοι φοβούμενοι τη «βιετναμιοποίηση» της χώρας αποφάσισαν να την ισοπεδώσουν.

 

Από το 1969 έως το 1973 οι Νίξον και Κίσινγκερ έριξαν στην Καμπότζη σχεδόν 3 εκατομμύρια τόνους βομβών, σκοτώνοντας πάνω από 500.000 ανθρώπους και καταστρέφοντας όλες τις υποδομές της. Οι αλόγιστοι βομβαρδισμοί θα δυναμώσουν τον αιμοσταγή Πολ Ποτ και το κίνημα των Κόκκινων Χμερ, οι οποίοι αν και μέχρι τότε δεν είχαν καμία λαϊκή βάση στη Καμπότζη, θα βρουν πλέον πρόθυμους υποστηρικτές στις κατεστραμμένες επαρχίες της χώρας.

 

Τα εγκλήματα όμως των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν σταματούν εδώ. Το 1978 οι Βιετναμέζοι θα εισβάλλουν στην Καμπότζη και θα διώξουν τους Κόκκινους Χμερ από την εξουσία, οι οποίοι θα βρουν καταφύγιο στη γειτονική Ταΐλάνδη.

 

Η απελευθέρωση όμως της Καμπότζης έγινε από τη λάθος μεριά, από το κομμουνιστικό Βιετνάμ και όχι από ους συμμάχους. Και αυτό είναι κάτι που οι σύμμαχοι δεν θα συγχωρέσουν ποτέ.

 

Μια ιδιότυπη συμμαχία θα σχηματιστεί: ο πρόεδρος Κάρτερ και η πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ θα συμμαχήσουν με την Κίνα και όλοι μαζί θα προσφέρουν άπλετη υποστήριξη στους εξόριστους Κόκκινους Χμερ. Το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, υπό τις πιέσεις των Αμερικανών, της Βρετανίας και της Κίνας, θα ψηφίσει εμπάργκο κατά της Καμπότζης, εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη ρημαγμένη χώρα ενώ παράλληλα οι ΗΠΑ θα προσφέρουν μεταξύ 1980 και 1986 περισσότερα από 85 εκατομμύρια δολάρια ως υποστήριξη στο κίνημα των εξόριστων Χμερ.

 

Οι Κόκκινοι Χμερ θα διατηρήσουν μέχρι το 1991 το δικαίωμα να εκπροσωπούν την Καμπότζη στον ΟΗΕ, με δικαίωμα ψήφου στην παραπομπή σε δίκη των...Κόκκινων Χμερ για όσα διέπραξαν στην Καμπότζη. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, γιατί μέχρι πρόσφατα κανένα μέλος τους δεν λογοδότησε ποτέ για τα εγκλήματα του.

 

Η ανθρωπιστική βοήθεια θα δίνεται άφθονη στους εξόριστους Χμερ και οι αρχηγοί τους θα πίνουν πανάκριβα κρασιά στις δεξιώσεις των Ηνωμένων Εθνών και των ξένων πρεσβειών για την ανασυγκρότηση της Καμπότζης. Στο μεταξύ τα θύματα τους ακόμα περιμένουν τη δικαίωση...

 

Ο αρχιτέκτονας του χάους

 

Το 2004 η κατάσταση στο Ιράκ για τους Αμερικανούς πάει από το κακό στο χειρότερο. Η εξέγερση των Σουνιτών εναντίον των ξένων δυνάμεων κερδίζει απειλητικά έδαφος στη Φαλούτζα και στη Μοσούλη και οι απώλειες των Αμερικανών ξεπερνούν πλέον τους 50 στρατιώτες το μήνα. Κάτι έπρεπε να γίνει και μάλιστα γρήγορα.

 

Αυτό το κάτι, δεν ήταν άλλος από τον Τζέιμς Στιλ, τον αρχιτέκτονα των βρόμικων πολέμων της CIA στη Λατινική Αμερική, γνωστό από την οργάνωση των περίφημων Ταγμάτων Θανάτου στο Ελ Σαλβαδόρ αλλά και την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας, όπου Αμερικανοί αξιωματούχοι πουλούσαν όπλα στο Ιράν και χρηματοδοτούσαν τους δεξιούς αντάρτες Κόντρας εναντίον της αριστερής κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.

 

Ο Στιλ ήταν ήδη στο Ιράκ από το 2003 ως σύμβουλος του Ράμσφελντ αλλά ο ρόλος του θα γίνει πιο συγκεκριμένος από το 2004 και έπειτα, όταν ο στρατηγός Πετρέους θα φτάσει στη Βαγδάτη: σκοπός η δημιουργία μιας πολιτοφυλακής που θα ανακόψει την εξέγερση των Σουνιτών.

 

Την οργάνωσή της ανέλαβε φυσικά ο Στιλ. Έχοντας δισεκατομμύρια δολάρια να ξοδέψει, εκμεταλλεύεται την παραδοσιακή έχθρα μεταξύ σιιτών και σουνιτών και ιδρύει το ειδικό σώμα της αστυνομίας. Θα στρατολογήσει τους πιο βίαιους σιίτες μαχητές, μέλη της Badr Brigade και του στρατού του Mahdi, ενώ παράλληλα ειδικοί της CIA θα τους εκπαιδεύσουν σε «εξελιγμένες μεθόδους» ανάκρισης και βασανιστηρίων.

 

Για τα επόμενα δύο χρόνια το Ιράκ θα μετατραπεί σε ένα ακόμα σφαγείο των συμμάχων. Μέχρι το 2006 υπολογίζεται πως περισσότερα από 3.000 πτώματα το μήνα ξέβραζαν οι ποταμοί των πόλεων ενώ τουλάχιστον 14 μυστικές φυλακές βασανιστηρίων λειτουργούσαν στη Βαγδάτη.

 

Ο Στιλ έφυγε από το Ιράκ το 2006, αφήνοντας πίσω του έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο, μυστικά κέντρα βασανιστηρίων, κρυφές φυλακές και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.

 

Η κληρονομιά αυτή θα ορίζει την τύχη του Ιράκ για τις επόμενες γενιές, καθώς ο εν αποστρατεία πλέον στρατηγός Στιλ θα παίζει γκολφ στο ιδιωτικό γήπεδο της έπαυλής του στο Τέξας...

 

Από το blog «Ταξιδεύοντας: Η άλλη όψη» της Φραγκίσκας Μεγαλούδη @Fran221175 - See more at: http://www.thepressproject.gr/article/46167/Oi-bromikoi-polemoi-tis-Dusis#sthash.1tYHBmgB.dpuf