Alfavita Newsroom Γράφει ο Αργύριος Διον. Αργυρόπουλος, Γενικός Γραμματέας Δήμου Φυλής
Όλοι συμφωνούμε ότι η Παιδεία είναι αυτό που μπορεί να πάει τη Χώρα μπροστά. Ότι, χάρη σε αυτή, θα αναπτυχθεί η εθνική οικονομία και θα απαλλαγούμε από τις κοινωνικές παθογένειες. Εξ ου και θεωρείται, μαζί με την Εθνική Άμυνα και τη Δημόσια Υγεία ύψιστη προτεραιότητα της μεταμνημονιακής εποχής.
Είμαστε, όμως, ευχαριστημένοι από το σημερινό επίπεδο της Παιδείας; Ανταποκρίνεται στο ρόλο που προσδοκά η κοινωνία; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από την καθημερινή συζήτηση για την αναβάθμισή της. Αλλά ποιος φταίει, που, ενώ αποτελεί θέμα κεντρικής και πολλές φορές, μονότονης συζήτησης, τα αποτελέσματα δεν είναι ορατά;
Η ζωή έχει δείξει ότι, όταν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε όλοι και η Παιδεία δεν αποτελεί εξαίρεση. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το μερίδιο ευθύνης του καθενός.
Ξεκινάμε από τον κυρίαρχο Λαό, δηλαδή όλους εμάς. Απαιτήσαμε, στα σοβαρά, μετά το περίφημο 1-1-4 και το 15% της δεκαετίας του ’60, να γίνει η Παιδεία εθνική προτεραιότητα; Ζητήσαμε εθνικό πλάνο, ένα, ας το πούμε, Εθνικό Σχέδιο για την Παιδεία με βραχυπρόθεσμο-μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα; Επιβάλαμε, στο πολιτικό σύστημα να διαμορφώσει ή να συμφωνήσει σε ένα τέτοιο σχέδιο και να το υποστηρίξει με συγκεκριμένο ποσοστό των δημοσίων εσόδων, σε βάθος χρόνου; Είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε κάθε άλλη διεκδίκηση, μπροστά στην επιτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος, δεδομένου ότι τα οικονομικά μεγέθη είναι καθορισμένα από τις δυνατότητες της οικονομίας και τις διεθνείς δεσμεύσεις της Χώρας; Συμφωνήσαμε ότι πρέπει να αναλάβει την υλοποίηση αυτού του πλάνου μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων την οποία εμπιστευόμαστε ως κοινωνία;
Ας έλθουμε στους επαγγελματίες της εκπαίδευσης, δηλαδή στους εκπαιδευτικούς. Πήραν ποτέ τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται για να δώσουν στο Λαό, δηλαδή στον εργοδότη τους, τη δική τους εκδοχή για ένα πλάνο σαν αυτό που αναφέραμε παραπάνω; Παρ’ όλο που είναι οι πλέον κατάλληλοι γιατί διαθέτουν εμπειρία και επιστήμονες υψηλού επιπέδου, όλων των ειδικοτήτων. Ή μήπως τυφλωμένοι από τον κομματισμό, το στείρο συνδικαλισμό και τα θέλγητρα της δημοσιοϋπαλληλίας έχασαν το σεβασμό της κοινωνίας και των μαθητών τους;
Τεράστια ευθύνη έχουν και οι γονείς, δηλαδή όλοι εμείς που τα βλαστάρια μας φοιτούν στις εκπαιδευτικές δομές. Τους εμπνεύσαμε σεβασμό στη δημόσια εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς; Ή μήπως, ποδοπατάμε τους δασκάλους και να τους απειλούμε με διώξεις, όταν, απλά, χαλάνε το χατίρι των παιδιών μας ; Μήπως δεν αξιολογούμε, σωστά τις δυνατότητές τους κι αντί να τους κατευθύνουμε, από νωρίς, στην επαγγελματική και τεχνολογική εκπαίδευση τους βάζουμε στη λίστα ανεργίας, ως αποφοίτους Γενικού Λυκείου; Τους στρέφουμε, έστω κι αργά, στην αγορά εργασίας όταν αποτυγχάνουν στις Πανελλαδικές ή ματώνουμε οικονομικά για να σπουδάσουν, με το ζόρι, στο εξωτερικό ή στα ιδιωτικά «κολλέγια»; Συμβουλέψαμε τους φοιτητές μας να σεβαστούν τη δημόσια περιουσία και να συνεργαστούν με τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, ώστε να μη μοιάζουν τα ΑΕΙ με χώρους διαβίωσης παραβατικών;
Αυτή, είναι δυστυχώς, η γενική εικόνα. Και μην την εξωραΐζουμε. Ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη και τότε θα δούμε να ξεπροβάλει, μπροστά μας, το τέρας του εφησυχασμού, του βολέματος, της αναποφασιστικότητας, της αναβλητικότητας και της αναποτελεσματικότητας.
Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν καθημερινά τη μάχη με τη συνείδησή τους για να κρατήσουν όρθιο το έκτρωμα της γραφειοκρατίας που έχουμε δημιουργήσει με τις αποσπασματικές νομοθετικές ρυθμίσεις όλων αυτών των χρόνων. Πραγματικοί υπηρέτες του καθήκοντος που τιμούν το ρόλο του πολίτη, του εκπαιδευτικού και του γονιού. Μαθητές και φοιτητές που μας κάνουν περήφανους με το ήθος και τις επιδόσεις τους. ακόμα κι αν προβλέπουν ότι ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι, επιτέλους, θα διαβούνε…
Το συμπέρασμα είναι ότι χρειάζεται μια επανάσταση. Όχι στους δρόμους, αλλά μέσα στα κεφάλια μας. Να συνειδητοποιήσουμε τους ρόλους και τις ευθύνες του πολίτη, του εκπαιδευτικού και του γονιού. Να τιθασεύσουμε τα εθνικά ελαττώματα και να απαλλαγούμε από τις εμμονές μας. Να κατανοήσουμε τη σημασία της εθνικής συνεννόησης, ανοίγοντας διάλογο, με αρχή, μέση και τέλος, για τη σύνταξη και την εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου για την Παιδεία. Να αντιληφθούμε ότι οι καιροί ου μενετοί και να ενστερνισθούμε, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, το απόφθεγμα του Καζαντζάκη «εμείς, μονάχοι μας, έχουμε χρέος να σώσουμε την Παιδεία. Αν δε σωθεί, εμείς φταίμε».
Μόνο τότε θα γίνει η Παιδεία εθνική προτεραιότητα, στην πράξη κι όχι στα λόγια και θα αποκτήσουμε σχολεία και πανεπιστήμια σαν αυτά που διαθέτουν οι ανταγωνιστές μας στον διεθνή καταμερισμό του πλούτου.
Μόνο τότε θα γίνουμε αντάξιοι των προγόνων και θα τιμήσουμε τη μνήμη τους δίνοντας προοπτική στα χώματα που «αγίασαν» με το πέρασμά τους …
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 12/02
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
