Δύο φανταστικές ιστορίες με πραγματικά γεγονότα

 

Η μητέρα του Δημήτρη, δούλευε στα ξενοδοχεία, μαγείρισσα,  χρόνια τώρα. Σκληρή δουλειά, αλλά έβγαινε το μεροκάματο.

 

Άκουγε ότι ο τουρισμός είναι «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» και θα σώσει τη χώρα. Ιδίως το 2004 με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σχεδόν το είχε πιστέψει. Περίμενε να ‘ρθουν οι ευρωπαίοι τουρίστες από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Γι αυτό,  τα αφεντικά,  της έλεγαν, όπως και στους συναδέλφους της,  ότι πρέπει να καταρτιστούν. Να ξέρουν και μια ξένη λέξη, να μάθουν πιο γκουρμέ φαγητά, να γίνουν πιο επιχειρηματικοί, από μόνοι τους να πάνε σε κάνα σεμινάριο κλπ Όλο και κάτι έκανε.

 

Στο σωματείο δεν πολυπήγαινε, μη το πάρει ανάποδα το αφεντικό.  Έμπαινε και ταμείο ανεργίας όταν το ξενοδοχείο έκλεινε το χειμώνα.

 

Μεγάλωνε το Δημήτρη. Έβλεπε ότι δεν τα «έπαιρνε τα γράμματα». Περίμενε να τελειώσει το γυμνάσιο, να πάει στο τεχνικό. Να πάρει ένα απολυτήριο να μάθει και μια τέχνη. Τον έστελνε και για αγγλικά. Άμα αυτός έβγαινε πιο καταρτισμένος, θα μπορούσε να δουλέψει σε καλό  ξενοδοχείο, σκεφτόταν. Τι κι αν η κ. Νίτσα, η φιλόλογός, της έλεγε ότι έχει μυαλό ξουράφι και θα μπορούσε αν έστρωνε και τον βοηθούσαν, να… Τα άκουγε περιττά.

 

Ήρθε η κρίση, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Οι μισθοί μειώνονται, τα έξοδα αυξάνονται. Η τελευταία ΣΣΕ υπογράφηκε με μείωση 15%, για όσους την τηρούν. Κι αν ξανα-υπογραφεί. Οι τουρίστες θα φτάσουν τα 17 εκατ. άκουσε για φέτος και τα έσοδα 11 δις. Κυρίως ξένοι. Το 73% των ελλήνων δεν κάνει ούτε μια μέρα διακοπές.

 

Από την άλλη, τα ατυχήματα πληθαίνουν. Άκουσε πως σε ένα ξενοδοχείο στη Ρόδο λιποθυμούν από την ένταση της δουλειάς. Δύο καμαριέρες για 52 δωμάτια. Στη Χαλκίδα απόλυσαν μια γυναίκα που ζήτησε να μη δουλεύει συνεχόμενο εικοσιτετράωρο. Στην Κέρκυρα κάποια παραιτήθηκε γιατί δεν άντεχε, μετά από 10 χρόνια δουλειάς.

 

Η  ίδια κουράζεται εύκολα πια. Το αφεντικό γκρινιάζει, δίνει μόνο ‘’έναντι’’ κι αυτή δεν τη βαστάνε τα πόδια της. Τρέμει για το χειρότερο. Η ανεργία καλπάζει. Στα νέα παιδιά φτάνει και 60%. Και όλα ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας, από τον πλούτο της χώρας. Απ’ ότι φαίνεται το μόνο δημόσιο που θα ανήκει στους πολίτες αυτής της χώρας θα είναι το χρέος. Τι θα κάνει ο Δημήτρης;

 

Και μετά… ήρθε ο Φούχτελ (υφυπουργός εργασίας της Γερμανίας – με έδρα απ’ ότι φαίνεται την … Ελλάδα).

 

«1.000 Γερμανοί διεκπεραιώνουν τη δουλειά 3.000 Ελλήνων», δήλωσε ανερυθρίαστα υποστηρίζοντας την αναγκαιότητα διαθεσιμοτήτων στους ΟΤΑ, το Νοέμβρη.

 

Επαφές, συνεργασίες, συναντήσεις με επιχειρήσεις και φορείς.

 

Στο Νότιο Αιγαίο μιλά για τον τουρισμό.

 

Στην Κρήτη και τη Μυτιλήνη για την αγροτική παραγωγή.

 

Στην περιφέρεια Αττικής για τη διαχείριση απορριμμάτων, στην Κεντρική Μακεδονία, για το πρόγραμμα «Ήλιος» και τις ΑΠΕ.

 

‘Όλα θέλει να τα «σφάξει» το γερμανικό κεφάλαιο. Να δώσει τα δικά του υλικά, τη δική του τεχνογνωσία αλλά και τα δικά του συστήματα μαθητείας.

 

Το δρομολόγησε με την υπογραφή μνημονίου για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση στην Ευρώπη, με Ελλάδα. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Λετονία, Σλοβακία. Με την «Ευρωπαϊκή Συμμαχία Μαθητείας».

 

Το αποτύπωσε και στο ντοκουμέντο της  Συνόδου των υπουργών παιδείας, το Δεκέμβρη στο Βερολίνο: «Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης» ανταγωνιστικότητα, κατάρτιση για δεξιότητες πιο κοντά στις επιχειρηματικές ανάγκες, μαθητεία στις επιχειρήσεις, κινητικότητα εργατικού δυναμικού, επιχειρηματικότητα, από το δημοτικό και μετά.

 

Ο Φούχτελ, λοιπόν αναλαμβάνει και την τουριστική μας εκπαίδευση, μέσω ασπασμών με την κ. Κεφαλογιάννη. Στυλιανίδης και Φούχτελ παρουσιάζουν το πρώτο ελληνικό πιλοτικό πρόγραμμα «δυαδικής επαγγελματικής εκπαίδευσης», στη Φραγκφούρτη.

 

Ο πρόεδρος της πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών Ξενοδοχείων, δηλώνει «οι ξενοδόχοι μόνο κέρδος θα έχουν από αυτή την υπόθεση». Η σχολική εκπαίδευση θα γίνεται στην Αθήνα και τη Θράκη, ενώ η εκπαίδευση στα ξενοδοχεία στη διάρκεια της τουριστικής σαιζόν.

 

Όμως σε ποιο τύπο σχολείου; Να δημιουργήσουμε νέο; χρονοβόρο νομοθετικά. Να χρησιμοποιήσουμε τα ήδη υπάρχοντα με μια αλλαγή στο διδακτικό πρόγραμμα; είναι πιο απλό.

 

Αυτά η μητέρα του Δημήτρη δεν τα πολυπαρακολουθούσε.

 

Τι κάνει όμως ο Δημήτρης;

 

Η καθηγήτρια του στο σχολείο, που τον τρωγόταν να διαβάζει, έφυγε γιατί είναι υπεράριθμη.

 

Το τεχνικό λύκειο στην περιοχή του μάλλον θα κλείσει, γιατί μετά την κατάργηση των ειδικοτήτων υγείας, φυτοζωεί. Το άλλο είναι μακριά.

 

Τα λεφτά της μητέρας δεν φτάνουν για πολλές σπουδές. Εξ άλλου τι την θες την ιστορία και τη φυσική. Τα απολυτήρια και τα πτυχία; Δουλειά να χεις και τα άλλα τα βρίσκεις.

 

Το μεταγυμνασιακό ΙΕΚ που προτείνει ο Αρβανιτόπουλος στο σχέδιο για το νέο Λύκειο,  ίσως είναι στα μέτρα του. Φτάνουν και τα λεφτά για να πληρωθεί. Κάτι θα γίνει και με το χαρτζιλίκι της μαθητείας.

 

Η μητέρα του Δημήτρη, απολύθηκε μαζί με άλλους 24 εργαζόμενους, μόλις έληξαν οι ολιγόμηνες συμβάσεις και στη θέση τους τοποθετήθηκαν μαθητές για πρακτική άσκηση και μαθητεία . Ο ένας από αυτούς θα μπορούσε να ήταν ο Δημήτρης…(πραγματικό το γεγονός των απολύσεων Hydra Beach, Αργολίδα)

 

 

 

 

Ό πατέρας της Μαρίας δεν ήταν και δεν είναι στο μεροκάματο. Είναι γιατρός.

 

Του άρεσε η εκπαίδευση και δούλευε σε τεχνικό λύκειο. Είχε πάρει και μεταπτυχιακό. Και πιστοποίηση β’ επιπέδου στην γνώση υπολογιστών. Είχε ησυχάσει με τις πολιτικές της ΕΕ για τον ανασχεδιασμό της εκπαίδευσης.

 

Η πρόταση για συστήματα μάθησης με βάση την εργασία και την μαθητεία και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θεωρούσε ότι του άνοιγε δρόμους. Ιδίως εκείνο το σημείο, που έγραφε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην ‘’αντιμετώπιση της έλλειψης δεξιοτήτων’’ σε τομείς όπως οι Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών και η υγεία.

 

Προσόντα είχε πολλά. Σεμινάρια παρακολουθούσε διαρκώς. Η αξιολόγηση θα τα υπογράμμιζε…

 

Η Μαρία ήταν πολύ καλή μαθήτρια.

 

Εύκολα θα έμπαινε στο πανεπιστήμιο σκεφτόταν και μπορούσε να την υποστηρίξει οικονομικά να συνεχίσει τις σπουδές της. Η κρίση του τσάκισε το μισθό αλλά μπορούσε να κάνει και άλλη δουλειά. Ένα συμπλήρωμα από κάποιο ιδιωτικό κέντρο υγείας θα τον διευκόλυνε. Οι συνάδελφοί του ανησυχούσαν με ότι άκουγαν για τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Αυτός όμως πίστευε ότι δεν θα πειράξουν τους άξιους.

 

Στις αρχές του καλοκαιριού βγήκε σε διαθεσιμότητα μαζί με άλλους 2.500 συναδέλφους του και οι ειδικότητες υγείας καταργήθηκαν. Δεν κατάλαβε κι εντελώς γιατί, αφού είχαν τη μεγαλύτερη ζήτηση. Πάντως είδε τον κ Αρβανιτόπουλο που πριν λίγες ημέρες εγκαινίαζε ιδιωτικά ΙΕΚ γνωστού ιδιώτη. Αλλά πάλι είχε μεταπτυχιακό και όπως δήλωσε ο υπουργός και αποφάσισε η Βουλή, θα εξαιρούνταν. Όταν ο κ. Κεδίκογλου ανακοίνωσε, ότι οι εξαιρέσεις δε θα ισχύσουν, γιατί το νούμερο δεν φτάνει και η τρόικα δεν το επιτρέπει, αλλά όσοι έχουν μεταπτυχιακό θα μοριοδοτηθούν σε τυχόν νέα πρόσληψη, του κόπηκαν τα πόδια.

 

Και η Μαρία;

 

Η Μαρία καλείται να ζήσει το «Γερμανικό όνειρο για τους πρόσφυγες της κρίσης» που περιγράφει το Σπήγκελ (28/2/2013), δηλαδή το πώς το ρεύμα μεταναστών με υψηλά προσόντα και πτυχία προς τη Γερμανία, «τα καλύτερα μυαλά», θα επιτρέψει στη Γερμανία να εξασφαλίσει την ανάπτυξη των γερμανικών κεφαλαίων.

 

Δεν πρόκειται για την παλαιού τύπου μετανάστευση, για οποιαδήποτε δουλειά. Οι νέοι μετανάστες είναι μορφωμένοι, τους αρέσουν τα μνημεία, κάνουν περιηγήσεις στα αξιοθέατα και προτιμούν την εξοικείωση με γερμανούς φίλους από τις κοινότητες των δικών τους.  

 

Πάνω από 500.000 ήταν αυτοί, το πρώτο εξάμηνο του 2012, ενώ εκτιμάται ότι η χώρα θα χρειαστεί πάνω από 5,5 εκατ. ειδικευμένους εργάτες μέχρι το 2025. Με μισθούς 600 και 1000 ευρώ, που όπως γράφεται δεν μπορούν με τίποτε να τους έχουν στις χώρες τους λόγω κρίσης, μπορούν οι νέοι άνεργοι επιστήμονες γυρίζοντας ανά την Ευρώπη να δικαιώσουν τα όνειρα της ΕΕ για κινητικότητα και τη νέα ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη.

 

Σαν τον Ιταλό Ορσελί, που έχει μετακινηθεί 4 φορές τα τελευταία 9 χρόνια, εκπαιδευόμενος και δουλεύοντας. Σπούδασε χημεία στην Μπολώνια, έκανε έρευνα στο Άμστερνταμ, διδακτορικό σε μια πόλη στη ΒΔ Γερμανία και δούλεψε 4 χρόνια στις Βρυξέλλες. Τώρα αναζητά να εγκατασταθεί στη Γερμανία.

 

Ή την ελληνίδα αναισθησιολόγο Αλεξάνδρα Μάνη, που πήγε εκεί αφού έχασε τη δουλειά της στην Αθήνα στη διάρκεια της κρίσης. Δουλεύει στο νοσοκομείο Σταρνμπέργκ, βλέπει τον άντρα της και τα 2 παιδιά της, κάθε βράδυ στο βίντεο και πηγαίνει Αθήνα κάθε τρεις εβδομάδες…

 

Μπορούμε να ζήσουμε έτσι;

 

Επίλογος…

 

Οι αλλαγές στην εκπαίδευση υπόσχονται με μεγαλύτερες δόσεις ότι μας έφερε μέχρι εδώ. Ότι ‘’έδωσαν’’ στην κοινωνία,  το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις. Οι περίφημες ανάγκες της αγοράς εργασίας, που είναι ο φερετζές για τα επιχειρηματικά κέρδη, που απαιτούν δεξιότητες, μεγαλύτερο, αποφασιστικό ρόλο στον ιδιωτικό τομέα κλπ.

 

Όπως π.χ. με χρέος – δανεισμό, ξανά μνημόνια για τη δόση και μετά νέα κλπ και το χρέος σκαρφαλώνει στο 160% του ΑΕΠ.

 

Αυτοί όμως κερδίζουν.

 

Κέρδη 9 δις ευρώ για την ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα.  

 

Μείωση 18% στα εισοδήματα και αύξηση 52% στους φόρους των μισθωτών.

 

Οι μισθωτοί πλήρωσαν 7,9 δις φόρους το 2011 ενώ οι εφοπλιστές στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πληρώσουν 140 εκατ σε ένα χρόνο και με το βραβείο του εθνικού ευεργέτη.

 

Αλλά και η περίφημη αγορά της Γερμανίας, που τώρα ζει από τα δικά μας ελλείμματα μόλις 830 ευρώ –με τόσο πλούτο και δουλειά παίρνει κατά μέσο όρο ο γερμανός συνταξιούχος.  Ένα εκατομμύριο σιτίζονται με συσσίτια και 7 εκατομμύρια  ζουν με προνοιακά επιδόματα. Η Γερμανία συγκαταλέγεται στις χώρες του ΟΟΣΑ με τη μεγαλύτερη ανισοκατανομή εισοδήματος (δείκτης Γκίνι 0,42), μαζί με ΗΠΑ και Βρετανία, πίσω βέβαια από την πρωτιά της Χιλής.

 

Τώρα θέλουν ακόμη μεγαλύτερη υπαγωγή της εκπαίδευσης (σκοπών, μέσων, ανθρώπινου δυναμικού) στο κεφάλαιο και τις ανάγκες των κερδών του: «μάθε το πόστο σου», σπούδασε τη βίδα της Ζήμενς κι όχι αυτοματισμό.

 

‘’Σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή’’, λένε. Είναι κακό;

 

Πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή:

 

Δεν αξιοποιεί η εκπαίδευση την παραγωγή,  ο επιχειρηματίας την εκπαίδευση.

 

Μεγαλύτερη ιδεολογική χειραγώγηση και υποταγή μαζί με αυταρχισμό. Διδάσκει όχι ο καθηγητής μέσα σε εκπαιδευτικό πλαίσιο κοινωνικοποίησης, συλλογικότητας, ανταλλαγής γνώσεων εμπειριών, πειραματισμού (στην καλύτερη περίπτωση) ή και απλά τάξης, αλλά ο εργοδότης εξοικειώνοντας και με τις δέουσες συμπεριφορές.

 

Επειγόντως ανατροπή!!!

 

Η αναζήτηση συνολικών προτάσεων σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει.

 

Να βάλλουμε μπροστά τις ανάγκες και τους όρους του κοινωνικού συνόλου, του κόσμου της εργασίας και της δημιουργίας.